ตำหนักหวาหยาง
“พระมเหสี”
ใบหน้าของจวินฉูฉู่ดูเศร้าเสียใจ พระมเหสีหวามองและกล่าวว่า：“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม”
พระมเหสีหวาได้รับข่าวว่าพระพันปีออกหน้าแทน และเรื่องนี้กลับกลายเป็นความผิดของพวกเขา
การท่องคำสอนโบราณ ถือเป็นการลงโทษได้อย่างไร？
ในตอนนี้บุตรชายของนางยังคงนอนป่วยอยู่บนเตียง นางเป็นแม่ประสาอะไร
จวินฉูฉู่ปาดน้ำตา：“พระมเหสี เป็นลูกที่ไม่ดีเองเพคะ และยังทำให้ท่านอ๋องตวนต้องได้รับบาดเจ็บ”
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย เจ้ากลับไปดูแลเหยี่ยนเอ๋อร์ให้ดี ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั่น” พระมเหสีหวาพูดด้วยแววตาที่แหลมคม：“ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่”
จวินฉูฉู่กล่าวอย่างไม่แน่ใจ：“พระมเหสี พระพันปีเพิกเฉยต่อเรื่องในวังมาหลายปีแล้ว เหตุใดคราวนี้ถึงออกหน้าแทน？”
พระมเหสีหวาหันซ้ายขวาและตรัสเบา ๆ ว่า：“เรื่องคราวนี้แปลกมาก ฝ่าบาทถูกวางยาพิษอย่างมีเลศนัย แม้ว่าการลอบสังหารอ๋องเย่จะไม่ถูกรายงานเข้าไปที่วัง แต่พระพันปีก็คงเคยได้ยินเรื่องนี้แล้ว และเรื่องที่อ๋องตวนได้รับบาดเจ็บสาหัส ภายในย่อมสั่นคลอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในเวลานี้พระพันปีออกหน้าแทน ย่อมมีความปรารถนาที่จะทำให้ตกใจ”
“งั้นหลายปีมานี้ที่พระพันปีเพิกเฉยต่อเรื่องในวัง การที่พระนางออกหน้าแทนจึงทำให้ในท้องพระโรงตกใจ？” จวินฉูฉู่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
พระมเหสีหวาเหลือบมองจวินฉูฉู่：“แม้ว่าพระพันปีจะเพิกเฉยต่อเรื่องในวังมาหลายปีแล้ว แต่พระนางก็ไม่เคยปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ความโหดร้ายต่าง ๆ ในวังนี้ พระนางเคยผ่านมาหมดแล้ว
แต่ถึงอย่างไรข้าก็อยากรู้ว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังการวางแผนลอบวางยาพิษฝ่าบาท”
จวินฉูฉู่ใจสั่นและมองไปที่พระมเหสีหวา：“พระมเหสีหวาเพคะ ฝ่าบาทถูกวางยาพิษไม่ดีสำหรับพวกเราหรือเพคะ？”
“แน่นอนว่าไม่ดี การที่เกิดเรื่องขึ้นกับฝ่าบาทในตอนนี้ มีผู้ต้องสงสัยสองคนอย่างไม่ต้องสงสัยคืออ๋องเย่และอ๋องตวน โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เกรงว่าเจ้ากับข้าก็ยากที่จะหลุดพ้นจากความเกี่ยวข้องนี้”
“เหตุใดจึงต้องลากพวกเราไปเกี่ยวข้อง？” จวินฉูฉู่ไตร่ตรองแล้วก็ไม่เข้าใจ
“เลอะเลือน！เกิดเรื่องขึ้นกับฝ่าบาท ย่อมต้องสงสัยผู้ที่ได้รับผลประโยชน์ ในสามคนนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุดคืออ๋องตวน จึงมีความเป็นไปได้ที่จะสงสัยพระองค์มากที่สุด ด้วยความสัมพันธ์ของอ๋องเย่กับฝ่าบาท หากไม่มีใครมีพยานหลักฐาน เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นอ๋องเย่ หรือว่าเหตุผลที่พระพันปีออกหน้าแทนไม่ใช่เพื่อปกป้องอ๋องเย่？”
จวินฉูฉู่ดูวิตกกังวล จริง ๆ แล้วนางเลือกคนผิดหรือไม่？
ในตอนแรกที่นางเลือกอ๋องตวน เป็นเพราะพระมเหสีตวนมีจวนหวาคอยสนับสนุนของ แต่ในตอนนี้นางกลับกังวลเล็กน้อย
ตระกูลหวังเพิกเฉยต่อเรื่องต่าง ๆ ในวังมานานมากแล้ว และจะไม่ยอมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในศาล แต่จู่ ๆ พระพันปีก็ออกหน้าแทน และยังทำให้นางไม่สบายใจ
