หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 322 บทเริ่มต้นแห่งฝันร้าย
“หลิว…หลิวเฟิง เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ ? !” น้ําเสียง ของกู้อี้ตาวแหบแห้งพร้อมกันนั้นเขายังปลดปล่อยเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด “โชคดีจริงๆโชคดีที่เจ้าไม่เป็น อะไร..อย่างน้อยยังมีผู้สามารถดูแลผู้หลาน”
กู้หลิวเพิ่งเบี่ยงสายตาไปยังบุรุษผู้นอนราบอยู่กับพื้น ใบหน้านี้เขาแทบไม่สามารถจดจําได้ ผ่านการจับจ้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่งที่สุดชายหนุ่มกลับส่งเสียงราวกระซิ บผ่านริมฝีปาก “ท่าน…ท่านคือท่านลุงกระนั้นหรือ ? ท่าน ยังมิได้สิ้นใจกระนั้นหรือ ?”
กู้หลิวเพิ่งรีบรุดตรงเข้าหาร่างของอีกฝ่ายทันที่ที่กล่าวคํา หากทว่ากลับถูกเกอซียั้งหยุดไว้ “อย่าสัมผัสตัวเขาเจ้าจะต้องโรคร้าย !”
เพียงได้ยินว่าพิษในร่างย่อมสามารถถ่ายเทสู่กู้หลิวเพิ่งได้กู้อี้ตาวรีบยกแขนขึ้นหยัดผืนดินกระถดเคลื่อนกายถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะร่ําร้องอย่างน่าเวทนา
“หลิวเพิ่ง ลุง…ลุงผู้นี้อาการหนักเกินกว่าจะเยียวยา ได้แล้วอย่าเข้ามาภายภาคหน้า เจ้าจะต้องดูแลท่านแม่ของเจ้าให้ดีทั้งเจ้าจะต้องดูแลตนเองให้ดี…”
“ท่านลุง อย่ากล่าวไร้สาระเช่นนี้”กู้หลิวเพิ่งขึ้นเสียง “ท่านเพียงต้องพิษประหลาดที่ไม่ได้ร้ายกาจหนักหนาเหตุใดจักต้องถึงแก่ความตายด้วยเล่า ? ข้าบอกท่านแล้วม ใช่หรือว่าเมื่อเข้าสู่อาณาจักรกําบังให้ท่านแยกกับพวกมู่หรงจางฟงแล้วอยู่รั้งรอข้าที่อาณาจักรไม้ขจีเหตุใดท่านจึงไม่ฟังคําข้าทั้งยังจะติดตามพวกมันเข้ามาถึง ม่านหมอกร้อยพฤกษ์สมุนไพรแห่งนี้อีกด้วย ?”
สองตาของกู้อี้ตาวพลันว่างเปล่าชั่วขณะก่อนจะถูกเติมเต็มด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด กระทั่งที่สุดเขาเพียงถ่ายถอนใจออกมาบางเบาพร้อมคํากล่าว “ข้าใจร้อนจนเกินไป”
กู้กู้หลาน น้องสาวของกู้อี้ตาว ซึ่งก็คือมารดาของกู้หลิ วเพิ่งกําลังปวยหนักแม้นผ่านการเยียวยารักษามาเนิ่นนานหลายปีทว่ากลับไม่เคยปรากฏสัญญาณแห่งการฟื้นตัว หากแต่กลับกันนางค่อย ๆ เริ่มเข้าสู่ที่สุดแห่งขีดจํากัดของตนยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ
ทั้งกู้หลิวเพิ่ง และกู้อี้ตาวต่างถึงความสิ้นหวังเช่นนั้นทั้งคู่จึงตัดสินใจเข้าสู่เขตแดนผนึกมังกรซึ่งอยู่ภายใต้อาณาจักรกําบังแห่งนี้เมื่อครั้งหนึ่งท่านปรมาจารย์จือจิน ผู้ครอบครองเขตแดนมังกร คือผู้มีกิตติศัพท์อันลือลั่นในความสามารถทางการแพทย์ที่สูงส่งเหนือผู้ใดยังอีกทั้งม่านหมอกร้อยพฤกษ์สมุนไพรแห่งนี้คือสถานที่อันอุดมไปด้วยพฤกษาเวทชั้นสูงที่ล้วนพบเจอได้ยากยิ่งในแถบทวีปหมีหลัวเช่นนั้นย่อมสมควรไขว่คว้าโอกาสที่อาจพอเป็นความหวัง
