CF:บทที่ 23 เศรษฐีในหมู่บ้านซุยฉุย
เขาพบว่าชาวบ้านมารวมตัวมองรอบๆรถเขากัน เขาก็สับสนไปพร้อมกับครอบครัวเขา
“พวกเขาทำอะไรกันน่ะ?”อู๋ ขิงไฮ่ถามหนึ่งในคนที่มาแล้วถูกอู๋ ขิงไฮ่ดึงตัวไว้ ชาวบ้านคิดว่ามีเรื่องแน่ๆเขาถามกลับด้วยสีหน้าสงสัย “พี่อู๋ พี่ไม่ได้มาเพื่อดูรถที่ลูกชายพี่ขับมารึไง? ยังจะมาถามผมอีก”
“ลูกชายฉัน ขับรถนั่นมา?”
“ใช่ ฮ่าวเหรินขับรถราคาเป็นล้านมา ทุกคนเลยมาดูมันกัน”
อู๋ ขิงไฮ่สับสนเล็กน้อย เขาหันไปมองลูกชาย
ทั้งๆเขาเข้าใจถึงการเงินของลูกชายแน่นอน แล้วทำไมเขาถึงได้ขับรถราคาเป็นล้านกลับมาได้
“พ่อ ผมจะอธิบายให้ฟังเมื่อเรากลับถึงบ้าน ยังไงก็ตาม อย่างที่พ่อรู้นั่นแหละ ผมรวยจากข้างนอก รีบไปกันเถอะ ของฝากทั้งหมดที่ผมเอามาอยู่ในรถ”
“ฮ่าวเหริน บอกขิงไฮ่ไปสิว่านายซื้อรถนี่มาจริงๆรึเปล่า?”
อู๋ ฮ่าวเหรินเห็นชายชราก็นึกขึ้นได้ว่าเขาชอบไปเล่นที่บ้านของชายชราตอนที่เขายังเด็กหลักๆคือไปกินผลไม้
“ผมซื้อรถนี่แหละ ซื้อมาเมื่อสองวันที่แล้ว ทันทีที่ได้มันมาผมก็ขับกลับมาเลย”
เมื่อขิงไฮ่ได้ยินเช่นนั้นเขาพูดอย่างภูมิใจ “ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าฮ่าวเหรินซื้อรถนี่มา ตอนเขายังเด็ก ฉันก็เห็นแล้วว่าเขามีแววรุ่ง”
ชายหนุ่มที่เกือบจะล้อมอู๋ ฮ่าวเหรินไว้แล้ว ถามด้วยเสียงเบาว่า “ฮ่าวเหรินนายซื้อรถนี่มาราคาเท่าไหร่?”
เมื่อเขาถาม ก็เกิดความเงียบขึ้น แม้ว่ามันจะถูกบอกไปแล้วว่ารถนี่ต้องมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านหยวนแน่นอน แต่คนส่วนใหญ่ยังคงไม่เชื่อ
ทั้งหมู่บ้านนี้ คนที่รวยที่สุดคือคนที่ออกไปทำธุรกิจข้างนอกทุกวันนี้เขายังมีเงินเพียงหนึ่งล้านกว่าหยวนในมือ และนั่นก็ถือว่าเขารวยมากๆแล้ว
แล้วจู่ๆพวกเขาจะเชื่อได้อย่างไรว่ามีคนใช้เงินมากกว่าหนึ่งล้านหยวนเพื่อซื้อรถ
“1.97 ล้าน”
มันก็จริงที่ราคาน่าจะสูงกว่า 2.2 ล้าน แต่เพราะว่าจ่ายราคาเต็มในงวดเดียวมันเลยถูกลง 200,000 หยวน แน่นอนว่าเหตุผลจริงๆนั้นมีแค่ผู้จัดการเท่านั้นที่รู้
“1.97 ล้าน!”
“ฉันไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม?”
“หนึ่งล้านเก้าแสนเจ็ดหมื่น? ฮ่าวเหรินนายรวยแล้ว!”
