ตอนที่ 175 บิ๊กบอสโกรธเมื่อไหร่ ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมร้ายแรง
“ประธานฮั่วเกรงใจแล้ว!” เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา ก่อนจะชนกับเขาและสบตามองหลินจือเซี๋ยวที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ สีหน้าของเธอดูร้อนรน มีเหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมา เธอส่ายหน้าเงียบ ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้เพื่อนรัก
หลินจือเซี๋ยวตอนนี้คิดอยากจะดึงอันโหรวออกมา แต่ว่านี่เป็นลูกค้าที่ค่อนข้างสำคัญ หวังว่าเขาจะรู้ตัวเองดีและไม่คิดทำอะไรเธอ ไม่อย่างนั้นละก็ เธอจะต้องถูกบิ๊กบอสโกรธมากแน่ ๆ
บิ๊กบอสโกรธเมื่อไหร่ละก็ ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมร้ายแรงแน่ ๆ!
“ประธานฮั่ว คุณดื่มไปก่อนนะคะ ฉันขอตัวไปห้องน้ำสักครู่” อันโหรวถือกระเป๋าสีเงินลุกขึ้น ก่อนจะยิ้มและเดินออกไป
ฮั่วตงมองเธออย่างไม่ละสายตา เมื่อเห็นร่างเพรียวบางแบบนั้นก็ยิ่งดึงดูดใจและดึงดูดสายตาเขาเป็นอย่างมาก ก่อนจะพูดว่า “เลขาหลิน เธอแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอ?”
“จริงค่ะ มีลูกตั้งสองคนแล้วค่ะ!” หลินจือเซี๋ยวมองสายตาลามกของเขาออก เธอรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมาก ต่อให้วันนี้เธอต้องกลับไปถูกโหรวโหรวดุด่าอะไรก็ตาม เธอจะไม่บ่นสักคำเลย
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะติดต่อมาอยู่บ่อยครั้ง แต่นั่นก็เป็นทางคอมพิวเตอร์บ้าง โทรศัพท์บ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบหน้า คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะมีผีเฒ่าลามกแบบนี้อยู่จริง ๆ
“ดีจริง ๆ!” ฮั่วตงเทไวน์อีกแก้ว ก่อนจะดื่มไปตามใจชอบ
หลินจือเซี๋ยวที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย อะไรคือดีจริง ๆ มันหมายความว่ายังไงกันแน่ คงไม่ใช่ว่าจะข่มเหงด้วยกำลังหรอกนะ
เธอเริ่มกังวล อยากบอกให้โหรวโหรวรู้ว่าเธอไม่ต้องกลับมาแล้ว!
อีกด้านหนึ่งอันโหรวที่ดื่มไวน์เยอะก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เพียงแต่สตินึกคิดของเธอยังคงชัดเจนอยู่ ตั้งแต่ที่ออกมาเข้าห้องน้ำเธอก็ได้รับข้อความของหลินจือเซี๋ยวว่าให้เธอออกจากที่นี่ไปซะ
พวกเขาสองคนไม่อาจเอาชนะชายคนนี้คนเดียวได้ พอเห็นว่าประธานฮั่วนั้นดูไม่เด็กมากนัก เขาก็คิดว่าจะง่าย คิดไม่ถึงเลยว่าจะสู้ไม่ได้ แค่ขวดเดียวก็น่าจะเพียงพอให้เขาหาทางหนีที่ไล่ไม่ทันแล้ว
เธอยืนพิงกำแพง ก่อนจะเดินเข้าไปห้องส่วนตัวอย่างช้า ๆ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ยินเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ๆ เดิมทีเธอไม่ได้สนใจ แต่ก็รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองเธออยู่ใกล้ ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นโอวหยางลี่เข้า
ทันทีที่สายตาปะทะกัน ในหัวเธอก็มีข้อความที่ถูกส่งมาอย่างแรกเลยว่าให้เธอวิ่ง! เท้าของเธอก็ตอบสนองได้รวดเร็ว ทำให้เธอหมุนตัวและวิ่งออกไปทางด้านซ้ายมือทันที
โอวหยางลี่มาที่นี่กับเพื่อน ๆ ของเขาเพื่อเล่นสนุก แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่ามาที่นี่แล้วจะได้เจอกับอันโหรว ครั้งนี้เป็นการเจอหน้ากันตรง ๆ ในวินาทีที่มองหน้ากัน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นเต้นไม่หยุดพักเลยแม้แต่น้อย
“อันโหรว! อันโหรว! คุณอย่าวิ่งหนีนะ!” โอวหยางลี่ไม่สนใจเพื่อนที่อยู่ไกล ๆ เขารีบวิ่งตามเธอไปทันที
เมื่อได้ยินเสียงของโอวหยางลี่ที่อยู่ไกล ๆ เธอก็หัวเราะเยาะออกมา ไม่หนีก็แปลกแล้ว จะรอให้เขาจับได้หรือยังไงกัน?
