CF:บทที่ 42 ก้อนอิฐ
มองไปยังผู้อาวุโสที่กำลังเดินออกไปด้านนอก เหล่ต้าเองก็เดินออกจากกลุ่มของหญิงสาวเช่นกัน เขาเพิ่งจะได้รับข้อมูลที่สามารถใช้การได้เป็นจำนวนมาก พวกเธอมีแหล่งข้อมูลที่หลากหลายมากๆ
เขาไม่ได้คิดเลยว่างานวันเกิดปู่ของเขาจะแตกต่างไปจากทุกครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสนี้ใช้ของดีๆมากมายเพื่อให้ชีวิตยังดำรงต่อไป ชีวิตของมนุษย์นั้น…ยังไงแล้วก็ทำลายกฏของจักรวาลไม่ได้หรอก
การเผชิญหน้ากับความตาย ชายชราเริ่มที่จะคิดถึงอนาคตของครอบครัวแล้ว รุ่นของพ่อนั้นไม่ต้องการการทดสอบอะไรอีก และชายชราเองก็เข้าใจมันเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้เหล่าลูกหลานหรือที่รู้จักกันในนามกองกำลังที่ใช้พัฒนาตระกูล จำเป็นต้องถูกทดสอบ ตั้งแต่ในช่วงเริ่มต้นของงานวันเกิดเช่นนี้ ตัวแทนของกองกำลังหลัก คนใหญ่คนโต และคนที่ให้ของขวัญ ตามด้วยคำอวยพรและของขวัญที่ได้จากครอบครัว
เหล่ต้าลงมาด้านล่าง มองไปยังประสิทธิภาพของผู้คนเหล่านั้นและส่ายหน้าเบาๆ
อันที่จริง ต้นกำเนิดอนุภาคของแสงของประเทศแห่งแสงนั้นเป็นสิ่งหาได้ยากมากๆ อนุภาคนั่นสามารถแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานสำคัญในการขับเคลื่อนยานรบขั้นสุดยอดได้เลย
สิ่งๆนี้มาจากดินแดนแห่งแสง ถึงแม้ว่ามันจะมูลค่าสูงมากๆก็ตามพวกเขาก็เอามาได้
ของเหลวแห่งชีวิตในประเทศแห่งชีวิตสามารถทำให้ผู้ใช้แก่ช้าลงและยืดอายุออกไปอีก เหล่ต้าจำได้ว่าเมื่อครั้นยังเด็ก ซักคนในตระกูลของเขาใช้มัน
การที่ชีวิตยืนยาวขึ้นนั้น ถือเป็นฟังก์ชั่นสำคัญในการส่งเสริมการเจริญเติบโตของพืช
เหล่ต้าเองก็อยากได้มันบ้าง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสามารถได้มันมาครอบครองเว้นเสียแต่ตระกูลจักพรรดิ์ในอาณาจักรแห่งชีวิต
ความประหลาดใจและเหลือเชื่อเกิดขึ้นหลังจากที่ผู้คนในปาร์ตี้ได้ยินชื่อของของขวัญที่ถูกประกาศออกมา พวกเขาไม่ได้คิดเลยว่าของที่หายากเกือบที่สุดในจักรวาลนี้ได้มาอยู่ที่นี่แล้ว
ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ได้แต่เศร้าสร้อยกับความแข็งแกร่งของตระกูลเหล่ มันพูดยาก เมื่อเทียบเพียงการแข่งขันกันด้วยของขวัญ
ในท้ายสุดของการมอบของขวัญจากรุ่นพ่อก็จบลง มันถึงเวลาของเหล่ ต้า ที่จะมอบของขวัญบ้างแล้ว แน่นอนว่า ถ้าเทียบกับของขวัญของคนอื่นในครอบครัวแล้ว สิ่งเหล่านั้นดูจืดจางไปเลยล่ะ
“ดี ดูท่าของขวัญจากทายาทคนที่ 6 ของตระกูลเหล่และลูกๆของเขาจะเป็นเขาสัตว์ประหลาดจากดินแดนแห่งความมืดนะ”
“คุณปู่ นี่เป็นสัตว์ยักษ์ที่ผมล่าในดินแดนแห่งความมืดกับกองเรือของครอบครัว ผมนำเขาของสัตว์ยักษ์กลับมาด้วยเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้คุณปู่เลย”
ชายคนนี้ดูตัวใหญ่กว่าเหล่ ต้า และเขานั้นสวมเกราะอยู่ด้วย ในแวบแรกที่เห็นนั้น เขาดูเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่ง
ชัดเจนเลยว่านี่คือการหันหลังให้ธุรกิจของตระกูลเหล่ และเลือกที่จะเป็นกำลังรบให้กับตระกูลอย่างเต็มที่
คนประเภทนี้ในตระกูล มักจะไม่อยากมีใครไปยั่วให้มีเรื่อง นั่นเป็นเพราะพวกเขาคือกองกำลังที่ใช้ในการดูแลตระกูล ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจใดๆทั้งสิ้น
เหล่ต้าอยากจะเข้าไปในเวลานี้เลย แต่ว่าร่างกายเขานั้นไม่ค่อยดี ดังนั้นเขาจึงไปช้ากว่าอีกคน
“เป็นยังไงละ มีคนในตระกูลเหล่ของฉันเป็นทหารล่ะ!”
