องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ – ตอนที่ 23 ลูกสะใภ้และแม่สามี

ฉีเฟยอวิ๋นรีบขอคำสั่งจากพระพันปี:“พระวรกายของท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส พระพันปีได้โปรดทรงมีราชโองการให้หลบเลี่ยงไปก่อน หม่อมฉันต้องการช่วยท่านอ๋อง”

ดูเหมือนพระพันปีจะคว้าความหวังสุดท้ายไว้ จึงตรัสว่า:“พวกเจ้าออกไปเถอะ”

หลังจากที่ตรัสจบ พระพันปีก็เสด็จไปตรงอื่นด้วยใจที่หนักอึ้ง

ฉีเฟยอวิ๋นกดลงไปบนร่างกายของหนานกงเย่ และช่วยผายปอดให้เขาหลายครั้ง

แต่ยังไม่ปฏิกิริยาใด ๆ!

ฉีเฟยอวิ๋นกัดข้อมือของตัวเองอย่างโหดร้าย และให้เลือดหยดเข้าไปในปากของหนานกงเย่

หลังจากเจ็บอยู่นาน หนานกงเย่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับกำลังวังชา

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าหนานกงเย่ฟื้นขึ้นมาแล้ว นางก็ตกใจและนั่งหายใจหอบอยู่ข้าง ๆ

ในเวลานี้พระพันปีทรงนั่งลง นางก็ตกใจเช่นกัน และไม่กล้าที่จะมองดูบุตรชาย ฮองเฮารอข่าวคราวเป็นเพื่อนนาง

ในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่มองหน้ากัน นางหยิบยาห้ามเลือดออกมาจากตัว แล้วใส่เข้าไปในปากของหนานกงเย่:“กลืนลงไป”

หนานกงเย่กลืนลงไปและค่อย ๆ หลับตาลง

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและพูดว่า:“ท่านอ๋องเย่ฟื้นแล้ว จำเป็นต้องไปพักผ่อนที่ตำหนักเพคะ”

พระพันปีตกใจ จึงลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อเห็นว่าบุตรชายยังมีลมหายใจอยู่ นางก็โล่งใจและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างทำอะไรไม่ถูกและตรัสว่า:“เจ้าก็ไปด้วยเถอะ ดูแลให้ดี ๆ”

“เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นถอยตามหนานกงเย่ไป และเสียงของหนานกงเย่ก็ดังมาจากด้านบน:“ข้าเป็นอะไรไป?”

พระพันปีทรงหันไปมองและถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับมาถึงตำหนักนางก็รีบไปดูแลหนานกงเย่ และเมื่อเห็นว่าบาดแผลที่ดีขึ้นแล้วของหนานกงเย่เปิดออก นางก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า:“ท่านมาทำอะไร?”

หนานกงเย่ขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง:“เจ้ากล้าตำหนิข้าหรือ?”

“หรือว่าไม่ควรล่ะ?เป็นผู้ป่วยก็ควรทำในสิ่งที่ผู้ป่วยควร หรือว่าการที่ข้าลำบากไม่ควรจะเป็นการแก้แค้นเหรอ?” ฉีเฟยอวิ๋นโกรธ ไม่ง่ายเลยที่ฉีเฟยอวิ๋นจะทำให้เขาอาการดีขึ้น และสุดท้ายก็กลายเป็นเช่นนี้อีกแล้ว

หนานกงเย่ทำเสียงฮึอย่างเย็นชา เขาหลับตาลงและเพิกเฉยต่อนาง

หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มทำความสะอาดให้หนานกงเย่

“เตรียมชุดเสื้อผ้ามาให้พวกข้าสองชุด” ฉีเฟยอวิ๋นพูดกับหญิงนางกำนัล และนางกำนัลก็ไปจัดเตรียมในทันที

“เตรียมน้ำร้อนสะอาด ข้าจะให้ท่านอ๋องเย่ชำระล้างพระวรกาย”

“เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นพักสักครู่และมองดูหนานกงเย่ที่นิ่งสงบอยู่ตรงหน้านาง ตรงกันข้ามกับความโหดร้ายของเขา มันน่าตลกนิดหน่อย

เป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ยังคงหล่อและไม่ธรรมดามาก ไม่น่าล่ะเจ้าของร่างเดิมถึงได้ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น

แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาดใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่?

