หัตถ์เทวะธิดาพญายม – ตอนที่ 239 เจ้าไม่อาจทำอันตรายต่อท่านแม่

ใต้ชายผืนผ้าของเกอซี มังกรทองตัวจิ๋วตื่นเต้นใจระรัวขณะเฝ้าจด ๆ จ้อง ๆ ลอบมองปฏิกิริยาตอบกลับของเฟิ่งเหลียนอิ่ง ทั้งในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เขายังต้องคอยปลอบประโลมใจต้านต้านพร้อมยกอุ้งมือน้อย ๆ ของตนห้ามไว้

แม้เฟิ่งเหลียนอิ่งจะไม่เต็มใจกระทำตามอย่างเห็นได้ชัด ทว่าทั้งคู่ต่างพากันจับจ้องยามเมื่อสตรีผู้นั้นหอบกระบี่เดินหลีกจากวังจื่อจินไป สืบเนื่องด้วยเหตุดังกล่าวเท่านั้น  จึงสามารถทำให้มังกรทองตัวจ้อยถ่ายถอนลมหายใจออกมาได้อย่างโล่งอกก่อนจะหันกลับมาหาต้านต้านด้วยรอยยิ้มอันภาคภูมิ ฝีปากเจื้อยแจ้วขยับไปขยับมาไม่หยุด “เห็นไหม ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าสามารถจัดการนางปีศาจนั่นได้สบาย ๆ อยู่แล้ว….”

ทว่าเจ้ามังกรยังไม่ทันกล่าวจบกลับได้ยินต้านต้านตะโกนร้องเตือนเสียงหลง ร่างสีชมพูอ่อนพองตัวอ้วน เกิดเสียงระเบิดแสงสว่างเจิดจ้าพร่างตากระจายไปทั่วทั้งร่างกลม ๆนั้น

เสียง ‘ปัง’ ดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้อง พร้อมสัตว์เวทตัวน้อยทั้งสองใต้ชายผ้าของเกอซีกระเด็นออกจากชายผ้าหล่นตุ้บกระแทกพื้นอย่างแรง

ต้านต้านร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด         ร่างพองกลมแฟบฟีบลงรวดเร็วอย่างที่สามารถปรากฏเห็นได้ด้วยตาเปล่า ร่างนั้นฟีบเหี่ยวลง เหี่ยวลงทีละน้อย ร่างสุกรของต้านต้านดูคล้ายจะสูญเสียความชุ่มชื้นภายในกายทั้งหมดไป ผิวหนังไร้ความมันวาวเรียบรื่นดั่งที่เคยเป็นแต่ก่อนมา เมื่อยามนี้ทั้งหมดทั้งมวลล้วนถูกแทนที่ด้วยรอยริ้วย่นปานประหนึ่งความชุ่มชื้นได้เหือดแห้งหายไปสิ้นแล้ว

“ต้านต้านไม่เป็นไรใช่ไหม ?” เจ้ามังกรทองตัวจิ๋วส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตกใจ ความหวาดกลัวระคนตื่นตระหนกถูกขีดเขียนพาดทับไปทั่วทั้งดวงหน้า

เจ้าสุกรน้อยผู้โง่เขลาตนนี้ เพื่อจะช่วยปกป้องมังกรเช่นเขา……

“ฮึ่ม ข้ายังหลงคิดว่านี่จะเป็นคำบัญชาจากท่านเจ้าวังจื่อจิน   ที่ไหนได้กลับเผยออกมาแล้วว่าเป็นฝีมือของเจ้าสัตว์เวทกระจอกจอมเจ้าเล่ห์ทั้งสองนี่เอง ข้าเกือบถูกพวกเจ้าทั้งสองลวงเอาเสียแล้ว !”

เพียงได้ยิน มังกรทองตัวจ้อยก็รีบเงยหน้าขึ้นโต้กลับด้วยความเดือดดาล “ท่านนายของข้ากำลังเริ่มโคจรพลังดำเนินไปตามกระบวนการรับช่วงสืบทอดวังจื่อจิน และนั่นย่อมหมายความว่าเพียงอีกไม่นาน เขาก็จะได้เป็นผู้ครอบครองอาณาจักรกำบังคนใหม่ สมาชิกรุ่นเยาว์แห่งท่านเจ้าวังจื่อจิน หากเจ้ากล้าทำอันตรายท่านนายของข้าก็จงระวังตัวไว้ให้ดีเถิด เพราะท่านเจ้าวังจื่อจินจะต้องพลิกแผ่นดินติดตามหาตัวเจ้าเพื่อทวงแค้นครานี้คืนกลับอย่างแน่นอน !”

