ตอนที่ 3 ตัวแทนชำระแค้น
เสียงฟ้าคำรามพร้อมกับสายฝนที่รินลงมา ฮิคารุได้ออกมาพร้อมกับชุดที่เปียกโชก แล้วเขาก็ได้มาถึงจุดหมาย คฤหาสน์ของ เคาท์มอร์คสแตท
(25 นาที)
เขาคิดที่เข้าไปทางด้านหลังแต่ว่าเทางเข้านั้นถูกล็อคอยู่ หลังจากผลาญเวลาที่แสนสำคัญไปกว่าห้านาที เขาก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปทางประตูหน้า ทางเข้าด้านหน้านั้นไม่ได้ล็อคแต่ว่ามีคนคุ้มกันอยู่
หลังจากที่เข้ามาได้แล้ว ฮิคารุก็บีบน้ำออกจากแขนเสื้อและเปิดประตู
“แขกเมื่อวันก่อนนี่สกปรกเป็นบ้า”
“วันที่ฉันลาสินะ”
ข้ารับใช้สองคนที่ผ่านมาได้พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องโชคร้าย
แล้วก็ผ่านฮิคารุไปโดยไม่ได้รับรู้ถึงตัวตนของเขาเลย
ไม่อยากเชื่อเลย เดินสวนกันขนาดนี้แล้วแต่ก็ไม่รู้สึกถึงตัวเราเลยแฮะ
แล้วเขาก็รู้ว่าสกิลในสาย ลอบเร้น นั้นสุดยอดมากกว่าที่เขาคิดไว้ จะปิดหรือเปิดสกิลก็ได้ อาจจะอธิบายได้ยากหน่อยแต่ ลอบเร้น นั้นจะถูกเปิดใช้งานตอนที่ฮิคารุต้องการ หลังจากที่ใช้งานแล้ว มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขานั้นกลืนไปกับอากาศ
ภายในคฤหาสน์นั้นมืดมาก ไม่มีแม้แต่แสงยามค่ำคืน ด้วยสกิลของฮิคารุ เขาได้เคลื่อนผ่านเงามืดไปเรื่อยๆ จากนั้นก็ขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม
แล้วก็มีชายสองคนที่เหมือนจะเป็นคนคุ้มกัน เดินตรงมาที่เขา พวกนั้นใส่ชุดธรรมดาและห้อยดาบไว้ที่เอว เคาท์มอร์คสแตทนั้น เป็นชนชั้นสูงที่มีอิทธิพลกับอาณาจักรเป็นอย่างมาก ไม่แปลกเลยที่เขาจะมีทหารคุ้มกัน
“หืมมม”
“มีอะไรเรอะ”
หนึ่งในสองคนนั้นหยุดเดิน
“มีอะไรแปลกๆน่ะ”
“อะไรล่ะ ข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“เหมือนจะมีผู้บุกรุกน่ะ”
“!”
ทหารอีกคนเอื้อมมือไปจับดาบ
“ไม่เห็นมีใครเลยนี่”
“ใช่…”
หนึ่งในนั้นคุกเข่าลงและแตะพื้น
“พื้น…มันเปียก”
“ก็ใช่สิ ข้างนอกฝนตกนี่หว่า”
“มีใครเพิ่งกลับมารึเปล่า”
“เหมือนว่าเพิ่งจะมีคนไปที่กิลด์นักแปรธาตุเรื่องทดสอบเด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะ”
“อ๊ะ…จริงด้วย ลืมไปเลยนะเนี่ย”
แล้วชายคนนั้นก็มีสีหน้านี่แย่ลง
“ไปกันเถอะ”
“แน่ใจนะ”
“ข้าน่าจะคิดไปเองน่ะ ยังไงก็เถอะ ไอ้เจ้าเคาท์นั่นเฉ่งข้าซะยกใหญ่เลย ไม่อยากทำงานนี้เลยว่ะ”
“ไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไป
ภายใต้เงาของเสาต้นหนึ่ง ฮิคารุหลบอยู่ตรงนั้น สูดหายใจเข้าลึก
นึกว่าจะเสร็จซะแล้วสิ
แต่ว่าสกิลของเขาก็ทำงานของมันได้เป็นอย่างดี คิดถูกแล้วที่เลือก อำพราง มา เพราะที่เกือบจะโดนจับได้ก็เพราะประสปการณืของคนคุ้มกัน ฮิคารุแน่ใจเลยว่า ทหารคนนั้นจับกลิ่นอายของเขาได้
แต่ก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่ ตอนที่ทหารคนหนึ่งพูดคำว่า เคาท์ ออกมา เขาได้ชำเลืองไปทางข้างหลัง นั่นทำให้ฮิคารุมั่นใจว่าห้องของเคาท์ต้องอยู่ทางนั้นแน่ๆ
(15 นาที)
