CF:บทที่ 32 อำนาจอันโง่เขลา
ณ ตอนนี้ ที่ประตูของฝ่ายบุคลากร ผู้หญิงเฉื่อยชาโน้มตัวเดินเข้ามา ดูขี้เกียจเล็กน้อย
ใบหน้าถูกปกคลุมด้วยแว่นกันแดด ผมสีดำลดลงช้าๆจากทั้งสองด้าน พาดไปตามไหล่
โค้ทขนสัตว์แน่น ดันหน้าอกให้ตรง ร่างกายบางๆ ทำให้เธอดูเหมือนถูกห่อด้วยโค้ทขนสัตว์
ขาคู่บางในกางเกงหนังรัดรูปนั้นดูคล่องตัว
“หัวหน้า!”
ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน น้ำเสียงของอู๋ ฮ่าวเหรินนั้นสุภาพ ส่วนหม่า เกี๋ยนจุนนั้นริษยา และหลี เสี่ยวเหมยนั้นตกใจ
บริษัทของพวกเขาเกี่ยวพันกับการทำเทคโนโลยีซอฟต์แวร์ ว่ากันว่าความสัมพันธ์กับหัวหน้านั้นแข็งมาก ดังนั้นบริษัทที่ไม่ได้ดูเล็กแต่ก็ทำโครงการมามากมาย
เพราะฉะนั้น โดยปกติแล้ว จะมีผู้จัดการสองคนและผู้อำนวยการด้านเทคนิคอีกหลายคนคอยจัดการธุรกิจของบริษัท หลิว จ๋วน ผู้เป็นหัวหน้าจึงไม่ค่อยได้มาที่บริษัท
แน่นอนว่า ธุรกิจส่วนใหญ่ถูกจัดการโดยหลิว จ๋วนข้างนอกและพวกเขาต้องรับผิดชอบในการจัดการมัน
“เมื่อครู่คุณเพิ่งบอกว่าจะไล่พนักงานออก ผู้จัดการหม่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”
ผู้จัดการหม่าหน้าย่น เขาไม่คาดว่าหัวหน้าจะมาที่นี่ในวันนี้ สำหรับอารมณ์ของหัวหน้า เขาที่เป็นนักประจบ เข้าใจเป็นอย่างดี
แม้ว่าหัวหน้าจะไม่ค่อยได้มาที่บริษัท แต่หัวหน้าก็รู้เรื่องในบริษัทเป็นอย่างดี ถ้าอู๋ ฮ่าวเหรินถูกไล่ออกโดยไม่มีเหตุที่สมควร ความประทับใจที่หัวหน้ามีต่อเขาต้องลดลงแน่นอน
“คือว่าหัวหน้าครับ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เมื่อไม่นานมานี้ บริษัทของเราที่ไม่เคยมีปัญหาทางธุรกิจเลย แต่หลังจากที่ผมตรวจสอบในช่วงเวลานี้ ผมพบว่าโครงการที่มีปัญหานั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกับอู๋ ฮ่าวเหรินผู้ที่รับผิดชอบโครงการนี้เป็นเป็นอย่างมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงจะไล่เขาออก”
หม่า เกี๋ยนจุนรู้สึกว่าเขานั่นช่างหลักแหลม ในตอนนี้ เขาได้โยนความผิดไปที่อู๋ ฮ่าวเหรินซึ่งมาได้จังหวะพอดี
เขามองไปที่อู๋ ฮ่าวเหรินแล้วคิดว่า มันเป็นวันซวยของเขา เขาอยากจะเอาเรื่องนี้มาข่มขู่อู๋ ฮ่าวเหรินแล้วดูว่าเขาจะได้ผลประโยชน์อะไรบ้าง
แต่ตอนนี้เขากำลังจะถูกหัวหน้าเล่นงาน มันเลยเป็นมีเพียงทางเดียวคือสังเวยเขาเท่านั้น
อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้สนใจว่าหม่า เกี๋ยนจุนพูดอะไรออกมาเมื่อครู่นี้ เขาพบว่าหัวหน้ากำลังมองเขาผิดไปนิดหน่อย ไม่สิ ผิดไปมากๆ
สำหรับความผิดที่หม่า เกี๋ยนจุนโยนมาให้เขา เขาก็ไม่ได้สนใจ เขายังไม่ได้บอกว่าเขาลาออกไปแล้ว อีกอย่างเขาได้ตั้งบริษัทของตัวเองและไม่จำเป็นต้องไปหางาน เขาสนใจแค่เรื่องที่ยังค้างคานี่เท่านั้น
หลิว จ๋วนก็ไม่ได้ฟังหม่า เกี๋ยนจุน แต่จ้องไปที่อู๋ ฮ่าวเหรินและถามว่า “คุณคืออู๋ ฮ่าวเหรินใช่ไหม?”
