ตอนที่ 322 ถังโจวโจวหายตัวไป
“พี่จวิ้น พี่เห็นโจวโจวบ้างหรือเปล่า ทำไมเธอยังไม่ออกมาอีก” พี่จวิ้นเห็นหนุ่มหล่อยืนอยู่ตรงหน้ากะทันหัน เธอก็ตกใจแทบแย่
เมื่อได้ยินว่ามาหาถังโจวโจว อีกทั้งรถยนต์ก็ดูคุ้นตา พี่จวิ้นจึงนึกขึ้นได้ “คุณคือสามีของโจวโจว?”
“ใช่ครับ พี่เห็นเธอบ้างหรือเปล่า ผมมารับเธอกลับบ้าน” ลั่วเซ่าเชินเห็นว่าพี่จวิ้นจำเขาได้ก็ตื่นเต้นมาก ถ้าถังโจวโจวออกมาแล้ว เขาจะต้องสั่งสอนเธอสักหน่อย ไม่รับโทรศัพท์สามีตัวเองได้ยังไงกัน
“คุณไม่รู้เหรอคะว่าวันนี้ถังโจวโจวลางาน ไม่ได้มาที่บริษัทหรอกค่ะ” พี่จวิ้นมองลั่วเซ่าเชินด้วยความไม่สบายใจ ถังโจวโจวลางาน แต่เขาที่เป็นสามีแท้ๆ ยังไม่รู้เลย ดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะไม่ได้หวานชื่นกันอย่างที่แสดงออกแล้วล่ะมั้ง
“ไม่ได้มาทำงาน?! ถ้าอย่างนั้นพี่รู้หรือเปล่าว่าเธอไปไหน ผมโทรหาก็ไม่มีคนรับสาย” ไม่ได้อยู่ที่บริษัท ถ้าอย่างนั้นเธอไปไหนกัน ลั่วเซ่าเชินเริ่มวุ่นวายใจ
“ไม่รู้สิคะ เธอไม่ได้บอกเราไว้ เธอบอกว่ามีธุระที่บ้านเลยขอลางาน”
“ถ้าอย่างนั้นขอบคุณมากนะครับ ผมจะตามหาเธอดู” ลั่วเซ่าเชินคว้าโทรศัพท์ขึ้นโทรหาแม่ของถังโจวโจว “ฮัลโหล แม่ครับ โจวโจวกลับบ้านหรือยังครับ?”
“อ๋อ ยังเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเข้าไปครับ” ลั่วเซ่าเชินวางสายอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบขึ้นรถ แต่เขาจำได้ว่าต้องไปรับลั่วอิงก่อน จากนั้นก็พาลั่วอิงกลับไปยังบ้านถัง
“ลั่วอิง เมื่อเช้าคุณแม่โจวโจวเป็นคนมาส่งลูกใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” ในปากของลั่วอิงมีอมยิ้มแท่งหนึ่ง เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย
“งั้นคุณแม่โจวโจวดูแปลกๆ ไปบ้างหรือเปล่า?”
“ไม่นี่คะ? คุณพ่อคะ ทำไมจู่ๆ วันนี้คุณพ่อถามแบบนี้ล่ะ ปกติคุณพ่อไม่เป็นเคยเป็นแบบนี้นี่นา” ลั่วอิงถามขึ้นกะทันหัน ทำเอาลั่วเซ่าเชินพูดไม่ออก
“ลั่วอิง ลูกโกรธที่พ่อไม่ค่อยสนใจลูกหรือเปล่า” เขาฟังออกว่าลูกไม่พอใจมากจากคำพูด แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำยังไงถึงจะเจอตัวถังโจวโจว
“เปล่านี่คะ แต่ว่าคุณพ่อถามถึงแต่คุณแม่โจวโจว ทำไมคุณพ่อไม่โทรหาคุณแม่ล่ะคะ? คราวก่อนคุณแม่โจวโจวก็อยากส่งหนูกลับไป คุณพ่อคะ ทำไมไม่มารับพวกเรากลับบ้านล่ะคะ?”
