อั่งเปาทะลุโลกตอนที่ 216

CF:บทที่ 216 รวบรวมเครือข่าย

เช้านี้อู๋ ฮ่าวเหริน ยุติการรับซื้อของเก่า เขามองดูแผนที่ที่ทำเครื่องหมายโดยจี้ และทำสำเนาของวัสดุรวมถึงโบราณวัตถุในคลังสินค้า แผนการซื้อวัตถุโบราณสิ้นสุดลง

ไม่มีใครแปลกใจ เมื่อเห็นประกาศยุติการรับซื้อของเก่าในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการ

การรับซื้อของเก่าเป็นเวลาครึ่งเดือน ทำให้คนที่อยากขายของเก่าได้ขายของวัตถุโบราณของพวกเขา

บางคนถึงกับคำนวณตัวเลขคร่าวๆ ว่าบริษัทได้จ่ายเงินไปมากกว่า 100 ล้านหยวนให้กับของเก่าที่ส่งทางไปรษณีย์

กล่าวกันว่ามีคนหลายสิบล้านคนที่มาขายของเก่าที่ฟิวเจอร์กรุ๊ป และอีกหลายร้อยล้านคนที่ขายของเก่า ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาอยากรู้ว่าฟิวเจอร์กรุ๊ปใช้เงินซื้อของเก่าในครั้งนี้ไปเท่าไหร่

อู๋ ฮ่าวเหริน กำลังถือใบเสร็จในการซื้อโบราณวัตถุมากกว่า 8 พันล้านและโบราณวัตถุเป็นหมื่นชิ้น ของโบราณเหล่านี้บางชิ้นดีจริงๆ  ตัวอย่างเช่น รูปปั้นพระพุทธรูปของราชวงศ์ถังมีมูลค่ามากกว่า 8000 เหรียญพลังงานในระบบซองแดง

ชิ้นที่แพงที่สุดคือภาพเขียนของถังหยิน  อู๋ ฮ่าวเหริน ได้มาแบบแปลกๆ เขาหยิบขึ้นมาจากรอยแยกขนาดใหญ่

ภาพวาดนั้นซ่อนอยู่ในท้องของพระพุทธรูปสูงครึ่งเมตร  อู๋ ฮ่าวเหรินตกใจเมื่อเขาได้รับผลการประเมินจากระบบซองแดง

แปลกยิ่งกว่า ที่รูปปั้นพระพุทธรูปในสมัยราชวงศ์ชิงมีมูลค่าเท่าเพชรพลังงานไม่ถึง 180 เม็ด เมื่อเขาเห็นผลลัพธ์  สมองของเขาก็ลังเล

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีภาพวาดของถังหยินในพระพุทธรูป ยิ่งกว่านั้นมูลค่าของภาพเขียนนี้สูงกว่ามูลค่าของโบราณวัตถุเหล่านั้นรวมกันซะอีก

อู๋ ฮ่าวเหริน อ่านบทเกริ่นนำภายหลังเพื่อทำความเข้าใจว่าประวัติศาสตร์ประเภทนี้เคยทิ้งชื่อไว้และยังคงดำเนินต่อไปในยุคนั้น

ในยุคที่มืดที่สุดของมนุษยชาติ  การถ่ายทอดประวัติศาสตร์โดยคนดังเป็นสิ่งของที่มีมูลค่าสูง

เรื่องนี้เองที่บอกให้อู๋ ฮ่าวเหริน รู้ว่าถ้าหากต้องการได้รับเหรียญพลังงานจำนวนมากแล้วละก็จะต้องหาคนที่สร้างชื่อในประวัติศาสตร์  สิ่งที่พวกเขาทิ้งไว้ในโลกอนาคตคือสิ่งที่มีค่าที่สุด

อย่างไรก็ตาม แม้จะรวบรวมวัตถุโบราณไว้ได้นับหมื่นชิ้นมาไว้ในครอบครอง แต่น่าเสียดายที่วัตถุพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีค่ามากนัก บางชิ้นอาจไม่มีมูลค่าเลยในอนาคต

