ต้นเดือนกันยายน อากาศยังคงร้อนระอุ ฝนที่เพิ่งหยุดตกทำอากาศอบอ้าวกว่าเดิม
ใบประกาศมากมายถูกนำมาแปะไว้ใต้ตึกในหมู่บ้านสไตล์โบราณ
‘วันที่ 31 สิงหาคม 2015 โจวจิ้งวัยสามสิบเอ็ดปี ถึงแก่กรรมด้วยโรคร้ายในเมือง H พิธีบำเพ็ญกุศลและฌาปนกิจจะจัดขึ้นในวันที่ 3 กันยายน 2015’
หลังใบประกาศถูกติดบนบอร์ด มนุษย์ป้าก็พากันมามุงดูและวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา
“อายุสามสิบเอ็ดก็ตายแล้ว น่าสงสารจริงๆ”
“ฉันเห็นโจวจิ้งมาตั้งแต่เด็ก เธอเป็นคนทำงานเก่งมากไม่น่าเชื่อว่าจะอายุสั้น”
“อุ้มท้องอยู่ดีๆ ยังไม่รู้ว่าเป็นลูกชายหรือลูกสาว ก็ตายคาท้องเสียแล้ว”
“ได้ข่าวว่าแม่ของโจวจิ้งกำลังทำเรื่องฟ้องร้องฝ่ายชาย เพื่อให้จ่ายเงินชดใช้”
“ฟ้องแล้วมีประโยชน์อะไร ตอนจะหย่าแม่ของเธอยังเกลี้ยกล่อมไม่ให้หย่าอยู่เลย สุดท้ายคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือโจวจิ้ง”
มนุษย์ป้าเม้าท์กันอยู่พักใหญ่ พอฟ้ามืดจึงแยกย้ายกลับบ้าน
ช่วงหน้าร้อนยุงดุเป็นบ้า แขกหลายคนถูกกัดจนเนื้อตัวเป็นตุ่มคัน หลังแสดงความเสียใจไปได้สักพัก พวกเขาก็ขอตัวกลับ
ประตูห้องชั้นสามของอะพาร์ตเมนต์ถูกเปิดแง้ม กลิ่นธูปลอยคละคลุ้งออกมาไม่ขาดสาย บนประตูตบแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ซึ่งบ่งบอกว่าบ้านหลังนี้มีคนเสียชีวิต
โจวจิ้งนั่งจ้องรูปของตัวเองอยู่บนโซฟา แววตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย
รูปแสนธรรมดาตรงหน้าคือรูปถ่ายในชีวิตประจำวัน ผู้หญิงในนั้นไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่กลับดูสดใสอย่างประหลาด
เธอได้ฟังเหล่ามนุษย์ป้าเม้าท์มอยแบบไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ต่างจากปกติที่ต้องถามข่าวกันเป็นทอดๆ ตอนนี้แค่ลอยขึ้นฟ้าก็ได้ยินทุกอย่าง
โจวจิ้งกลายเป็นผีมาหนึ่งวันแล้ว เมื่อวานเธอยังเบ่งลูกอยู่ในห้องคลอดจนหน้ามืด คิดว่าคลอดเสร็จก็จะเซ็นใบหย่าแล้วเล่นบทคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวใจเด็ดที่คลอดเด็กอัจฉริยะออกมาให้โลกนี้ แต่ละครยังไม่ทันได้ฉาย ก็ถูกเปลี่ยนบทเป็นผีตายทั้งกลมเสียก่อน
“พรุ่งนี้ลองไปบ้านนั้นอีกรอบ พี่สาวแกยังไม่ได้หย่ากับ ‘ซูเจียงไห่’ ถ้ามันไม่ยอมจ่ายค่าชดใช้ ก็ต้องบีบเอามาให้ได้!” แม่ของโจวจิ้งสั่ง ‘โจวเค่อ’ ลูกชายคนเล็ก
“แล้วตอนที่พี่จะหย่า ทำไมแม่ถึงไม่ยอมให้หย่า?” โจวเค่อบ่น “ถ้าพี่ได้หย่าตั้งแต่ตอนนั้น เราคงไม่ต้องลำบากแบบนี้ เงินของตัวเองแท้ๆ พอตายกลับไม่ได้สักหยวน!”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพี่สาวแกจะอายุสั้น” แม่ของโจวจิ้งพูดด้วยความรู้สึกผิด “ถ้ารู้… คงให้หย่าไปนานแล้ว”
“ไม่รู้แหละ บ้านนั้นต้องชดใช้เงินให้เรา!” โจวเค่อพูดขณะเผากระดาษเงินกระดาษทอง “สิ้นปีผมต้องแต่งงาน แต่ยังไม่มีค่าดาวน์บ้านงวดแรกเลย ถ้าพี่เขยไม่ยอมคืนเงิน คงไม่ได้แต่งมันแล้ว!”
