เมื่อม่านในรถม้าเปิดออก หนานกงเย่ก็ประหลาดใจเช่นกัน ในขณะที่มอง ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็แสดงความไม่พอใจออกมา：“เจ้าไม่ละอายบ้างหรือ ไกลเช่นนี้ก็ยังตามา？”
ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก ใครอยากจะตามท่าน ประสาท？
หลังจากมองอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง เพื่อที่จะทนทุกข์น้อยลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงเป็นฝ่ายกล่าวว่า：“หม่อมฉันเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องเพคะ จึงตามออกมา แต่หลงทางอยู่ที่นี่”
“ฮึ！” หนานกงเย่สะบัดผ้าม่านในมือแล้วนั่งลง ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไร และรีบขึ้นไปนั่งลงบนรถม้าข้าง ๆ อาอวี่
นั่งข้างนอกดีกว่าถูกโยนออกไป สามารถกลับไปได้โดยที่ไม่ต้องเดิน ฉีเฟยอวิ๋นก็พอใจมากแล้ว
รถม้ายังคงเดินต่อไป อาอวี่รู้สึกอึดอัดใจ
“พระชายา พระองค์เสด็จเข้าไปข้างในเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก ข้างนอกอากาศดี” ดีบ้าบออะไร หนาวจะตายอยู่แล้ว！
นางไม่อยากเข้าไป เข้าไปก็คงถูกโยนออกมา ไม่เข้าไปดีกว่า
สักพักเสียงของหนานกงเย่ก็ดังออกมาจากรถม้า：“เข้ามาสิ！”
หากฉีเฟยอวิ๋นมีจิตใจที่เข้มแข็ง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็คงจะไม่เข้าไป แต่เมื่อคิดถึงความหนาวเหน็บข้างนอก นางก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในทันที
ในรถม้ามีไข่มุกงดงามระยิบระยับ ฉีเฟยอวิ๋นถูกดึงดูดโดยไข่มุกราตรีขนาดเท่าไข่ไก่ที่อยู่บนโต๊ะ หากใส่มันลงไปในยาคงจะดีมาก
“ไม่ว่าอย่างไรก็ออกมาจากจวนท่านแม่ทัพ แต่ยังคงไม่มีความก้าวหน้ามากนัก” ตอนที่หนานกงเย่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาดใจ สมกับที่เป็นพี่น้องกัน แม้แต่พูดก็เป็นไปในทำนองเดียวกัน
ฉีเฟยอวิ๋นเมินเฉยต่อการถากถางของหนานกงเย่ นางสังเกตว่ารถม้าของคนอื่นเต็มไปด้วยตะเกียงน้ำมันและเทียนไข แต่รถม้าของชายผู้นี้คือไข่มุกราตรี แล้วมันยังใหญ่เท่าไข่ไก่ แท้จริงแล้วเขาร่ำรวยมากขนาดไหน เป็นเพียงแค่ท่านอ๋อง โดยปกติแล้วก็ไม่ได้มีรายได้อะไร
ในตอนนี้เมืองต้าเหลียงอยู่ในความสงบ และไม่เห็นว่าเขานำทหารไปสู้รบ แม้แต่รางวัลก็มีจำกัด
ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้เขากลายเป็นเป้าที่ผู้คนต่างเข้าโจมตี แต่เขายังคงเอนกายเพื่อเก็บแรงอยู่บนรถม้าสบายอกสบายใจ และใช้ไข่มุกราตรีในการอ่านหนังสือ
ว่ากันว่าไข่มุกราตรีจะส่องแสงสว่างในเวลากลางคืน ฉีเฟยอวิ๋นเพียงแค่เคยได้ยินมาเท่านั้น และไม่คิดว่ามาที่นี่แล้วจะโชคดีได้เห็นเองกับตา นับว่าเป็นผลกำไรที่ไม่ได้คาดคิดไว้เลย
เมื่อมองไปในรถม้าก็ถือว่าค่อนข้างกว้างขวาง ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับหนานกงเย่ และจ้องมองไปที่ไข่มุกราตรีอย่างเหม่อลอย
“ทำไมข้าถึงทนเห็นท่าทางที่โลภเช่นนี้ของเจ้าไม่ได้？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไร นางทนไม่ได้กับคนที่อยู่ตรงข้าม เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจ
