หัตถ์เทวะธิดาพญายม – ตอนที่ 274 ภรรยาผู้สมบูรณ์แบบ

ตอนที่ 274 ภรรยาผู้สมบูรณ์แบบ

เมื่อไร้สิ้นเถาวัลย์ม่วงอเวจีคอยบดบังสายตา เกอซีจึงแลเห็นภายในถ้ําซึ่งอยู่บนชะง่อนผาแห่งนี้ได้อย่างชัดเจน

ปากทางเข้าถ้ําแม่ไม่ใหญ่โต ด้วยขนาดเพียงพอให้คนจํานวนสองคนเข้ามาได้พร้อมกันเท่านั้นก็ตามที่ ทว่าภายในกลับกว้างใหญ่เกินความคาดหมาย ไม่แน่ชัดว่าอาจสืบเนื่องมาจากภายในถ้ําไม่มีงู หนู มดหรือพรรณพืชอื่นใดหรือไม่ จึงเป็นเหตุให้อากาศภายในถ้ําไม่อับชื้นทั้งยังสดชื่น

เดิมที่เกอซีหมายจะรีบพาหนานกงยวี่มุ่งหน้าขึ้นสู่ยอดผาโดยเร็ว ทว่ายามนี้ ในถ้ําแห่งนี้ดูคล้ายจะได้รับการคุ้มกัน จากเถาวัลย์ม่วงอเวจี เช่นนั้นสถานที่แห่งนี้ย่อมปลอดภัยกว่าบนยอดผาซึ่งไม่อาจคาดเดา ทั้งสถานที่นี้ยังเหมาะยิ่งนักในการอยู่รักษาฟื้นสภาพร่างกาย

หนานกงยวี่ควักไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่ออกมาเพื่อมอบความสว่างให้ภายในถ้ํา ขณะที่เกอซีหยิบเครื่องเรือนต่างๆที่ตนเก็บไว้ในมิติเวทออกมา

เครื่องเรือนขนาดใหญ่ดังเช่นแท่นนอน ชุดโต๊ะเก้าอี้ ตลอดถึงข้าวของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ดังเช่นสํารับอาหาร ชุดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ตลอดถึงตะเกียบ ทุกสิ่งอันพึงระลึกถึงได้ล้วนถูกควักหยิบออกมาทีละชิ้น

และนี่คือสิ่งที่ทําให้เกอซีแตกต่างจากผู้ฝึกยุทธโดยทั่วไป เนื่องด้วยธํามรงค์มิติเวทของเหล่าผู้ฝึกยุทธทั้งหลายล้วนมีพื้นที่ในการเก็บรักษาสิ่งของจํากัดเพียงเล็กน้อยไม่อาจบรรจุข้าวของลงไปได้มากมายนัก เช่นนั้นสิ่งที่พวกเขาจะเก็บรักษาไว้ในธํามรงค์จําต้องเป็นสมบัติล้ําค่า และโอสถสูงราคามีหรือที่จะโกยเอาข้าวของไร้สาระพวกนี้เข้ามาในมิติที่จํากัดของตนได้?

หากทว่ามิติของเกอชียิ่งใหญ่อลังการเช่นนั้น กระทั่งนางหอบข้าวของทุกสิ่งทั้งโต๊ะเก้าอี้แบบยกชุดเข้าไปจัดวางไว้ที่มุมตําหนักเพลิงสวรรค์ก็ไม่อาจสะกิดผิวพื้นที่อันกว้างใหญ่ ภายในมิติเวทได้เลย ทุกสิ่งที่ถูกจัดสรรไว้ในตําหนักเพลิงสวรรค์ล้วนถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นหมวดหมู่มีระเบียบ เช่นนั้นเกอซีจึงไม่ต้องห่วงกังวลว่าข้าวของไร้สาระพวกนี้จะมาเบียดบังพื้นที่การจัดเก็บสมบัติล้ําค่าแต่ประการใด

เมื่อนางมีพื้นที่เก็บสมบัติชนิดมหาศาลใหญ่โต ไยต้องทําตนให้อัตคัดยามต้องออกสู่โลกกว้างเพื่อท่องยุทธด้วยเล่า

หญิงสาวช่วยประคองหนานกงยวี่ขึ้นนอนบนเตียงกว้าง ทว่าแทนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาเดินพลังโคจร ชายหนุ่มกลับเลือกที่จะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จ้องมองเกอซีผู้กําลังง่วนจัดแจงโน่นนี่ไม่หยุดหย่อน ทั้งยิ่งมองแววตาและสีหน้าของเขา กลับยิ่งอ่อนลงอ่อนลง

ครั้นเมื่อหญิงสาวหันกลับมาจึงประสานเข้ากับแววตาฉ่ําเยิ้มที่อีกฝ่ายกําลังทอดมองด้วยอารมณ์ที่หวานล้ํา ใบหน้าหล่อเหลาที่กระทบแสงกระจ่างเรืองรองของไข่มุกราตรี ช่างยั่วยวนสายตาประดุจมารปีศาจกระชากใจที่พร้อมทําให้หัวใจสั่นคลอนจนแทบคลั่ง

นางถลึงตาจ้องกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “มัวนั่งยิ้มอะไรอยู่ เจ้าบอกว่าจะโคจรพลังฟื้นอาการบาดเจ็บมิใช่หรือ ก็เร็วเข้าสิ เหตุใดไม่เริ่มเสียที ?”