ทรัพย์สมบัติของชาติที่เป็นของแท้พวกนั้นไม่ได้ถูกนำมาขายให้กับเขาเลย กลับเป็นประเทศต่างชาติเสียอีกที่นำโบราณวัตถุที่มีค่ามากมายมาให้กับเขา ตัวอย่างเช่น หยกโบราณ เครื่องลายคราม ฯลฯ

มูลค่าของเหรียญพลังงานเหล่านี้ไม่ได้ต่ำเกินไป

อันที่จริง อู๋ ฮ่าวเหริน ยังสับสนอยู่นิดหน่อย สิ่งของมีค่า เช่น หยก และทองคำนั้น ที่นั่นก็เป็นแหล่งทรัพยากรตามธรรมดาอยู่แล้ว เพชรเป็นสิ่งที่มีค่าน้อยที่สุดเช่นเดียวกับแก้วในปัจจุบัน

แม้ว่าหยกโบราณเหล่านี้จะเป็นของเก่าแก่ แต่คุณค่าของมันก็ไม่ควรจะมากเกินไป

ต่อมาเขาถามคนขุดแร่จึงได้รู้ว่ามีพลังงานแปลก ๆ ในหยกโบราณที่เคยถูกสวมใส่

ประโยชน์ของพลังงานนี้จะมีผลต่อจิตวิญญาณของมนุษย์ แต่หยกใหม่ไม่มีคุณสมบัติดังกล่าว

เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว อู๋ ฮ่าวเหริน ก็นึกถึงคำพูดที่ว่าคนเชิดชูหยกและหยกเชิดชูคน

แม้ว่าการรับซื้อของโบราณจะยุติลง แต่ธุระของอู๋ ฮ่าวเหริน ยังไม่สิ้นสุด เขาตามเจอคนที่ขายของโบราณปลอมให้เขาแทบทุกคน

ยกเว้นบางคนที่ฉวยโอกาสจากความได้เปรียบ ซึ่งส่วนใหญ่ของปลอมที่ดีในนั้นอยู่กับแก๊งมืออาชีพ

ตราบใดที่คนเหล่านี้ยังถือโทรศัพท์มือถือไว้ จี้ก็สามารถล็อคเป้าพวกเขาได้ตลอดเวลา มิหนำซ้ำ ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาก็ถูกค้นพบไปด้วย

ตอนนี้ อู๋ ฮ่าวเหริน กำลังคัดเลือกคนเหล่านี้ คนที่ก่ออาชญากรรมและทำสิ่งเลวร้ายมามาย และบางคนที่มีคดีเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ เขาจะส่งข้อมูลไปยังตำรวจท้องที่โดยไม่ระบุชื่อผู้ส่ง

คนพวกนี้ไหวตัวเร็วมาก  เมื่อพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ผิดปกติ  พวกเขาจะยุติทุกอย่างแล้วเริ่มวิ่งหนี

โชคร้าย ที่ข้อมูลของ อู๋ ฮ่าวเหรินนั้นละเอียดยิบมากเกินไป  รังของพวกมันแต่ละแห่งผ่านการวิเคราะห์โดยจี้ จากการแกะรอยกิจกรรมของพวกมัน ดังนั้นตอนนี้เส้นทางหลบหนีทั้งหมดที่พวกมันเตรียมไว้ถูกตำรวจบล็อกไว้หมดแล้ว

หลังจากแก้ปัญหาเรื่องคนพวกนี้แล้ว อู๋ ฮ่าวเหรินก็ส่งอีเมล์ไปยังพวกทำของปลอมอีกกลุ่มหนึ่ง พร้อมข้อมูลบางส่วนของคนพวกนั้น

หลังจากได้รับอีเมล์ของอู๋ ฮ่าวเหริน แก๊งของปลอมที่ออกจากอำเภอหยุนหลงก็เริ่มติดต่อหากัน

พอพวกเขาติดต่อหากัน บางคนยังสามารถติดต่อได้ทางโทรศัพท์ และรู้ว่าพวกเขาได้รับอีเมล์ดังกล่าว บางคนที่โทรไปหา แต่ถูกตำรวจเชิญตัว

ลูกพี่โบซาน ดูข้อมูลที่ได้รับจากโทรศัพท์มือถือของเขา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว เขาคิดว่ามันปลอดภัยแล้วเชียว แต่มันก็มีอันตรายอยู่เรื่อย แต่คนอื่น ๆ กำลังรอ

