“ท่านแม่”
เมื่อเข้ามาในห้อง เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็รีบไปหาฮูหยินเฉิน ในเวลานี้ฮูหยินเฉินกำลังส่องกระจกอยู่ แม้ว่านางจะอายุมากแล้ว แต่นางก็ยังมีทักษะในการดูแลตัวเองอยู่บ้าง แน่นอนว่าอายุของนางเทียบไม่ได้กับอนุภรรยาในจวน แต่นางสามารถควบคุมความเจ้าชู้ของเสนาบดีเฉินได้ หลายปีที่ผ่านมาเสนาบดีเฉินปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ
นอกจากกฎระเบียบที่เคร่งครัดในจวนแล้ว แม้ว่าเสนาบดีเฉินจะมีอนุภรรยา แต่เขาก็ไม่เคยให้โอกาสพวกนางได้มีลูกเลย ทุกครั้งที่เขาออกมาจากห้องอนุภรรยา เขาจะให้รางวัลเป็นซุปหนึ่งถ้วย ถือได้ว่าเป็นการชำระล้าง
ส่วนบุตรชายของตระกูลเฉิน ล้วนมาจากฮูหยินเฉิน และมีความขัดแย้งภายในจวนจนถูกตัดขาดความสัมพันธ์ไปโดยสิ้นเชิง
ประการแรกคือเป็นคำเตือนอนุภรรยา ให้พวกนางรู้ว่าก็เป็นเพียงแค่สถานะเ่านั้น และไม่ได้สูงไปกว่าคนรับใช้ในจวนมากนัก และประการที่สองคือมีความรักใคร่อย่างสามีภรรยาต่อฮูหยินเฉิน ประการที่สามคือป้องกันไม่ให้ลูกหลานตระกูลเฉินทำร้ายกันเอง และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเสนาบดีเฉินมีชื่อเสียงที่ดีมาก
ในสายตาของคนนอก เสนาบดีเฉินมีความรักใคร่และชอบธรรมต่อภรรยาของเขา
แต่คนนอกคงไม่คิดว่าอนุภรรยาเหล่านั้นมีความทุกข์ยากลำบาก
เมื่อเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เห็นฮูหยินเฉิน นางก็ถอนสายบัว แม้แต่เป็นแม่ลูกก็ไม่ลืมเรื่องมารยาท ฮูหยินเฉินเข้มงวดในเรื่องวินัยมาโดยตลอด และนางก็มีชื่อเสียงในมากในเมืองหลวง
“ลูกน้อมทักทายท่านแม่”
ฮูหยินเฉินเห็นเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ในกระจก：“ท่านอ๋องเย่สบายดีหรือไม่？”
ฮูหยินเฉินเคยถามเรื่องอ๋องเย่กับเสนาบดีเฉิน แล้วเสนาบดีเฉินก็อธิบายไม่ชัดเจน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฮูหยินเฉินเห็นด้วยกับเสนาบดีเฉิน นั่นก็คือบุตรสาวของตระกูลเฉินต้องได้แต่งงานกับตระกูลหนานกง
เฉินอวิ๋นชูเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลเฉิน ในตอนแรกที่บุตรสาวคนโตแต่งงานกับจักรพรรดิอวี้ตี้ ในเวลานั้นจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นเพียงองค์รัชทายาท แม้ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท แต่ไม่มีหัวใจของการเป็นจักรพรรดิ ในขณะนั้นจักรพรรดิองค์ก่อนดูเหมือนจะละทิ้งบุตรชายคนโต แต่เป็นเพราะตระกูลเฉินคอยช่วยเหลือ จึงทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้ได้เปลี่ยนจากองค์รัชทายาทมาเป็นองค์จักรพรรดิ
ตระกูลเฉินคอยระมัดระวังก็เพื่อความสงบสุขของตระกูลเฉิน แต่ถ้าตระกูลเฉินไม่สามารถยืนต่อหน้าราชวงศ์ได้ ก็จะเป็นการบอกล่วงหน้าถึงสถานการณ์ที่เสื่อมถอย
ดังนั้นเสนาบดีเฉินจึงไม่เคยคิดที่จะทำตัวสูงส่งต่อหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ ตรงกันข้ามเขาปฏิบัติตามหน้าที่และไม่กล้าที่จะบุ่มบ่าม
และเพื่อที่จะให้ตระกูลเฉินมั่นคงได้มากยิ่งขึ้น จึงทำได้เพียงเชื่อมความสัมพันธ์กับราชวงศ์เท่านั้น