เพียงได้ยิน เฟิ่งเหลียนอิ่งกลับระเบิดเสียงหัวเราะลั่น “เจ้ากล่าวเองว่ากระบวนการรับช่วงสืบทอดเพิ่งเริ่มขึ้น เช่นนั้นย่อมหมายความว่าทุกสิ่งยังไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์ ! หากข้าลงมือสังหารเขาในยามนี้ คนผู้นี้ย่อมยังไม่ทันได้เป็นทายาทผู้รับสืบทอดตำแหน่งเจ้าวังจื่อจิน แล้วจะมีผู้ใดต้องติตตามล้างแค้นให้เขาเล่า  แล้วอย่างไรเล่า เจ้าคิดว่าสำนักหลิวหลีของข้าจะหวั่นเกรงต่อท่านเจ้าวังจื่อจินจริง ๆ กระนั้นหรือ ?”

ขณะเอ่ยกล่าววาจาทั้งปวง บนดวงหน้าของหญิงสาวพลันแแปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายน่าประหวั่น น้ำเสียงหม่นมัวก้องดัง “หากข้าไม่อาจเป็นผู้รับช่วงสืบทอดได้ ก็จะไม่มีผู้ใดสามารถรับสืบทอดวังจื่อจินได้เช่นกัน !”

เพื่อตอกย้ำคำกล่าวนั้น ร่างของนางพุ่งตรงเข้าหาเกอซีพร้อมอายพลังแห่งการเข่นฆ่าอย่างรุนแรง

“ท่านแม่ !” ต้านต้านร้องตะโกนลั่น ร่างฟีบ ๆ พองตัวขึ้นอีกครั้งเขากระโจนเข้าขวางหน้าทันทีโดยไม่ต้องฉุกคิด  “เจ้าไม่อาจทำอันตรายท่านแม่ของข้าได้ !”

เพลงกระบี่ของยอดฝีมือระดับปฐพีสะท้านสะเทือนนั่นน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ส่วนต้านต้านนั้นเล่าก็เป็นแค่เพียงสัตว์เวททารกเพิ่งแรกคลอด มีหรือที่ต้านต้านจะสามารถฝืนทนรับแรงพลังนี้ได้ ?

เมื่อปลายกระบี่ฟาดฟันลง เสียงร้องโหยหวนของต้านต้านก็ดังขึ้น เพียงพริบตาร่างของต้านต้านก็ร่วงผลอยตกใส่อ้อมแขนเกอซีพร้อมกระอักโลหิตคำโต

เนื้อสีชมพูผิวที่เคยนวลเนียนในยามนี้กลับปกคลุมไปด้วยรอยเหี่ยวย่นทั้งยังหม่นมัวไร้ชีวิต ประหนึ่งมันพร้อมจะแหลกสลายย่อยตัวลงเป็นล้านล้านส่วนได้ทุกเมื่อ

หากทว่าความมุ่งหมายจะปกป้องเกอซีกลับท่วมท้นรุนแรงหนักหนายิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ

แม้สุ้มเสียงที่เปล่งวาจาจะเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว  และสะอื้นไห้ หากทว่าต้านต้านยังคงดื้อรั้น น้ำเสียงที่แสดงถึงความุ่งหมายอย่างแรงกล้าถึงระดับที่พร้อมสละชีวิตของตนด้วยแรงศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยมดังก้อง “เจ้าไม่มีวันทำร้ายท่านแม่ได้…..ท่านแม่ ไม่ต้องกลัว ต้านต้านจะคอยอยู่ปกป้องท่านแม่เอง !”

เฟิ่งเหลียนอิ่งชักกระบี่ยาวกลับคืน ร่างที่ยืนเด่นตระหง่านจังก้าอยู่เบื้องหน้ากดสายตาลงมองเจ้าหมูน้อยผู้แสดงอาการมุ่งมั่นอย่างเปี่ยมล้นในการออกตัวปกป้องเกอซี หญิงสาวเอ่ยปรามาสเหยียดหยัน “ความสามารถเยี่ยงนี้หรือคิดจะขวางทางข้า ? ไร้สาระสิ้นดี ! เมื่อเจ้ากระหายความตายยิ่งนัก ข้าก็จะช่วยส่งเสริมเจ้ากับนายของเจ้าเอง !”

“เจ้าหมูน้อยจอมเขลา นี่เจ้าเสียสติไปแล้วกระนั้นหรือ ?  รีบหนีกันเร็ว ! นางคือยอดฝีมือระดับปฐพีสะท้านสะเทือน เจ้าหาใช่คู่ต่อสู้ของนางไม่ ! หากเจ้ายังยืนกรานอยู่เช่นนี้คงได้ตายแน่ !”

ต้านต้านส่ายหัวตอบด้วยความมุ่งมั่น บนดวงหน้าเผยแสดงถึงความแข็งขืนดึงดัน “ท่านแม่คือท่านแม่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในใต้หล้านี้ ต้านต้านจะไม่มีวันทอดทิ้งท่านแม่เพื่อหนีเอาตัวรอดอย่างเด็ดขาด….หากเจ้าหวาดกลัว เจ้าจงรีบไปเสีย”

***จบตอน เจ้าไม่อาจทำอันตรายต่อท่านแม่***