“ใจเย็นๆ” ผู้เป็นแม่พูดปลอบ “ถ้าไม่ได้ก็ฟ้องศาลสิ ดวงวิญญาณพี่สาวแกบนฟ้าต้องช่วยเราแน่”
โจวจิ้งได้ยินก็หลุดขำออกมา โยนผลไม้ไหว้เจ้าเล่นในมือ
วิญญาณธรรมดาๆ อย่างเธอ อยากจะแปลงร่างเป็นผีร้ายแล้วปีนออกไปเล่นงานสองแม่ลูกนี่
ครอบครัวของโจวจิ้งฐานะธรรมดา ทั้งพ่อและแม่เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนระดับกลาง แต่กลับมีลูกถึงสองคนคือเธอกับโจวเค่อ
บ้านนี้รักลูกชายมากกว่าลูกสาว ตั้งแต่มีน้องชาย ทั้งบ้านก็เลิกสนใจโจวจิ้ง ซ้ำยังเททุกความคาดหวัง ในการดูแลน้องชายมาให้เธอ
ด้วยความใสซื่อ เธอจึงดูแลน้องชายเป็นอย่างดี โจวเค่อเองก็แสดงออกว่าสนิทสนมกับพี่สาว เสียอย่างเดียว เขาเป็นคนขี้ขลาด
ความเย็นชาของพ่อแม่ทำโจวจิ้งเสียใจบ่อยครั้ง เด็กเล็กมักไม่ชอบถูกเมิน เธอจึงเรียกร้องความสนใจด้วยการเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน เป็นลูกสาวในอุดมคติของหลายๆ บ้าน ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน นิสัยใจคอที่ร่าเริงแจ่มใส กระทั่งวัยทำงานก็ยังได้รับการโปรโมทเลื่อนขั้นอยู่เสมอ
การดูตัวตอนอายุยี่สิบห้า ทำให้โจวจิ้งได้รู้จักกับซูเจียงไห่ ข้าราชการเงินเดือนน้อยที่ใช้ความอ่อนโยนและความเอาใจใส่เอาชนะใจเธอ เมื่อความรักสุกงอม ทั้งสองจึงตกลงแต่งงานกัน
ตั้งแต่วันนั้น โจวจิ้งก็สนับสนุนและผลักดันสามีในทุกๆ ด้าน กระทั่งพบว่าเขาแอบไปมีชู้เมื่อต้นปีที่ผ่านมา
จากชายหนุ่มแสนซื่อที่ไม่มีวันจะนอกใจใครได้ ซูเจียงไห่กลับเลี้ยงดูกิ๊กสาวมหาวิทยาลัยไว้นอกบ้าน
พอรู้ความจริงโจวจิ้งก็ใจสลาย รีบเอาเรื่องนี้ไปฟ้องน้องชาย เพราะคิดว่าเขาจะปกป้องเธอยามถูกรังแก
แต่เรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้น โจวเค่อที่แสนจะขี้ขลาดถอนตัวทันทีหลังฟังจบ หญิงเหล็กอย่างโจวจิ้งจึงต้องออกโรงด้วยการอุ้มท้องแก่ไปซัดซูเจียงไห่และชู้ของเขาถึงโรงแรม
“อายุก็ปูนนี้ ไหนจะลูกในท้องอีก เจ้าซูมันก็แค่เสียสติชั่ววูบ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น กลับไปคุยกันดีๆ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย!” แม่ของโจวจิ้งก่นด่าเพราะไม่อยากให้ลูกสาวหย่ากับสามี
ซูเจียงไห่สัญญากับเธอว่าจะไม่ทำอีก แต่โจวจิ้งกลับรู้สึกเหมือนกำลังกินข้าวที่มีแมลงวันตอม ถึงจะเขี่ยออกก็ยังรู้สึกขยะแขยง… แหวะ!
ด้วยความที่ถูกผู้เป็นแม่รั้งไว้ จนถึงวันคลอดเธอก็ยังไม่ได้หย่า
โจวจิ้งจึงวางแผนว่าจะย้ายไปอยู่เมืองอื่นหลังคลอดลูกเสร็จ ไม่ว่าใครหน้าไหนหรือแม้แต่งานที่รัก เธอก็จะทิ้งให้หมด—โลกกว้างขนาดนี้ ขอออกไปเดินชมวิวหน่อยเถอะ!
