“แล้วข้าพูดผิดที่ใด ? !” ร่างน้อย ๆ ของเจ้ามังกรบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว “ข้าบอกว่าข้าคือมังกรทองศักดิ์สิทธิ์ ! หากเจ้าไม่เชื่อก็ไปหาเองแล้วกัน !”
กล่าวจบ ลูกกลมสีทองสว่างไสวเรืองรองพลันระเบิดออกจากปากของเจ้ามังกรทองตัวน้อย มันลอยเคว้งทอแสงสะท้อนผิวต้องตาอยู่เบื้องหน้าร่างของเจ้ามังกร
ฉับพลัน พื้นผิวที่สะท้อนวาวประดุจกระจกครอบคลุมโอบล้อมไปด้วยพลังแสงสีทองเริ่มกระเพื่อมไหว และเมื่อคลื่นกระเพื่อมนั้นแผ่กระจายออกกระทั่งทั่วทั้งลูกทรงกลม ภาพฉากในทะเลทรายค่อย ๆ เริ่มปรากฏขึ้นทีละน้อย
บนทะเลทรายเผยภาพหมู่มดไฟยักษ์จำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังกัดกินหมู่ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายที่พากันส่งเสียงร้องระงมวิ่งกระหนีกระเจิดกระเจิงด้วยความตื่นกลัว ในหมู่ผู้ฝึกยุทธเหล่านั้น ผู้มีพลังฝีมือต่ำย่อมอยู่รั้งท้าย ช่างโชคร้ายยิ่งนักที่เกิดสะดุดล้มลง ฝูงมดไฟยักษ์จึงรีบฉวยโอกาสปีนขึ้นตัว และเพียงพริบตา ฝูงมดไฟก็ป่ายปีนขึ้นมาคลุมกายทั้งกายของคนผู้นั้นกัดกินเนื้อหนังกระทั่งเหลือเพียงแท่งกระดูกที่ขาวโพลนอย่างน่าประหวั่นพรั่นพรึง
“นี่มัน…. ?”
มังกรทองตัวน้อยเอ่ยกล่าวด้วยความภาคภูมิในตนเองอย่างยิ่ง “ท่านนายคนเดิมของราชันเช่นข้านี้เก่งฉกาจยิ่งนัก ! ในอาณาจักรกำบังแห่งนี้ ท่านนายสร้างดินแดนซึ่งมีลักษณะ และสภาพอากาศที่แตกต่างกันออกไปอย่างหลากหลาย แต่ละแห่งล้วนถูกสร้างสรรขึ้นเพื่อเป็นด่านทดสอบที่มีความแตกต่าง ยิ่งเข้าสู่ขอบเขตลึกไกลในอาณาจักรกำบัง ด่านทดสอบก็จะยิ่งน่าหวาดหวั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน และแน่นอนว่า ยิ่งด่านทดสอบน่าหวาดกลัวสักเพียงไร สมบัติล้ำค่าที่ซุกซ่อนอยู่ในสถานที่แห่งนั้นก็ยิ่งสูงค่ามากขึ้นเพียงนั้น ดังเช่นกลุ่มผู้ฝึกยุทธเหล่านี้ พวกมันช่างอ่อนแอ หากทว่ากลับกล้าย่างกรายเข้ามาถึงเขตแดนขั้นที่สามในอาณาจักรกำบัง ! ความละโมบบดบังนัยน์ตากระทั่งบีบคั้นให้พวกมันต้องมุ่งหน้าเข้าสู่หายนะแห่งความตาย !”
เจ้ามังกรทองตัวน้อยยังปลดปล่อยลูกทรงกลมเรืองแสงสีทองออกมาอีกมากมาย เกอซีจึงเห็นสิ่งที่กำลังเป็นไปทั่วทั้งขอบเขตอาณาจักรกำบังแห่งนี้ในยามนี้
ลูกทรงกลมสีทองแต่ละลูกล้วนแสดงให้เห็นเขตแดนต่าง ๆ ภายใต้อาณาจักรกำบังแห่งนี้อันประกอบด้วยสภาพภูมิทัศน์ที่แตกต่าง ทั้งทะเลทราย ผืนป่าอันรกชัฏ เขตป่าชายเลนกระทั่งสายธารน้ำแข็ง สถานที่แต่ละแห่งแฝงไว้ด้วยภัยอันตรายที่ลึกลับซับซ้อน ตราบเท่าที่หมู่ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายยังคงพยายามฝ่าทะลวงเข้ามา ความตายอันโหดร้ายก็คืบคลานติดตามพวกเขามาอย่างไม่หยุดยั้งเช่นกัน ในกลุ่มผู้ฝึกยุทธเหล่านั้น คงมียอดฝีมือระดับสูงสุดของขอบเขตพลังปราณขั้น 3 พลิกผันอเวจี
เกอซียังฉงนกับสิ่งที่ตนต้องประสบพบเจอ คล้ายสิ่งที่นางต้องเผชิญช่างแตกต่างจากคนเหล่านี้โดยสิ้นเชิง แม้นางจะได้พบเจองูหลามทองคำ ทว่าก็ยังไม่น่าสะพรึงเท่ากับสิ่งที่บรรดาผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต้องเผชิญในยามนี้
ประดุจเจ้ามังกรทองตัวน้อยจะรู้ใจหญิงสาว มันรีบเอ่ยกล่าวอย่างภาคภูมิ “ท่านนายเดินทางตรงเข้ามาในใจกลางของอาณาจักรกำบังแห่งนี้ผ่านบานประตูผนึกมังกร ท่านนายย่อมไม่ต้องผ่านด่านทดสอบพวกนั้นแต่ประการใด !”
