ตอนที่ 304 เต็มเดือน
หนึ่งเดือนใกล้จะผ่านพ้นไปแล้ว วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนของลูกสวี่โยวและเซียวโม่ ถังโจวโจวเองก็มาร่วมงานเลี้ยงฉลองด้วย เด็กน้อยมีชื่อที่ไพเราะมาก เซี่ยวโย่วหนิงเป็นชื่อที่เซียวโม่ตั้งใจคิดอยู่นานมากทีเดียว
ถังโจวโจวเห็นแอปเปิลน้อยในวัยหนึ่งขวบ หน้ากลมๆ นั้นกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ไม่ว่าใครจะอุ้ม เธอก็ไม่ร้องไห้ เชื่อว่าต่อไปสวี่โยวคงสบายแล้ว
หลังดื่มเลี้ยงฉลองแล้ว ถังโจวโจวก็ไปหาเด็กน้อยเจ้าของงานครู่หนึ่งและปลีกตัวออกมา เด็กน้อยยังเล็กมากเธอจึงไม่กล้าอุ้ม
เดินเล่นด้านนอกครู่หนึ่ง รอจนใกล้ถึงเวลาที่ลั่วอิงเลิกเรียน ถังโจวโจวก็ตรงไปที่โรงเรียนอนุบาล เพื่อรับลั่วอิง ทั้งสองคนไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยกัน “ลูกรัก วันนี้อยู่ที่โรงเรียนเป็นเด็กดีไหม”
“แม่โจวโจวขา พรุ่งนี้คุณย่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณแม่จะไปไหมคะ” ถังโจวโจวหยุดเดิน และมองตาลั่วอิง “ลั่วอิง ลูกพูดจริงรึเปล่า”
คุณแม่ลั่วจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แล้วเธอต้องไปไหม สำหรับคำถามนี้ ถังโจวโจวเองก็อยากไปมาก แต่ที่สำคัญคือลั่วเซ่าเชินจะอนุญาตไหมนี่สิ ถ้าให้คุณแม่ลั่วเห็นเธอจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีไหม
ถังโจวโจวยิ่งคิดยิ่งกลัว เธอตัดสินใจว่าจะกลับไปที่บ้านก่อนแล้วค่อยโทรไปถามลั่วเซ่าเชิน “ลูกรัก แม่เองก็ยังไม่รู้เลย งั้นพวกเรากลับกันก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยโทรไปถามคุณพ่อแล้วแม่ค่อยบอกลูกนะ ดีไหม”
“ค่ะ แม่โจวโจว หนูคิดว่านี่ก็นานมากแล้ว คุณย่าคงไม่โกรธคุณแม่แล้วแน่นอนค่ะ” ถังโจวโจวเห็นลั่วอิงมองโลกในแง่ดีตัวเธอเองก็หวังว่าอย่างนั้น แต่ถ้าผลออกมาว่าคุณแม่ลั่วยังโกรธอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกมองข้ามไปตลอดชีวิตเป็นแน่
เมื่อกลับถึงบ้าน ถังโจวโจวก็โทรหาลั่วเซ่าเชิน “ฮัลโหล เซ่าเชิน ตอนนี้คุณเลิกงานรึยัง”
“ยังอยู่ที่บริษัท ทำไมเหรอ” ฝั่งลั่วเซ่าเชินตอบกลับมา ดูเหมือนช่วงนี้เขาจะยุ่งมาก
“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากถามว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลไหม”
“ไปโรงพยาบาลทำไมเหรอ” ลั่วเซ่าเชินไม่เข้าใจ หรือเธอไม่สบายเหรอ
“ลั่วอิงบอกว่าพรุ่งนี้คุณแม่จะออกจากโรงพยาบาล ฉันอยากไปเยี่ยมท่าน” ถังโจวโจวคิด แบบนี้จะได้ไปรับคุณแม่ลั่วออกจากโรงพยาบาลด้วย แม้คุณแม่ลั่วจะพูดอะไร เธอก็จะไม่โต้ตอบ คุณแม่ลั่วคงไม่โกรธเธอเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“ไม่ต้องหรอก คุณทำใจให้สบายรออยู่ที่บ้านก็พอ เรื่องออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวผมจัดการเอง” ลั่วเซ่าเชินไม่คิดจะให้ถังโจวโจวไปโดนต่อว่า ถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้นอาจจะทำให้เธอรู้สึกแย่เอาได้