ยังมีเวลาเหลืออยู่ ตอนที่ได้ยินว่า 20 นาที ก่อนหน้านี้นั้น ฮิคารุกลัวว่าถ้าทหารพวกนั้นเข้ามาไกล้กว่านี้แล้วอาจจะได้ยินเสียงนี้ก็ได้
“ไปต่อล่ะ”
แล้วฮิคารุก็ไปต่อ ทหารพวกนั้นไม่ได้เดินกลับมา ดูจากแสงตะเกียงที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ความมืดเริ่มปกคลุมฮิคารุอีกครั้ง
ถ้ามี ไนท์วิชั่น ก็ดีสินะ แต่สกิลพอยต์เราหมดแล้วเนี่ยสิ โชคดีที่ในนี้มันมืด ทำให้เห็นได้ชัดว่าห้องไหนมีแสงลอดออกมา และข้างหน้านี้ก็มีแค่ห้องเดียวด้วย
ฮิคารุเอาหูแนบกับประตู เสียงของฝนทำให้ได้ยินอะไรไม่ชัดนัก แต่ว่า
“ไอ้บารอนโง่เง่านั่น”
เสียงของชายแก่คนหนึ่ง เคาท์ มอร์คสแตท ในความทรงจำของโรแลนด์นั้น มีผมขาวทั้งหัว
เป้าหมายอยู่ที่นี่สินะ
ฮิคารุมือสั่นขณะที่เอื้อมมือไปจับลูกบิด
ทันใดนั้น ฮิคารุรีบคว้ามือที่สั่นเทาของเขาไว้อย่างแน่น
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เราต้องทำได้ ฃ
พอได้มาอยู่ตรงนี้แล้ว ความกลัวก็ได้เข้าปกคลุมฮิคารุ
นายต้องทำ นายต้องฆ่ามันถึงจะอยู่ต่อไปได้
ฮิคารุพยายามเตือนตัวเอง หลังจากนั้น เขาก็ใจเย็นลง
เขารู้สึกเสียใจกับโรแลนด์ เขาสนใจโลกใหม่นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขา
แต่ว่า การตายในชีวิตก่อนของเขา ที่สุดแล้ว ก็ได้นำเขามาสู่การสังหารมนุษย์ มนุษย์น่ะสามารถตายได้อย่างง่ายดาย
แล้วอีกอย่าง โลกใบนีมันไม่เหมือนกับญี่ปุ่นที่เขาเคยอยู่ นี่เป็นโลกที่ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า
(สิบ นาที)
ตอนที่ได้ยินเสียงของโรแลนด์นั้นเอง ฮิคารุก็ได้เปิดประตู ตัวของของเคาท์มอร์คสแตทนั้นหันหน้ามาทางประตู
นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน อ่านอะไรบางอย่างอยู่ภายใต้แสงไฟของตะกียง
“หืมม”
เขาเงยหน้าขึ้นมองที่ประตูทันที
ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้มีใครเปิดประตูเหรอ เคาท์คิด
“ใครน่ะ ยามเรอะ?”
รึจะเป็นพ่อบ้าน เขาคิด แต่พ่อบ้านก็ไม่น่าจะเข้ามาตอนดึกๆโดยที่เขาไม่ได้เรียก และยังไงก็ไม่เข้ามาโดยที่ไม่เคาะประตูก่อนอยู่แล้ว
ประตูปิดอยู่
“หูฝาดไปล่ะมั้ง”
แล้วเคาท์ก็กลับไปอ่านรายงานในมือต่อ และพลิกกระดาษไปหน้าต่อไป
“พวกนั้นทำสำเร็จสินะ”
บนกระดาษแผ่นนั้นมีข้อความว่า “เราได้จัดการดับไฟในดินแดนของท่านเรียบร้อยแล้ว”
ความหมายจริงๆก็คือ “เราจัดการบุตรของไวสเคาท์ซาราเซียเรียบร้อยแล้ว”
“น่าตกใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ไม่นึกเลยว่าเด็กนั่นจะอยู่ในพอนด์”
เคาท์ได้รับรายงานว่า บุตรของไวส์เคาท์ซาราเซียอยู่ในเมืองของเขาแล้ว เขาคิดว่าโรแลนด์จะต้องมาเพื่อฆ่าเขาแน่ๆ แต่เขาก็ยังโชคดีที่หาตำแหน่งของโรแลนด์พบ และได้ส่งคนไปจัดการเขา
“ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ไอ้พวกนี้น่ารำคาญชะมัด แต่ว่า ตอนนี้พวกซาราเซียก็ถูกกำจัดไปแล้ว ในที่สุด ยุคสมัยของข้าก็จะได้มาถึง”
ผิดแล้ว
“ใครน่ะ!”
