องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ – ตอนที่ 27 ลมฝนกำลังจะมา

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด：“กงกง ท่านช่วยส่งข่าวไปให้ท่านพ่อของข้าได้หรือไม่？”

“พระชายาทรงตรัสมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

กงกงรับของไปแล้ว อะไรก็ตามที่สามารถทำได้จะต้องรับปากอย่างแน่นอน

ฉีเฟยอวิ๋นกระซิบเบา ๆ ว่า：“บอกท่านพ่อของข้าว่าข้าตั้งครรภ์”

กงกงตกใจมาก：“พระชายา ท่าน？”

“กงกงเพียงแค่ไปส่งข่าวให้ท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้าต้องให้รางวัลอย่างแน่นอน ข้าได้แต่ขอบคุณกงกงล่วงหน้าแล้ว กงกงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้นอกท่านพ่อของข้า เรื่องนี้ก็จะพัวพันถึงชีวิต”

ครั้งแรกรับซื้อ ครั้งสองข่มขู่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ช่วยนาง

แม้ว่ากงกงน้อยจะเสียใจในภายหลัง แต่เมื่อคิดถึงความน่าเกรงขามของแม่ทัพใหญ่ของประเทศแล้ว เขาต้องพึ่งพาต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ จึงจะไม่เสียเปรียบ สิ่งที่ทำให้พวกเขา ไม่ใช่หนทางแห่งความร่ำรวยหรือ ไม่มีผู้ใดในวังที่ไม่มีที่พึ่งไว้ยามมีภัย

“พระชายาโปรดวางพระทัย ข้าจะทำให้สำเร็จ”

“งั้นก็ขอบใจเจ้ามาก”

กงกงวางอาหารเย็นแล้วผลักประตูออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองหนานกงเย่ที่นอนหลับอยู่บนเตียง การช่วยเขาให้รอดนั้นไม่ได้หมายความว่าอยากจะกระโดดเข้าไปในหัวใจของเขา

เพียงแต่ทำอย่างนี้แล้ว นางจึงจะไม่รู้สึกว่าไม่สบายใจ

ฉีเฟยอวิ่นนั่งลงและเตรียมจะกินข้าว หนานกงเย่ก็ทำเสียงฮึออกจากจมูก：“ข้ายังไม่ได้กิน เจ้าจะกินแล้วหรือ มานี่ เอามาให้ข้ากินก่อน”

ฉีเฟยอวิ่นตกตะลึง：“ท่านไม่ได้หลับหรือ？”

ถ้าฉีเฟยอวิ๋นยังพูดต่ออีก หนานกงเย่ก็คงจะหงุดหงิด

ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นเดินไปด้านข้างและนั่งลงกินข้าวอย่างจริงจัง นางผ่อนคลายกล้ามเนื้อและกระดูก จากนั้นก็กลับไปนั่งต่อ

ในช่วงดึกข้างนอกหิมะตกและอากาศหนาวเย็น ฉีเฟยอวิ๋นสัปหงกและตื่นขึ้นมาเห็นหนานกงเย่มองออกไปข้างนอก นางรู้ว่าข้างนอกมีคนมาและมากันไม่น้อยเลย

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้และมองไปที่ประตู：“เมฆดำเริ่มลอยขึ้นจากแม่น้ำพระอาทิตย์ตกดินจากด้านหลังศาลา และลมฝนกำลังจะมา ในเมื่อมาแล้วทำลับ ๆ ล่อ ๆ จะเป็นชายอกสามศอกได้อย่างไร ทำไมไม่ลงมาให้พระชายาของข้าได้ทำความรู้จักหน่อย จะได้ไม่มาอย่างเปล่าประโยชน์”

หนานกงเย่ดูงุนงงเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาและขาวเหมือนกระดาษมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนมือมาวางไว้บนเตียง ใบหน้าของนางจมลงและดูซื่อ ๆ

แต่จิตใต้สำนึกของหนานกงเย่ตกตะลึงอยู่กับบทกวีทั้งสองประโยคนั้น

เมฆดำเริ่มลอยขึ้นจากแม่น้ำ พระอาทิตย์ตกดินจากด้านหลังศาลา และลมฝนกำลังจะมา ไม่ได้หมายถึงสถานการณ์ในตอนนี้เหรอ？

แววตาที่เย็นชาเป็นประกายจับจ้องไปยังหญิงสาวที่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ถือเป็นอีกหนึ่งคำชื่นชม แต่ในวินาทีต่อมา นางก็ทำเสียงฮึอย่างเย็นชาและเต็มไปด้วยความเฉยเมย

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจและรอให้คนที่เข้ามา

เป็นหนานกงอวี้ เขาเป็นน้องชายคนโปรดของอ๋องเย่ แม้ว่าจะไม่ได้มอบหมายให้คนที่มีฝีมือสูงส่งมา แต่เขาก็จัดขันทีและนางกำนัลมาด้วยสองสามคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็แค่ตะโกนสักสองสามครั้ง สุดท้ายก็จะไม่มีอะไร

ดูเหมือนว่าหนานกงอวี้จะสงสัยว่าเป็นหนานกงเย่จริง ๆ

นับตั้งแต่สมัยโบราณกาลมาราชวงศ์ของจักรพรรดิมักมีจิตใจที่เหี้ยมโหด ยังคิดว่าที่นี่จะเป็นข้อยกเว้น คิดไม่ถึงว่าจะเสแสร้งทำเป็นคนดี มีคุณธรรม

ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป ทันใดนั้นหนานกงเย่ก็หยุดนิ่ง ใบหน้าที่สงบของเขา ปรากฏให้เห็นแววตาที่หงุดหงิดใจ：“เข้าไปข้างในเตียงของข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจเช่นกัน และไม่ได้พูดอยู่นาน

ในขณะนั้นมีเสียงเอี๊ยดดังอยู่นอกประตู ทั้งฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่ก็มีการตอบสนอง หนานกงเย่ลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น

“ท่านนอนลงก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นก้าวถอยหลังไปสองก้าวและยืนอยู่ข้าง ๆ หนานกงเย่ และจ้องมองคนที่เดินเข้ามาที่ประตูอย่างเย็นชา หนานกงเย่พูดอย่างโกรธเคือง：“ข้าบอกให้เจ้าเข้าไปอยู่ข้างใน”

“ถึงเวลานี้แล้ว ท่านยังจะอวดเก่งอีกหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นกังวลว่าบาดแผลของหนานกงเย่จะฉีกขาด ถ้าเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่พยายามมาก่อนหน้านี้ก็จะสูญเปล่า เธออาจจะเห็นหนานกงเย่ตายได้ แต่นางไม่สามารถควบคุมหัวใจที่มักจะมีความรู้สึกนั้นโผล่ออกมาได้