“บอส ไม่ดีเลย  หวังฉานโทรศัพท์มาบอกว่าตอนนี้คนของพวกเขาถูกตำรวจจับ”

“บอส ฉันมีข่าวจะบอก อีกสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเราก็ถูกตำรวจจับเหมือนกัน”

พอได้ยินข่าวนี้ ลูกพี่โบซานก็ไม่คิดที่จะหนีไป แต่กลับพูดว่า: “กลับไปที่อำเภอหยุนหลงด้านนอก แล้วแจ้งคนที่ติดต่อกับเราว่าถ้าพวกเขาไม่ถูกตำรวจจับ ก็ให้กลับมาที่อำเภอหยุนหลง “

ชายชราได้รับอีเมล์จากอู๋ ฮ่าวเหริน เช่นเดียวกับสหายอีกสามคน  แต่เขาก็ไม่เด็ดขาดเหมือนโบซาน และต้องการหลบหนี

ก่อนที่กลุ่มคนพวกนั้นจะหนีไปได้ไกล พวกเขาได้รับโทรศัพท์จากครอบครัว ว่าตำรวจมาถามหาเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ใบหน้าของชายผู้นั้นมีงุนงงเล็กน้อยแล้วก็กระจ่าง ในที่สุดเขาก็กัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าลิงจ้อยเรากลับไปที่สถานี แล้วกลับไปที่อำเภอหยุนหลงกัน”

กว่า 20 แก๊งค์ประมาณนี้ บางคนไม่เชื่อเรื่องเลวชั่วร้าย พวกเขาย่อมไม่กลับไปที่อำเภอหยุนหลง แต่ต้องการหนี หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้รับข่าวว่าตำรวจกำลังตามจับตัวพวกเขาอยู่

ที่สนามแห่งหนึ่งในอำเภอหยุนหลงอยู่ไม่ไกลจากฟิวเจอร์กรุ๊ปซึ่งเดิมทีเคยเป็นสถานที่ที่คนขายของโบราณปลอมมาชุมนุมกัน ไม่กี่วันที่ต่อมาพวกเขาเอาเงินที่ได้จากฟิวเจอร์กรุ๊ปและจากไปอย่างมีความสุข

ตอนนี้ พวกเขากลับมาที่นี่อีกครั้ง มีบางคนคนที่หายหน้าหายตาไป และสีหน้าของทุกคนไม่สู้ดีนัก

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้เราจะถูกเล่นงาน ข้าคิดไม่ถึงว่าจะมีใครให้เงินแก่เรามากมาย ในการจัดฉากอย่างนี้”

“ฮ่าฮ่า ข้าสงสัยว่าเขาพบตัวตนของพวกเรา และหลักฐานความผิดทางอาญาเหล่านั้นได้อย่างไร”

“ข้าเองก็อยากรู้ จะต้องถามใครบางคนโดยตรง ข้าเชื่อว่าคุณอู๋ ฮ่าวเหรินกำลังมา”

“ถ้าข้ารู้ข้าจะไม่มีวันเข้าร่วม มันสายเกินไปแล้วที่จะพูดอะไรตอนนี้”

“มันไม่มีประโยชน์หรอกถึงไม่เข้าร่วม ตราบใดที่มีการติดต่อกับเรา พวกเขาก็จะตรวจสอบได้เขาตามหาพวกเราทุกคนเจอได้โดยมีคนชักนำ”

“สิ่งที่ข้าอยากรู้ในตอนนี้คือ คนรวยคนนี้เรากำลังมองหาอะไรอยู่ เพราะเขาไม่ได้ส่งหลักฐานของเราไปให้ตำรวจโดยตรงเขา ไม่น่าเตรียมจะส่งเราเข้าคุก”

หรือเรียกพวกเรามาเพื่อให้เราส่งมอบโบราณวัตถุของเรา

ขณะที่คนเหล่านี้คาดเดาสิ่งที่ อู๋ ฮ่าวเหรินกำลังจะทำ  และแล้วประตูของลานถูกผลักเปิดจากด้านนอกและอู๋ ฮ่าวเหริน ก็เข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ถือกล่อง

———————