เพียงครู่ผ่าน ซากศพเบื้องหน้าพลันส่งเสียงดัง ‘ชี่’ ติดตามมาด้วยกลุ่มควันสีขาวพร้อมกลิ่นเหม็นเน่าที่คลุ้งกระจายไปทั่วทั้งชั้นบรรยากาศ
หลายชั่วอึดใจ ร่างไร้วิญญาณของจื่อเหยียนสลายหายไปอย่างไม่ทิ้งร่องรอย
ครั้นเมื่อเกอซีกำลังจะหันหลังเตรียมผละจากสถานที่นั้นหลังจัดการกับซากร่างของไป๋จื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางกลับได้ยินเสียงถอนหายใจขึ้นมาทางดานหลัง
“ช่างเป็นแม่ตุ๊กตาน้อยที่น่ากลัวเสียจริง ! ไม่เพียงเจ้าจะทรมานนางอย่างหฤโหดเท่านั้น เจ้ายังทำลายร่างของนางไม่ให้เหลือแม้แต่ร่องรอยอีกด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า ทว่าจะอย่างไร เจ้าก็ช่วยให้ข้าได้เห็นเรื่องสนุกไม่น้อย”
เกอซีสะท้านไปทั้งกาย นางรีบหันตามทิศเสียงไปอย่างเร็วรี่
ทว่าเมื่อหันสำรวจไปโดยรอบกลับไม่พบเจอผู้ใด ในตรอกแห่งนี้มีเพียงความว่างเปล่า ไม่ปรากกฏแม้เพียงเงาร่างของคนผู้หนึ่งผู้ใด หากทว่ากลับได้ยินเสียงคน แม้เกอซีจะปลดปล่อยกระแสปราณออกโดยรอบ ทั้งอาศัยจิตสัมผัสเพื่อหยั่งรู้อย่างเต็มกำลังความสามารถกลับไม่อาจรู้สึกถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายได้แม้เพียงน้อยนิด
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ? แม้เมื่อหนานกงยวี่ยืนอยู่ในมุมมืดครานั้น ความระวังภัยที่นับได้ว่าเฉียบคมของนางยังสามารถรับรู้ถึงตัวตนของเขาได้ ! ที่สุดแล้วพลังฝีมือของผู้ที่ส่งเสียงมานี้สูงส่งเพียงใด ? !
แม้ภายในใจจะตื่นตระหนก ทว่าสีหน้าภายนอกของหญิงสาวยังคงเรียบเฉย ดวงตายังคงกวาดมองผ่านไปรอบตัวขณะน้ำเสียงตะคอกใส่นั้นเย็นชา “เจ้าคือผู้ใด ? ผู้ที่เอาแต่หดหัวซ่อนหางแอบดูผู้อื่นอยู่เช่นนี้ชื่อว่ากระทำตนได้เหมาะสมแล้วกระนั้นหรือ ?”
เสียงหัวเราะอย่างขบขันก้องดังไปทั่วทั้งตรอกไร้ผู้คน ยามนี้เมื่อเกอซีจดจ่อตั้งใจฟังอย่างระแวดระวัง จึงพบว่าเจ้าของน้ำเสียงนี้คือบุรุษ ทั้งยังเป็นบุรุษสูงอายุอีกด้วย
ขณะที่หญิงสาวยังอยู่ในความงุนงง เงาร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นผ่านม่านอากาศเบาบางเบื้องหน้า
คนผู้นั้นชายชราผู้อยู่ในชุดกระรุ่งกระริ่งเสื้อผ้ายุ่งเหยิงเนื้อตัวมอมแมมทั่วเรือนกายส่งกลิ่นเหม็นสกปรกฟุ้งจนแทบมิอาจบรรยาย ชายชราเพ่งสำรวจเกอซีพลางหัวเราะลั่น เขาปรากฏกายยืนอยู่เบื้องหน้า แขนข้างหนึ่งยกน้ำเต้าแตกร้าวขึ้นกระดกดื่มอึกใหญ่ด้วยท่าทีเรื่อยเปื่อยตามสบาย
ขอทานเฒ่าเช่นนี้ย่อมมีเห็นเกลื่อนกลาดบนถนนสายนี้ หากคนผู้นี้ล้มตัวลงนอนกลิ้งเกลือกปนเปไปกับฝูงขอทานยามราตรีย่อมไม่อาจมีผู้ใดจำแนกแยกแยะความแตกต่างได้เลย
ปราดสายตามองแค่เพียงครั้ง ความรู้สึกของเกอซีเสมือนหนึ่งกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ หญิงสาวย่อมไม่อาจลดการป้องกันตัวของตนลงได้แม้เพียงน้อย
แม้เกอซีจะมีความสามารถพิเศษที่สามารถรับรู้ได้ถึงระดับขอบเขตพลังปราณของหนานกงยวี่ก็ตาม กระนั้นนางก็ไม่อาจกำหนดรู้ขั้นพลังปราณของขอทานเฒ่าเบื้องหน้าสายตาผู้นี้ได้เลย
ทั้งขอทานเฒ่าผู้นี้ไม่เพียงติดตามดูชมนางมาตลอดโดยที่แม้กระทั่งตัวนางกลับไม่ตระหนักรับรู้ได้เท่านั้น เพียงสายตาผ่านแค่ครั้งเขาสามารถมองผ่านการปลอมแปลงรูปลักษณ์เป็นบุรุษของนางได้ในทันที
สิ่งที่ช่วยตอกย้ำความหวั่นวิตกของเกอซีนั้นคือยามเมื่อต้านต้านได้ร่วมพินิจดูขอทานเฒ่าผู้นั้นแล้ว เขากลับส่งเสียงเอะอะโวยวายด้วยอาการตื่นตระหนก
“ท่านแม่ ท่านแม่ ต้านต้านกลัว !” ก่อนจะหนีเข้าไปซ่อนตัวแล้วไม่กล้าโผล่หน้าออกมาจากตำหนักเพลิงสวรรค์อีกเลย !