คนในตระกูลที่เหลือหันไปมองทางเหล่หมิง บางส่วนของคนเหล่านั้นกำลังอิจฉาเขา คุณรู้อะไรไหม ตระกูลเหล่นั้นสามารถพัฒนามาได้จนถึงตอนนี้นั่นก็เพราะการสนับสนุนของกองกำลังที่แข็งแกร่ง
ชัดเจนเลยว่าของขวัญจากเหล่หมิงทำให้คนที่ต้องการมอบต่อจากเขาต้องกดดันแน่ๆ
“คุณปู่ นี่เป็นของขวัญจากความสำเร็จของธุรกิจแรกของหนูค่ะ เงินที่หนูได้คือของขวัญสำหรับปู่”
ของขวัญชิ้นนี้ธรรมดาเอาเสียมากๆ แต่นี่เพราะเป็นเด็กผู้หญิง แถมเป็นเด็กผู้หญิงที่ชื่นชอบของผู้อาวุโสนี่เอาเสียมากๆ ดังนั้นสถานการณ์จึงเปลี่ยนไป
“โอเค เสี่ยวหลิงหยา ขอบใจมาก” ชายชรามองไปยังเด็กสาวและลูบหัวเธอเบาๆ
อะไรจะโดนยกย่องจากชายแก่ขนาดนี้นะ นอกจากจะบริจาคเงินจำนวนมากให้ตระกูลแล้ว คนพวกนี้ก็คือคนที่เสียสละเพื่อตระกูลอีกด้วย
คนเหล่านี้ถูกยกย่องโดยชายแก่ ตระกูลเหล่ไม่เคยคิดอิจฉาอยู่แล้ว ในทางกลับกัน พวกเขาเองก็ยกย่องคนเหล่านี้ไปด้วย นี่คือเกียรติของวงศ์ตระกูล
“ท่านปู่ นี่คือคริสตัลดวงดาวสีฟ้าครับ ผมซื้อมันกลับมาจากดาวสีฟ้าเพื่อท่านปู่”
เจ้าคนที่คอยกัดเหล่ต้านั้นหันไปทำท่าทียั่วยุให้เหล่ต้าขณะที่มอบของขวัญ
เหล่ต้าไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเขาเลย เขาคิดกับตัวเองว่า นั่นก็แค่คนโง่ๆที่พูดอะไรไม่ได้ ดาวสีฟ้าคือที่ที่ใครก็สามารถไปได้ แถมเขายังพูดด้วยว่าซื้อคริสตัลดาวสีฟ้าจากดาวสีฟ้าเอง
“ใช่แล้ว มันคือคริสตัลที่มาจากดาวสีฟ้าจริงๆ มันหายาก และผมตั้งใจมาให้คุณปู่โดยเฉพาะ”
เปรียบเทียบกับทุกคนที่อยู่ก่อนหน้าเขาแล้ว สีหน้าของชายชราดูเรียบนิ่งมากๆ เรียบนิ่งที่หมายถึงโกรธ
คนที่ร่าเริงลงมาจากข้างบนนั้นยังไม่ทันเห็นว่าสีหน้าปู่ของเขานั้นเป็นอย่างไร ใบหน้านั้นมืดดำไปหมดในเวลานี้
“เจ้าเด็กทายาทที่ 12นี่ไม่มีสมองเอาซะเลย แกสามารถซื้อคริสตัลดาวสีฟ้าได้ แต่แกเอามันมาจากดาวสีฟ้าด้วยงั้นเหรอ ไม่ต้องบอกปู่เขาก็รู้ว่าแกน่ะโกหก” ซักคนส่ายหน้าหน่ายขณะพูด
“ท่านปู่ครับ นี่เครื่องมือสื่อสารล่าสุด ผมทำมันขึ้นมาเอง เป็นของขวัญให้กับท่านปู่ครับ”
“ดี! ดีจริงๆ อนาคตของตระกูลเหล่ของพวกเราอยู่กับคนเหล่านี้แล้ว”
มองไปยังเครื่องมือสื่อสารแบบหยาบๆนั่นแล้วชายแก่ก็หัวเราะออกมา นี่คือของขวัญที่เขาต้องการเห็น นี่คือสิ่งที่ตระกูลเหล่พัฒนามาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากหลายคนผ่านไป มันก็ถึงเวลาที่เหล่ต้าจะต้องมอบของขวัญบ้างแล้ว คนๆนี้ถือกล่องของขวัญไว้ในมือและเดินเข้าไป
“คุณปู่ นี่เป็นของขวัญจากผม ผมหวังว่าปู่จะมีความสุขราวกับทะเลที่เปี่ยมด้วยดาราและอายุยืนยาวดั่งสายตาที่ทอดยาวไปสุดขอบฟ้า”
“เสียดายจัง เมื่อไหร่เหล่ต้าจะเรียน ‘ความรู้บนโลกเก่า’ จบกันล่ะ?”