กล่าวจบยังอดไม่ได้ที่จะคุยโม้ใหญ่โต “ฮี่ฮี่ฮี่ เป็นอย่างไรเล่า ? อาณาจักรกำบังแห่งนี้น่าอัศจรรย์ยิ่งนักใช่ไหม ?”
เกอซีลูบคางเบา ๆ พลางเอ่ยถาม “เจ้ากล่าวว่าอาณาจักรกำบังแห่งนี้เป็นของเจ้าเช่นนั้นรึ ?”
“แหงอยู่แล้ว !” เจ้ามังกรตัวน้อยปัดหางไปมาด้วยความภาคภูมิ
“เช่นนั้นเจ้าก็สามารถหอบสมบัติที่ซุกซ่อนไว้มาให้ข้าได้งั้นสิ ?”
ทั่วทั้งร่างของเจ้ามังกรทองนิ่งค้าง กรงเล็บกระจ้อยร่อยโบกปัดเป็นระวิง “เรื่องนั้น….เรื่องนั้น…. แหม เสียดายยิ่งนัก ยังไม่ถึงเวลา ! ท่านนายคนก่อนของข้าเคยกล่าวไว้ว่า เขาได้ทิ้งสมบัติทั้งหมดทั้งมวลนี้ไว้ในอาณาจักรกำบังแห่งนี้เพื่อผู้ที่ถูกเลือก ทั้งคนผู้นั้นก็อยู่ในทวีปหมีหลัวแห่งนี้ แม้ยามนี้ ท่านจะเป็นท่านนายของข้าก็ตามที หากท่านมีใจปรารถนาในสมบัติเหล่านั้น ท่านย่อมจำต้องผ่านด่านทดสอบเช่นกัน”
ครั้นเมื่อเห็นสีหน้าดูแคลนเผยผ่านมาทางดวงหน้าของหญิงสาว เจ้ามังกรทองตัวน้อยพลันรับรู้ได้ถึงการถูกหมิ่นหยามในเกียรติศักดิ์ศรี มันรีบร้องลั่น “ทว่าข้ารู้ว่าสมบัติอันสูงค่าอย่างที่สุดคือสิ่งใด ข้าสามารถนำพาท่านไปยังเขตแดนแห่งนั้นได้ !”
หญิงสาวกล่าวในเชิงขอไปที “อ้อ เช่นนั้น สมบัติอันล้ำค่าอย่างสูงสุดซึ่งสามารถพบเจอได้ในอาณาจักรกำบังแห่งนี้คือสิ่งใดเล่า ?”
“แน่นอนที่สุด ย่อมต้องเป็นตัวข้า !” เจ้ามังกรทองตัวน้อยยกกรงเล็บตบอกแอ่นด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน
ทว่าสีหน้าของอีกฝ่ายกลับยังคงเรียบสนิทนิ่งเฉยไม่ไหวติงกระทั่งทำให้มันรู้สึกผิดขึ้นในที เจ้าตัวจิ๋วชี้กรงเล็บตรงไปที่หญิงสาว พลางช่วยแถลงไขข้อข้องใจ
“เดิมทีตัวข้าย่อมนับได้ว่าเป็นสิ่งอันทรงคุณประโยชน์สูงสุด….. หากทว่านอกไปเสียจากตัวข้าแล้ว สิ่งอันสามารถนับเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างที่สุดนั้นก็คือการได้เป็นผู้สืบทอดรับช่วงจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ต่อจากท่านนายคนเดิมของข้า ทั้งคนผู้นั้นย่อมจะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นในแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้”
“ผู้สืบทอด ? ผู้สืบทอดอะไร ?” หญิงสาวเค้นความ
“โอ้ว ! ! !” เจ้าตัวจิ๋วร้องอุทานลั่น “แย่แล้ว ! มีคนเข้ามาถึงใจกลางอาณาจักรกำบังแห่งนี้แล้ว มันต้องหมายจะช่วงชิงความเป็นผู้สืบทอดอาณาจักรอย่างแน่นอน เร็วเข้า ! พวกเราต้องรีบไปวังจื่อจินกันแล้ว !”
***จบตอน ผู้สืบทอด***