ความหวาดกลัวของต้านต้าน ร่วมไปกับความที่เกอซีไม่อาจรับรู้ได้ถึงพลังปราณที่พลุ่งพล่านในร่างของขอทานเฒ่าผู้นี้ย่อมเพียงพอจะเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงพลังฝีมือที่ทิ้งห่างกันไกลระหว่างนางกับขอทานเฒ่า
ทว่า อุปนิสัยของเกอซีนั้นยอมหักไม่ยอมงอแม้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งยิ่งไปกว่า แม้จุดจบแห่งการต่อสู้จะต้องสิ้นสุดลงที่ความตาย กระนั้นคนเยี่ยงนางย่อมไม่มีวันยอมถอยกลับหรือแสดงออกถึงความอ่อนแอให้ผู้ใดได้เห็น
เช่นนั้นแล้ว หลังความตื่นตกใจเพียงชั่วครู่ น้ำเสียงเย็นยะเยือกของนางไถ่ถามอีกฝ่าย “เจ้าคือผู้ใดเข้ามาต่อสู้เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้แก่นาง เจ้าคือพรรคพวกของสตรีผู้นั้นหรือ ?”
“เจ้าตุ๊กตาทารกน้อย หน้าตาของเจ้าก็แสนจะกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักน่าชัง แล้วเหตุใดสายตาย่ำแย่เช่นนี้เล่า ? อาวุโสเยี่ยงข้าผู้นี้ล่ะหรือที่ดูเสมือนหนึ่งพรรคพวกของนาง ?” ได้ฟังข้อคำถามของนางแล้วขอทานเฒ่าให้รู้สึกขัดใจ ตำหนินางไปเขาก็กระโดดกระเด้งชี้หน้าด่านางไป ช่างไร้คุณสมบัติความเป็นสุภาพบุรุษผู้สมควรแสดงกิริยาอันหนักแน่น สุภาพสุขุมอย่างสิ้นเชิง
หากเกอซีไม่รู้มาก่อนว่าชายผู้นี้คือยอดฝีมือระดับพระกาฬนางย่อมต้องเข้าใจว่าตนกำลังเผชิญหน้ากับพวกตาแก่บ้าวิกลจริตเป็นแน่
หญิงสาวเยาะหยันขึ้น “แอบซ่อนตัวซุ่มดูผู้อื่น ลอบสะกดรอยติดตาม คอยนินทาลับหลัง ทั้งหมดทั้งมวลที่เอ่ยกล่าวมานั้นยังไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมเช่นนั้นหรือ ?”
ชายสูงอายุฟังแล้วแทบสำลัก ปลายหนวดยาวถูกกระตุกผ่านอากาศอย่างรุนแรงด้วยอาการฉุนเฉียว
“อาวุโสเช่นข้าเป็นคนมีเกียรติมีคุณธรรม ไหนเลยจะกระทำสิ่งที่เจ้าเรียกว่าแอบซุ่มดูได้ ? ! เป็นเจ้านั่นล่ะ แม่ตุ๊กตาน้อย ความสามารถเจ้ามันจิ๊บจ๊อยเกินไปจึงไม่อาจรับรู้ได้ว่าข้าอยู่ตรงนี้มานานแล้ว……เจ้าจะมาตำหนิข้าได้อย่างไร ? !”
เกอซีคร้านจะใส่ใจในตัวขอทานเฒ่าจอมเจ้าปัญหาน่ารำคาญผู้นี้ เมื่อเขาไม่ได้คิดร้ายต่อนาง เช่นนั้นย่อมไร้ความจำเป็นจะโต้คารมให้ยืดยาว
***จบตอน ขอทานเฒ่า***
