หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 283 ไร้ยางอายออกนอกหน้า
“แค่กแค่ก…หวูอวี้ หุบปากเสียจะดีกว่า !” น้ําเสียงเย็นชาล้ําลึกเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นสอดแทรกเสียงเลื้อยแจ้วของหวูอวี้
หวูอวี้มักเป็นผู้ตอบสนองเชื่องช้าอยู่เป็นปกติ เมื่อเขาหันกลับมาจึงเพิ่งเห็นใบหน้าหมองคล้ําของหนานกงยวี่ที่กระด้างเย็นชาจนแทบสามารถทําให้ของเหลวถึงระดับเยือกแข็งได้
ทั่วร่างของเขาสั่นสะท้าน ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้เกอซีพลางบ่นอุบอิบ “หึหึ เช่นนั้น….ขอให้ถือเสียว่าข้ามิได้เอ่ยกล่าวคําใดออกไป ข้าไม่รู้เรื่องใด ไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น…”
จากนั้นเขารีบรวบรัดหันมากระพริบตาปริบๆใส่เกอซี และหากที่บั้นท้ายมีหางงอกจากด้านหลังย่อมต้องได้เห็นมันกําลังสั่นดึกๆ “เอิ่ม คุณชายซี ท่านรู้หรือไม่ นับแต่ข้าได้กินภักษาพลังปราณที่ท่านเป็นผู้ลงมือปรุงแล้ว ข้าก็ไม่อาจกลืนกินอาหารใดได้อีกนับหลายวัน ยามนี้ที่สุดข้าก็ได้พบเห็นท่านอีกครา นับเป็นวาสนา! เช่นนั้น…มิทราบท่านพอจะมีสิ่งใดแบ่งให้ข้ากินบ้างหรือไม่?”
สายตาที่อัดแน่นไปด้วยความตื่นตะลึงของกู้หลิวเฟิงจ้องเขม็งอยู่กับหวูอวี้ ด้วยอาการงุนงงสับสน
ดูคล้ายเขาค้นพบความเป็นจริงอันเหลือเชื่อ บุรุษผู้อยู่เบื้องหน้าเขานี้มิใช่เจ้าของหอรื่นรมย์ล่ะหรือ หรือแท้จริงสถานที่แห่งนั้นคือหนึ่งในทรัพย์สินแห่งตําหนักราชันมัจจุ ราชล่ะหรือ ที่สุดตําหนักราชันมัจจุราชมีฐานอํานาจลับมากมายสักเพียงไรกันแน่ ?
มิใช่ ! นั่นยังหาใช่ประเด็นหลักไม่! ที่น่าฉงนนั้นคือหวูอวี้ บุรุษผู้ลึกลับ เก่งฉกาจ เลือดเย็นในสายตาชาวยุทธทั่วหล้า เจ้าของหอรื่นรมย์ผู้นั้นกําลังกระทําสิ่งไร้ยางอายอย่างออกนอกหน้า ! ยอดฝีมือขั้น 4 ปฐพี่สะท้านสะเทือนกําลังร้องขออาหารจากเยว่เอ๋อน้อย ไม่แต่เพียงเท่านั้น คนผู้นี้ยังมิได้รู้สึกระดากละอายแม้เพียงน้อยนิด!!
