องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 56 เสแสร้งจริง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหนานกงเย่และหนานกงเหยี่ยนจากไปแล้ว และเป็นเพราะพวกเขาจากไปแล้ว นางจึงปลุกจิตวิญญาณทั้งสิบสองจุด ในขณะที่ก้าวย่างบนความว่างเปล่า นางก็เงยหน้าขึ้นมองจวินฉูฉู่
จวินฉูฉู่ถือมีดอยู่ในมือ นางต้องใช้ความพยายามจึงจะเห็นได้อย่างชัดเจน มีขันทีน้อยอยู่รอบ ๆ ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมอง ขันทีน้อยเหล่านั้นไม่เห็นอะไร และหันหลังจากไป
คิดได้ไม่ยากว่าในวังยังไม่มีใคร
เหตุผลที่ฉีเฟยอวิ๋นกล้ามากเช่นนี้ ก็เพราะว่าที่นี่เป็นคนของนาง นางสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้โดยไม่ต้องกลัว
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับจวินฉูฉู่ แม้ว่าสุขภาพของนางจะไม่ค่อยดี แต่นางก็ฝังเข็มตัวเองแล้ว และบีบบังคับตัวเองให้มีสติ นางหยุดและมองไปที่จวินฉูฉู่：“เหตุใดเจ้าจึงรีบร้อนเช่นนี้ ไม่เกรงกลัวเลยหรือ ข้าจะลากเจ้ามารับโทษร่วมกับข้า”
มาถึงขั้นนี้แล้ว ช่างแม่ง！
จวินฉูฉู่เยาะเย้ย：“ก็เพราะมีเพียงแค่สองคน ข้าถึงได้วางใจได้ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า จะไม่มีใครนึกถึงว่าเป็นข้า”
จวินฉูฉู่เข้ามาใกล้ ฉีเฟยอวิ๋นกำหมัดแน่น นางไม่มีเรี่ยวแรง ไม่เช่นนั้นนางคงจะถีบผู้หญิงเสแสร้งคนนี้เป็นแน่
“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น เจ้าลองสิว่าจะทำสำเร็จหรือไม่ ครอบครัวไม่ได้มีเพียงแค่คนสองคน เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าในวังแห่งนี้ เป็นใต้หล้าของพวกเจ้าตระกูลจวิน”
ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตอย่างระมัดระวัง โดยหวังว่าจะมีใครสักคนอยู่รอบ ๆ ในเวลานี้เกรงว่าหนานกงเย่จะหันกลับมาและดุด่านาง แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้
นางไม่มีความหวังใด ๆ เลย ล้วนแต่เป็นการคิดเพ้อเจ้อ
ต่อให้ชายคนนั้นเห็นว่าจวินฉูฉู่กำลังจะทำร้ายนางแล้วอย่างไรเล่า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะวิ่งไปหยิบมีดมาแทงนางสองสามครั้ง เพื่อไม่ให้เลือดของนางกระเซ็นใส่ร่างของจวินฉูฉู่
จวินฉูฉู่ครุ่นคิดและความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตา นางมองไปรอบ ๆ แต่ไม่นานนางก็ยิ้ม
“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าตายเมื่อไหร่ มีคนเข้ามาในวังก็ใช่ แต่ดูสิว่ามีดของข้าจะเร็วกว่า หรือว่าพวกเขาจะมาเร็วกว่า”
จวินฉูฉู่ก้าวไปข้างหน้า และฟัดมีดไปข้างหน้า ตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นกะพริบและหลบแทบไม่ทัน
“เจ้าจะทำให้ข้าเสียโฉมหรือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นก้าวถอยหลังไป และนั่งลงบนบันได ร่างกายของนางไม่มีเรี่ยวแรง และนางก็ไม่สามารถออกแรงได้เลย
“ฮึ ข้าเห็นใบหน้านี้ของเจ้าแล้วรู้สึกเกลียดชัง หากวันนี้ทำให้เจ้าเสียโฉมแล้ว ดูสิว่าเจ้าจะล่อลวงผู้คนได้อย่างไร？” จวินฉูฉู่ไม่ต้องการชีวิตของฉีเฟยอวิ๋น หากนางต้องการชีวิตของฉีเฟยอวิ๋น นางก็คงจะถูกประณาม แต่หากทำให้ฉีเฟยอวิ๋นเสียโฉม เช่นนั้นก็ต่างกันมาก ใครจะสนเรื่องที่ผู้หญิงไร้ยางอายทำลายใบหน้าของตัวเอง
