ตอนที่ 197 เสียงเคาะประตู
“ผมล้อเล่น ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะไม่ปล่อยให้โจรคนนั้นลอยนวลไปแน่ ดังนั้น คุณต้องพยายามมีชีวิตต่อไปนะ อย่าทำให้คนอื่นต้องเสียใจ” ลั่วเซ่าเชินเริ่มจริงจังขึ้นมา เขาไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านี้
ถังโจวโจวไม่ได้ยินในสิ่งที่เธออยากจะได้ยิน แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะสามารถสะท้อนความสำคัญของเธอในใจของลั่วเซ่าเชินได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะได้ยินมากที่สุด
“แค่นี้เองหรือคะ” ถังโจวโจวถามด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย นี่เขาจะพูดอย่างอื่นไม่ได้เลยหรือ
ลั่วเซ่าเชินหรี่ตาและโน้มตัวลงไปมองใบหน้าของถังโจวโจวใกล้ๆ “แล้วคุณต้องการอะไรอีกล่ะ” ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าถังโจวโจวต้องการอะไร เพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่กล้ารับประกัน ลั่วเซ่าเชินจึงทำได้แค่เพียงให้คำตอบอย่างกว้างๆ เท่านั้น
ถังโจวโจวค่อยๆ ปลอบโยนตัวเอง ฉันไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วนี่ ทำไมฉันถึงต้องถามอะไรแบบนั้นออกไปด้วย
“ฉันไม่ต้องการอะไรแล้วค่ะ” เธอไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่รักษาสภาพที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ไว้ได้ก็เพียงพอแล้ว
ทันใดนั้นเองก็มีจูบหนึ่งประทับลงบนแก้มของถังโจวโจว ถังโจวโจวไม่เข้าใจว่าลั่วเซ่าเชินกำลังคิดอะไรอยู่ เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแล้วปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ ลั่วเซ่าเชินจูบเธออีกครั้ง แต่ถังโจวโจวก็ยังคงไม่ไหวติง
เมื่อลั่วเซ่าเชินเห็นว่าถังโจวโจวไม่ได้รู้สึกอะไรกับการแสดงออกของเขา เขาก็ไม่ค่อยสบอารมณ์ และทันทีที่เขายื่นแขนออกไปคว้าตัวเธอมา ถังโจวโจวก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่าค่ะ” ถังโจวโจวตอบทันควัน ลั่วเซ่าเชินมองดูริมฝีปากของเธอที่ไม่มีรอยยิ้มพึงพอใจเลยสักนิด ถังโจวโจวมักจะแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้าของเธอโดยตลอด ดังนั้นลั่วเซ่าเชินจึงมองเธอออกในทุกๆ ครั้ง
ลั่วเซ่าเชินก้มศีรษะลงมาอีกครั้ง ถังโจวโจวสัมผัสได้ว่าริมฝีปากของเขาขบเม้มที่ริมฝากของเธอเบาๆ ราวกับว่าต้องการจะลงโทษเธอที่เธอพูดโกหกเมื่อครู่นี้ ถังโจวโจวไม่ได้รู้สึกเจ็บ กลับกันเธอรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจ
ถังโจวโจวก็ไม่ยอมน้อยหน้า เธอขบเขากลับไปเบาๆ ท่อนแขนของลั่วเซ่าเชินโอบอยู่ที่เอวของถังโจวโจว แขนอีกข้างหนึ่งที่เหลือค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงไป
ไฟในดวงตาของลั่วเซ่าเชินยิ่งลุกโชน เขาอยากจะกลืนกินถังโจวโจวเข้าไปทั้งตัว
ลั่วเซ่าเชินอุ้มถังโจวโจวขึ้นทันที และในขณะที่เขากำลังจะวางเธอลงบนเตียง ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้น ลั่วเซ่าเชินไม่อยากจะสนใจ เขาซุกไซ้เข้าไปที่ซอกคอของถังโจวโจวและฝากรอยแดงทิ้งเอาไว้ ลั่วเซ่าเชินมีความสุขมาก นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าถังโจวโจวเป็นของเขา เป็นของเขาแค่คนเดียว
เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง และในที่สุดถังโจวโจวก็ได้สติท่ามกลางอารมณ์เคลิบเคลิ้มนั้น เธอรีบผลักลั่วเซ่าเชินออก ก่อนจะพบว่าภายในไม่กี่นาทีนี้ เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ เธอถลึงตาใส่ลั่วเซ่าเชิน
ลั่วเซ่าเชินที่จู่ๆ ก็ถูกถังโจวโจวผลักออกตกตะลึงไปชั่วขณะ เขานึกไม่ถึงเลยว่าถังโจวโจวจะกล้าทำแบบนี้กับเขา คนที่อยู่ข้างนอกสำคัญกว่าเขาในตอนนี้อีกอย่างนั้นหรือ!
