ตอนที่ 232 จะรอดูผลลัพธ์
“ได้ๆ รอเดี๋ยวนะ” คุณพ่อลั่วหันไปหาหลอด คุณแม่ลั่วนอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาไม่ได้ ป้อนน้ำแบบนี้ก็ไม่สะดวก “เซ่าเชิน รีบไปหาหลอดมาให้ที แม่ของแกอยากดื่มน้ำ”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ลั่วเซ่าเชินรีบวิ่งออกจากห้องไป ไม่นานเขาก็กลับมา ในมือถือหลอดมาด้วย “พ่อครับ ผมหาหลอดมาให้แล้ว”
คุณพ่อลั่วใส่หลอดไว้ในแก้ว และยื่นแก้วไปหาคุณแม่ลั่ว คุณแม่ลั่วก็กัดหลอดไว้ แล้วดูดน้ำจากแก้วอย่างกระหาย เพียงไม่นานน้ำแก้วนั้นก็หมด “ช้าหน่อยๆ คุณ” คุณพ่อลั่วมองตาเขม็ง เพราะกลัวว่าคุณแม่ลั่วจะสำลักน้ำ
“เหวินอวี๋ ฉันอยากกินอีก” น้ำแก้วเดียวไม่พอ คุณแม่ลั่วดื่มไม่นานก็หมดแล้ว เธอเหมือนกับคนที่เพิ่งไปเที่ยวทะเลทรายมา คิดแต่จะอยากดื่มน้ำให้มากๆ
“ได้ รอเดี๋ยวนะ ผมจะเอาให้คุณอีก” คุณพ่อลั่วหยิบเหยือกน้ำมา คุณแม่ลั่วดื่มน้ำไปถึงสามแก้วแล้วก็รู้สึกดีขึ้น
“ยังอยากดื่มอีกไหม” คุณแม่ลั่วส่ายหน้า คุณพ่อลั่วจึงวางเหยือกน้ำกลับไปไว้ที่เดิม นั่งลงข้างๆ คุณแม่ลั่ว “อวี้ฮุ่ย ครั้งนี้คุณทำให้ผมตกใจจริงๆ”
ตอนคุณพ่อลั่วรับสายโทรศัพท์แล้วได้ยินว่าคุณแม่ลั่วตกบันได ตอนนั้นหัวใจเขาแทบหยุดเต้น พอถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็บอกว่าคุณแม่ลั่วยังไม่ฟื้น เขาเฝ้าจนถึงตอนนี้ ข้าวก็ไม่มีอารมณ์จะกิน น้ำก็ไม่คิดอยากจะดื่ม
ตอนนี้คุณแม่ลั่วยังปวดหัวอยู่ แม้อยากจะคุยกับคุณพ่อลั่วมากแค่ไหน แต่ติดตรงที่ไม่มีกำลังพอ คุณพ่อลั่วก็รู้ดีว่าตอนนี้คุณแม่ลั่วต้องการพักผ่อน “อวี้ฮุ่ย คุณนอนพักก่อนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว รอให้คุณดีขึ้นกว่านี้ก่อน พวกเรายังมีเวลาคุยกันอีกมาก”
คุณแม่ลั่วพยักหน้าก่อนจะหลับตาลง เพียงไม่กี่นาทีก็หลับไป คุณพ่อลั่วกวักมือเรียกลั่วเซ่าเชิน ลั่วเซ่าเชินเดินตามคุณพ่อลั่วออกมานอกห้องผู้ป่วย คุณพ่อลั่วเห็นคุณแม่ลั่วหลับสบาย จึงไม่อยากพูดคุยเสียงดังในห้อง “เซ่าเชิน ตกลงว่าเรื่องของถังโจวโจว แกจะทำยังไง”
ครั้งนี้ถังโจวโจวก่อเรื่องใหญ่ขึ้น มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณพ่อลั่วจะให้อภัยเธอ เมิ่งชิงซีรู้ ลั่วเซ่าเชินก็รู้ ดังนั้น ลั่วเซ่าเชินจึงให้ถังโจวโจวกลับบ้านถังไปก่อน เพราะลั่วเซ่าเชินเชื่อว่า พ่อของเขาคงจะไม่ตามไปเอาเรื่องถึงบ้านตระกูลถังแน่
