CE:บทที่ 315 ช่วยชีวิตคนและได้หินต้นกําเนิด
ระหว่างที่ ลู่ เผิงเฟย กําลังประวิงเวลา อู๋ อ่าวเหรินก็ปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว
เราไม่คิดว่ากองทัพพม่าจะสามารถช่วยเหลือคนได้อย่างปลอดภัย
ดังนั้น ฮ่าวเหรินไม่ได้บอกที่ตําแหน่งที่อยู่ของลู่ เผิงเฟย ให้จื่อหยงรู้
“จี้เป็นอย่างไร? หุ่นยนต์อยู่ที่ไหนแล้ว?”
มีแผนที่ดาวเทียมปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อแสดงตําแหน่งของหุ่นยนต์และลู่ เผิงเฟย
“จากตําแหน่งปัจจุบัน จะสามารถเข้าถึงพื้นที่เป้าหมายได้ภายในสิบนาที จากการเคลื่อนที่ของตําแหน่ง คนพวกนั้นน่าจะพาพวกเขามาที่นี่ ในภูเขาลูกนี้”
อู๋ ฮ่าวเหริน พยักหน้า คนพวกนี้ต้องตายแล้วจริงๆ
ในเวลานี้โทรศัพท์ดังขึ้น อู๋ ฮ่าวเหรินมองที่โทรศัพท์ คราวนี้เป็นสายจากลู่ เผิงเฟย เขาสับสน
“เจ้านาย ผมพบแหล่งหินดิบของหยกเจไดต์ที่นี่ครับ พวกเขาจะไปที่นั่นก่อน มีหินดิบมากกว่าเดิมที่นี้ บริษัท ของเราควรเพิ่มปริมาณการสั่งซื้อดีไหมครับ”
หลังจากลังเลครู่หนึ่ง อู๋ฮ่าวเหรินก็เข้าใจแล้วพูดว่า “รอจนกว่าผมจะได้รับหินดิบหากตรวจสอบแล้วไม่มีปัญหา ก็เพิ่มปริมาณการสั่งซื้อ เร็ว ๆ นี้จะมีงานจัดแสดงหินดิบและความต้องการก็อาจจะเพิ่มขึ้น”
“เจ้านาย ช่วยส่งคนไปที่ประตูชายแดนเพื่อรับของนะครับ แล้วผมจะให้เขาแจ้งหมายเลขทะเบียนรถยนต์ในภายหลัง”
“เอาล่ะ บอกพวกเขาว่าไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ตราบใดที่หินดิบไม่มีปัญหาผมก็ต้องการซื้อมากเท่าที่ผมต้องการ” อู๋ อ่าวเหรินแสร้งทําเป็นคนโง่ที่มีเงินมากมายและรอให้ทรราชถูกสังหาร
“แค่นี่นะครับ ลาก่อนเจ้านาย”
ลู่ เผิงเฟยวางสายโทรศัพท์ที่นี่และมองไปที่นายคนที่มีแผลเป็นที่หัวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา
” ตราบใดที่สินค้าชุดนี้ไม่มีปัญหา เจ้านายจะโอนเงินหนึ่งพันล้านหยวนไปยังบัตรเครดิตนี้ ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้เจ้านายของผมซื้อหินดิบอีกห้าพันล้านหยวน แน่นอนว่าสําหรับหินดิบรอบสองนี้คุณสามารถหินเป็นชั้นๆด้านบนและวางหินทั้งหมดไว้ด้านล่าง “
อันที่จริง ลู่ เผิงเฟย รู้สึกกังวลมากเพราะเขาถือการ์ดอยู่ในมือมูลค่าพันล้านหยวน เงินเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของการซื้อ
นายหัวหน้าที่มีแผลเป็นคิดและพูดกับลูกน้องคนหนึ่งของเขาว่า: ” บอกคุณรูให้นําสินค้าคุณภาพดีมูลค่าหนึ่งพันล้านหยวนออกมาและส่งไปที่ท่าเรือเถิงจง”
เมื่อได้ยินคําพูดของผู้ชายคนนี้ ลู่ เผิงเฟย หัวเราะเพราะดูเหมือนว่าจะประสบความสําเร็จ หวังว่าคนที่มาช่วยชีวิตจะรีบเร่ง คนพวกนี้ยังไม่รู้ตัว
พวกเขาได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปแล้ว
เมื่อพวกเขารู้แล้วการช่วยก็น่าจะเกิดขึ้น
ในไม่ช้าภายใต้การกํากับดูแลของผู้ชายคนนี้ ลู่ เผิงเฟย ก็ให้ข้อมูลของรถยนต์ให้กับ อู๋ ฮ่าวเหรอ