กู้หลิวเฟิงรู้สึกเพียงว่า ด้วยเหตุสามประการดังกล่าวล้วนสามารถสร้างแรงสะเทือนใจอย่างใหญ่หลวงให้แก่ผู้พบเห็นได้อย่างแท้จริง
ใบหน้าชิงหลงบิดเบี้ยวเมื่อเขายกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ยังทันไหมหากเขาจะกล่าวว่าไม่รู้จักเจ้าสั่งผู้นี้ ไม่น่าเชื่อว่าผู้มีพฤติกรรมเช่นนี้จะสามารถยืนเคียงข้างเขาอย่างภาคภูมิในฐานะอารักขาส่วนพระองค์แห่งองค์ราชันมัจจุราช ยามนี้เขาอยากปฏิเสธไม่รับรู้ไม่รู้จักหวูอวี้ผู้นี้ด้วย มันย่อมทําให้เขาต้องละอายจนเกินไป สิ่งที่หวูชินกล่าวไว้ล้วนถูกต้อง เจ้าหนูแห่งหอรื่นรมย์ผู้นี้จักต้องตายเพราะปากเข้าสักวันเป็นแน่
เกอชีจ้องนัยน์ตาที่เปล่งประกายเจิดจรัสของหวูอวี้ พลันสายตายังเห็นมุมปากที่ขยายกว้างอย่างสดใสชนิดที่ไม่อาจข ยายได้มากไปกว่านี้
ฉับพลันเสียงกลืนน้ําลายเอื้อกของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น มุมปากเกอซีกระตุกอีกอย่างเสียมิได้ “เชื่อว่าครั้งก่อนข้าเคยบอกกล่าวออกไปแล้ว ไม่สมควรที่ข้าจะต้องคําอีกครั้ง ข้าหาใช่ต้นเครื่องส่วนพระองค์แห่งตําหนักราชันมัจจุราชไม่ เช่นนั้นจงอย่างได้คาดหวังสําหรับในทุกวันจากข้า”
แม้นางจะชื่นชอบการปรุงอาหาร ทั้งยังถือว่าอาหารแต่ละสํารับล้วนเสมือนของรางวัลให้ตนเอง หากทว่ามันก็หาใช่ สิ่งที่จะมาแจกจ่ายให้แก่ผู้อื่นอย่างพร่ําเพรื่อไม่
ต้านต้านคือสัตว์เวทที่ใกล้ชิดนางที่สุดเช่นนั้นย่อมไม่นับเป็นปัญหาใด ส่วนหนานกงยี่… ช่างเถิด จะอย่างไรนางก็ไม่นิยมการปรุงอาหารแจกจ่ายผู้อื่นแต่ประการใด
เกอซีขยับฝ่าเท้าหมายจะหลีกจาก หากทว่าหวูอวี้กลับรีบสวนเข้ามาคว้ากระโปรงนางไว้พร้อมท่าทางราวตัดพ้อว่า “หากท่านไม่แบ่งของอร่อยให้ข้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านไปแน่” “คุณชายซี ขอเพียงท่านแบ่งของอร่อยให้ข้าได้ลิ้มลอง ข้าพร้อมจะกระทําทุกสิ่งที่ท่านเอ่ยปากสั่ง ข้าพร้อมทุ่มเทอย่างสุดกําลังความสามารถ ทั้งจะไม่มีวันลังเลแต่ประการใด ! สิ่งใดๆที่คุณชายซีสั่งการข้า ตราบเท่าที่สิ่งนั้นไม่เป็นภัยอันตรายต่อตําหนักราชันมัจจุราชข้า! หวูอวี้! พร้อมจะเผชิญความยากลําบากทุกสิ่งอย่างห้าวหาญเพื่อบรรลุตามผลสําเร็จที่ท่านปรารถนา!”
เส้นเลือดดําบนหน้าผากเกอซีเต้นตุ้บ นางอยากจะสลัด เขาทิ้งเสียจริงๆ หากทว่าพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับทั้งเสียงตะโกนโหวกเหวกของเขาถึงระดับที่ไร้ยางอายอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว
อา จริงสิ แม้นางจะขี้เกียจลุกขึ้นปรุงอาหาร ทว่าในมิติเวทยังพอมีของกินที่เคยตระเตรียมไว้ก่อนหน้า ช่างมันเถิด ก็แค่ยอมควักของกินออกมาให้ก็เท่านั้น !
นางไม่อาจเขี่ยเจ้าวายร้ายหน้าด้านผู้นี้ออกไปได้โดยไม่สูญเสียสิ่งใดอย่างแน่นอน!
เกอซีควักไก่ย่างออกมาจากมิติเวทก่อนจะโยนส่งให้อีกฝ่าย หวูอวี้รีบคว้าไก่ย่างมาเขมือบโดยไม่รั้งรอให้อีกฝ่ายปริปากสิ่งใด
ไก่ย่างกรุบกรอบหนังเกรียมเนื้อนุ่มๆ ส่งกลิ่นหอมฉุยฟถ้งไปทั่ว ขุมพลังปราณแผ่ซ่านกระจายเคลื่อนออกประสานร่วมกับกลิ่นเครื่องเทศที่คลุกเคล้ากันคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วกระทั่งทุกผู้คนในที่นั้นล้วนพากันกลืนน้ําลายเอื้อกอย่างหลงลืมตัว
กู้หลิวเฟิงผู้เพิ่งเย้ยหยันความหน้าด้านหน้าทนของหวูอวี้” ไปเมื่อครู่ก่อน มาบัดนี้ยังอดมิได้ที่จะยื่นจมูกสูดหายใจลึกภายในท้องเริ่มส่งเสียงปั่นป่วนเพราะความว่างเปล่า
***จบตอน ไร้ยางอายออกนอกหน้า***