อู๋ ฮ่าวเหรินยิ้มแล้วกล่าวอย่างถ่อมตน “ฮ่าๆ จริงๆผมทำเงินได้นิดเดียวนั่นล่ะ แต่มันมีเรื่องในสองวันแรก ไม่งั้นผมก็ไม่ได้กลับมาในช่วงปีใหม่หรอก”
“เอาล่ะๆ ถ้ามีคำถามอะไรอีก ฉันจะให้ถามในวันพรุ่งนี้ล่ะกัน นี่มันก็จะมืดแล้ว ลูกชายฉันขับรถมาทั้งวันเขาคงจะเหนื่อยแล้ว” แม่ของอู๋ ฮ่าวเหรินพูด แล้วก็ดึงอู๋ ขิงไฮ่เล็กน้อย
“ใช่ๆ ลูกชายฉันเพิ่งจะกลับมาเอง ถ้ามีคำถามอะไรไว้มาที่บ้านฉันแล้วถามเขาในวันพรุ่งนี้แล้วกัน ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันได้แล้ว มันเป็นเวลาของอาหารเย็นแล้ว”
อู๋ ฮ่าวเหรินส่ายหัว แน่นอนว่าเขารู้ความตั้งใจของพ่อกับแม่และไม่พูดอะไร
พวกเขาว่าแบบนั้น เขาก็เข้าใจ พวกเขาอยากรู้ว่าอู๋ ฮ่าวเหรินไปเอาเงินมาจากไหน แน่นอนว่าครอบครัวเขาก็อยากจะรู้เช่นกัน อีกอย่างมันก็มีบางอย่างที่ให้พวกเขารู้ไม่ได้
เมื่อชาวบ้านแยกย้ายไปแล้ว อู๋ ฮ่าวเหรินก็เปิดประตูและกระโปรงหลังรถแล้วพูดว่า ”นี่คือของฝากทั้งหมดที่ผมซื้อมาให้”
อู๋ ฮ่าวเหรินหยิบถุงแล้วยัดใส่ในมือของน้องสาวเขา
“นี่คือมือถือที่สัญญาว่าจะซื้อให้ แล้วนี่ก็เสื้อผ้า ปู่ ในกระโปรงหลังรถมีกล่องใส่ไวน์อย่างดีไว้สองกล่องสำหรับปู่เลย”
มองดูของฝากที่เขาเอาออกมา แม่ของอู๋ ฮ่าวเหรินก็ยิ้มแล้วตบเขาเบาๆก่อนจะพูดว่า ”เงินมันไม่หมดอายุหรอกนะ เก็บไว้กับตัวบ้างก็ได้”
“แม่! ก่อนหน้านี้ผมไม่มีเงิน ผมเลยไม่สามารถซื้อของพวกนี้มาให้ได้ ถ้าผมมีเงินผมก็จะซื้อมาให้อยู่ดี อีกอย่าง ผมซื้อรถหรูขนาดนี้ได้ ของพวกนี้ก็ไม่ได้แพงอะไรเลย”
“แล้วก็นะ ทำไมลูกไม่โทรมาปรึกษาตอนที่จะซื้อรถล่ะ? รถดีๆแบบนี้มันดีกว่ารถของหัวหน้าที่ทำงานพ่ออีก”
มองพ่อเขาที่อยู่ข้างหลัง เขาดูเหมือนพร้อมจะเทศน์อู๋ ฮ่าวเหรินแล้วเขาจึงต้องใช้ท่าไม้ตายประจำตัว
“แม่ครับ ผมขับรถมาทั้งวัน ตอนนี้ผมผิวแล้ว ผมขอกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านก่อนแล้วผมจะตอบทุกคำถามเลย”
“โอ้ ใช่ๆ แล้วนี่คุณยังมัวทำอะไร? ไปที่รถแล้วรีบขนของออกมาได้แล้ว!” เฉง ซูเซีย แม่ของอู๋ ฮ่าวเหรินตะโกนใส่อู๋ ขิงไฮ่
เดิมทีเขาอยากจะถามเหตุการณ์ของลูกชาย แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงขนของออกจากรถเท่านั้น
ทุกคนในครอบครัวกำลังขนของฝากของอู๋ ฮ่าวเหรินอยู่ มันมีทั้งเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ
ชายชราถือกล่องไวน์สองกล่องที่อู๋ ฮ่าวเหรินซื้อมาให้เขาและพูดอย่างมีความสุขว่า ”มันดีจริงๆที่หลานชายฉันรู้ว่าฉันชอบอะไร”
“แก้วเดียวต่อวันนะ” ย่าผู้ใจดีพูดในตอนนี้ แล้วสีหน้าของปู่ก็กลายเป็นหดหู่
“ได้ยินมาบ้างรึเปล่าว่าอู๋ ฮ่าวเหรินลูกชายของอู๋ ขิงไฮ่ซื้อรถคันละ 2 ล้านหยวนขับกลับมานายคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้หาเงินได้เท่าไหร่แล้ว?”
“เท่าไหร่ถึงซื้อรถคันละสองล้านได้งั้นเหรอ? ก็น่าจะต้องมีเงินสักสิบล้าน! ฉันไม่สงสัยว่าเขามีเงินเท่าไหร่หรอก ฉันอยากรู้ว่าเขาหาเงินมาได้ยังไงมากกว่า”
“ใครจะรู้ล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเขาได้งานในเมืองเล็กๆเมื่อปีก่อน แต่ไม่คิดว่าเขาจะรวยได้เลยในปีเดียว ว่าตามที่เขาบอกเมื่อกี้ เขาก็เพิ่งจะรวยมาไม่กี่วันนี้เอง”
เมื่อชายชราสงสัยว่าอู๋ ฮ่าวเหรินหาเงินจำนวนมากได้ยังไง ยายชราก็เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“เหมือนว่าจะยังไม่ได้ข้อสรุปเรื่องฮ่าวเหรินสินะ?”