ที่เขาถูกถามแบบนี้ เพราะอู๋ ฮ่าวเหรินได้เห็นหัวหน้าน้อยครั้งมากๆ ในฐานะที่เป็นพนักงานเก่าที่ทำงานในบริษัทเพียงปีเดียว หัวหน้าอาจจะเพิ่งได้พบเขา
“ใช่ครับประธานหลิว”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าประธานหลิวหรอก เรียกแค่หลิว จ๋วนก็พอ คุณไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่อีกต่อไปแล้วนะ”
คำพูดของหลิว จ๋วนทำให้หม่า เกี๋ยนจุนมีความสุขในทันที ดูสิหัวหน้าเห็นด้วยแล้วไล่เจ้าเด็กนี่ออกด้วยตัวเองเลย
เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าหลิว จ๋วนพูดกับอู๋ ฮ่าวเหรินด้วยความสุภาพแปลกๆ
เป็นความสุขภาพแบบที่ใช้ปฏิบัติกับพันธมิตรทางธุรกิจ แน่นอนว่า ยังคงมีร่องรอยความอยากรู้อยู่ในนั้นด้วย
“หัวหน้า พนักงานแบบนี้สมควรถูกไล่ออกจริงๆ โชคดีที่เรื่องมันแดงเร็วและไม่ทันได้ก่อให้เกิดความเสียหายใหญ่หลวงกับบริษัทเรา”
หลี เสี่ยวเหมยมองที่อู๋ ฮ่าวเหรินและหัวหน้า ก่อนที่เธอจะมองหม่า เกี๋ยนจุนที่กำลังพูดอยู่ ทันใดนั้นเธอก็พบว่าผู้จัดการคนนี้เป็นที่รู้กันโดยทางบริษัทแล้วว่าเขาเป็นแค่ไอ้โง่
เธอยังเห็นได้เลยว่ามีอะไรผิดปกติในสถานการณ์นี้ นี่เขาตาบอดหรือหูหนวกรึเปล่า?
ตอนที่หัวหน้าโมโห มันไม่เป็นอย่างนี้แน่นอน
คิดถึงเรื่องตอบรายงานขอลาออกในอีเมล์แล้วมองดูอู๋ ฮ่าวเหรินกับหัวหน้าของเธอ เธอก็ได้รู้ว่าหนุ่มน้อยที่ทำงานกับเธอมาเป็นปีจู่ๆก็กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอไป
“คุณอู๋ ไว้ค่อยคุณกันทีหลังนะ ฉันขอจัดการเรื่องของบริษัทก่อน ฉันมาที่บริษัทในวันนี้เพื่อจัดการกับปัญหา แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณด้วย”
อู๋ ฮ่าวเหรินยักไหล่ เขาดูเหมือนจะเข้าใจ
“การลาออกด้วยอีเมล์มันก็ไม่ค่อยปกติอยู่เสมอนั่นแหละ ดังนั้นผมจะจัดการเรื่องนี้ในวันนี้” เขากล่าว
“ลาออก? เดี๋ยวๆ แกพูดว่าแกลาออกงั้นรึ ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”
หม่า เกี๋ยนจุนมองอู๋ ฮ่าวเหรินด้วยความตกตะลึง
หลี เสี่ยวเหมยจึงพูดขึ้นมาว่า “ผู้จัดการหม่า ตอนที่คุณเดินเข้ามาเมื่อครู่ ฉันกำลังจะบอกคุณ แต่คุณก็ขัดจังหวะฉัน ฉันเลยไม่มีโอกาสได้บอกคุณว่าอู๋ ฮ่าวเหรินส่งอีเมล์ขอลาออกให้กับทางบริษัทเมื่อไม่กี่วันก่อน และหัวหน้าก็เป็นคนอนุมัติด้วยตัวเอง อู๋ ฮ่าวเหรินมาที่นี่ในวันนี้เพื่อที่จะทำเรื่องลาออกให้จบ”
เขาคิดว่าเขาจะลาออก ถ้าเขาข่มขู่ว่าด้วยการไล่ออกซะอีก
“เอาล่ะ ผู้จัดการหม่า เลิกพูดเรื่องคุณอู๋ ฮ่าวเหรินแล้วมาคุยเรื่องปัญหาของคุณกันดีกว่า” หลิว จ๋วนพูดด้วยสีหน้าน่ากลัว
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เธอก็กะว่าจะใจเย็นไว้ก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอต้องทบทวนในตัวของผู้จัดการที่ทำดีต่อหน้าเธอเสียใหม่
“หัวหน้า มีปัญหาอะไรให้ผมช่วยหรือครับ?”
“มีปัญหาอะไรงั้นรึ? ก็โปรเจคที่นายเพิ่งจะพูดถึงว่าอู๋ ฮ่าวเหรินพนักงานเก่าเป็นคนก่อปัญหาไง แต่ทำไมถึงมีคนมาบอกฉันว่าปัญหาของโปรเจคเกิดจากส่วนต่างที่นายรับมาจากมันล่ะ?”
