ตอนที่ 302 พี่ใหญ่ !
เมื่อกลุ่มยอดฝีมือนับสิบกรูกันเข้ามา เกอซีย่อมเสมือนสุนัขจิ้งจอกหลงฝูงที่ถูกล้อมกรอบด้วยฝูงสัตว์ป่าอันน่ากลัว แน่ชัดอย่างยิ่งว่าเพียงอึดใจต่อมานางจะกลายเป็นชิ้นเนื้อที่ถูกฉีกขาดร่างกระจุย กระนั้นความตื่นกลัวกระทั่งร่องรอยแห่งความหวั่นผวากลับมิได้ปรากฏแม้เพียงน้อย
แห่งแผ่นกลมในมือของเนียจินเฉินถูกสบัดตรงเข้าหาเกอซีพร้อมร่างของชายหนุ่มที่กระโจนขึ้นกลางอากาศ ติดตามมาด้วยเสียงคํารามลั่น “ไปตายซะ !!!”
แผ่นกลมในมือช่วยปะทุพลังภายในของเนียจินเฉินให้ระเบิดออกอย่างรุนแรง สร้างความมั่นใจได้ว่าด้วยการโจมตีในครานี้เขาจะสามารถบดขยี้ร่างไร้ค่าของเจ้าหนุ่มเหลือขอ ผู้ทําร้ายน้องหญิงเหลียนอิงของเขาได้อย่างไร้ข้อกังขา
หากทว่าทันทีที่สิ้นเสียงตะโกนก้อง ปรากฏการณ์เบื้องหน้ากลับส่งให้เนียจินเฉินตกตะลึงถึงขั้วจิต
เมื่อแผ่นกลมชิ้นนั้นพุ่งตรงเข้าหาร่างของเกอซี วัตถุชิ้นนั้นกลับสั่นกระตุกอย่างแรง เมื่อเงาพลังสีม่วงสายหนึ่งพลันพุ่งโพลงขึ้นโอบล้อมหุ้มมันโดยรอบ
แน่นอนว่าพลังงานสีม่วงที่ปรากฏแก่ทุกสายตานั้น คือพลังจากพฤกษาปีศาจระดับห้าเถาวัลย์ม่วงอเวจี
เถาวัลย์ม่วงอเวจีที่พุ่งตรงเข้าทําลายแผ่นกลมชิ้นนั้นแลดูสนุกสนานตื่นเต้นราวกับลูกสุนัขตัวน้อยที่ได้ของเล่น เพียงพริบตา เส้นเถาวัลย์ก็ตรงเข้าพันรอบแผ่นวัตถุชิ้นนั้นอย่างแน่นหนาก่อนจะกลืนของวิเศษชิ้นนั้นเข้าไปทั้งอันราวกับมันกําลังถูกกลืนกินด้วยปากอันกว้างใหญ่
เสียงดังกรัวบกราบคล้ายบางสิ่งกําลังกัดกินของกรุบกรอบอย่างเอร็ดอร่อย ติตตามมากับเสียงกรัวบกรอบนั้นคือเถาวัลย์ม่วงอเวจีที่กําลังสะบัดส่ายไปมาอย่างเริงร่า เสียงกัดกรุบกรอบดังสะท้อนก้องส่งความรู้สึกอันน่าขนพองสยองเกล้าไปทั่วม่านหมอกแห่งความตายอันเงียบสงัด
“เจ้า ! เจ้า !” เนียจินเฉินกุมอกแน่นด้วยจุกเสียดแน่นจนเจ็บปวด ชายหนุ่มชี้หน้าเกอซีส่งเสียงสั่น “เจ้าใช้พลังในม่านหมอกขาวนี้ได้เยี่ยงไร?”
รอยยิ้มหยันเผยขึ้นบนมุมปากของเกอซี เถาวัลย์ม่วงอเวจีในมือพลันกลายสภาพสู่เส้นแส้ก่อนมันจะถูกสบัดใส่ศิษย์สํานักหลิวหลีผู้อยู่ใกล้สุดอย่างไร้ความปรานี
แม้คนผู้นั้นจะเป็นยอดฝีมือระดับ 3 พลิกผันอเวจี หากทว่าเพียงถูกปลายแส้เถาวัลย์ม่วงอเวจีฟาดใส่ คนผู้นั้นกลับแผดเสียงร้องด้วยความทุกข์ทรมานก่อนจะลงไปนอนจมกองโลหิตพร้อมรอยแผลน่าสยดสยองบนร่างอย่างเห็นได้ชัด
เกอซีส่งสายตากลับไปหาเฟิ่งเหลียนอิ่งผู้คอยตามรังควานนาง เมื่อครั้งอยู่ในอาณาจักรกําบัง เกอซีพึงพอใจกับร่างอันสั่นเทาของผู้ที่กําลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับพื้นพร้อมสายโลหิตที่เริ่มไหลผ่านจากมุมปาก
ดูเหมือนกลางม่านหมอกขาวแห่งนี้จะมิได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว!