กู้อี้ตาวตลอดถึงผู้คุ้มกันเรือนมู่หรงล้วนคือยอดฝีมือขั้นที่ สี่ปฐพี่สะท้านสะเทือนกับทั้งแผนที่ในอาณาจักรกําบังซึ่งเป็นสมบัติตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นย่อมส่งให้เขาสามารถผ่า นสายริ้วเมฆาเพื่อล่วงเข้าสู่ม่านหมอกร้อยพฤกษ์สมุนไพรได้อย่างไม่ยากลําบาก
ทว่าเมื่อถึงอาณาจักรไม้ขจี กู้อี้ตาวกลับไม่อาจรั้งรอการ มาของกู้หลิวเฟิง เช่นนั้นเขาจึงตัดสินใจติดตามคนของตระกู ลมู่หรงเข้าสู่สวนสมุนไพร
เพียงได้เห็นเหล่าพฤกษาเวทชั้นสูงที่เกลื่อนกลาดมหาศาลไม่อาจนับประมาณได้ในสวนสมุนไพรแห่งนี้พวกเขาก็กลับกลายถูกความคลุ้มคลั่งเข้าครอบงําพวกมันบางคนถึงกับไม่อาจอดใจได้จึงกัดกินสมุนไพรพวกนั้นกระทั่งภายหลังจึงพบว่าร่างของพวกมันกลับถูกครอบคลุมไปด้วยผืนสีแดงประหลาด
ครั้นกู้อี้ตาวเพ่งมองสวนสมุนไพรเบื้องหน้า สิ่งที่ปรากฏในแววตากลับกลายเป็นความหวาดผวาโกรธเกรี้ยว “ในตอนนั้นกว่าครึ่งของพวกเรายี่สิบเก้าคนที่เข้ามาด้วยกันล้วนเริ่มแสดงอาการต้องพิษหากทว่ามิได้มีผู้ใดที่ นตกใจนั่นเป็นเพราะมู่หรงฮาย ท่านหมอผู้มีทักษะการแพทย์ระดับสามอยู่กับพวกเราเขามอบโอสถเม็ดหนึ่งให้ทุกคน หลังกลืนกินเม็ดยานั้นไปอุณหภูมิในร่างของทุกคนล้วนลดลงยิ่งไปกว่านั้นผื่นแดงประ หลาดนั้นล้วนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“พวกเราทุกคนล้วนเข้าใจว่าปัญหาทุกอย่างย่อมจะสิ้นสุดลงแค่เพียงนั้นทว่าผู้ใดจะคาดคิดว่านั่นต่างหากที่เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้าย”
360
กู้อี้ตาวกัดฟันกล่าวต่อ “เพียงกลืนกินโอสถเม็ดนั้นได้ไม่ นานผู้ที่เคยปรากฏผื่นแดงพลันเริ่มมีโลหิตไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด*บนใบหน้าร่างกายเริ่มค่อย ๆ เน่าเปื่อยลง ที่ละน้อยกระทั่งพวกเขากลับกลายเป็นเพียงบ่อธารโลหิต
*ทวารทั้งเจ็ด คือ ตา 2 จมูก 2 หู 2 และปาก 1
“โชคร้ายที่ฝันร้ายของเรายังห่างไกลจากจุดสิ้นสุด เมื่อพวกเรากว่าครึ่งสิ้นใจลงที่เหลือ นอกจากมู่หรงฮ่ายกับ มู่หรงจางฟงก็เริ่มปรากฏอาการไข้เมื่อนั้นเองที่พวกเราต ระหนักชัดแล้วว่าทุกคนต่างติดเชื้อร้ายผ่านการสัมผัสร่างของผู้ต้องพิษ”
ขณะกําลังกล่าวอยู่นั้น ความเจ็บปวดอย่างเหลือแสนพลันปรากฏฉายผ่านใบหน้าของกู้อี้ตาว ร่างของเขาบิดส่ายอย่างรุนแรง
ต่อมโลหิตบนใบหน้าเริ่มพุพองด้วยความเร็วที่สามารถประจักษ์ชัดได้ด้วยตาเปล่า สายน้ําสีเหลืองแกมคล้ําไหลทะลักออกตามร่างสภาพในยามนี้น่าสยดสยองพองขนอย่างเหลือกําลัง
อาการภายนอกที่ปรากฏกับกู้อี้ตาว คือความทรมานขั้นสุดท้ายของพิษร้ายอีกเพียงไม่นานเขาย่อมต้องเผชิญหน้ากับความตายที่ทรมานและหฤโหด
***จบตอน บทเริ่มต้นแห่งฝันร้าย***