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง ท่านเอาไข่มุกมาจากไหนหรือ？”
หนานกงเย่หุบจมูกด้วยความโกรธ เมื่อครู่พูดไปตั้งมากมาย ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ฟังเลย
และมองดูอย่างระมัดระวัง วันนี้นางสวมชุดบุรุษสีดำอีกครั้ง เพียงแค่ผ้าโพกหัวและท่าทางที่แข็งแกร่ง หากไม่ดูอายุก็คงจะดูไม่ออกว่านางเป็นผู้หญิง
หนานกงเย่เล่นหนังสือที่อยู่ในมือ และกล่าวอย่างเฉยเมยว่า：“ข้ามีสมบัติมากมาย ข้าจะจำได้อย่างไร？”
“ในเมื่อมากมายเช่นนั้น ไข่มุกนี่ก็ต้องเยอะมาก” ฉีเฟยอวิ๋นยกไข่มุกราตรีขึ้นด้วยความสนใจ แววตาของนางเป็นประกาย
หนานกงเย่ขบขัน：“เจ้ากล้าแตะต้องไข่มุกของข้า ข้าจะตัดมือของเจ้า”
“ไม่ให้ก็ช่าง เก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ”
“เจ้าบอกว่าเอาไปให้คนอื่นงั้นหรือ？” มีอะไรบางอย่างในคำพูดของผู้หญิงคนนี้ แต่เขาฟังไม่เข้าใจ？
ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะถูกโยนออกไปจากรถม้า นางจึงกล่าวว่า：“ข้าก็แค่พูดจาส่งเดช ท่านอ๋องไม่ต้องจริงจังหรอกเพคะ”
หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชา：“ของของข้า ข้าอยากจะทำอะไรก็ได้”
“เพคะ”
“ข้าเห็นเจ้าแล้วก็อยากจะโยนออกไป”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไร แต่ถ้าจะถูกโยนออกไป นางจะปล่อยให้งูกัดเขาให้ตาย ไม่สำนึกบุญคุณ นางไม่ควรช่วยเลย
ในรถม้าสงบลง ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มสัปหงก และไม่นานก็เผลอหลับไป
ทันใดนั้นหนานกงเย่ก็รู้สึกหนักเท้า เขาเงยหน้าขึ้นมอง คนที่พิงอยู่ในรถม้าค่อย ๆ หล่นลงมา โชคดีที่มีหมอนอยู่ที่ขาของเขา หากไม่มีหมอนอยู่ที่ขาของเขา นางก็คงจะลงไปอยู่ที่เท้าของเขา
ฉีเฟยอวิ๋นตัวเล็กและนอนราบเหมือนกับเด็ก ๆ นางใส่ชุดดำแล้วดูงดงาม แต่ใบหน้าของใบหน้าภายใต้แสงสว่างของไข่มุกนั้นสะอาดหมดจด
อุ้งมือที่สกปรกจับใบหน้าของนาง
หนานกงเย่ยิ้มเยาะ เขายกเท้าขึ้นและอยากจะเตะออกไป แต่เมื่อเท้าตกลงไปก็ถูกฉีเฟยอวิ๋นกอดไว้
เมื่ออยากจะขยับอีกครั้ง มือของฉีเฟยอวิ๋นก็กอดเท้าของเขาไว้ที่หน้าอก ใต้ฝ่าเท้าของเขานุ่มนิ่ม แม้ว่าเขาอยากจะขยับ แต่ก็ไม่สามารถขยับได้ เขาจึงละทิ้งความตั้งใจที่จะขยับอีก
รถม้าโยกไปมา หนานกงเย่ได้สติกลับไปและมองไปที่หน้าหนังสือ
แต่ไม่ว่าจะสักแค่ไหน เขาก็มีสมาธิเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรถม้าโยกไปมา ฉีเฟยอวิ๋นก็จะเอาเท้าไปถูกับหน้าอก ความรู้สึกสบายเช่นนั้น ทำให้ร่างกายของเขาชาไปทั้งตัว แม้ว่าหนานกงเย่จะควบคุมตนเองได้ดี แต่เมื่อคิดว่าความนุ่มนวลตรงนั้น เป็นสิ่งสำคัญที่ผู้หญิงไม่สามารถแสดงต่อหน้าผู้คนได้ เขาก็ไม่สามารถมีสมาธิได้
หนานกงเย่อยากเอาเท้ากลับมา แต่ก็ไม่สามารถขยับ อยากจะเตะออกไป แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำไม่ได้
เขาโยนหนังสือทิ้งอย่างไม่พอใจ แล้วนอนลงในรถม้า เขาหรี่ตาลงและอยากจะหลับสักครู่หนึ่ง
ทันใดนั้นอาอวี่ที่อยู่บนรถม้าข้างนอกก็พูดขึ้นว่า：“ท่านอ๋อง มีคน！”