ขันทีนำน้ำมาให้ ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเริ่มทำความสะอาดให้หนานกงเย่ ทำความสะอาดหนึ่งรอบและถอดเสื้อผ้าออก ขันทีถอยกลับไปและนางกำนัลก็ถอยไปอยู่ข้างหลัง

ตามกฎของพระราชวัง พระวรกายของเจ้าเหนือหัวในราชวงศ์ไม่สามารถมองดูได้

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบผงยามาทาก่อนแล้วพันแผล จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนานกงเย่ ในช่วงเวลานั้นหนานกงเย่สงบมาก ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าเขาหลับอยู่ แต่เห็นว่าเขายังคงเฝ้ามองดูนาง

นางรู้สึกประหลาดใจ ก่อนหน้านี้แม้แต่สัมผัสก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้เชื่อฟังและเงียบมาก

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ทันได้ระวังจนไปสัมผัสกับต้นขาด้านในของหนานกงเย่ และทันใดนั้นหนานกงเย่ก็ลืมตาขึ้นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า:“เอาออกไป!”  จากนั้นก็แต่งตัวให้เขา

หลังจากเก็บเสื้อผ้าที่สกปรกแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เรียกให้คนเอาไปเผา

ขันทีไม่กล้าละเลยและนำไปเผาในทันที

เมื่อกลับมาฉีเฟยอวิ๋นก็เหนื่อยมาก นางมองดูพื้นที่บนเตียง และเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดที่หลังฉากกั้นห้อง นางถือหมอนและผ้าห่มปีนขึ้นไปนอนในห้องหนานกงเย่ และนอนหลับไป

หนานกงเย่มองไปที่ใบหน้าที่หนักแน่น เขาหลับตาและพักผ่อนอยู่ในตำหนัก

ขันทีและนางกำนัลที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าถูกรบกวนและถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ

ในเวลานี้พระพันปีก็นั่งตัวตรง

พระพันปีถอนหายใจ:“รู้แล้วก็ดี แม่ก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน คงต้องกลับไปก่อน ใช่แล้ว อีกเดี๋ยวให้ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ ข้าต้องการพบนาง”

“อีกเดี๋ยวข้าจะไปแจ้งให้” หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตี้รู้ต้นสายปลายเหตุแล้วก็รู้สึกประหลาดใจเกี่ยวกับฉีเฟยอวิ๋นเล็กน้อย

พระพันปีทรงลุกขึ้นเสด็จจากไป และฮองเฮาก็ทรงลุกขึ้น:“หม่อมฉันจะไปส่งเสด็จแม่ออกไป”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่ดูแลที่นี่เถอะ ข้าจะไปสืบเรื่องที่ฝ่าบาทถูกวางยาพิษ และดีที่สุดถ้ามันไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า”

สีหน้าของพระพันปีดูหนักอึ้ง นางทิ้งคำเหล่านี้อย่างไม่ลดละก่อนจะเสด็จจากไป

ฮองเฮาคุกเข่าลงในทันที:“หม่อมฉันน้อมส่งเสด็จแม่เพคะ”

หลังจากที่พระพันปีเสด็จจากไป ฮองเฮาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเช็ดน้ำตา จากนั้นก็มองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้อย่างรู้สึกน้อยใจ

จักรพรรดิอวี้ตี้จับมือนาง:“ข้าเชื่อว่าฮองเฮาเป็นผู้บริสุทธิ์”

“ฝ่าบาท~~”

ฮองเฮาหลั่งน้ำตาโดยไม่พูดอะไร

จักรพรรดิอวี้ตี้เพียงกอดนางไว้ในอ้อมแขนและถอนหายใจเบา ๆ:“ในวังที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ ถ้าแม้แต่ฮองเฮายังไม่สามารถเชื่อถือได้ แล้วข้ายังจะไว้ใจใครได้อีก?”

ฮองเฮาอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิอวี้ ความสงสัยแวบเข้ามาในดวงตาของนาง เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนวางยาพิษ?

ฉีเฟยอิ๋นยังไม่ทันได้ตื่นนอนก็ได้รับพระราชโองการแล้ว มีคำสั่งให้นางไปเข้าเฝ้าพระพันปีที่ตำหนักเฟิ่งอี๋

ฉีเฟยหยุนรับพระราชโองการแล้วยืนขึ้น

กงกงยิ้ม:“พระชายาเย่ไปกับข้าเถิด”

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า:“ท่านกงกงรอสักครู่ ข้าจะไปดูท่านอ๋องเย่หน่อย”

“พระชายาเย่เชิญเสด็จ ข้าจะรอท่าน”

เมื่อได้รับอนุญาตจากกงกงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หันกลับไปดูหนานกงเย่ นางตรวจอาการและนำยาใส่ลงไปในปากของหนานกงเย่:“ไม่นานข้าก็กลับมาแล้ว”

หนานกงเย่กล่าวว่า:“แม้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะไม่ใช่คนที่ข้าโปรดปราน แต่นางก็เป็นพระชายาของข้า คงต้องฝากกงกงช่วยดูแลด้วย วันนี้ข้าต้องรีบเข้าไปในวัง ผลของวันนี้จะตอบแทนให้ในวันหน้า”

ไห่กงกงกล่าวทันทีว่า:“ข้าได้ยินที่ท่านอ๋องเย่รับสั่งแล้ว ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย ข้าจะช่วยดูแลให้พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจท่านกงกงมาก”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ที่อยู่บนเตียงด้วยความประหลาดใจ เขาดีมากเลย สั่งให้คนช่วยดูแลนางด้วย มีคุณธรรมขึ้นมาแล้วหรือ?