อีกฝ่ายค่อยๆ หยุดกายลุกนั่งอย่างเชื่องช้า เสียงหัวเราะเบาๆ เล็ดลอดออกมา “นั่นด้วยข้าไม่อยากละสายตาไปจากเจ้า ! ยามนี้ซีเอ๋อช่างดูคล้ายฮูหยินตัวน้อยที่กําลังสาละวนอยู่กับการปรนนิบัติสามี อืม การได้มาซึ่งภรรยาที่สมบูรณ์แบบเยี่ยงนี้นับเป็นวาสนาที่เป็นหวางได้สั่งสมไว้สามภพสามชาติ !”

“ฝันไปเถิด !” นางคว้าหมอนบนเตียงปาใส่หัวอีกฝ่ายได้ตรงเป้า

“ผู้ใดเป็นภรรยาเจ้ากัน!”

ถูกวิชาหมอนเหินเวหาปะทะเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มถึงกับก้มหน้าก้มตาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

เนื่องเพราะสิ่งนั้นหาใช่หมอนนุ่นใยอ่อนไม่ หากแต่เป็นหมอนเมล็ดข้าวที่หนักอึ้ง เช่นนั้นนางจึงไม่ทันคิดอย่างแท้จริงว่าองค์ราชันมัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่จะเจ็บตัวด้วยเพียงเพราะหมอนเมล็ดข้าวใบเดียว เกอซีรีบเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง “นี่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ทว่ายังไม่ทันจบคําถาม ขุมพลังที่แข็งแกร่งสายหนึ่งกลับตรงเข้ารวบรัดร่างของนางให้หมุนเคว้งลอยขึ้นสู่อากาศ

ครั้นเมื่อรู้สึกตัวอีกครา เกอชีจึงเพิ่งรู้ว่ายามนี้นางถูกหนานกงยวี่ลากขึ้นมานอนอยู่บนเตียงในสภาพที่ถูกตรึงอยู่ใต้ร่างอีกฝ่ายอย่างสิ้นท่า

ชายหนุ่มก้มลงมองนางภายใต้บรรยากาศที่เงียบนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ทั้งคู่แนบสนิทชิดใกล้ นัยน์ตาของเขาสุกใสเปล่งประกายประดุจเปลวเพลิงที่ร้อนระอุ

ถูกจับจ้องอยู่เช่นนั้น เกอซียิ่งรู้สึกใจเต้นไม่เป็น นางตวัดแขนสะบัดขาพยายามดิ้นรนนําพาตนให้เป็นอิสระ

ทว่าหากจะเปรียบกันด้วยพละกําลังทางกายอย่างแท้จริง นางไม่อาจเทียบอีกฝ่ายได้แม้เพียงขี้เล็บ แม้นหากหมายจะใช้พลังปราณช่วยปลดปล่อยตนจากการกักกัน กลับนึกห่วงใยอาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายขึ้นมา เช่นนี้แล้วมีหรือที่เกอซีจะกล้าทําสิ่งที่ปุ่มบ่ามถึงเพียงนั้น เช่นนี้หญิงสาวจึงหลงติดอยู่ในกับดักของสถานการณ์ที่พบเพียงทางตีบตัน

กระนั้น นางยังคงใช้สองมือผลักดันแผ่นอกของหนานกงยวี่อย่างเต็มกําลัง ฝีปากร้ายยังร่ําร้องตะคอกใส่ด้วยอาการเกรี้ยวกราด

“ทําบ้าอะไร ? รีบปล่อยขาเดี๋ยวนี้ หาไม่ก็อย่าได้ตําหนิที่ข้าไม่ไว้ความปรานี !”

ชายหนุ่มโน้มศีรษะลงมา เรือนผมยาวดําขลับประดุจใยไหมเคลียคลอไปตามกรอบหน้าเนียนของเกอซี ปลายเส้นผมกวาดไล้ไปตามเนินแก้มกระจ่างก่อนจะร่วงลงสู่ขอบใบหน้าด้านข้าง ความรู้สึกที่ซาบซ่านวาบหวิวแผ่กระจายลงตลอดทั่วเรือนร่างของเกอซี

***จบตอน ภรรยาผู้สมบูรณ์แบบ***