โดยไม่คาดคิด เธอกลับต้องมาเดินชมวิวในงานศพของตัวเอง…
หลังตายคนเราจึงได้รู้ได้เห็นอะไรหลายอย่าง อาทิ โจวเค่อผู้แสนจะขี้ขลาดบุกไปที่บ้านของพี่เขยเพื่อทวงเงินของพี่สาวแล้วเอาไปดาวน์บ้านให้ตัวเอง แม่ที่ตัดสินใจผิดได้เรียนรู้ว่า หากถูกสามีนอกใจให้รีบหย่า ไม่ควรอดทนเพียงเพราะกลัวไม่ได้สมบัติ
ซูเจียงไห่เลิกเสแสร้งว่าเป็นคนดีและกำลังให้ทนายเปลี่ยนชื่ออสังหาริมทรัพย์ของโจวจิ้งเป็นชื่อตัวเอง เพราะอยากแต่งงานกับเมียใหม่
โจวจิ้งนั่งลงหน้าหีบศพ ฟังบรรดาลูกน้องซุบซิบนินทาอย่างตั้งใจ
“บอกแล้วว่านางกิเลสเยอะ สักวันต้องล้มไม่เป็นท่า ปั่นโปรเจกต์ข้ามวันข้ามคืน สุดท้ายก็ถูกแย่งผลงาน แถมเอาชีวิตลูกให้ตายตกไปตามกัน”
“เกิดเป็นหญิงอย่าพยายามจนเกินงาม สู้ขนาดนี้ยังถูกหมาคาบไปแ–ก”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย คนก็ตายไปแล้ว ยังจะขุดอดีตมาพูดอีก!”
“นางคงคิดว่าเจ้านายรัก แต่พอตายปุ๊บ กลับมีคนใหม่มาแทนปั๊บ”
ภายนอกโจวจิ้งคือหัวหน้าที่เข้มงวดแต่ใจดี มีความเป็นผู้นำสูง มาวันนี้กลับถูกลูกน้องวิจารณ์ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง น้อยคนที่จะรู้สึกเสียใจไปกับเธอ
กว่าครึ่งชีวิต โจวจิ้งพยายามจะเป็นคนเก่ง บังคับตัวเองให้เพียบพร้อมในทุกๆ ด้าน หวังแค่อยากมีชีวิตที่ดี แต่สุดท้ายชีวิตดีๆ ของเธอกลับไม่มั่นคงยิ่งกว่าการซื้อหุ้น
เธอนั่งจ้องรูปของตัวเองแล้วคิดว่าจะต้องลอยไปลอยมาแบบนี้อีกนานแค่ไหน
หนึ่งวันเต็มๆ ตั้งแต่ออกจากร่างในห้องดับจิต กลับบ้าน มาร่วมงานศพ เรื่องแย่ๆ ที่พบเจอทำให้เธออยากกดปุ่มรีสตาร์ทแล้วรีบไปเกิดใหม่
เพราะมีแต่เรื่องที่ไม่อยากรับรู้ มีแต่คนที่ไม่อยากเห็นหน้า โจวจิ้งจึงวิงวอนให้ใครก็ได้ช่วยส่งวิญญาณของเธอและลูกไปเกิดในสถานที่ที่ดีกว่านี้ ไม่ว่าบ้านนั้นจะรวยหรือจน ขอแค่พวกเขาจิตใจดีเป็นพอ
ฝนที่หยุดไปได้สักพักเริ่มตกลงมาอีกรอบ
โจวจิ้งกวาดตามองไปรอบบ้านแล้วก็พบกับมือถือลายเสือดาวสุดเฉิ่ม รูปลักษณ์ของมันค่อนข้างประหลาด จะบอกว่าเป็นสมาร์ตโฟนก็ไม่เชิง เป็นของก๊อปก็ไม่ใช่
เธอลองหยิบมันขึ้นมามอง ตอนแรกคิดว่าไม่น่าจะแตะได้ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น
แม่ของโจวจิ้งให้ร้านพวงหรีดจัดชุดกงเต๊กมาให้ เจ้าของร้านจึงเลือกมือถือลายเสือดาวพร้อมซิมเบอร์ 000000 ให้เธอ
เมื่อลองกดปุ่มโทรออก เสียงรอสายก็ดังขึ้น
“ฉันยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกห้า… ร้อย… ปี…” ตามด้วยเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “ยินดีต้อนรับลูกค้าเข้าสู่บริการ 000000 สวรรค์เซอร์วิส ต้องการเกิดใหม่ กด 1 ต้องการอยู่ต่อ กด 2 ต้องการซื้อแพ็กเกจเพิ่ม กด 3 ตรวจสอบสาเหตุการตาย กด 4 แจ้งปัญหาขัดข้อง กด 5 ติดต่อโอเปอเรเตอร์ กด 0”
หลังฟังจบ โจวจิ้งก็กด 0 ด้วยความเคยชิน
“กำลังโอนสายไปยังโอเปอเรเตอร์”
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน GX097 ยินดีให้บริการ ลูกค้าต้องการทำรายการอะไรในวันนี้คะ?”
