ครั้นเมื่อขอทานเฒ่าเห็นเกอซีระรื่นไร้กังวลเช่นนั้นเขากลับยิ่งหงุดหงิด
นับแต่ต้นมา เขาพร่ำพูดไม่หยุดปากกระทั่งหนังปากแทบจะปริแตกทว่าสาวน้อยผู้นี้กลับยังคงไม่หวั่นไหวอย่างสิ้นเชิง !
ได้คารวะเขาเป็นอาจารย์นับเป็นโอกาสงามอันหมู่ชนทั้งหลายถวิลกระหายโหยหา นั่นคือสิ่งที่ผู้คนทั้งหลายล้วนเฝ้าฝัน ! ทว่าเหตุใดใต้หล้านี้จึงปรากฏสาวน้อยผู้น่ารังเกียจที่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเช่นนี้ ? !
ไม่แค่เพียงนั้น สาวน้อยผู้นี้ไม่กระทำสิ่งใดนอกไปเสียจากเฝ้าดูแคลนเขา หากทว่าเขากลับยังคงตามติดนางแจไม่ยอมปล่อย ! แรกเริ่มเดิมทีนั้นเป็นเพียงเพื่ออาหารอันโอชะ ทว่ายามนี้ เขากลับต้องการทำให้สาวน้อยผู้นี้ยอมโขกศีรษะลงตรงหน้าแค่เพียงเสี้ยวอึดใจ !
เขาคือปรมจารย์ผู้หยั่งรู้แห่งเต๋า เซวียนฉิงผู้ทรงเกียรติ หรือ… หรือเขาจำต้องเป็นฝ่ายยอมจำนนให้แก่สาวน้อยผู้นี้ ? ตลกไปแล้ว !
ขณะการพร่ำพูดไม่หยุดปากของขอทานเฒ่า เกอซีก็มาถึงตีนเขาฉางแล้ว
ยามนี้เหล่ายอดฝีมือมากหน้าหลายตาต่างพากันมารวมตัวอย่างแออัดบริเวณฝั่งด้านตะวันออกของเทือกเขาฉาง ทว่าสิ่งที่ทำให้หญิงสาวหวั่นวิตกนั้นคือ ก่อนหน้านี้ มีเพียงผู้มีพลังฝีมือในขั้น 3 พลิกผันอเวจีเป็นส่วนมาก ทว่ายามนี้กลับเกลื่อนกล่นไปด้วยยอดฝีมือขั้น 4 ปฐพีสะท้านสะเทือน
บรรดายอดฝีมือส่วนใหญ่อยู่รอบเชิงเขาฉาง สายตาทุกคู่ล้วนเพ่งจ้องเขม็งเข้าไปในป่าลึกแห่งเทือกเขา ก่อนจะหันมาสบตากันอย่างสื่อความหมายด้วยประกายตาที่เบิกบานกระจ่างใส
ทว่าที่น่าแปลกนั้นย่อมเป็นเรื่องที่เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายกลับไม่ปรากฏผู้ใดกล้าเขาไปในส่วนลึกของเทือกเขาฉาง กระทั่งพวกฝีมือต่ำต้อยที่เคยป้วนเปี้ยนอยู่แถบรอบตีนเขายามนี้กลับหายสิ้นไม่เหลือ พวกที่พากันยืนอยู่ตามเชิงเขาประหนึ่งเห็นพ้องต้องกันที่จะเพียงรั้งรออยู่แถบเชิงเขาเพื่อเฝ้ารอเหตุการณ์สำคัญอันจะบังเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้
ที่สุดแล้ว ในเทือกเขาฉางแห่งนี้มีสิ่งใดกันที่สามารถทำให้กลุ่มยอดฝีมือทั้งหลายเฝ้ารอกันด้วยอาการมุ่งมั่นถึงเพียงนี้ ?
