ตอนที่ 16 ลิฟต์ที่พิเศษ
อันหน่วนกัดริมฝีปากแน่น ทั้งยังรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว “แม่จ๋า หนูไม่ไหวแล้ว”
ในขณะที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีผู้ชายร่างสูงโปร่งปรากฏตัวขึ้น อันโหรวที่กำลังวิ่งไปนั้นหยุดไม่ทันจึงกระแทกเข้าใส่เต็มแรง ชายคนนั้นก็เผลอรับลูกสาวตัวน้อยของเธอไว้เต็มแรงเช่นกัน ส่งผลให้อันหน่วนที่อั้นฉี่อยู่นั้นฉี่แตกออกมาใส่สูทราคาแพงของเขาทันที
อันโหรวอ้าปากค้าง เธอยังไม่ทันมองเห็นใบหน้าชายคนนั้นจึงได้ขอโทษขอโพยอย่างสุดฤทธิ์ “ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ พอดีลูกสาวเขาทนไม่ไหว”
“อันอีหาน?” เสียงของชายคนนั้นดังกังวานขึ้นมาทันที
เปลือกตาของอันโหรวกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าอย่างเต็มตา
ที่แท้ก็เป็นเขา….เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทั้งอันหน่วนยังฉี่ใส่เขาแบบนี้อีก
โชคดีหน่อยที่วันนี้เธอยังไม่ได้ลบเครื่องสำอาง ใบหน้าก็ยังคงเป็นหน้าที่น่าเกลียดอยู่ เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น เธอจึงแสร้งทำเสียงแหบ ๆ ต่อ
โชคดีที่คนที่ถูกพบเห็นเป็นอันหน่วน ไม่ใช่อันหยาง
“ลูกสาวของคุณ?” จิ่งเป่ยเฉินเอ่ยถาม อันหน่วนที่อยู่ในอ้อมแขนก็พลันบิดตัวออกและพูดด้วยความเสียใจ “คุณลุงขอโทษนะคะ แม่จ๋ากอด ๆ”
เขาเพียงแค่เอ่ยถามอย่างไม่เป็นทางการ จนกระทั่งเด็กหญิงตัวน้อยเรียกเธอว่าแม่จ๋า ที่แท้เธอก็มีลูกแล้วนี่เอง
ดวงตาคู่นี้…จิ่งเป่ยเฉินเฝ้ามองการกระทำของเธอ จากนั้นก็ไม่ได้มองไปที่ตาของเธออีก
“ขอโทษด้วยนะคะ ประธานจิ่ง” ใบหน้าของอันโหรวเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะขอโทษ น้ำเสียงแหบ ๆ ของเธอเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือออกไปเพื่อรับตัวอันหน่วนมา
โชคดีที่เขาแทบไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย
จะรู้ได้ยังไง เมื่อมือของเขาเกือบจะสัมผัสกับอันหน่วนในยามนี้ จิ่งเป่ยเฉินที่อยู่ข้างกายของอันหน่วนนั้น
“คุณแต่งงานแล้วเหรอ?” จิ่งเป่ยฉินเอ่ยถามอย่างเย็นชา
เธอพยักหน้าทันที “แน่นอน แต่งงานแล้วสิ ไม่งั้นเด็กจะอายุห้าขวบได้ยังไงกัน”
“สามีเป็นคนต่างชาติ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นพลางมองเธอด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
“ใช่ค่ะ” เธอตอบอย่างเรียบง่าย เธอพยายามตอบไปอย่างเร็ว เพื่อขจัดเขาออกก่อนไป ถ้าหากเขาเจอหยางหยางละก็ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ
“แม่จ๋า หนูทนไม่ไหวแล้ว” อันหน่วนเอ่ยด้วยเสียงที่ดูเขินอายในยามนี้
ในขณะนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็ได้วิ่งผ่านมาพอดี และเมื่อเขาเห็นจิ่งเป่ยเฉินที่กำลังอุ้มลูกครึ่งอยู่ เขาก็รีบหยุดและวิ่งเข้ามาหาทันที ก่อนจะทำท่าทางโค้งตัวด้วยความเคารพ “ประธานจิ่ง เชิญทางนี้ครับ”
“ผมมีอะไรต้องทำ คุณไปก่อนเถอะ” จิ่งเป่ยเฉินเอ่ยด้วยท่าทีที่สงบ ทำให้ชายวัยกลางคนทำท่าทางลังเลเล็กน้อย
“ประธานจิ่งครับ…” ชายวัยกลางเอ่ยด้วยท่าทางอ้อนวอน
จิ่งเป่ยเฉินไม่ได้มองที่เขาแต่อย่างใด เพียงแค่ยกเท้าของตนขึ้นและเดินไปข้างหน้าต่อ
“ประธานจิ่ง!” อันโหรวเอ่ยด้วยความรู้สึกกังวล เมื่อเห็นเขาอุ้มหน่วนหน่วนไม่ยอมปล่อยแบบนี้ เธอจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไร้มารยาท
“แม่จ๋า” อันหน่วนรู้สึกกระวนกระวายใจพลางเตะขาน้อย ๆ ของเธอใส่จิ่งเป่ยเฉินในขณะที่ถูกอุ้ม เพียงแต่ดิ้นไปมาเท่าไรก็สลัดไม่หลุด
“ลุงจะพาหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้ไม่ใช่ว่าหนูไม่สบายตัวอยู่เหรอ?” ประโยคเดียวกลับทำให้อันหน่วนหยุดชะงักลงทันที
“หน่วนหน่วนอยากได้ชุดเจ้าหญิงค่ะ”
“ได้”
อันโหรวไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังพูดเรื่องอะไรกัน แต่เมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยของเธอที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขาจู่ ๆ ก็พลันสงบลงแบบนั้น นั่นทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้น
เป็นเพราะสายเลือดครึ่งหนึ่งด้วยหรือเปล่าถึงได้เป็นแบบนี้? แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่านั่นเป็นลูกสาวที่เขาให้กำเนิดมา บางทีอาจจะเพราะแบบนั้นเลยทำให้พวกเขาสนิทกันได้เร็ว
“ประธานจิ่ง คุณช่วยคืนลูกมาให้ฉันที” อันโหรวเดินไปข้างหน้าเพื่อขวางทางจิ่งเป่ยเฉิน เธอรีบเดินด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะตามไปถึงที่ลิฟต์
“ตอนนี้เด็กน้อยรู้สึกไม่สบายตัว ว่าจะพาไปเปลี่ยนชุดหน่อย” จิ่งเป่ยเฉินพูดจบก็ตรงไปกดลิฟต์ทันที
เธอเดินตามเข้าไปในลิฟต์และพบว่าลิฟต์นั้นไม่ได้ขยับไปไหน ข้างในมีหมายเลขชั้นที่สิบแปดปรากฏขึ้น
เห็นได้ชัดว่าลิฟต์ที่มุ่งตรงจากชั้นหนึ่งไปยังชั้นที่สิบแปดนี้ค่อนข้างพิเศษและเป็นลิฟต์เฉพาะ
Related