“ลูกว่ายังไงนะ?! คราวก่อนคุณแม่บอกว่าจะส่งลูกกลับไปเหรอ?” ลั่วเซ่าเชินคิดไม่ถึงว่าถังโจวโจวจะเคยพูดแบบนี้
แต่ว่าหลังจากที่แยกกับถังโจวโจวครั้งก่อน ลั่วเซ่าเชินก็ไม่เห็นว่าถังโจวโจวจะแปลกไปตรงไหน! เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่?
ลั่วเซ่าเชินกลับมายังบ้านถังพร้อมกับลั่วอิง ส่วนแม่ของถังโจวโจวก็รออยู่ในบ้านแล้ว หลังจากที่ลั่วเซ่าเชินโทรมาหา แม่ของโจวโจวก็แน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติ เซ่าเชินไปรับโจวโจวนี่นา ทำไมถึงกลับโทรกลับมาถามว่าโจวโจวกลับมาหรือยัง?
ไม่เจอเธอหรือ? ถ้าอย่างนั้นถังโจวโจวไปไหน แม่ของโจวโจวร้อนใจจนแทบจะโมโห แต่นานแล้วลั่วเซ่าเชินก็ยังไม่กลับมาเสียที เธออยากโทรไปเร่งก็กลัวว่าจะรบกวนการขับรถของเขา ได้แต่ร้อนรนอยู่ภายในใจ
ได้ยินเสียงเคาะประตู แม่ของถังโจวโจวก็รู้ว่าพวกเขากลับมาแล้ว เปิดประตูออกดู ใช่จริงๆ ด้วย แต่ไม่เห็นเงาของถังโจวโจว “โจวโจวล่ะ เซ่าเชิน ไปรับโจวโจวไม่ใช่เหรอ?”
แม่ของโจวโจวไม่เห็นเธอ รู้สึกได้ว่าสิ่งที่เธอคิดมาตลอดเกิดขึ้นจริงแล้ว เกิดเรื่องกับเธอใช่หรือเปล่า?
“แม่ครับ ขอโทษด้วย ผมไม่เจอเธอ ไม่รู้ว่าเธอไปไหน โทรหาก็ไม่มีคนรับสาย” ลั่วเซ่าเชินละอายใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้ถังโจวโจวไม่เป็นอะไร
ตอนที่ 323 ค้นหาสุดกำลัง
เวลานี้แม่ของถังโจวโจวยังคุมสติได้อยู่ เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้จะโทษลั่วเซ่าเชินไม่ได้ “เซ่าเชิน เข้ามาก่อนเถอะ เรามาคุยกันว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมโจวโจวถึงได้หายตัวไป?”
แม่ของโจวโจวคิดไม่ออกเลย ถังโจวโจวไม่มีทางทิ้งพ่อแม่อย่างไม่สนใจไยดี เพราะฉะนั้นอาจเป็นได้ว่าตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดี อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ หรือไม่ก็เกิดเรื่องขึ้น นอกจากความเป็นไปได้สองทางนี้แล้ว แม่ของเธอคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
“คุณพ่อคุณแม่ครับ อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยนะครับ พ่อกับแม่ลองคิดดูว่าเมื่อเช้าตอนที่ถังโจวโจวออกจากบ้านมีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า”
“ไม่นะ เธอก็เหมือนกับทุกวัน ไปส่งลั่วอิงที่โรงเรียนก่อน จากนั้นก็ไปที่บริษัท”
“แต่ผมถามเพื่อนร่วมงานของเธอแล้ว พวกเธอบอกว่าวันนี้โจวโจวลางาน ไม่ต้องไปที่บริษัทด้วยซ้ำ อีกอย่างเธอก็อ้างว่าที่บ้านมีธุระด้วย”