หลังจากได้รับข้อมูลจากอู๋ ฮ่าวเหริน เขากลับมาอีกครั้ง จนกว่าเขาได้รับหินต้นกําเนิดถึงจะเรียกเก็บเงินได้
เขาไม่ทราบว่าตอนนี้ลู่ เผิงเฟยอยู่ในสถานะใด ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าให้จี้ตรวจสอบสถานการณ์ผ่านโทรศัพท์มือถือ แต่แน่ใจว่า คนพวกนั้นต้องการเงินจากลู่ เผิงเฟย
“สวัสดีครับจื่อหยง อีกสักครู่จะมีรถยนต์หลายคันกําลังลากหินหยกเจไดต์ไปที่ท่าเรือเถิงจง คุณจะเห็นว่าทหารบางคนกลายเป็นนักธุรกิจธรรมดาๆ รบกวนคุณช่วยผมรับของพวกนั้นหน่อย ผมจะให้ข้อมูลตอนนี้”
“ตอนนี้คุณยังอยู่มีอารมณ์ซื้อหินหยกเจไดต์อีกหรือ ลู่ เผิงเฟยยังคงรอการช่วยเหลืออยู่นะ”
“ผมรู้แล้ว คุณช่วยหาใครมารับหินให้ผมหน่อย อ้อช่วยบอกรัฐบาลพม่าว่า คนปลอดภัยดีและเราไม่ต้องการให้เขาช่วย”
” ปลอดภัยหรือ?”
จื่อหยงถามอย่างสงสัยว่า “แล้วทําไมเราไม่สามารถโทรหาโทรศัพท์มือถือได้ตลอดเวลา”
“ถ้าโทรศัพท์มือถือของคุณพัง ก็ทําตามที่ผมบอกเถอะครับ ก่อนอื่นช่วยผมเพื่อรับหินหยกเจไดต์ ผมจะดูแลส่วนที่เหลือเอง”
อู๋ ฮ่าวเหรินคิดว่าถ้าเขาสามารถโทรติดก็แปลกแล้ว จี้ครอบครองโทรศัพท์มือถือของสองคนนั้น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะสามารถโทรหาโทรศัพท์มือถือของพวกเขาได้ เพื่อความปลอดภัยของพวกเขา
แม้ว่าจื่อหยงจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขายังรายงานถึงสถานการณ์
เจ้าหน้าที่ของสถานเอกอัครราชทูตในประเทศพม่าที่จัดการกับเรื่องนี้ก็สับสนเช่นกันเมื่อพวกเขาได้รับข่าว อย่างไรก็ตามรัฐบาลพม่าได้รับแจ้งข่าวให้หยุดการดําเนินการค้นหา
“คุณคิดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะแก้ไขอย่างไร? สองคนนั่นต้องถูกลักพาตัวไป?” เมื่อได้ดูที่เอกสารข่าวกรองแล้ว ท่านผู้นําสงสัยว่า อู๋ ฮ่าวเหรินจะแก้ปัญหานี้อย่างไร
“ท่านหลง ผมคิดว่าต้องมีกองกําลังติดอาวุธที่เราไม่รู้ในมือของเด็กหนุ่มคนนี้ มันอาจเป็นหุ่นยนต์ที่เราไม่พบหุ่นยนต์ลึกลับในเหตุการณ์สายลับครั้งสุดท้าย”
เลขาธิการใหญ่และเลขาธิการได้พูดคุยกันซักพักแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะที่รอหินหยกเจไดต์ หุ่นยนต์ก็มาถึงที่นั่นแล้ว
อู๋ ฮ่าวเหริน ดูภาพ ลู่ เผิงเฟย ผ่านหุ่นยนต์ ตอนนี้สองคนนั้นถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนที่อยู่ตรงกลาง
“จี้ปล่อยให้หุ่นยนต์เข้าสู่สถานะลวงตาค้นหาโอกาสและแก้ปัญหาโดยตรง”
อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้พิจารณาประสิทธิภาพการรบของคนกลุ่มนี้เลย ตราบใดที่มั่นใจได้ว่าจะไม่ทําร้าย ลู่ เผิงเฟย และคนของเขาสองคน หุ่นยนต์สามารถฆ่าพวกมันทั้งหมดได้ในทันที
คุณรู้ไหม หุ่นยนต์ตัวนี้อยู่บนเกาะและได้รับการดัดแปลงอย่างชาญฉลาด ฮ่าวเหรินปล่อยให้จี้ นําอาวุธจากอวกาศมาติดตั้งลงบนหุ่นยนต์พวกนี้
กว่าสิบนาทีต่อมาจ่อหยงโทรมาและหยวนฉีก็มาถึงที่ท่าเรือ สร้างความประหลาดใจให้กับฮ่าวเหริน
ลู่ เผิงเฟย โทรมาอีกครั้ง: “เจ้านายหยวนนี้ได้รับของแล้วหรือยัง?”