และเรื่องที่คุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่วถามเขาก็ยังไม่ได้ตอบ ถ้าถังโจวโจวไปแล้วพวกท่านเกิดลงไม้ลงมือกับถังโจวโจวแล้วเขาจะทำยังไง
“แบบนี้ไม่ค่อยดีรึเปล่า” ถังโจวโจวค่อนข้างลังเล หลังจากที่คุณแม่ลั่วเกิดเรื่อง เธอก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมท่านเลย ถังโจวโจวอยากไป แต่ลั่วเซ่าเชินกลับไม่อนุญาต ตอนนั้นในใจเธอเจ็บปวด ไม่กล้าเผชิญหน้ากับคุณแม่ลั่ว ดังนั้นเธอจึงไม่เคยไปและยื้อเวลามาจนถึงตอนนี้
“ไม่เป็นไร ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงไม่มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้แล้วล่ะ คุณฟังผมนะ อยู่ที่บ้าน ไม่ต้องมาโรงพยาบาล ได้ยินรึยัง” ลั่วเซ่าเชินกลัวว่าถังโจวโจวจะแอบมาที่โรงพยาบาลลับหลังเขา ดังนั้นเสียงจึงเข้มขึ้นมาเพราะอยากให้ถังโจวรับปากเขา
“…ก็ได้ ฉันเชื่อคุณ ไม่ไปหรอก” เธอวางสายแล้วขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เมื่อกี้ก็ตอบรับเซ่าเชินไปแล้ว เธอควรทำยังไงดี
ตอนที่ 305 ทรมานใจ
วันรุ่งขึ้นมาถึงอย่างรวดเร็ว ถังโจวโจวตื่นตั้งแต่เช้า มองดูนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้สิบโมง ใจเธอทรมาน สรุปแล้วเธอควรจะไปดีไหม
เมิ่งชิงซีรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่คุณแม่ลั่วออกจากโรงพยาบาล ดังนั้นจึงไปถึงโรงพยาบาลนานแล้ว ตอนนั้นคุณแม่ลั่ว คุณพ่อลั่วเองก็เริ่มเก็บของแล้ว
“คุณลุง วางลงเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูทำให้” คุณแม่ลั่วยังใส่ชุดของโรงพยาบาล คุณพ่อลั่วเก็บของใช้ประจำวันคุณแม่ลั่วใส่กระเป๋า กำลังจะกลับบ้าน
“ไม่ต้องหรอก ชิงซี หนูนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณป้าเถอะ เดี๋ยวลุงเก็บเอง” คุณพ่อลั่วส่งสัญญาณห้าม คุณแม่ลั่วกวักมือเรียกเมิ่งชิงซี “ชิงซี รีบมานั่งกับป้าเร็วลูก”
“คุณป้า พี่เซ่าเชินยังไม่มาเหรอคะ” วันนี้เป็นวันที่คุณแม่ลั่วจะออกจากโรงพยาบาล ลั่วเซ่าเชินต้องมาแน่ เพียงแต่เวลานี้ทำไมยังไม่เห็น หรือเธอมาเร็วไป
“เจ้าลูกคนนั้นยังไม่เห็นมาเลย มีแต่ชิงซีที่ดี มาอยู่เป็นเพื่อนป้าตั้งแต่เช้า” คุณแม่ลั่วดึงมือเมิ่งชิงซี มากุมไว้และพูดด้วยความเอ็นดู
“คุณป้า พูดอะไรอย่างนั้นคะ” เมิ่งชิงซีก้มหน้า ความจริงตอนนี้เธอเบื่อมาก ใครจะอยากมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ลั่วทุกวันกัน เป้าหมายที่สำคัญของเธอก็คือได้มาเจอลั่วเซ่าเชินต่างหากเล่า