“มันค่อนข้างจะน่าเบื่อเลยที่ถูกส่งไปยังที่ที่นกยังไม่วางไข่ เขากำลังเรียนอะไรที่มันใช้ประโยชน์ไม่ได้อยู่”
ชายชรามองไปยังเหล่ต้า เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เปิดกล่องของขวัญนั้นออก ตาที่เคยนิ่งเฉยเมื่อครู่นั้นเปลี่ยนเป็นลุกวาวขึ้นมาพร้อมๆกับสีหน้าที่มีการเปลี่ยนแปลงกระทันหัน หลังจากที่ได้ดูซักพักเขาก็บรรจงปิดกล่องโดยที่ไม่ได้นำของข้างในออกมา
“มันดีมากๆ ดูเหมือนว่าแกจะตั้งใจทำสิ่งนี้เพื่อปู่เลยสิ”
เหล่ต้าพูดอะไรไม่ออก เขาฟังคำเหล่านั้นจากชายแก่เงียบๆ ซึ่งมันดูเหมือนว่าเขาสร้างเจ้าสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ลืมมันไป เข้าใจมันผิด หรืออะไรก็ตาม ฉันจะไม่เถียงอะไรทั้งนั้น
“คุณปู่คะ ของขวัญของพี่เหล่ต้าคืออะไรเหรอคะ? พวกเราอยากเห็นจัง” เด็กสาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มและใบหน้าไร้เดียงสา
“เขาไม่มีของขวัญดีๆมา เพราะงั้นเขาเอามันออกมาไม่ได้หรอก”
“ของขวัญจากหลานชายปู่มันก็ถูกเปิดแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก เอามันออกมาให้ดูหน่อยก็ได้มั้ง ให้พวกเรารู้ว่ามันคืออะไร?” แขกในงานที่มากด้วยความอยากรู้อยากเห็นพูดขึ้น
มองไปยังเหล่าผู้คนที่เริ่มพูด ชายแก่หันไปมองปฏิกริยาของเหล่ต้า คิดทบทวนอีกครั้งก่อนจะเปิดกล่องออก เขานำโทรศัพท์มือถือปลอมราคา 300หยวน ที่อู๋ ฮ่าวเหรินแลกเปลี่ยนให้เหล่ต้าออกมา
“เจ้าดำๆนี่คืออะไรน่ะ? เหมือนอิฐเลย”
“มันดูเหมือนอิฐ”
ตามความจริง เจ้าโทรศัพท์ปลอมราคา 300 หยวนที่อู๋ ฮ่าวเหรินขายให้นั้น มันทั้งดำแล้วก็หนา แถมพวกเขายังใช้มันแทนอิฐได้ด้วย
ฟังเสียงวิจารณ์ต่างๆนาๆชายชราก็ได้แต่ส่ายหน้า หากตระกูลเขาไม่ได้ผลิตเจ้าสิ่งนี้ เขาเองก็อาจจะไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ มันเก่าแก่มากๆ
อย่างไรก็ตาม ก็ยังมีบางคนที่รู้จักมันอย่างคนที่เป็นนักค้นคว้า เขายุ่งอยู่กับตระกูลเหล่มาทั้งชีวิต
ดูเพียงส่วนหนึ่งจากทั้งหมด เขาก็เอ่ยปากถามออกไปอย่างตื่นเต้น “ผู้อาวุโสครับ ช่วยแสดงสิ่งที่อยู่ในมือของคุณหน่อยได้ไหม?”
“แน่นอน ฉันไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กคิดถึงเจ้านี่ได้อย่างไร แต่มันเป็นสิ่งที่ต้องตั้งใจมากๆ”
“นี่มันคืออะไรกัน ไม่ใช่ก้อนอิฐ? ทำไมมันถึงดึงดูดนักวิชาการเก่าแก่จากกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีได้ขนาดนี้?”
“ก้อนอิฐ? ฉันว่าในหัวนายจะมีก้อนอิฐมากไปแล้วนะ! เป็นไปได้ยังไง? ถ้ามันไม่ใช่ หัวเว่ย ฉันไม่แน่ใจซักเท่าไหร่ มันน่าจะเป็นของปลอม ใช่ มันเป็นของปลอมแน่ๆ” ช่างเทคนิคเกี่ยวกับเครื่องมือสื่อสารของตระกูลเหล่กล่าว
ในไม่ช้า ข่าวของโทรศัพท์มือถือจึงได้กระจายไปในฝูงชนอีกครั้ง
————————–
