องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ – ตอนที่ 16 ของลับ

ในขณะฉีเฟยอวิ๋นพูด นางก็ฉีกแขนเสื้อของหนานกงเย่

เพื่อที่จะได้สะดวก นางจึงจับแขนของหนานกงเย่ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเอาน้ำมันหยกมาทาให้ทั่วแขนของหนานกงเย่

น้ำมันหยกอันเยือกเย็นเข้าสู่ร่างกาย หนานกงเย่รับรู้ได้ถึงความเย็นสบาย และมือของฉีเฟยอวิ๋นที่คอยทายาให้เขาอยู่ตลอด

หนานกงเย่จ้องมองอย่างเย็นชา：“ที่แท้เจ้าก็ยังคิดร้าย คิดว่าข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้างั้นหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เงยหน้าขึ้น：“หากท่านอ๋องรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ได้โปรดให้ข้าได้พักบ้าง ข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณเป็นอย่างยิ่ง”

หลังจากทายาเสร็จแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบผ้าขาวมาพันแผลให้หนานกงเย่ จากนั้นก็วางลงบนแผ่นกระดานแล้วยึดให้แน่น ฉีเฟยอวิ๋นไปล้างมือและทำความสะอาด

เมื่อกลับมานางก็เผชิญหน้ากับสายตาที่เย้าหยอกของหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ ที่แท้เจ้าของร่างเดิมก็งมงายไม่เปลี่ยน ทำให้ท่านอ๋องที่ยึดมั่นในตนเองผู้นี้ไม่เชื่อคำพูดของนาง？

นางหยิบขวดเล็ก ๆ ออกจากตัว จากนั้นก็บีบปากของหนานกงเย่แล้วเทผงยาเข้าไป หลังจากนั้นก็ตามด้วยน้ำอุ่น

หลังจากดื่มน้ำแล้ว หนานกงเย่ก็นอนต่อ แล้วฉีเฟยอวิ๋นก็เฝ้าอยู่ในห้อง

ฉีเฟยอวิ๋นหาที่นั่ง และนึกถึงการทดลองในชาติก่อน ในตอนนี้ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นสกปรกและสีหน้าของนางดูเหม่อลอย เดิมทีหนานกงเย่ต้องการจะดุด่านางและไล่ให้นางไปนอน แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนางแล้วก็ใจลอย

ในวันปกติหนานกงเย่จะเห็นฉีเฟยอวิ๋นแต่งหน้าจัด แต่วันนี้นางไม่ได้แต่งหน้า ซึ่งหาได้ยากมาก

ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นเป็นเหมือนหยดน้ำที่ขาวสะอาด สว่างราวกับหิมะ แต่ในยามค่ำคืนที่มืดมิดกลับกว้างใหญ่ไพศาลและไร้ขอบเขต

ชุดสีขาวราวหิมะเปื้อนไปด้วยเลือด

หนานกงเย่ไม่เพียงแต่จะขมวดคิ้ว แต่รู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนี้เป็นธรรมชาติอีกด้วย！

ความหงุดหงิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหนานกงเย่ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นธรรมชาติได้อย่างไร？

หนานกงเย่หันหน้าหนีแล้วหลับตาลง

นางลุกขึ้นและเดินตามไป นางเห็นร่างที่เปื้อนเลือดของหนานกงเย่ เขายืนหันหลังแล้วกางขาออก จากนั้นนั้นก็ดึงอะไรบางอย่างออกมา

แขนของเขาถูกพันไว้ข้างหนึ่ง เขาจึงใช้มืออีกข้าง ดูแล้วก็แปลก ๆ

จู่ ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ ในเวลาแบบนี้ยังมีกะจิตกะใจจะชักว่าวอีกเหรอ？

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รีรอและรีบเดินไป

“ท่านรู้ไหมว่าท่านดูหมิ่นผลงานของข้า สิ่งที่ผู้บาดเจ็บห้ามทำมากที่สุด……จำเป็นต้องรักษาและบำรุงร่างกาย หากท่านใช้กำลังมากเช่นนี้ การรักษาก่อนหน้านี้ของท่านก็จะสูญเปล่า”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบ นางก็ก้มลงไปมอง

และเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มือของนางก็สั่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นการเข้าใจผิด ในเวลานี้นางเหมือนถูกตีหัวจนไม่สามารถเงยหัวขึ้นได้

ใบหน้าของเขาดูโกรธมากจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาและสีหน้าของเขาก็แดงก่ำ：“เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

ฉีเฟยอวิ๋นเบิกตากว้างและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเห็นท่านหันหลังแล้วทำเช่นนั้น……ข้าเป็นห่วงสภาพร่างกายของท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ อีกอย่างข้าก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

“หุบปาก！ออกไป！”

ฉีเฟยอวิ๋นรีบอธิบายอยู่ข้างนอก และเสียงตะโกนของหนานกงเย่ก็ดังมาจากข้างใน

ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก อวัยวะของร่างกายก็เหมือน ๆ กัน ส่วนใหญ่จะใหญ่กว่านิดหน่อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านอ๋องผู้สง่าผ่าเผย เขาต้องไม่ใช่คนประเภทที่รักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเป็นแน่ ก็แค่มองเท่านั้นและไม่ได้มองนาน ไม่เห็นต้องโกรธเช่นนั้นเลย！

“เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า！”

หนานกงเย่ยืนอยู่ข้างในด้วยความโกรธและเกลียดชัง เขาอดกลั้นไว้จนใบหน้าแดงก่ำ

ยิ่งเขาอยากจะแก้ไขเร็ว ๆ ก็ยิ่งแก้ไม่ได้ ซึ่งปกติจะแก้ไขได้อย่างรวดเร็ว แต่วันนี้ดูเหมือนจะถูกกระทบกระเทือน มันไม่ตั้งตระหง่านขึ้นมา เขาได้แต่อดกลั้นไว้อย่างอึดอัดใจ

ในเวลานี้ดูเหมือนร่างกายจะถูกฉีกออกด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วนจนเลือดลมพลุ่งพลาน ร่างกายของเขาโอนเอนไปมาจะล้มมิล้มแหล่

วินาทีถัดมาก็มีเสียงดังขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตรงเข้าไป

นางเห็นหนานกงเย่นอนอยู่บนพื้น ในท่าที่มือข้างหนึ่งจับของลับไว้ ใบหน้าของเขาแดงก่ำและหายใจหอบ เขาจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ฉีเฟยอวิ๋นเขินอาย นางรีบหันหน้าหนีแล้วคุกเข่าลง นางช่วยดึงมือของหนานกงเย่ออกแล้วช่วยสวมกางเกงให้เขา