จวินฉูฉู่ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของฉีเฟยอวิ๋น และกำลังจะทำลายใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถหนีได้ และมองมีดที่กำลังจะตกลงมา แต่เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบทำให้ทั้งสองคนตกใจ จวินฉูฉู่รีบเก็บมีดในทันที และช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา
“พระชายาเย่ไม่ทรงระวังเลย ทำไมถึงล้มลงไปได้ล่ะเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเหอะเหอะในใจ และยกเปลือกตาที่อ่อนแรงขึ้นไปมองจวินฉูฉู่：“เช่นนั้นก็ต้องขอบพระทัยพระชายาตวนที่ช่วยพยุงข้าขึ้นมา”
เมื่อทั้งสองลุกขึ้น จวินฉูฉู่ก็ผลักฉีเฟยอวิ๋นออกไปอย่างแรง และจงใจจะทำให้ใบหน้าของนางกระแทกบันได ฉีเฟยอวิ๋นจะทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร นางคว้าจวินฉูฉู่ไว้ และทำให้จวินฉูฉู่ล้มลงไปด้วย จวินฉูฉู่กรีดร้อง ผิวหนังที่ใบหน้าของนางติดอยู่ที่บันได นางเจ็บจนน้ำตาไหลพราก
เจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร อาจจะเป็นหินที่ทำให้เจ้าเสียโฉม ต่อไปเจ้าจะไปพบผู้คนได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเจ้าช่วยข้า คนที่เสียโฉมก็คงจะเป็นข้า รีบให้ข้าดูหน่อยเถิด！” ฉีเฟยอวิ๋นจงใจตะโกนเสียงดัง จวินฉูฉู่ไม่กล้าเปิดเผย นางอดทนต่อความเจ็บปวด และร้องไห้จนน้ำตาท่วมใบหน้า ในเวลานี้ใบหน้าของนางบวม
“โอ้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ？”
ในเวลานี้ไห่กงกงใกล้เข้ามาแล้ว ในมือถือตะเกียงไว้ แล้วมองไปที่พระชายาทั้งสอง เขาตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ และเกือบจะหัวเราะออกมา นี่มันอะไรกัน น่าเกลียดมาก？
แต่ก็ยังกลั้นไว้ได้ และไม่กล้าหัวเราะออกมา
“ไห่กงกง เป็นความผิดของข้า เมื่อครู่ข้าทรงตัวไม่อยู่จนเกือบจะล้มลง พระชายาตวนเข้ามาขวางข้าไว้ จึงทำให้ข้าไม่ล้มลง แต่พระชายาตวนกลับล้มลงไปเสียเอง พระชายาตวน ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปพยุงจวินฉูฉู่ และบีบข้อมือของจวินฉูฉู่อย่างแรง จวินฉูฉู่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยความงุนงง ดวงตาของนางเบิกกว้าง：“เจ้า……”
จวินฉูฉู่กัดริมฝีปาก และไม่สามารถทำอะไรได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ต้องพูดถึงฝ่าบาทเลย แม้แต่ตระกูลจวินก็จะไม่สามารถละเว้นนางได้
“ขอบพระทัยพระชายาเย่เพคะ”
จวินฉูฉู่ลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก นางรีบปิดบังใบหน้า และไม่กล้ามองไห่กงกง
“ไห่กงกงมีเรื่องอะไรหรือไม่？” จวินฉูฉู่ถาม ไห่กงกงจึงนึกถึงธุรกิจขึ้นมาได้
“ไอ๊หยา ดูกระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ คงจะแก่จนเลอะเลือน ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร พระพันปีทรงพระประชวร นอนไม่หลับ จึงอยากให้พวกเราร้องเพลงให้พระองค์ฟัง แต่พวกเราร้องเพลงเป็นกันเสียที่ไหนล่ะพ่ะย่ะค่ะ！พระพันปีได้ยินว่าพระชายาเย่เสด็จมา ทรงนึกถึงครั้งก่อนที่ทรงท่องเรื่องคำสอน จึงเรียกให้พระชายาเย่ไปท่องคำสอนพ่ะย่ะค่ะ”