“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นห่วงพระมเหสีจึงรีบมาดู ถ้าพระมเหสีไม่ทรงเป็นอะไร หม่อมฉันก็ควรกลับได้แล้ว ท่านอ๋องตวนยังคงรอให้หม่อมฉันกลับไปอยู่ที่จวน”
จวินฉูฉู่ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป นางต้องกลับไปวางแผนอย่างสุขุมรอบคอบ
“กลับไปเถอะ เดินทางระมัดระวังด้วยนะ”
“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันทูลลา”
จวินฉูฉู่ถอนสายบัว และเดินออกมาจากตำหนักหวาหยาง
หลังจากออกจากตำหนักแล้ว จวินฉูฉู่ก็สั่งนางกำนัลว่าว่า：“รีบไปสืบมาว่าท่านอ๋องเย่อยู่ที่ไหน？”
“บ่าวไปสืบมาแล้วเพคะ อยู่ที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย”
“ไม่เยอะเพคะ”
“แล้วจะรออะไรอยู่？” แววตาของจวินฉูฉู่เปล่งประกายอันชั่วร้าย แล้วเสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป
ภายในศาลบรรพชน
ด้านนอกเริ่มมีลมพัด ลมหนาวพัดมาแล้ว เดิมทีอากาศดี แต่มีหิมะตกลงมา
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากเบาะนั่ง แม้ว่านางจะคุกเข่าก็ไม่มีใครดูเห็น นางจึงนั่งลงบนเบาะ
นิสัยของนางเป็นเช่นนี้ คุกเข่าไปก็ไม่ให้กินข้าว ไม่สามารถอดตายได้？
แม้ว่าจะมองเห็นหิมะข้างนอก แต่ก็เป็นสีดำสนิท
ทันใดนั้นข้างนอกก็เกิดความโกลาหล ไห่กงกงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า：“เร็วเข้า อารักขาพระชายาเย่”
ทหารองครักษ์ล้อมศาลบรรพชนไว้ในทันที ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ มันเรื่องอะไรกัน
“ไห่กงกง มีอะไรหรือ？”
ไห่กงกงกล่าวว่า：“พระชายาเย่ ท่านอ๋องเย่หวางถูกลอบสังหาร”
“อะไรนะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นด่าในใจ แล้วเปิดประตูออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง：“ทำไมถึงถูกลอบสังหารอีกแล้ว！”
ไห่กงกงไม่ได้สนใจอย่างอื่นและอธิบายว่า：“ไม่ทราบได้พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ท่านอ๋องเย่ยังทรงมีชีวิตอยู่ และต้องการให้ทหารมาอารักขาพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง อารักขานาง？
เขาเกลียดนางมากขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะอารักขานาง？
“แล้วท่านอ๋องเย่ล่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง？” ฉีเฟยอวิ๋นกังวลเล็กน้อย หนานกงเย่ได้รับบาดเจ็บทั้งตัว และไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ถ้าเขาบุ่มบ่ามต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ไห่กงกงรู้สึกลำบากใจ：“ท่านอ๋องเย่ไม่ยอมให้บ่าวบอกพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ”
“นี่มันใช่เวลาไหม ท่านยังจะอ้ำอึ้งอยู่อีก รีบบอกมาเร็ว”
“ท่านอ๋องเย่ถูกคมดาบ เลือดไหลไม่หยุด” ไห่กงกงกล่าวอย่างเศร้าใจ
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกหวั่นไหว นางรีบวิ่งไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย โดยไม่คำนึงถึงพระราชกระแสรับสั่งของพระพันปี ไห่กงกงจึงนำทหารไล่ตามนางไป
ฉีเฟยอวิ๋นวิ่งไปที่ตำหนักด้านข้างของพระที่นั่งบำรุงฤทัย ข้างนอกตำหนักมีทหารมารวมตัวกันอยู่ ทันทีที่ฉีเฟยอวิ๋นปรากฏตัวขึ้น ไห่กงกงก็พูดว่า：“พระชายาเย่เสด็จมาถึงแล้ว”