เสียงอันไพเราะอ่อนหวานนี้คือเสียงของโอเปอเรเตอร์ค่ายมือถือสวรรค์
โจวจิ้งตอบด้วยอาการมึนงง “ฉันอยากไปเกิดใหม่ ไม่ทราบว่าต้องใช้เวลากี่วัน?”
“คุณลูกค้าบ้านอยู่แถวไหนคะ?”
“ฉันอยู่เมือง H”
ฝ่ายตรงข้ามเงียบไป สักพักจึงตอบกลับ “จากการตรวจสอบ เสาสัญญาณในเครื่องของลูกค้าถูกฟ้าผ่าจนเกิดกระแสไฟรั่ว เจ้าหน้าที่กำลังดำเนินการแก้ไขให้อยู่ค่ะ”
โจวจิ้งทำหน้าตกใจ “แล้วฉัน… จะได้ไปเกิดเมื่อไหร่คะ?”
“เนื่องจากมีลูกค้ารอใช้บริการจำนวนมาก คิวหมายเลข 1,232 จะแล้วเสร็จในอีกครึ่งปีค่ะ”
“อีกครึ่งปี?!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “ระบบมีปัญหาจนลูกค้าได้รับความเดือดร้อน แทนที่จะรีบแก้ไข กลับให้รออีกครึ่งปี ฉันจะฟ้องร้องบริษัทคุณ!”
โจวจิ้งต่อว่าอีกฝ่ายโดยที่ยังไม่รู้ว่าจะไปฟ้องร้องกับใคร
โอเปอเรเตอร์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเสนอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม “เนื่องจากลูกค้ามีแต้มสะสมอยู่ห้าแสนแต้ม ทางเราขอเสนอแพ็กเกจซัมเมอร์สุดคุ้มสำหรับลูกค้า VIP หากต้องการใช้สิทธิ์นี้ ลูกค้าจะได้ไปเกิดใหม่ทันที”
โจวจิ้งขมวดคิ้วถาม “แต้มนี่… คิดจากอะไร?”
“จากระดับความซวยค่ะ”
“…”
ชีวิตของเธอซวยถึงขั้นแลกแต้มได้เยอะขนาดนี้เชียวหรือ?
“ฉันต้องการใช้สิทธิ์นั้นทันที!” โจวจิ้งตอบแบบไม่ลังเล
“รับทราบค่ะ” โอเปอเรเตอร์ตอบ “ที่จะอธิบายต่อจากนี้คือรายละเอียดการใช้สิทธิ์นะคะ”
“ไม่อยากรู้ ฉันรีบ!” โจวจิ้งปฏิเสธเสียงแข็ง
“กำลังดำเนินการค่ะ กรุณากดปุ่ม # เพื่อยืนยัน”
โจวจิ้งรีบกดยืนยันทันที
‘โครม!’
ท่ามกลางฝนที่ตกโปรยปราย มีสายฟ้าเส้นหนึ่งพาดผ่าน แสงแปลบปลาบส่องสว่างไปทั่วทั้งผืนฟ้า
เมื่อวัตถุทรงกลมเคลื่อนเข้าใกล้ โจวจิ้งก็อุทานออกมา “Excuse me?”
พูดยังไม่ทันจบดี ร่างของเธอก็ถูกแสงสีขาวปกคลุมหายวับไป
แม่ของโจวจิ้งเดินเข้ามาปิดหน้าต่างแล้วถามด้วยความสงสัย “ใครเอามือถือกระดาษมาตั้งข้างหน้าต่าง เกือบถูกลมพัดแล้วไหมล่ะ!”
ท่ามกลางฝนที่เทกระหน่ำ เสียงไพเราะอ่อนหวานที่ไม่มีใครได้ยินดังลอดออกจากมือถือกระดาษลายเสือดาว “ดำเนินการเรียบร้อย ส่งผลภายใน 24 ชั่วโมง ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