“ไม่มีทาง ที่บ้านเราไม่มีธุระอะไรสักหน่อย โจวโจวอาจจะอยากพักผ่อนถึงได้พูดออกมาแบบนั้น แม่จะลองโทรหาเธอดู” ลั่วเซ่าเชินไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่ของโจวโจว ระหว่างทางมาที่นี่ เขาโทรหาเธอหลายครั้งแล้ว แต่กลับโทรไม่ติดสักครั้ง
แม่ของโจวโจวโทรหาเธอ ไม่มีคนรับสายจริงๆ ด้วย มีแต่เสียง [หมายเลขที่คุณเรียก…] วนซ้ำอยู่อย่างนั้น
“โจวโจวไปไหนกันแน่นะ? ทำไม่ถึงไม่รับโทรศัพท์” แม่ของโจวโจวคิดไม่ออกเลย ถังโจวโจวไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
“เซ่าเชิน เธอว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโจวโจวหรือเปล่า เซ่าเชิน รีบให้คนออกตามหาเธอเถอะ ต้องเกิดเรื่องกับเธอขึ้นแน่!” ลั่วเซ่าเชินเห็นสีหน้าท่าทางของแม่ยายดูค่อนข้างร้อนรน ก็รีบทำให้เธอใจเย็นลง
“แม่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ ผมจะต้องหาตัวโจวโจวเจอแน่ ยังไงก็ต้องหาให้เจอ”
“เซ่าเชิน พ่อฝากเรื่องของโจวโจวด้วยนะ”
“พ่อครับ พ่อพูดอะไรอย่างนั้น โจวโจวเป็นภรรยาของผม ผมจะต้องหาเธอให้เจอ”
“จิ่งฉิน ลูกของเราหายตัวไป ลูกของเราหายตัวไป!” แม่ของโจวโผเข้าสู่อ้อมแขนของสามี ตะโกนร้องอย่างไม่อาจควบคุม
ลั่วอิงที่อยู่ข้างๆ ตกอกตกใจ รีบคว้าชายกางเกงของลั่วเซ่าเชินทันที เอ่ยถามขึ้นเบาๆ ว่า “คุณพ่อคะ คุณแม่โจวโจวหายตัวไปเหรอคะ?”
“ลั่วอิงเด็กดี พ่อจะส่งลูกไปอยู่ที่บ้านคุณปู่คุณย่าสักพักนะ ลูกโอเคไหม?” ตอนนี้ลั่วเซ่าเชินทำได้เพียงข่มใจเอาไว้ แม่ของโจวโจวสติแตกไปแล้ว พ่อของเธอเองก็ค่อนข้างสะเทือนใจ เขาต้องสงบนิ่งเข้าไว้ ถึงจะพาตัวถังโจวโจวกลับมาได้
ลั่วอิงรู้ว่าตอนนี้พวกเขาต่างก็รีบจะหาตัวโจวโจวให้พบ และสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดก็คือไม่สร้างปัญหาเพิ่ม “คุณพ่อคะ เดี๋ยวคุณพ่อไปส่งหนูเลยก็ได้ค่ะ หนูจะเชื่อฟังคุณปู่คุณย่า แต่พ่อต้องรับปากหนูว่าจะหาคุณแม่โจวโจวให้เจอนะคะ”
“ได้จ้ะ พ่อรับปาก จะต้องเจอคุณแม่แน่ๆ” ลั่วเซ่าเชินเองก็เชื่อว่าเขาจะต้องหาเธอเจอ
แม่ของโจวโจวทำกับข้าวไว้แล้ว ลั่วอิงกินข้าวเสร็จสรรพถึงได้เก็บของไปยังบ้านตระกูลลั่ว ส่วนเรื่องของถังโจวโจวก็ยกให้เป็นความรับผิดชอบของลั่วเซ่าเชิน พ่อแม่ของโจวโจวเองเตรียมตัวออกไปถามคนแถวนี้เหมือนกันว่าเห็นถังโจวโจวบ้างหรือเปล่า
กินข้าวเสร็จแล้วลั่วเซ่าเชินเองไม่รอช้า รีบส่งตัวลั่วอิงไปยังบ้านตระกูลลั่ว เขาโทรหาหวังหวาระหว่างทาง ให้เขาไปสอบถามที่สถานีตำรวจทั่วทั้งเมืองดูว่ามีชื่อของถังโจวโจวอยู่ในจำนวนคนที่เกิดเรื่องหรือเปล่า
แล้วก็ให้ตรวจสอบโรงพยาบาลทั่วเมืองด้วย ดูว่าถังโจวโจวบาดเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลไหนหรือไม่ ลั่วเซ่าเชินส่งลูกน้องของเขาออกไป กำชับกับพวกเขาหาตัวถังโจวโจวให้เจอ