ทหารองครักษ์ตั้งแถวเพื่อเปิดทาง ฉีเฟยอวิ๋นรีบวิ่งเข้าไปในตำหนักที่บรรยากาศอึมครึม พระพันปีและจักรพรรดิอวี้ตี้นั่งเฝ้าคนที่นอนอยู่บนเตียง
“หม่อมฉันถวายบังคับฝ่าบาท พระพันปี”
จักรพรรดิอวี้ตี้โบกมือ：“ไม่ต้องแล้ว ขึ้นมาเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นรีบวิ่งขึ้นไปในทันที เมื่อไปถึงนางก็เห็นหนานกงเย่หลับตาอยู่และใบหน้าของเขาก็ซีดขาว
ฉีเฟยอวิ๋นรีบจับชีพจรของหนานกงเย่ในทันที และหยิบยาบำรุงหัวใจใส่เข้าไปในปากของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นก้มตัวลงไปและเรียกเขา：“หนานกงเย่ หนานกงเย่……”
จักรพรรดิอวี้ตี้ดูเป็นกังวล ทำไมถึงเรียกเช่นนี้？ช่างไม่มีกฎระเบียบจริง ๆ！
พระพันปีก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน นางส่ายหัวอย่างเศร้าเสียใจ และมองไปที่จักรพรรดิอวี้
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงตบใบหน้าของหนานกงเย่ต่อ：“หนานกงเย่ หนานกงเย่”
หนานกงเย่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น เขาก็ทำเสียงฮึอย่างเย็นชา
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเปิดบาดแผลดูในทันที นางรีบเอาผ้าขาวมาทำความสะอาดบาดแผล และใส่ยาผงที่นางนำติดตัวมาด้วย จากนั้นนางก็ตรวจสอบอย่างละเอียด เมื่อเห็นบาดแผลที่หนานกงเย่ถูกคมดาบนั้นลึกมากและใกล้กับหัวใจ นี่เป็นคมดาบที่หมายจะเอาชีวิต
“เป็นอย่างไรบ้าง？” จักรพรรดิอวี้ตี้ถาม ฉีเฟยอวิ๋นตอบตามความจริง：“นี่เป็นคมดาบที่หมายจะเอาชีวิตเพคะ เกรงว่าใช้เวลากว่าปีครึ่งปีก็คงจะยังไม่หายดี และพระองค์จะทรงมีชีวิตรอดหรือไม่ก็ไม่ทราบเพคะ พระองค์ทรงถูกลอบสังหารหลายครั้งติดต่อกันและทรงอดทนมามากแล้ว หากไม่ใช่เพราะพระวรกายแข็งแรงดี พระองค์ก็คงจะไปเจอพญายมนานแล้วเพคะ”
“คนพวกนี้ช่างกล้าจริง ๆ ถึงกับต้องไล่ตามเข้ามาในวัง？” จักรพรรดิอวี้ตี้โกรธแค้นสุดขีด และใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เป็นครั้งแรกที่หนานกงอวี้ไม่ไว้วางใจการปฏิบัติหน้าที่ในการป้องกันพระราชวังของตัวเอง
ถ้าเป้าหมายของคู่ต่อสู้ไม่ใช่หนานกงเย่ แต่เป็นเขาล่ะ？
“ทหารไปเรียกเสนาบดีเฉินมาสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด”
ฮองเฮาทรงร้อนพระทัยมาก ในตอนนี้ต้องการให้พ่อของนางที่เป็นเสนาบดีมาตรวจสอบ ถ้าตรวจไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร？
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถสนใจจอะไรได้มากขนาดนั้น นางจึงพันผ้าพันแผลให้หนานกงเย่แล้วหันหลังไปโค้งคำนับ: “ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันอยากอยู่ดูแลท่านอ๋องเย่ที่นี่ เรื่องท่องคำสอนของบรรพบุรุษ ขอให้ฝ่าบาทช่วยหม่อมฉันขอความเมตตาจากพระพันปีให้ด้วยเพคะ”
“ข้าเรียกให้เจ้ามาดูแลอ๋องเย่เอง เจ้าดูแลอ๋องเย่ได้อย่างสบายใจ” หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสจบก็ทรงลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมและไม่มีท่าทีใด ๆ：“ข้าต้องการสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด！”
หลังจากที่ตรัสจบแล้ว จักรพรรดิอวี้ตี้ก็เดินจากไป ฮองเฮามองด้วยสายตาที่เป็นกังวลและรีบเดินตามออกไป
