ยามเมื่อเซี่ยวหลี ซีเจี่ย และพวกที่เหลือกำลังนึกถึงเกอซีอยู่นั้น นายของพวกเขากลับกำลังเดินทางออกจากชานเมืองที่ห่างไกลเพื่อมุ่งหน้าเข้าสู่จวนท่านแม่ทัพโอวหยางในตัวเมืองเหยียนจิงที่คึกคักจอแจ
ยามนี้โอวหยางฮ่าวเซวียนมิได้นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนอนอีกต่อไป หากแต่ชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในสวน
เกอซีเหยียบเยือนเข้าสู่จวนแห่งนี้เพื่อให้การเยียวยารักษาโอวหยางฮ่าวเซวียนนับเป็นครั้งที่สามแล้ว เข็มเงินแท่งบางปลายแหลมถูกปักฝังลงไปตามจุดต่าง ๆ ในร่างกายของชายหนุ่ม
ขณะที่โอวหยางจื้อโซวงรีบตรงเข้าถ่ายเทพลังวัตรสู่ร่างของบุตรชายอย่างเร็วรี่
เข็มเงินเรียงรายที่ปักค้างอยู่บนร่างของชายหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อยราวกับว่ามีฝ่ามือที่โปร่งใสตรงเข้าขยุ้มเขย่ามันจนแกว่งไกว หากแต่ครานี้แตกต่างจากครั้งก่อน เมื่อการรักษาในครานี้หาได้มีของเหลวที่มีลักษณะเหนียวสีดำไหลย้อยติดตามมา
“เรียบร้อยแล้ว” เกอซีเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
ผิวผ่องพรรณของหนุ่มน้อยขาวเนียนละเอียดราวกระเบื้องเคลือบที่แทบจะแลดูโปร่งใสภายใต้แสงตะวัน ยามเมื่อเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้น ทั่วร่างของหนุ่มน้อยผู้นี้เจิดจ้าเปล่งแสงสีทองเรืองรองอย่างงดงามจับสายตาจนทำให้ดวงตาของผู้ที่จ้องมองต้องพร่ามัวด้วยอาการตกตะลึง
โอวหยางฮ่าวเซวียนผู้เอนอิงกายอยู่กับเก้าอี้หวายตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ ห้วงสำนึกในจิตใจประดุจดั่งถูกยึดเหนี่ยวไว้ด้วยบางสิ่ง ภายในอกบีบคั้นจนรู้สึกจั๊กจี้ ลมหายใจกระชั้นถี่โดยไม่รู้ตัว
โอวหยางจื้อโซวงหันมาหาเกอซีด้วยความตื่นเต้นยินดีปรีดา “ท่านหมอซียอดอัจฉริยะ วันนี้ไม่มีพิษซึมออกมาเลย เช่นนั้นย่อมหมายความว่าอาการของฮ่าวเซวียนได้รับการรักษาให้หายเป็นปกติโดยสมบูรณ์แล้วกระนั้นหรือ ?”
เกอซีผงกศีรษะ หลังจากเก็บเข็มเงินทั้งหมดกลับเข้าในมิติเวทแล้ว หญิงสาวน้อมกายลงนั่งข้างโอวหยางฮ่าวเซวียน
น้ำเสียงของนางเย็นชา เฉกเช่นเดียวกับเรียวนิ้วงามราวชิ้นหยกที่แตะสัมผัสลงบนข้อมือของโอวหยางฮ่าวเซวียนอย่างแผ่วเบาเพื่อสำรวจการเต้นของชีพจร
ข้อมือของชายหนุ่มสามารถรับรู้ถึงสัมผัสที่ทั้งนุ่มนวลและเย็นเยียบจากปลายนิ้วเรียวที่ละเอียดพิสุทธิ์งดงามกว่าหยกขาวนั้นได้
ฉับพลันทั้งร่างของโอวหยางฮ่าวเซวียนกลับตึงเกร็ง ความรู้สึกประดุจดั่งว่าปลายนิ้วที่สัมผัสต้องลงบนข้อมมือของตนนั้นกำลังบีบรัดเนื้อหัวใจกระทั่งเขาไม่อาจระงับความสั่นสะท้านทั่วร่างได้