เมื่อลั่วเซ่าเชินเข้ามาในห้องผู้ป่วย คุณพ่อลั่วก็เก็บของเกือบเสร็จแล้ว เพียงแต่คุณแม่ลั่วยังไม่ได้เปลี่ยนชุด
เมื่อลั่วเซ่าเชินปรากฏตัว เมิ่งชิงซีก็เอ่ยว่า “พี่เซ่าเชินมาแล้วเหรอคะ คุณป้ารอพี่นานมากแล้วนะคะ”
คุณแม่ลั่วมองเมิ่งชิงซีอย่างยิ้มๆ เห็นเธอหน้าแดงตลอด “คุณป้า ใช่ไหมคะ”
“ใช่” คุณแม่ลั่วเห็นเมิ่งชิงซีใช้เธอเป็นโล่ก็ไม่โกรธ แถมยังช่วยเธอพูดอีก
“แม่ครับ ผมจัดการเรื่องทางโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว พวกเรากลับได้แล้วครับ”
“ได้ งั้นแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ลูกอยู่เป็นเพื่อนชิงซีนะ” คุณแม่ลั่วเข้าไปในห้องน้ำ เมิ่งชิงซีเดินเข้าไปข้างๆ ลั่วเซ่าเซิน แต่เมื่อลั่วเซ่าเชินเห็นเมิ่งชิงซีเข้ามาใกล้ก็เดินหลบออกไปด้านข้าง เมิ่งชิงซีจึงทำได้แค่หยุดเดิน
“พี่เซ่าเชิน ช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งไหมคะ”
“ก็ดีนะ”
“พี่เซ่าเชิน วันนี้เป็นวันนี้เป็นวันที่คุณป้าออกจากโรงพยาบาล พวกเราไปกินข้าวนอกบ้านกันสักมื้อไหมคะ ถือเป็นการฉลอง เดี๋ยวฉันโทรจองร้านตอนนี้เลย พี่ว่าไงคะ”
“ไม่ต้องหรอก คุณแม่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลยังต้องพักผ่อน พ่อครับ ส่งของมาให้ผมครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปไว้ในรถ”
ลั่วเซ่าเชินหยิบของใช้ส่วนตัวของคุณแม่ลั่วแล้วลงไปชั้นล่าง “พ่อครับ เดี๋ยวพ่อรอแป๊บนึงนะครับ”
เมิ่งชิงซีเห็นว่าลั่วเซ่าเชินจะออกไปจากห้องผู้ป่วยอีกแล้ว เขาทำแบบนี้คือหลบหน้าเธอใช่รึเปล่า เขาไม่อยากเจอเธอขนาดนั้นเลยเหรอ
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จคุณแม่ลั่วก็ออกมาและพบว่าลั่วเซ่าเชินไม่อยู่แล้ว “ชิงซี อาเชินไปไหนแล้วล่ะ”
“พี่เซ่าเชินลงไปก่อนแล้วค่ะ คุณป้าคะ พวกเราไปกันเถอะค่ะ” เมิ่งชิงซีเปลี่ยนไปจับแขนคุณแม่ลั่วส่วนคุณพ่อลั่วก็จับอีกข้าง
เมื่อออกมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ลั่วเซ่าเชินก็ขับรถมารอแล้ว และหวังหวาก็อยู่หน้ารถอีกคัน เขาเปิดประตู รอให้คุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่วขึ้นรถ
“พี่เซ่าเชิน ทำไมมีรถสองคันละคะ”
ลั่วเซ่าเชินพาคุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่วขึ้นรถอีกคัน “พ่อครับแม่ครับ เดี๋ยวให้หวังหวาไปส่งที่บ้านนะครับ”
“พี่เซ่าเชินแล้วพี่ล่ะคะ” เมิ่งชิงซีถามอย่างร้อนใจ ลั่วเซ่าเชินมองเธอแวบหนึ่ง
อาจจะเพราะตระหนักว่าสิ่งที่ตัวเองพูดนั้นไม่ค่อยเหมาะสม เมิ่งชิงซีจึงพูดเสริม “พี่เซ่าเชิน ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นนะคะ ก็แค่ถามเท่านั้น”