ครั้นเมื่อได้เห็นยอดฝีมือขั้น 4 ปฐพีสะท้านสะเทือนเป็นจำนวนมาก กับการรวมตัวกันของยอดผีมือขั้น 5 ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณที่เข้ามาสมทบอีกเล็กน้อย ความนึกคิดที่ยืดยาวเป็นริ้วขบวนของเกอซีก็สิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิง
แม้นางจะหยิ่งผยองสักเพียงใดก็ยังไม่โอหังพอจะคิดรับมือยอดฝีมือระดับย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณถึงสองคนอย่างเด็ขาด หนทางย่อมเหลือเพียงทางเลือกเดียวหากกลุ่มยอดฝีมือระดับย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณตรงเข้าปะทะนาง นั่นย่อมต้องเป็นหนีให้เร็ว
ทว่าสิ่งซึ่งทำให้เกอซียิ้มออกได้นั้นคือ แม้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายจะพากันมารวมตัวที่เทือกเขาฉางก็ตามที ทว่าทุกผู้คนแลดูจะมุ่งมั่นตั้งใจอยู่แต่เพียงทิศทางเข้าซึ่งอยู่ด้านตะวันตก ขณะที่เทือกเขาฉางนั้นกว้างใหญ่ยิ่งนัก เช่นนั้นแล้ว บริเวณทางด้านเหนือซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามไปอีกด้านนั้นจึงปลอดคน
ด้วยเหตุดังล่าว หากอาศัยการคาดคำนวณจากสถานการณ์ยามนี้ เรือนของนางย่อมต้องยังคงปลอดภัยตราบเท่าที่สายตาของบรรดาผู้ฝึกยุทธทั้งหลายยังคงจดจ่ออยู่กับเขตบริเวณทางทิศตะวันตกย่อมต้องไม่ปรากฏผู้ใดหันมาสนใจใคร่รู้สืบสาวเรือนโกโรโกโสที่อยู่ในเขตชนบทแสนห่างไกลด้านตะวันออกของเทือกเขาฉางอย่างแน่แท้
เกอซีถ่ายถอนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะสังเกตได้ว่าขอทานเฒ่าผู้เจื้อยแจ้วมาตลอดทางในยามนี้กลับสงบปากลงได้
เกอซีหันไปมองขอทานเฒ่าผู้กำลังขมวดคิ้วมุ่นยกมือขึ้นชี้สายตามองตรงไปยังเทือกเขาฉางก่อนจะบ่นพึมพำขึ้นมาเบา ๆ “ไม่คิดเลยว่าผู้คนมากมายจะมารวมตัวกันเช่นนี้….หรือนั่นจะเป็น….”
ไม่กี่คำสุดท้ายของเขาอุบอิบอยู่ในลำคอกระทั่งเกอซีไม่อาจเข้าใจได้ เขาหันมาเหลือบมองนางเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “อาจบางทีนี่คือโชคชะตา และเจ้าอาจเป็นผู้ที่ถูกกำหนดไว้”
ผู้ที่ถูกกำหนดอะไรกัน ! ขอทานเฒ่าผู้นี้เสียสติไปอีกแล้วหรือ ? ไม่เพียงจะกล่าววาจาไร้สาระ ครานี้ยังจะพูดจาแปลกประหลาดออกมาอีกกระนั้นหรือ ?
ทว่าเมื่อได้เห็นยอดฝีมือมารวมตัวกัน กับทั้งสีหน้าไม่อาจควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของขอทานเฒ่าผู้นี้แล้ว เห็นทีเรื่องอาณาจักรกำบังที่ทุกผู้คนล้วนเล่าขานว่าซุกซ่อนอยู่ภายใต้เทือกเขาฉางแห่งนี้จะปรากฏเป็นจริงกระมัง ?
สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงเทือกเขาที่ไร้พลังชีวิตใดโดยแท้ กระทั่งพฤกษาเวทตลอดถึงสัตว์เวททั้งหลายล้วนไม่ปรากฏพลังปราณใด เช่นนั้นสถานที่แห่งนี้จะเป็นดินแดนลึกลับดังที่กล่าวอ้างอย่างไรได้ ?
“เจ้าตุ๊กตาน้อย เจ้าอยากเข้าไปในอาณาจักรกำบังหรือไม่ ?”
น้ำเสียงของขอทานเฒ่าดังก้องในหูของนางทันที พร้อมกันกับเสียงตอบสวนกลับของหญิงสาวอย่างไม่รอช้า “ไม่ต้องการ !”
สีหน้าที่เก็บซ่อนความรู้สึกของขอทานเฒ่าพลันนิ่งค้างไปในบัดดลพร้อมกันนั้นคือเสียงร้องอุทานด้วยแทบไม่อยากเชื่อ “เจ้าตุ๊กตาน้อย นี่เจ้าไม่รู้จักอาณาจักรกำบังซึ่งมีอายุกว่าพันปีกระนั้นหรือ ? มันคือดินแดนที่เต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่าอันผู้เยี่ยมยุทธทั้งหลายกระหายใฝ่ปอง ! สถานที่รวมแห่งขุมสมบัติอันประมาณไม่ได้ นับเป็นโอกาสทองที่เจ้าอาจได้พบสิ่งที่เจ้าเฝ้าใฝ่ฝันหาจนสุดหล้า ! เหตุใดเจ้าจึงไม่อยากเข้าไป ?”
***จบตอน ผู้ถูกกำหนด***