ถ้าคุณแม่ลั่วไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เรื่องนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ตอนนี้คุณแม่ลั่วฟื้นขึ้นมาแล้ว แล้วก็ดูเป็นสัญญาณที่ดีด้วย ดังนั้น ความเกลียดชังในใจคุณพ่อลั่ว เขาก็หวังว่ามันคงจะลดน้อยลง
“พ่อครับ ผมส่งเธอกลับบ้านไปแล้ว”
ถ้าคุณแม่ลั่วได้ยินคำนี้ แม้ในใจจะยังไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็คงดีใจอยู่บ้าง ลั่วเซ่าเชินจึงพูดโน้มน้าวต่อ “พ่อครับ ตอนนี้คุณแม่ก็ฟื้นแล้ว และเรื่องนี้ก็เป็นอุบัติเหตุ…”
“เซ่าเชิน ลูกคิดว่าพ่อเป็นเด็กสามขวบเหรอ แม่ของลูกเป็นผู้ใหญ่ ถังโจวโจวก็เป็นผู้ใหญ่ อุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ ลูกคิดจะหลอกใคร? หลอกตัวเองยังไม่พอหรือไง” คำพูดคุณพ่อลั่วทำให้ลั่วเซ่าเชินโต้เถียงไม่ได้อีก เขาทำได้แค่ก้มหน้ารับคำต่อว่าของคุณพ่อลั่ว
“เซ่าเชิน พ่อไม่ได้อยากบังคับหรอกนะ เพียงแต่เรื่องครั้งนี้เกี่ยวพันกับชีวิตของแม่ ลูกไม่ควรปกป้องเธออีกแล้ว เลิกกับเธอไปเถอะ แบบนี้จะดีกับทุกคน…” น้ำเสียงคุณพ่อลั่วราวกับแก่ขึ้นอีกสิบปี และเขารู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถทนได้หากในอนาคตต้องเกิดเรื่องกับคุณแม่ลั่วแบบนี้อีก
“พ่อครับ…”
“เอาละ ไม่ต้องพูดแล้ว พ่อจะรอดูผลลัพธ์” คุณพ่อลั่วไม่อยากคุยเรื่องของถังโจวโจวอีก
ตอนที่ 233 สิ่งเล็กน้อยจากลั่วเซ่าเชิน
หวังหวาพาถังโจวโจวไปส่งที่คฤหาสน์หลังเล็ก “คุณผู้หญิง ผมจะรอคุณผู้หญิงอยู่ตรงนี้นะครับ อีกเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณผู้หญิงกลับบ้านตระกูลถัง” หวังหวาพูดอย่างเคารพ ยืนอยู่หน้าประตูรถ ถังโจวโจวพยักหน้าและเดินเข้าไปในบ้าน
ป้าหลิวเห็นถังโจวโจวกลับมา จึงรีบไปต้อนรับ “คุณผู้หญิง ทำไมถึงกลับมาเร็วนักล่ะคะ ไม่ใช่ว่าไปกินข้าวที่บ้านลั่วหรือคะ”
ถังโจวโจวไม่ตอบ ป้าหลิวสังเกตเห็นว่าสีหน้าของถังโจวโจวไม่ค่อยสบายใจ ป้าหลิวรีบเข้าไปประคองเธอ “คุณผู้หญิง กินอะไรมาหรือยังคะ ให้ฉันทำอะไรให้กินไหม”
จู่ๆ ถังโจวโจวก็หยุดเดิน หันไปมองป้าหลิวและพูดว่า “ไม่ต้องค่ะ ป้าหลิว ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากกิน”
ป้าหลิวเห็นถังโจวโจวดึงมือตัวเองออกจากมือของเธอ เดินขึ้นชั้นบนไปทีละก้าว เธอได้แต่มองตามและบ่นเสียงเบาว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
ถังโจวโจวกลับถึงห้อง มองไปยังที่ที่คุ้นเคย อีกไม่นานเธอคงต้องออกไปจากที่นี่แล้ว ถูกไล่ออกครั้งนี้ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดมาก
ถังโจวโจวนั่งลงข้างเตียง ลูบผ้าปูเตียงสีชมพูตรงหน้า ตอนแรกลั่วเซ่าเชินไม่ยอม ถังโจวโจวต้องขอร้องถึงสามครั้งกว่าเขาจะยอมให้เปลี่ยนจากสีดำมาเป็นสีนี้ได้ คิดถึงช่วงเวลาที่เธอได้อยู่กับลั่วเซ่าเชิน ถังโจวโจวก็ยิ้มออกมา
ทุกอย่างในห้องนี้ของลั่วเซ่าเชินถูกแทนที่ด้วยตัวตนของเธอ เขายอมทิ้งสิ่งคุ้นชินของเขา เอาสิ่งที่เธอชอบเข้ามา ถังโจวโจวสัมผัสขวดเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้ง ถังโจวโจวไม่ได้ชอบของพวกนี้ แต่ลั่วเซ่าเชินก็สั่งให้คนซื้อมาเตรียมไว้ให้
ไม่ว่าถังโจวโจวจะใช้หรือไม่ใช้ มันก็จะตั้งอยู่ที่นี่เสมอ และเมื่อถึงเวลา มันก็จะถูกทิ้งและสับเปลี่ยนไป พื้นที่บนโต๊ะนี้ไม่เคยว่างเลย ตู้เสื้อผ้าก็ด้วย แต่ละฤดูกาลจะมีคนส่งเสื้อผ้ามาให้ถังโจวโจวเลือกมากมาย
เดิมทีถังโจวโจวชอบความรู้สึกที่ได้ไปเลือกซื้อเองที่ห้างสรรพสินค้ามากกว่า แต่ของพวกนี้ล้วนเป็นของที่ลั่วเซ่าเชินคิดว่าเหมาะกับเธอ และจัดวางไว้ให้ในตู้ ในทุกฤดูกาลจะมาปรากฏอยู่ในตู้ของถังโจวโจวไม่เคยขาด
ถังโจวโจวสัมผัสเสื้อผ้าทีละตัว บางตัวแม้แต่ป้ายก็ยังไม่ได้เอาออกเลย ถังโจวโจวเห็นสิ่งของเหล่านี้แล้ว อดไม่ได้ที่จะดึงเข้ามาโอบกอด “ฮือๆๆ…”
เธอพิงกำแพงและค่อยๆ เลื่อนตัวลง มือหล่นลงบนพรมผืนนุ่ม พรมสีฟ้าที่ลั่วเซ่าเชินสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ เพราะถังโจวโจวมักลืมใส่รองเท้า เดินไปเดินมาบ่อยๆ เขาก็กลัวว่าเธอจะไม่สบายเอาได้
ถังโจวโจวมองดูสถานที่เล็กๆ แห่งนี้ แม้บางอย่างมันดูไม่สำคัญ แต่เขาก็ยังจัดเตรียมไว้ ยิ่งทำให้ถังโจวโจวเจ็บปวด
นั่นคือความแตกต่างระหว่างคุณกับคนอื่นๆ ใช่ไหม เมื่อเธออยากจะตีตัวออกห่าง ลั่วเซ่าเชินก็ไม่ยอม ต้องตามหาเธอ พาเธอกลับมาจนได้ แต่พอตอนนี้เธอไม่อยากไป ก็กลับถูกลั่วเซ่าเชินบังคับให้ออกไป นี่คือสิ่งที่โชคชะตาต้องการให้เกิดกับเธอหรือ?
ความคิดของถังโจวโจวสับสนไปหมด ก๊อกๆๆ “คุณผู้หญิง คุณอยู่ข้างในไหมคะ ผู้ช่วยหวังบอกว่าเขารอคุณอยู่น่ะค่ะ” เป็นเสียงของป้าหลิว ถังโจวโจวหยุดร้องไห้ จริงสิ หวังหวายังรออยู่หน้าบ้านนี่นะ ไม่มีเวลามาร้องไห้แล้ว…
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ถังโจวโจวตอบเสียงเบา เธอไม่รู้ว่าป้าหลิวได้ยินไหม แต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงป้าหลิวอีก
ถังโจวโจวเช็ดน้ำตา แล้วพูดกับตัวเอง “ถังโจวโจว เธอจะอ่อนแอไปทำไม แค่กลับไปอยู่บ้านไม่กี่วันเท่านั้นเอง สิ่งสำคัญตอนนี้คือเธอมีโอกาสได้อยู่กับพ่อแม่พร้อมหน้าไม่ใช่หรือ”