ช่างโชคร้ายจริง ๆ ที่มาเจอโอวหยางลี่ที่นี่ แม้แต่ถังซั่วหรือจิ่งเป่ยเฉินก็ยังดีกว่า!
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจ เธอควรจะบอกลูกชายที่รักของเธอดีไหมว่าเธออยู่ที่ไหน เพราะงั้นเธอเลยคาดหวังว่าจะได้เจอถังซั่ว เพื่อเขาจะได้พาเธอออกไป
แต่ตอนนี้เธอทำได้แค่วิ่งโดยไม่มีท่าทีที่จะหยุด ลมที่ข้างหูก็เริ่มร้อนมากขึ้น เธอรู้สึกว่าอาการเมาเหล้าของเธอนั้นหายไปแล้ว
เมื่อมองไปยังบันไดที่อยู่ตรงหน้า เธอก็รีบวิ่งลงบันไดโดยไม่ลังเล ราวกับว่าไม่ไกลจากที่นี่เธอยังได้ยินเสียงของโอวหยางลี่อยู่ ดูเหมือนเขาจะไล่ตามมาโดยไม่มีท่าทีที่จะหยุดเช่นกัน
“อันโหรว! อันโหรว! เธอออกมานะ!”
ตอนนี้เธอเดินลงไปบันไดก็เหมือนแกะเข้าปากเสือ หลังจากที่เธอไปถึงชั้นสอง เธอก็วิ่งขึ้นบันไดข้าง ๆ และวิ่งขึ้นไปยังอีกฝั่งทันที
ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขึ้นลิฟต์ เธอกังวลว่าโอวหยางลี่จะจับเต่าในโกศและเฝ้ารอกระต่าย เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน!
กว่าจะขึ้นไปถึงชั้นสี่ก็ยากนัก เธอเอนตัวพิงกำแพงที่ทางเดินพลางถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
โอวหยางลี่คงคิดว่าเธอลงไปข้างล่างแล้ว! ถึงไม่ได้ยินเสียงตะโกนของเขาอีก
เธอรู้สึกว่าตัวเองวิ่งเร็วมาก ตอนนี้ใบหน้าสวยแดงก่ำ หน้าอกก็มีลูกคลื่นอย่างรุนแรง เท้าทั้งสองข้างก็แทบไม่มีแรงจะก้าว แม้แต่ก้าวเดียวก็นับว่ายากลำบาก
เธอเหลือบมองรองเท้าส้นสูงที่ใต้ฝ่าเท้า เธอรีบย่อตัวลงก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงมาถือไว้ในมือ ขณะที่กำลังจะออกไปนั้น จู่ ๆ ก็มีมือหนึ่งสัมผัสที่ไหล่มาจากด้านหลัง เมื่อหันหลังกลับไปก็เห็นฮั่วตงยืนอยู่
เขาขึ้นมาจากลิฟต์อย่างนั้นเหรอ!
“ประธานฮั่ว! คุณมาที่นี่ได้ยังไง! พอดีฉันหลงทางค่ะเลยมาที่นี่ซะได้!” รอยยิ้มปรากฏออกมาจากบนหน้า ถ้าหากไม่ใช่เพราะรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเธอแล้ว ฮั่วตงก็คงจับผิดเธอได้แน่ๆ
“หลงทางอย่างนั้นเหรอ? งั้นผมจะพาคุณออกไปเอง!” ฮั่วตงมองเธอด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น มือของเขาเอื้อมมาหาเธออย่างไม่นึกรังเกียจ โดยมืออีกข้างหนึ่งวางไปตรงเอวบาง ๆ ของเธอ ในขณะนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มเสียจนหัวใจของเขาแทบละลาย
ผู้หญิงถ้าหากอยากเล่นแบบนี้ก็นับว่ามีคุณภาพชั้นเลิศแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ช่างดีจริง ๆ!
“ออกไปนะ!” เธอเอารองเท้าส้นสูงในมือของเธอกระแทกไปที่ตัวของเขา ตอนนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว ถ้าหากต้องดื่มอีกครั้งละก็ มือของเธอคงแทบจะไม่มีแรงถือแก้ว
“นังxxx! ผู้หญิงอย่างเธอ อย่าทำให้ตัวเองอับอายเลยจะดีกว่า ลูกก็มี คุณเองก็ไม่ใช่เด็ก มีลูกก็ช่าง จะสงวนตัวทำบ้าบออะไรกัน!” ฮั่วตงเตะรองเท้าของเธอออกไป ก่อนจะคว้าข้อมือของเธอและลากเธอเข้าไปในลิฟต์!