เกอซีชำเลืองแลดูเขาด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะถอนมือออกมาพร้อมกล่าววาจา “พิษในร่างของคุณชายโอวหยางถูกขจัดออกไปหมดสิ้นแล้ว เส้นเอ็นที่ฉีกขาดสมานได้สนิท จุดตันเถียนสามารถดึงดูดพลังปราณในกายให้โคจรเคลื่อนได้อีกคราแล้ว หากแต่สืบเนื่องมาจากที่ร่างกายของคุณชายต้องอยู่ในสภาพที่บอบช้ำมาแรมปีจึงยังคงอ่อนแอนัก ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่อยู่ในสภาพอ่อนล้า กระทั่งเส้นชีพจรลมปราณในกายก็นับว่าได้รับความเสียหายอย่างหนักเช่นกัน เช่นนั้นจำต้องอาศัยเวลาเพื่อฟื้นฟูสภาพทางกาย และใช้เวลาในการให้ทุกสิ่งปรับสภาพฟื้นตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์”
โอวหยางจื้อโซวงผงกศีรษะไปมา เมื่อผู้เป็นบิดาหันกลับมามองบุตรชายที่ลุกขึ้นมานั่งพิงเก้าอี้หวายได้แล้ว นัยน์ตาของเขาเริ่มแดงก่ำ
บุตรชายของเขาต้องนอนนิ่งอยู่กับเตียงมากว่าขวบปีด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว หนวดเครารุงรัง สภาพของบุรุษผู้หล่อเหลางดงามปานภาพวาดบนผืนฟ้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นน่าสลดสังเวชไม่ต่างกับขอทานข้างถนน
หากแต่ยามนี้ แม้ว่าร่างกายของโอวหยางฮ่าวเซวียนยังคงอ่อนแอ หากแต่ท่วงทีแห่งความทรนงองอาจบริสุทธิ์งดงามนั้นกลับคืนมาแล้ว ดวงตาของเขาใสกระจ่าง ทั่วทั้งร่างผ่องผุดประดุจเม็ดไข่มุกที่เรืองรอง หากจะเทียบกับเมื่อวันวานที่ผ่านมา โอวหยางอ่าวเซวียนในวันนี้กลับดูภูมิฐานยิ่งกว่าแต่เก่าก่อนด้วยซ้ำ
ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเป็นพระคุณของซีเย่ว ท่านหมอซียอดอัจฉริยะผู้มีหัตถ์เทวะชุบชีวิตมนุษย์ด้วยวิธีการรักษาที่แปลกประหลาดพิศดาร !
โอวหยางจื้อโซวงกล่าวขอบคุณเกอซีซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่านผู้นำแห่งโอวหยางสั่งคนให้นำหีบซึ่งบรรจุหินผลึกไว้แน่นเต็มออกมา พร้อมยืนกรานขอให้เกอซีรับน้ำใจนี้ไว้
เมื่อเกอซีนึกถึงเจ้าสัตว์เวทย์ตัวน้อยที่ชอบกินหินผลึกขึ้นมาก็ระลึกได้ว่านางแทบไม่มีหินผลึกเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ และเมื่อท่านแม่ทัพโอวหยางเปี่ยมล้นด้วยแรงศรัทธาเช่นนี้ นางย่อมไม่อาจดื้อดึงปฏิเสธน้ำใจได้
เช่นนั้นเมื่อมีน้ำใจมา ย่อมต้องตอบแทนน้ำใจกลับ เกอซีไม่เพียงช่วยเยียวยารักษาอาการทางกายให้แก่โอวหยางฮ่าวเซวียนเท่านั้น ท่านหมออัจฉริยะผู้นี้ยังทิ้งเม็ดยาโอสถที่สามารถช่วยฟื้นฟูเส้นชีพจรพลังปราณให้แก่ชายหนุ่มอีกหลายเม็ด ทั้งยังเขียนขั้นตอนวิธีการปฏิบัติเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายให้คืนสู่สภาพที่แข็งแกร่งโดยเร็วที่สุดไว้ให้ด้วย
แน่นอนว่าเม็ดยาโอสถเหล่านั้นคือสิ่งที่นางได้ร่ำเรียนมาในอดีตภพของนาง ซึ่งย่อมไม่ใช่วิธีการกลั่นโอสถที่มีอยู่ในทวีปหมีหลัว เมื่อนางไม่มีกระแสพลังปราณ ย่อมไม่อาจเป็นไปได้ที่จะกลั่นโอสถด้วยปราณเพลิง
โอวหยางจื้อโซวงสบายใจยิ่งนักเมื่อเกอซียินยอมรับการตอบแทน ทว่ายังอดมิได้ที่จะหวนนึกถึงพิษสายดำสีเข้มที่เกือบจะกัดกร่อนร่างของบุตรชายตนจนเกือบจะหาหนทางเยียวยารักษาให้ฟื้นคืนมิได้
***จบตอน หัตถ์เทวะผู้พลิกฟื้นชีวิต***