ถังโจวโจวลุกพรวดขึ้นทันที เธอไม่สนใจว่าลั่วเซ่าเชินจะรู้สึกอย่างไร เธอจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะเปิดประตู “ลั่วอิง เป็นอะไรไปคะ” ถังโจวโจวมองดูใบหน้าของลั่วอิงที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา แล้วย่อตัวลงไป แววตาของเธอเจ็บปวด เธอปาดเช็ดน้ำตาให้ลั่วอิงและเอ่ยถามเบาๆ
“แม่โจวโจวขา หนูฝันร้าย”
ลั่วอิงอยู่ในชุดนอนลายสนูปี้ ถือตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ ไว้ในอ้อมแขน เธอถลาตัวเข้าไปในอ้อมแขนของถังโจวโจว ถังโจวโจวรีบกอดเธอเอาไว้และกล่อมเธอเบาๆ ว่า “โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะคะ ลั่วอิงกล้าหาญที่สุด คืนนี้แม่โจวโจวจะนอนเป็นเพื่อนหนูเอง ดีไหมคะ”
“ดีค่ะ” น้ำเสียงของลั่วอิงยังคงเจือไปด้วยเสียงสะอื้น เนื่องจากเธอยังไม่ลืมฝันร้ายเมื่อครู่นี้ ถังโจวโจวอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะวางเธอลงบนเตียง ถังโจวโจวลงไปนอนตะแคงข้างและตบกล่อมลั่วอิงเบาๆ จนกระทั่งลั่วอิงค่อยๆ หลับไป
ตอนที่ 198 สานต่อ
ลั่วเซ่าเชินมองดูลั่วอิงด้วยความกลัดกลุ้ม เขานึกว่าวันนี้เขาจะได้นอนกับถังโจวโจวแค่สองต่อสอง แต่จู่ๆ ลั่วอิงก็เข้ามาขัดจังหวะ ทำเอา ‘เรื่องดีๆ’ ของเขาพังไม่เป็นท่า ลั่วเซ่าเชินเหลือบมองดูร่างกายของตัวเองที่ยังคงตื่นตัวอยู่ เขาจึงทำได้แค่เพียงเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างหงอยเหงา
ถังโจวโจวไม่สนใจว่าตอนนี้ร่างกายของลั่วเซ่าเชินนั้นจะทรมานมากแค่ไหน เพราะสมาธิของเธอจดจ่ออยู่ที่ลั่วอิงหมดแล้ว เธอรู้ว่าเป็นเพราะเหตุการณ์ลักพาตัวในครั้งนั้น ที่ทำให้ลั่วอิงยังฝันร้ายได้ง่ายมาก เธอมักจะตื่นขึ้นมาหลายๆ ครั้งในช่วงกลางดึก
ดูเหมือนว่าจะต้องเชิญคุณหมอจางมาอีกสักสองสามครั้ง เพื่อที่เขาจะได้ให้คำแนะนำดีๆ กับลั่วอิง ปล่อยไว้แบบนี้มันไม่ใช่หนทางแก้ที่ดีเลย ลั่วอิงดูปกติมากในเวลากลางวัน แต่พอตกดึก เธอก็มักจะฝันร้าย
หลังจากที่ลั่วเซ่าเชินเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำแล้ว ถังโจวโจวก็กล่อมลั่วอิงจนหลับสนิทไปพอดี เธอเห็นสีหน้าดำคล้ำของลั่วเซ่าเชิน แต่เธอก็เมินเขาและเดินไปหยิบเสื้อผ้า ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำ
นึกไม่ถึงเลยว่าลั่วเซ่าเชินก็จะตามเข้ามาด้วย ถังโจวโจวกลัวว่าลั่วอิงจะตื่น เธอจึงทำได้แค่เพียงเอ็ดเขาเบาๆ “คุณจะทำอะไร ออกไปนะ” จากความผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้น ถังโจวโจวคิดว่าครั้งนี้ลั่วเซ่าเชินก็น่าจะใช้วิธีเดิมอีกครั้ง เธอไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จหรอก
ลั่วเซ่าเชินเห็นถังโจวโจวเข้าไปในห้องน้ำ พอดีกับที่เขาเห็นว่าลั่วอิงก็หลับอยู่ เขาจึงเกิดความคิดนี้ขึ้น ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าวิธีนี้นี่แหละดี
ลั่วเซ่าเชินไม่ยอมถอยออกไป “โจวโจว วันนี้คุณน่าจะเหนื่อยแล้ว ให้ผมช่วยคุณแล้วกันนะ”
เมื่อนึกถึงความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้น ลั่วเซ่าเชินก็เตรียมจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของถังโจวโจวให้อย่างมีน้ำใจ ถังโจวโจวรีบฟาดฝ่ามือลงบนมือของเขาทันที “ฉันไม่ต้องการความหวังดีประสงค์ร้ายของคุณหรอกค่ะ ฉันไม่รู้นะว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ลั่วอิงนอนอยู่ข้างนอกนะคะ คุณยังจะกล้าทำอะไรแบบนี้อีก คุณคิดจะทำยังไงถ้าเธอตื่นขึ้นมาน่ะ?”