“ฉันก็ไม่เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ล่าสุดน้องสาวเขาขอให้ฉันรอฮ่าวเหรินกลับมาแล้วช่วยเขาหาคู่ให้น่ะ”
“ดีเลย ลูกสาวของครอบครัวพี่สาวฉัน เธอกำลังจะเรียนจบในปีนี้ เดี๋ยวฉันจะไปถามให้”
ได้ยินเธอพูดเช่นนั้น ชาวบ้านก็คิดในหัวพวกเขาเลยว่า นี่มันลูกเขยเต่าทองคำชัดๆ!
มีญาติก็ต้องบอกญาติ คำพูดจากยายชราสองคน เศรษฐีนามว่าฮ่าวเหรินปรากฏตัวในหมู่บ้านซุยฉุย ข่าวก็แพร่ไปทั่วหมู่บ้านราวกับมีปีก
หลังจากที่กินบะหมี่และไข่กวนฝีมือแม่ เขาก็เห็นสายตาของทั้งครอบครัวจ้องมาที่เขา แม้แต่น้องสาวก็วางของฝากที่ซื้อมาให้ และใช้ทั้งสองมือค้ำหน้าตัวเองไว้แล้วจ้องมาที่เขา
ปู่นั่งอยู่นั่นกำลังดูเครื่องน้ำชา แต่ในสายตาเขาก็เห็นว่าเขากำลังสนใจทางนี้
ย่าก็อยู่กับกล่องเค้ก ระหว่างที่กินไปก็จู้จี้ออกความเห็นเกี่ยวกับเค้กนี่ไปด้วย
“บอกพ่อหน่อยสิว่าหาเงินมาได้ยังไง? ถึงพ่อจะรู้ว่าลูกไม่ทำเรื่องผิดกฎหมายก็เถอะ แต่ถ้าลูกกล้าทำเรื่องแบบนั้น พ่อจะเป็นคนพาลูกไปส่งตำรวจด้วยตัวเองเลย”
“ปัง!”
ทันทีที่เขาพูดจบ อู๋ ขิงไฮ่ก็ถูกตีด้วยไม้ในมือของปู่
“ถ้าแกกล้าส่งหลานชายฉันไป ฉันก็กล้าหักขาลูกชายไม่ได้เรื่องนี่เหมือนกัน”
“พ่อ ปู่ ใจเย็นๆก่อน ผมจะไปกล้าทำเรื่องผิดกฎหมายได้ยังไง? ที่จริงแล้ว ผมได้เงินมาจากการขายชิ้นหยกน่ะ”
“หยกหรอ เหมือนจะมีเป็นสินสอดกับแหวนของย่าอยู่นะ เห็นว่าเป็นมรดกตกทอดมามันมีค่าขนาดนั้นเลยหรอ”
ย่าไม่ได้สนใจในเรื่องที่ปู่พูดเลย เธอยังคงกินเค้กของเธอต่อไป
อู๋ ฮ่าวเหรินรู้ว่าย่าเกิดในตระกูลใหญ่หลังจากการปลดปล่อย ทรัพย์สินของครอบครัวเธอก็ถูกยึดไป ครอบครัวเธอเกือบทั้งหมดตายเมื่อถูกวิพากษ์วิจารณ์
ในตอนนั้นย่าก็ได้คุณปู่ช่วยเอาไว้เลยแต่งงานกับปู่
เมื่ออู๋ ขิงไฮ่ได้ฟังเรื่องหยก เขาเชื่อเรื่องที่ลูกเขาพูด เขาทำงานข้างนอก เขายังรู้เรื่องเกี่ยวกับโลกภายนอกอยู่บ้าง
อู๋ ฮ่าวเล่าถึงสถานการณ์โดยตัดเรื่องระบบซองแดงออกไป เขาบอกเพียงว่าเขาบังเอิญเก็บหินได้บนภูเขา ไม่คิดว่ามันจะเป็นหยก แล้วสุดท้ายก็ขายมันได้ในราคา 30 ล้านหยวน
เขาไม่รอจนครอบครัวจะพูดอะไรต่อ ดังนั้นเขาจึงเข้าหลบในบ้าน
คืนนี้ เขายังมีเรื่องที่ต้องทำ นั่นคือแผนการพัฒนาบ้านเกิดของเขา เขาจะเข้าไปถามคนในระบบซองแดงว่าพวกเขามีพืชพันธุ์พิเศษๆบ้างไหม
—————————