“ท่านแม่ ลูกไปเยี่ยมมาแล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายไม่ค่อยดีนัก ลูกเป็นห่วงท่านอ๋องเย่”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้าไปหาฮูหยินเฉิน ฮูหยินเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน：“ไม่ละอาย！”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก้มหน้าลงอย่างเขินอายเล็กน้อย และสาวใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็อดยิ้มไม่ได้ นางก็ไม่โกรธเช่นกัน คนที่อยู่ในห้องของท่านแม่ล้วนเป็นคนสนิทของท่านแม่ทั้งสิ้น และทำทุกอย่างได้เพื่อท่านแม่
และท่านแม่ก็ใช้ให้ทำหน้าที่สำคัญ ๆ พูดอย่างตรงไปตรงมาคือคอยเป็นหูเป็นตาในจวนและคอยปกป้องคนของพวกนาง
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ถูกฮูหยินเฉินอบรมมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่านางจะยังเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจ แต่นางก็รู้จักลำดับความสำคัญ คนเหล่านี้ไม่สามารถล่วงเกินได้ ต้องเอาใจนาง และที่สำคัญคือยอมรับมีดหอกแทนนางได้
“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ มองจนนางเขินอายแล้ว”
ฮูหยินเฉินกล่าว และคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงสองแม่ลูก ฮูหยินเฉินหันไปมองบุตรสาวที่นางเป็นผู้ให้กำเนิดเอง แน่นอนว่ารักเป็นอย่างมาก แม้ว่าฮูหยินเฉินจะตำหนิ แต่นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความรัก
แน่นอนว่าเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้าใจ นางพูดจาออดอ้อนว่า：“ท่านแม่ ข้ายังเป็นเด็ก เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านแม่จึงเป็นเช่นนี้ ออกไปข้างนอกข้าก็ไม่กล้าแล้ว”
ฮูหยินเฉินตีมือของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ แต่แทนที่จะเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ นางถามว่า：“ท่านอ๋องยังไม่หายดี？”
“ไม่ใช่ว่ายังไม่หายดี แต่ร่างกายยังไม่แข็งแรง พระองค์กินข้าวกับข้า แล้วอาการก็กำเริบ มันน่ากลัวมาก แต่ไม่นานก็ดีขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นหญิงน่ารำคาญคนนั้นช่วยไว้ พระองค์จึงไม่เป็นอะไร”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กล่าวถึงฉีเฟยอวิ๋นด้วยแววตาที่โกรธเคือง ฮูหยินเฉินดูแลตระกูลเฉินมาหลายปีแล้วและไม่เข้าใจเรื่องนี้
และถามกลับว่า：“ตอนนี้เจ้ายังมีใจให้ท่านอ๋องเย่อยู่หรือ？”
“ท่านแม่ ลูกต้องยังไม่ได้แต่งงานเลย” เฉินอวิ๋นเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามอง และหลั่งน้ำตาเล็กน้อย
“ในตอนนั้นลูกมีใจให้ท่านอ๋องเย่ ท่านพี่ก็เคยมอบโอกาสให้ แต่จวินฉูฉู่ของตระกูลจวินก็ก้าวเท้าเข้ามา แล้วยังจะมีฉีเฟยอวิ๋นอีก
เป็นท่านพ่อที่บอกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายที่จะแย่งชิงกับตระกูลจวิน ข้าจึงยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจ ท่านแม่เองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้” เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ร้องไห้อย่างหนัก ฮูหยินเฉินจึงรู้สึกลำบากใจ
นานมาแล้ว ตอนที่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ยังเป็นเด็ก สุขภาพของพระพันปีย่ำแย่ และได้มอบอ๋องเย่ให้เฉินอวิ๋นชูดูแล ตระกูลเฉินจึงมีโอกาสพาเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้ามาในวังด้วย
เดิมทีนี่เป็นโอกาสที่ดี แต่สุดท้ายก็ถูกจวินฉูฉู่แย่งชิงไป
เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่เต็มใจ ฮูหยินเฉินก็ไม่เต็มใจเช่นกัน
เพียงแต่ว่าตระกูลจวินก็เป็นขุนนาง การขึ้นครองบัลลังก์ของจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมากจากพวกเขา สถานะอาจารย์ผู้มีพระคุณของฝ่าบาทและการเป็นแม่ทัพใหญ่เจิ้นหย่วนก็เพียงพอที่จะกดขี่ตระกูลเฉินของนาง จะว่าไปแล้วตระกูลเฉินของนางก็มีเพียงเฉินอวิ๋นชู บุตรสาวที่เป็นฮองเฮา แต่ฮองเฮาผู้นี้อย่างไรก็ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร
หนึ่งร้อยปีให้หลัง ประเทศนี้ก็คงจะเป็นของผู้อื่น
เมื่อพูดถึงตระกูลจวิน เสนาบดีเฉินของตระกูลนางก็มองข้ามไม่ได้ ในตอนนั้นเดิมทีสามารถส่งบุตรสาวเข้าไปที่วังได้ แต่กลับไม่ทำเช่นนั้น และเลือกตระกูลเฉินของพวกเขา ตระกูลจวินขอการแต่งงานด้วยตนเอง ตระกูลเฉินและตระกูลจวินจึงมีความสัมพันธ์ที่ดี
ในเวลานี้ หลานชายของนางไม่ได้อายุน้อยแล้ว และลูกสะใภ้ของนางก็เป็นคนตระกูลจวินด้วย บางครั้งนางก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าในน้ำเต้าของตระกูลจวินเป็นยาอะไรกันแน่
เมื่อพูดถึงลูกสะใภ้ หลังจากที่เข้ามาก็ไม่ได้ทำผิดพลาดอะไร และยังสุขุมรอบคอบ
ฮูหยินเฉินกล่าวว่า：“ต่อไปอย่าพูดเช่นนี้นี้อีก พี่สะใภ้ของเจ้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร？เจ้าจึงต้องกล่าวเช่นนี้ ส่วนท่านอ๋องเย่……พระองค์ทรงมีพระชายาแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่เขา ในเมืองหลวงก็มีชายดี ๆ ตั้งมากมาย ถ้าคุณมีปัญหา แม่จะช่วยเจ้าหาเอง”
“ท่านแม่ ข้าไม่ชอบคนที่หยาบคาย ข้าชอบท่านอ๋องเย่จริง ๆ” เมื่อเห็นว่าฮูหยินเฉินปฏิเสธ เฉินอวิ๋นเอ๋อน์ก็ร้องไห้อย่างหนัก
“ไม่มีประโยชน์ที่เจ้าจะร้องไห้ บุตรสาวของท่านแม่ทัพฉี จะยอมรับเจ้าได้อย่างไร ต่อให้นางยอมรับเจ้า ตระกูลเฉินก็ต้องไม่เห็นด้วย เจ้าเป็นบุตรสาวของตระกูลเฉิน เจ้าจะเป็นนางสนมได้อย่างไร”
ในเวลานี้ฮูหยินเฉินยิ่งรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่เหมาะสม
อันที่จริงในราชวงศ์ก็ยังมีเสด็จอา ในตอนนี้ฝ่าบาทไม่มีทายาท มีเพียงน้องชายสองคน แต่ถ้าน้องชายทั้งสองคนนี้ไม่สามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้ เช่นนั้นก็หมายความว่า……
ฮูหยินเฉินคิดเช่นนี้：“พระชายาเอกก็ไม่เลวนะ”
สีหน้าของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ซีด：“ท่านแม่ ข้ามีตนในใจแล้ว ข้าต้องการแต่งงานกับท่านอ๋องเย่ ส่วนฉีเฟยอวิ๋น เรื่องที่เหลวไหลของนางก็มีไม่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึง……”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กัดริมฝีปากด้วยความเขินอายและอดทน ฮูหยินเฉินถามว่า：“มีเรื่องอะไรที่ไม่อาจพูดได้หรือ？”
“ท่านแม่ วันนี้ข้าไปที่จวนอ๋องเย่ และพบเรื่องหนึ่ง”
“อ้อ？” ฮูหยินเฉินมองดูสีหน้าของบุตรสาว และรู้ว่ามีข่าวดีที่จะได้แต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องเย่ แน่นอนว่าย่อมมีความสงสัยอยู่บ้าง
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กล่าวว่า：“จนกระทั่งตอนนี้ท่านอ๋องเย่กับฉีเฟยอวิ๋นยังคงแยกห้องนอนกัน”
ฮูหยินเฉินตกใจเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่คาดคิดเลย