ไห่กงกงพูดด้วยเสียงเล็กและแหลม เขานำนิ้วมาปิดปังแล้วยิ้ม เขากลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว ลักษณะหน้าตาเช่นนี้ของพระชายาตวน จะไปพบเจอผู้คนได้อย่างไร！
“เช่นนั้นเชิญไห่กงกง พระชายาเย่ไว้พบกันวันหน้าเพคะ”
จวินฉูฉู่ถอนสายบัว แล้วเดินจากไปอย่างสุภาพ แต่หันหลังเดินกลับไปอย่างกะเผลก ไห่กงกงมองดูอย่างระมัดระวัง แล้วมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น คนคนนี้ก็ไม่ค่อยดี อากาศหนาวเย็น แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ！
“พระชายาเย่ เสด็จไปกับกระหม่อมเถอะพ่ะย่ะค่ะ！”
ไห่กงกงสะบัดแส้ และยื่นแขนไปให้ฉีเฟยอวิ๋น แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจว่าไห่กงกงดูออก
นางขยับและกดแขนของไห่กงกง นางเกือบจะล้ม แต่ไห่กงกงคว้าไว้ และกล่าวเตือนเบา ๆ ว่า：“หากพระองค์ไม่ทรงระวัง จะลื่นเอานะพ่ะย่ะค่ะ！”
“ขอบคุณไห่กงกงมาก！”
“ไปกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ！”
ไห่กงกงนำคนมาสองสามคน ในขณะที่คนข้าง ๆ ถือตะเกียง เขาก็เดินไปพลางและมองฉีเฟยอวิ๋นไปพลาง เขาเป็นกังวลมาก
“พระชายาเย่ ต้องการให้กระหม่อมคิดหาวิธีไปแจ้งท่านแม่ทัพหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ไม่ต้อง ข้าเกรงว่าท่านพ่อจะเป็นกังวล อีกอย่างพระพันปีก็ทรงอยู่ที่นี่”
พระพันปีก็ทรงอยู่ที่นี่ ประโยคนี้เข้าใจได้ชัดเจน ไห่กงกงจึงพยักหน้า
ระหว่างทางท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะ ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่ามาที่ตำหนักเฉาเฟิ่งได้อย่างไร เมื่อมาถึงด้านนอกตำหนักเฉาเฟิ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็ทรงตัวไม่อยู่ ตัวของนางสั่นเล็กน้อย เปลือกตาของนางเริ่มตีกัน และดวงตาของนางก็หลับไป
ไห่กงกงรู้สึกใจคอไม่ดี ทรงเป็นไรไป？
เหงื่อออกทั้งตัวและทรงตัวไม่อยู่
หากกลัวก็ไม่น่าจะกลัวขนาดนี้？
“ไอ๊หยา บรรพบุรุษตัวน้อย อย่าทำให้กระหม่อมตกใจสิพ่ะย่ะค่ะ หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา พระองค์จะให้กระหม่อมมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？”
พระพันปีทรงตรัสว่าแม่ทัพฉีเป็นผู้ที่ไม่ยำเกรงต่อสิ่งใด ๆ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับฉีเฟยอวิ๋น และอยู่ภายใต้การจัดการของเขา เช่นนั้นเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่ ฉีจือซานคงจะไม่ทุบกระดูกของเขาให้เป็นอาหารสุนัขหรอกนะ！
“เร็วเข้า ยืนโง่กันอยู่ทำไม รีบไปกราบทูลพระพันปีสิ พวกเจ้าไปเร็ว ๆ หน่อย！”
ไห่กงกงกระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ โบกมือและร้องตะโกน
ขันทีน้อยวิ่งไปอย่างเร่งรีบ ฉีเฟยอวิ๋นทรงตัวไม่อยู่ นางโยกตัวไปมาและกำลังจะล้มลงไปที่พื้น
ไห่กงกงเห็น จึงรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉีเฟยอวิ๋นถูกพยุงไว้ เขาทรงตัวไม่อยู่และนอนราบลงไปกับพื้น ฉีเฟยอวิ๋นตัวสั่นและเห็นว่าเขาล้มลงไป มีเงาคนอยู่ข้าง ๆ และเอามือมารองเอาไว้ ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง น่าตลก：“ทำไมถึงเป็นท่าน？”