สีหน้าหม่า เกี๋ยนจุนเปลี่ยนไปทันที เขาตะโกนเสียงดังว่า ”นี่มันใส่ร้ายชัดๆ ถ้าหัวหน้าบอกว่ามันเป็นใคร ผมจะไปเผชิญหน้ากับเขาเอง”
เขาคิดว่า ถ้าเขาหาตัวการของเรื่องนี้เจอได้ เขาจะฆ่ามันผู้นั้นแน่นอน
“เฮ้อ หยุดโวยวายสักที มันไม่จำเป็นต้องมีการเผชิญหน้าอะไรนั่นหรอก คนที่บอกฉันว่าใครเป็นตัวการของเรื่องนี้คือหัวหน้าโปรเจคที่นายทำไงล่ะ ฉันรับรู้ทุกอย่างแล้ว นายจะซ่อนเรื่องนี้จากฉันไปถึงเมื่อไหร่?”
ครั้งนี้หลิว จ๋วนคำรามออกมา แน่นอนว่าตอนนี้เธอโกรธมากๆ ไปถึงจุดที่จะระเบิดออกมาแล้ว
บริษัทไม่ได้ใหญ่ บวกด้วยต่ำแหน่งที่เธอยืนอยู่ ทั้งบริษัทต้องได้ยินเสียงและรู้ว่าเธอกำลังโกรธอยู่แน่นอน
ดูจากคนในฝ่ายบุคลากรคนต่อคน พวกเขาอยากรู้ว่าใครทำให้หัวหน้าโกรธได้ถึงเพียงนี้
สีหน้าของหม่า เกี๋ยนจุนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไม่คาดคิดว่าคนที่ให้ข้อมูลเรื่องนี้จะเป็นตัวเจ้าของโปรเจคเอง ไม่ใช่คนจากแผนกของเขา
“หัวหน้า ผมรู้ว่ามันผิด ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะแก้ปัญหาของโปรเจคนี้เอง”
“สายไปแล้ว ถ้านายมาสารภาพกับฉันก่อนวันนี้ ฉันอาจจะให้โอกาสกับนาย แต่ตอนนี้เห็นแก่ที่นายทำงานให้บริษัทมาหลายปี จงลาออกด้วยตัวเองซะ!”
เมื่อได้ยินคำขาดของหลิว จ๋วน สภาพของหม่า เกี๋ยนจุนก็ดูเหมือนคนตาย บางส่วนในตัวเขายังไม่อยากเชื่อเลย
อู๋ ฮ่าวเหรินดูสภาพของหม่า เกี๋ยนจุน สำหรับคนๆนี้ เขาทำได้เพียงแค่ส่ายหัว ทำไมต้องใส่ใจล่ะ!
เขาแค่อยากกลับไปทำเรื่องลาออกให้จบ แต่หม่า เกี๋ยนจุนไม่ดูสถานการณ์ให้ดีก่อน ดังนั้นสิ่งที่เขาทำจึงเป็นการฆ่าตัวตาย แน่นอนว่า น้องสาวปากเสียของเขามีส่วนด้วยอย่างมากเลย
“พี่เหมย คุณหลิว ผมไปก่อนนะ กลางวันนี้ ผมจะเลี้ยงพวกคุณที่บ้านส่วนตัวในเดลไฮ่ และให้ทุกคนในบริษัทไปด้วยนะ”
มองอู๋ ฮ่าวเหรินเดินออกไป หม่า เกี๋ยนจุนเสียใจในการกระทำของเขา แน่นอนว่าเขาต้องเกลียดอู๋ ฮ่าวเหรินยิ่งกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะชายคนนี้ เขาจะถูกไล่ออกได้อย่างไร
หลิวจวนมองที่หม่า เกี๋ยนจุนแล้วเดินออกไป หลังจากที่ชายคนนี้ออกจากงานไป งานบางอย่างก็จะต้องกระจายไปให้กับบริษัท
หลี เสี่ยวเหมยมองที่หม่า เกี๋ยนจุน เธอส่ายหัวแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ
เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นฉากที่น่าทึ่งเช่นนี้ในวันนี้เลย
ปากหม่า เกี๋ยนจุนขมเล็กน้อย มองหัวหน้าที่กำลังเดินออกไป สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินกลับไปที่แผนกเขาด้วยความงุนงง
อู๋ ฮ่าวเหรินที่ออกมาจากบริษัทแล้วกำลังสงสัยว่า ที่วันนี้ท่าทีของหัวหน้าที่มีต่อเขามันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงนั้น มันเป็นเพราะหยกจริงๆใช่ไหม?
——————————–