คำเตือนของถังโจวโจวนั้นไม่ได้ร้ายแรงสำหรับลั่วเซ่าเชิน เมื่อครู่นี้เขาเห็นกับตา ลั่วอิงจะตื่นขึ้นมาได้อย่างไรในเมื่อเธอหลับสนิท นี่เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของถังโจวโจว หากเขาไม่ทำให้มันสำเร็จในวันนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องรอไปจนถึงเมื่อไร
ลั่วเซ่าเชินยังยืนยันไม่ยอมถอยออกไป ถังโจวโจวก็เลยติดอยู่ในห้องน้ำไปด้วย ถังโจวโจวไม่อยากจะเจรจากับลั่วเซ่าเชินอีกต่อไปแล้ว แต่แค่ชั่วพริบตาเดียว เธอก็คิดวิธีดีๆ ออก
ถังโจวโจวยิ้มยั่วยวน “เซ่าเชิน คุณต้องการจริงๆ หรือคะ” เธอเอ่ยถามเสียงหวานพลางแหวกอกเสื้อออกเล็กน้อย
ลั่วเซ่าเชินชื่นชมภาพความงามรำไรที่อยู่เบื้องหน้า สายตาของเขาจับจ้องไปที่จุดสำคัญ และเมื่อได้ยินคำถามของถังโจวโจว เขาก็ตอบกลับไปในทันที “แน่นอนสิ โจวโจว ผมไม่ได้สัมผัสคุณมานานแค่ไหนแล้ว หรือคุณไม่ต้องการ?”
ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ลั่วอิงก็นอนอยู่ด้วยกันกับพวกเขา ซึ่งนั่นทำให้ลั่วเซ่าเชินไม่กล้าทำอะไรเลยสักอย่าง ด้วยกลัวว่าลั่วอิงจะเห็นภาพที่ไม่เหมาะสมเข้า วันนี้กว่าลั่วอิงจะยอมกลับไปนอนคนเดียวได้มันไม่ใช่ง่ายๆ เขานึกว่าวันนี้เขาจะได้มีค่ำคืนที่แสนสวยงาม แต่แล้วจู่ๆ ก็ถูกลั่วอิงทำลายเสียสิ้น
ลั่วเซ่าเชินไม่เชื่อหรอกว่าถังโจวโจวจะไม่ต้องการ ตอนนี้ลั่วอิงกำลังหลับอยู่ หากไม่คว้าโอกาสดีๆ แบบนี้ไว้ก็โง่เต็มทนแล้ว
เมื่อลั่วเซ่าเชินเห็นถังโจวโจวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก เขาก็รู้สึกว่าลำคอของเขานั้นแห้งผากราวกับว่ามีใครเอาผงขี้เถ้ามาโรยไว้ “โจวโจว เร็วหน่อย”
“อย่าใจร้อนสิคะ เซ่าเชิน ถึงยังไงเราก็มีเวลาทำ…” ถังโจวโจวค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ลั่วเซ่าเชิน ความจริงแล้วเธอเองก็อยากจะใกล้ชิดกับเขาอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ถ้าเธอไม่ให้บทเรียนกับเขาในวันนี้ คราวหน้าเขาก็จะทำแบบนี้กับเธออีก ดังนั้นถังโจวโจวจึงทำได้แค่เพียงอดทนอยู่ในใจ
ถังโจวโจวเดินเข้าไปใกล้ลั่วเซ่าเชินมากยิ่งขึ้น เธอปลดกระดุมจนเกือบจะหมดแล้ว ลั่วเซ่าเชินมองดูภาพอันแสนสวยงามที่อยู่เบื้องหน้า ผิวกายของถังโจวโจวนั้นขาวนวลเนียน หน้าอกหน้าใจกลมกลึงของเธอทั้งสองข้างก็ไม่อาจทำให้เขาละสายตาได้ ยามปกติเมื่อถังโจวโจวสวมเสื้อผ้าก็จะไม่ค่อยเห็นทรวดทรงของเธอเท่าไรนัก แต่พอเธอถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วนั้น มันก็จะเด่นชัดขึ้นมาทันที