“คนของเรากําลังตรวจสอบอยู่”
“มีการโอนเงินพันล้านไปที่บัตรหรือยังครับ? คนที่นี่บอกว่าพวกเขาต้องได้รับเงินก่อนแล้วจะหินดิบออกไป”
อู๋ ฮ่าวเหริน ดูข้อมูลที่จี้ค้นพบและพูดว่า “รวบรวมข้อมูลเรียบร้อยแล้ว”
“เจ้านาย พวกเขายังต้องการติดต่อกับบริษัทของเรา แต่ข้อตกลงนี้มีมูลค่าอย่างน้อยห้าพันล้านหยวน”
“ห้าพันล้าน ใช่คุณส่งของไปที่ท่าเรือ บอกพวกเขาไปสิว่าผมต้องการหินดิบจํานวนเท่าไหร่? บริษัทของเราไม่ขาดเงินนะแต่ขาดหินดิบ”
ลู่ เผิงเฟย มองที่นิ้วเหยียดออกจากหัวของเขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “เจ้านาย ผมเพิ่งถามพวกเขาพวกเขายินดีที่จะแลกหินดิบจํานวน 10 พันล้านหยวนกับเรา แต่พวกเขาต้องการแลกเป็นดอลลาร์สหรัฐ”
“ได้สิ บอกพวกเขาไปว่า ตราบใดที่คุณภาพเหมือนกันกับหินชุดปัจจุบัน ผมจะซื้อทั้งหมด”
โทรศัพท์วางสายโดยบุคคลที่อยู่ข้างเขา หัวหน้ามองที่ลู่ เผิงเฟย อย่างครางแคลงใจราวกับว่า เขามีข้อสงสัย ส่วนใหญ่เป็นเพราะอู๋ ฮ่าวเหริน ตกลงด้วยง่ายๆ ซึ่งทําให้เขาสงสัย
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ลู่ เผิงเฟยก็หยิบบัตรธนาคารขึ้นมาทันทีและส่งไปที่หัวหน้าของธนาคารโดยพูดว่า “มีรหัสเลข ผมจะบอกที่ละเลจ ตรวจสอบดูว่ามีเงินพันล้านในบัตรนี้หรือไม่”
นายแผลเป็นที่หัวส่งบัตรให้กับคนที่อยู่ข้างเขา และขอให้เขาหาคนช่วย
“หัวหน้า มีเงินเป็นพันล้าน มันเป็นเรื่องจริง”
“ดี ข้อตกลงดําเนินต่อไป อย่างไรก็ตาม ให้เขานําเงินทั้งหมดจากธุรกรรมครั้งที่สองไปยังบัญชีนี้หากคุณทําสําเร็จ บัตรใบนี้ก็จะเป็นของคุณ
อีกไม่กี่นาทีต่อมา หลังจากมีโทรศัพท์โทรเข้านายแผลเป็น โอกาสของหุ่นยนต์ก็มาถึงในที่สุด
ลู่ เผิงเฟยและอาจารย์ ถูกนําตัวเข้าไปในกระท่อมและถูกขังอยู่ในนั้น มียามสองคนเฝ้าอยู่ด้านนอก
แน่นอนว่าโอกาสนี้จะพลาดไม่ได้ ดังนั้นหุ่นยนต์จึงเคลื่อนไหว จากการพรางตัวไม่มีหุ่นยนต์ที่เข้าใกล้คนเหล่านั้นเลย
คนสองคนถูกหุ่นยนต์จู่โจมแล้วกระเด็นออกไป จากนั้นมีเสียงระเบิดทางอากาศแปลกๆ กลุ่มคนเหล่านั้นไม่รู้ว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น พวกมันทั้งหมดนอนราบกับพื้นเลือดไหลออกมาจากปาก
เมื่อพวกเขาเห็นประตูที่เปิดพวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