หนานกงเย่ลืมตาด้วยสีหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง：“งั้นหรือ？”
“มีคนสี่ห้าคนกำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วพ่ะย่ะค่ะ ท้องฟ้ามืดจนเห็นไม่ชัดเจน แต่มีลมพัด” อาอวี่ติดตามหนานกงเย่มาหลายปี ตั้งแต่ออกศึกสงครามไปจนถึงการสอดแนมศัตรู และได้นอนบนพื้นหญ้าในยามค่ำคืน ในทุ่งหญ้าหากมีคนเข้ามาใกล้ ลมก็จะเปลี่ยนทิศ กลิ่นก็จะเปลี่ยนไป อาอวี่รู้ดี
หนานกงเย่มองออกจากรถม้า：“อย่าเคลื่อนไหวมากเกินไป ระวังตัวด้วย”
“พ่ะย่ะค่ะ！”
อาอวี่ไม่เข้าใจว่าในถิ่นทุรกันดารนี้ มีอะไรที่ไม่สามารถเคลื่อนไปมาได้ และยังต้องระมัดระวัง แต่อาอวี่คุ้นเคยกับการทำตามคำสั่งเสียแล้ว ดังนั้นเขาจึงยอมหยุดรถ และรอให้คนพวกนั้นเข้ามาใกล้ และในเวลานี้เขาก็หยิบดาบขึ้นออกมา
หนานกงเย่ฟังเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกรถ แต่สายตาของเขาจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะหลับไปแล้ว แต่ก็ยังแข็งแกร่ง และกอดเท้าของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย
ไม่นานก็มีเสียงต่อสู้ดังมาจากด้านนอกรถม้า ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตื่น แนางลืมตาขึ้นแล้วขมวดคิ้ว การฝึกหลายปีที่ผ่านมาทำให้นางหูตาไว มีการเคลื่อนไหวพียงเล็กน้อยก็รู้แล้ว
หนานกงเย่ประหลาดใจมาก ฉีเฟยอวิ๋นตอบสนองอย่างรวดเร็วและลุกขึ้นนั่ง นางเหลือบมองไปที่ประตูรถม้า แล้วกล่าวว่า：“สู้กันแล้วหรือ？”
“ไร้สาระ” หนานกงเย่มองด้วยความไม่พอใจ ข้างนอกมีการต่อสู้กันเสียงดังขนาดนั้น ยังจะถามอีก
อยากจะดึงขากลับมา แต่ก็ชาไปหมดแล้ว
เขาอดทนไว้และไม่ได้เอากลับมาในทันที เงาดำจากด้านนอกพุ่งเข้ามาด้านในพร้อมกับดาบคมในมือ หนานกงเย่คว้าดาบที่อยู่ข้าง ๆ และพบว่าเท้าของเขาชาจนไม่สามารถขยับได้
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถคิดอะไรได้มากนัก นางพลิกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ชายชุดดำแทงดาบเข้ามา และฉีเฟยอวิ๋นก็เอาตัวขวางไปขวางดาบไว้
เช่ง！
“ท่านอ๋อง！”
อาอวี่รีบเข้ามา ชายชุดดำชักดาบออกมา ฉีเฟยอวิ๋นถูกนำตัวไปไว้ข้างหน้า และหนานกงเย่ที่อยู่ข้างหลังก็คว้านางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แล้วก้มหน้าลงมอง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเย็นชามาก：“เจ้าโง่！ใครใช้ให้เจ้าเข้ามาขวาง？”
หน้าผากของฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยเหงื่อ：“ยกไข่มุกเม็ดนั้นให้ข้าเถอะ？”
หนานกงเย่ถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง：“อีกเดี๋ยวข้าจะทุบมันซะ！”
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นทรุดลง：“เนรคุณ……”
อีกสองสามคำนั้นไม่ได้พูดออกมา และลุกขึ้นหยิบดาบที่อยู่ข้าง ๆ เหวี่ยงขึ้นไปด้านบน คนที่ลงมาจากด้านบนเห็นท่าไม่ดี จึงรีบจากไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้เท้าของหนานกงเย่ไม่เป็นอะไรแล้ว เขาโอบฉีเฟยอวิ๋นแล้วกระโจนออกไปจากรถม้า แต่ก่อนที่จะออกไปฉีเฟยอวิ๋นคว้าไข่มุกราตรีมาเก็บไว้ด้วย
สีหน้าของหนานกงเย่ดูอึมครึม：“รนหาที่ตาย！”