“เสด็จแม่ทรงเข้มงวดมาก อย่าทำผิดกฎจนทำให้ข้าต้องขายหน้า” หนานกงเย่กล่าว

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ว่าเขาเป็นกังวลว่านางจะไม่แล้วกลับมา?

ฉีเฟยอวิ๋นดีใจมาก ถ้าเธอเป็นอันตราย หนานกงเย่ก็คงจะสงบสุขไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นตามไห่กงกงไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ เมื่อผ่านประตูวัง ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้เห็นความงดงามของตำหนักเฟิ่งอี๋

ฉีเฟยอวิ๋นหยุดอยู่นอกตำหนักเฟิ่งอี๋ ไห่กงกงเข้าไปกราบทูล และไม่นานไห่กงกงก็ออกมาเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามไก่กงกงเข้าไปอย่างระมัดระวังและรออยู่ข้างใน

ในห้องโถงเงียบอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจมาก แม้ว่าตำหนักเฟิ่งอี๋จะเป็นห้องบรรทมของพระพันปี แต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับรู้สึกอึมครึมเหมือนอยู่ในห้องเก็บศพ

น่าเสียดายที่เจ้าร่างของเดิมหวาดกลัวพระพันปี ไม่เช่นนั้นนางก็มีข้อมูลเพิ่มเติมบางอย่าง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทีละน้อย

“พระพันปีเสด็จมาถึงแล้ว”

ไห่กงกงตะโกนด้วยเสียงสูง ฉีเฟยอวิ๋นรีบคุกเข่าลงในทันที และยังคงหวาดกลัวพระพันปี เป็นที่รู้กันว่าในวังแห่งนี้พระพันปีเป็นผู้ที่โหดเหี้ยม และนอกจากฝ่าบาทแล้วยังมีพระพันปีที่มีอำนาจมากที่สุด

พระพันปีเสด็จออกมาจากด้านหลังห้องบรรทม ด้านหลังมีนางกำนัลตามมาสองสามคน ซึ่งนางกำนัลแต่ละคนเป็นผู้ที่มีศิลปะฝีมือที่ยอดเยี่ยม

แม้ว่าพวกนางจะดูไม่ต่างจากนางกำนัลคนอื่น ๆ แต่พวกนางล้วนเป็นผู้ที่มีฝีมือสูง

พระพันปีทรงเดินไปนั่งที่เก้าอี้หงส์ด้านหน้าและตรัสว่า:“ลุกขึ้นมาพูดคุยกันเถอะ ที่นี่มีเพียงเจ้าที่เป็นลูกสะใภ้และข้าที่เป็นแม่สามีเท่านั้น”

“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ”

ในเมื่อพระพันปีตรัสเช่นนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าอีกต่อไป

เธอลุกขึ้นยืน

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ
Status: Ongoing
อ่านนิยายองค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ ในช่วงเหมันตฤดูหิมะโปรยปราย ลมหนาวเหน็บเข้ากระดูก ณ เมืองต้าเหลียง ภายในจวนของท่านอ๋องยุ่งวุ่นวายกันไม่ได้พักเลย เพราะงานอภิเษกสมรสครั้งใหญ่ของท่านอ๋องเย่นั้น พระชายาเย่ของท่านอ๋องเย่ได้สิ้นพระชนม์ลงอย่างกะทันหัน จนถึงวันนี้ยังไม่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา "ท่านอ๋อง พระชายาสิ้นพระชนม์แล้วพ่ะย่ะค่ะ "หมอหลวงภายในจวนพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่าแล้ว จึงได้กราบทูลต่อท่านอ๋องเย่หรือหนานกงเย่ ตรงบริเวณลูกกรงหน้าต่าง หนานกงเย่มีสีหน้าเย็นชา สวมใส่ชุดจีนโบราณสีแดงสด ศีรษะสวมใส่มงกุฎทองคำ และยืนเอามือไขว้หลังอยู่เป็นเวลานาน เมื่อได้ยินคำกราบทูลนั้น เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่คละเคล้าไปด้วยความสิ้นหวังว่า "ในเมื่อยังไม่ทันได้เริ่มใช้ชีวิตร่วมกันก็เป็นเยี่ยงนี้แล้ว เช่นนั้นก็ส่งกลับไปเสียเถิด ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีวาสนาที่จะได้มีความสุขแล้วล่ะ!" ฉีเฟยอวิ๋นถูกชายหนุ่มที่มีน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะทำให้ตื่น เลยพลิกตัวแล้วเปล่งเสียงออกมา

Comment

Options

not work with dark mode
Reset