เมื่อเฟิ่งเหลียนอิ่งได้เห็นสายตาอันเต็มไปด้วยความดูแคลนของเกอซี มีหรือที่นางจะทนได้ เฟิ่งเหลียนอิ่งหยัดกายลุกขึ้น แม้ร่างบางจะหยัดยืนได้อย่างไม่มั่นคงนัก กระนั้น หญิงสาวยังคงเร่งฝีเท้าเข้าหาบุรุษในอาภรณ์สีดําสนิทพร้อมหยาดน้ําตาที่หลั่งไหล “พี่ใหญ่ ท่านต้องล้างแค้นให้ข้า !”
ชายชุดดําผู้นั้นขมวดคิ้วมุ่นด้วยสีหน้าเย็นชาระคนหม่นมัวก่อนจะเอ่ยปาก “เจ้ารู้จักคนผู้นั้นรึ?”
ร่างอรชรของเฟิงเหลียนอิ่งอ่อนระทวยแทบยืนหยัดมิได้ นางตีหน้าเศร้าทุกข์ระทมเอื้อนเอ่ยตอบอีกฝ่ายด้วยน้ําเสียงที่สั่นเครือ “พี่ใหญ่ มันคือคนชั่วช้าซีเยว่ มันโกงข้า ทั้งยังฉกชิงตําแหน่งผู้สืบทอดวังจือจินไปจากข้า! ไม่แต่เพียงนั้น มันยังเป็นผู้สร้างความร้าวฉานให้แก่ความสัมพันธ์ระหว่างพรรคหลิวหลีของพวกเรากับท่านพียวอีกด้วย ดูเอาเถิด มันคือบุรุษเพศโดยแท้ ทว่ากลับยั่วยวนท่านพี่ยวี่อย่างไร้ยางอาย ! พี่ใหญ่ ท่านต้องเร่งสังหารคนสารเลวผู้นี้ให้แก่ข้า!”
นัยน์ตาของบุรุษชุดดําอัดแน่นไปด้วยความเย็นยะเยียบประดุจเกล็ดน้ําแข็งขึ้นอย่างฉับพลัน สายตาคู่นั้นตกต้องลงบนร่างของเกอซี ฝาเท้าของเขาค่อยๆย่างกรายตรงเข้าหาอีกฝ่าย ก่อนน้ําเสียงจะเอื้อนเอ่ยผ่านริมฝีปาก “เจ้ายั่วยวนหนานกงยวี่ ?”
แม้ภายในใจของเฟิ่งเหลียนอิ่งจะยินดีอย่างถึงที่สุด หากทว่าสีหน้าที่แสดงออกกลับยิ่งเศร้าสร้อยโศกศัลย์ “พี่ใหญ่ บาดแผลที่ปรากฏบนร่างของข้าก็เพราะมันผู้นี้ มันกับกู้หลิวเฟิงแห่งโรงโอสถเชิงเต๋อร่วมกันกล่าวจ้วงจาบล่วงเกินสํานักหลิวหลีของพวกเรา ! พวกมันยังปากกล้าโอ้อวดว่าแม้นเราจะเป็นคนจากตระกูลเฟิ่ง ก็หาได้อยู่ในสายตาของพวกมันไม่ !”
“ข้าเดือดดาลจนมิอาจทนได้จึงลงมือสั่งสอนมัน! ผู้ใดจะคาดคิดว่าพี่ยี่ผู้เคยรักใคร่เอ็นดูข้ากลับหลงใหลได้ปลื้มกับคนสารเลวผู้นี้กระทั่งออกหน้าปกป้องมันอย่างเต็มที่เช่นนี้? ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้คนชั้นต่ําที่มิรู้จักยางอายชั่วช้า เช่นมันมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้อีก พี่ใหญ่ ท่านต้องช่วยข้าสังหารมัน!”
เนียจินเฉินผู้ยืนอยู่ด้านข้างรีบเข้ามาร่วมสําทับ “คุณชาย ข้าเห็นกู้หลิวเฟิงทําร้ายน้องหญิงเหลียนอิ่งกับตา ในตอนนั้นหนานกงยวไม่เพียงมิยื่นมือเข้าช่วยน้องเหลียนอิ่ง ทว่ากลับออกหน้าปกป้องเจ้าวายร้ายผู้นั้นเสียด้วยซ้ํา ท่านต้องมอบความเป็นธรรมให้แก่น้องเหลียนอิ่งด้วย”
***จบตอน พี่ใหญ่ !***