“ไฟไหม้แล้ว! ไฟไหม้! วิ่งหนีเร็ว!” อันโหรวดิ้นรนพลางตะโกนเสียงดังออกมา
เมื่อชายข้าง ๆ ของเธอได้ยินคำพูดนั้นก็โกรธขึ้นมาทันที เขาตบหลังของเธออย่างแรงและเตะเธออีกหนึ่งครั้ง ก่อนจะพูดว่า “ทำตัวดี ๆ หน่อย! วันนี้คุณมาที่นี่เพื่ออยู่กับผมไม่ใช่เหรอ? คุณชื่ออะไรกันแน่! จะบอกผมดี ๆ ไหม ไม่งั้นผมจะได้จัดการกับคุณที่นี่!”
อันโหรวไม่ได้สนใจเขา ที่นี่คือเมิ่งหลี ถ้าหากเธอร้องขอให้ช่วยเหลือ คนพวกนั้นไม่แน่ว่าอาจจะไม่ออกมา เธอจึงได้แต่ร้องตะโกนต่อไปว่า “ไฟไหม้แล้ว ไฟไหม้! หนีเร็ว!”
ขณะที่เธอตะโกน ร่างของเธอก็ถูกดึงไปด้านหลัง แต่เธอก็ไม่ยอมทำตาม
ถ้าหากเธอขึ้นลิฟต์ไปก็จะถูกจำกัดให้อยู่ในพื้นที่แคบ ๆ แบบนั้นมันจะอันตรายเกินไป เผลอ ๆ ยังไม่ทันได้ออกจากลิฟต์ก็คงโดนจัดการซะแล้ว
เมื่อฮั่วตงเห็นคนสองคนเริ่มเดินออกมา เขาก็รีบเอามืออุดปากของเธอทันที อันโหรวกัดมือของเขาอย่างแรง
แต่ผู้คนที่อยู่ที่นี่ทุกคนต่างก็มีอำนาจและเงินทองที่สามารถจะเล่นกับผู้หญิงได้โดยไม่ต้องสนใจใคร ซึ่งผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้ามาช่วยเธออยู่แล้ว
“บ้าเอ๊ย! ยัยนี่!” ฮั่วตงเจ็บปวดที่มือซ้าย ทันใดนั้นก็รีบปล่อยเธอออก ก่อนที่จะก้มลงไปมองรอยฟันบนฝ่ามือของตน ดวงตาของเขาลุกวาวราวกับไฟลุกโชน
เมื่ออันโหรวเห็นโอกาสแบบนี้มาถึง ไม่ว่าผู้คนจะออกมาจากห้องรับรองมากแค่ไหน เธอก็ไม่สนใจที่จะหยิบรองเท้าและเดินหนีออกไปทันที
“บ้าเอ๊ย! เธอคิดเหรอว่าเธอจะหนีจากมือฉันพ้น?” ฮั่วตงไล่ตามเธอไป มีผู้คนจำนวนมากเริ่มออกมาดูพวกเขา อันโหรววิ่งเร็วมากในตอนนี้ เขาจึงทำได้แค่มองเธอจากด้านหลัง
อันโหรวรู้สึกว่าหัวของเธอนั้นเลือดออก โอวหยางลี่ยังไม่ทันหลบพ้น ก็ต้องมาเจอคนนี้อีก เหมือนว่าคืนนี้เธอถูกกำหนดให้เข้าปากเสือ?
หลินจือเซี๋ยว เธอกลับมาเมื่อไหร่ละก็ เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ นี่มันบ้าอะไรเนี่ย เธอคิดจะพาฉันมาสถานที่บ้าบออะไรกัน!
เธอไม่มีแรงที่จะวิ่งแม้แต่น้อย ก่อนจะหยุดพักขาสักพัก เธอยืนพิงไปที่โคมไฟติดผนัง พลันหันไปเจอฮั่วตง เธอก็แทบจะไม่มีเวลาหายใจ ก่อนจะก้าวเดินออกไปอีกครั้ง
แต่หลังจากก้าวไปได้สักพัก ทันใดนั้นร่างบางก็ล้มลงกับพื้น ก่อนจะมีอาการเจ็บแปลบที่ข้อเท้าซ้าย ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นภายในดวงตาของฮั่วตงที่วิ่งตามหลังเธอมา