เคาท์ได้เปิดลิ้นชักเพื่อที่จะลั่นสัญญาณเตือน แค่กริ๊งเดียวคนคุ้มกันทั้งหมดในบ้านก็จะยกพวกเข้ามาที่นี่ทันที
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”
แต่ไม่ทันได้ลั่นสัญญาณ เขาก็โดนแทงเข้าที่หลังมือ
“ก กก ก แกเองเรอะ!?”
ความเจ็บปวดและความกลัวได้ถาโถมเข้าใส่ ตรงหน้าของเขามีคนที่น่าจะตายไปแล้วยืนอยู่
“โรแลนด์ เอ็น ซาราเซีย ……ที่จริงแล้วผมเป็นตัวแทนเขาล่ะนะ ผมมาเอาชีวิตแกน่ะ”
“ได้ไงกัน!?”
“ตายซะ”
เลือดปกคลุมใบมีดหลังจากที่เขาได้ดึงมีดออกมา ใบมีดเฉือนเนื้อได้อย่างง่ายดาย และแทงหัวใจของเคาท์อย่างรวดเร็วและไร้ความปราณี
“อัก”
ฮิคารุบิดมีด และเคาท์มอร์คสแตทก็กระอักเลือดออกมาเปรอะพื้น
“ฮ่า~ ฮ่าา”
ร่างไร้วิญญาณของเคาท์นอนอยู่เบื้องหน้าของเขา เขารู้สึกเหมือนมีไฟสุมทรวง ฮิคารุอยากจะวิ่งออกไปและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
ร่างของฮิคารุนิ่งไปแวบหนึ่ง โรแลนด์อยากจะควบคุมร่างกายของเขา เขาอยากจะใช้เวลาสิบนาทีสุดท้ายไปกับการฆ่าเคาท์ด้วยตัวเขาเอง
“คุณห้ามผม”
เสียงของโรแลนด์ฟังดูขุ่นเคือง
“ฉันไม่ให้นายทำหรอกน่า ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำเอง”
ฮิคารุจัดระเบียบความคิดของเขา เขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตต่อไป ถ้าเข้าจะต้องฆ่าใครสักคน ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
และตอนนี้ เขาก็ใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด
“ขอบคุณนะ”
เสียงของโรแลนด์ฟังดูอบอุ่นและต่างไปจากที่เคยได้ยิน มันเป็นเสียงที่ผสมระหว่างความพอใจและความเสียใจ
“ผมกำลังจะหายไป ผมให้เงินหรือชื่อเสียงกับคุณไม่ได้ แต่ว่าร่างกายนั้นน่ะรับไปได้เลย”
ฮิคารุรู้สึกว่าวิญญาณของโรแลนด์กำลังออกไปจากร่าง
“…คุณ ชื่ออะไรเหรอ”
“ฮิคารุ”
“…ขอบคุณนะ ฮิคารุ เรา ตระกูลซาราเซีย ขออวยพรให้นาย มีอนาคตที่ดี”
จากนั้น วิญญาณของโรแลนด์ก็หายไป
“ไปแล้วสินะ”
ฮิคารุไม่ได้รู้สึกว่าได้ทำตามสัญญามากนัก ความรู้สึกน่ากลัวของการฆ่าคนครั้งแรกมันเอ่อล้นออกมา เขาอยากจะทรุดลงตรงนั้นเลย
“นายฆ่าเขาเหรอ”
“!?”
ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้รู้ว่าประตูเปิดอยู่ มีเด็กสาวที่มีผมสีเงิน ผิวสีซีด ตาสีฟ้า ยืนอยู่
เธอเห็นเราเหรอ? ไม่ ไม่สิ ยังไงต่อดีล่ะ พูดอะไรไม่ออกแล้ว
“สัญญาณดังแล้วนะ พวกทหารก็จะมาที่นี่แล้ว”
“!”
ฮิคารุไม่รู้เลยว่านิ้วของเคาท์ได้แตะสัญญาณไปแล้วตอนที่เขาดึงมีดออก
สัญญาณเตือนดังออกมาจากลิ้นชัก และเขาได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมาที่ห้องนี้
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี เราจะรอดออกไปด้วยสกิลของเราได้ใช่มั้ย
เด็กสาวชี้นิ้วไปที่ข้างนอก
“ทางนั้น มีบันไดเชือกอยู่ที่ระเบียง ถ้าไต่ลงไปจะลงไปชั้นแรกได้”
จริงดิ? ทำไมเธอถึงบอกเราล่ะ
“เร็วเข้า”
ไม่มีเวลามาลังเลแล้ว! ฮิคารุรีบวิ่งไปที่ระเบียง ฝนหยุดแล้ว มีแค่ลมกรรโชก
เมฆฝนไปแล้วงั้นเหรอ ที่ตรงนั้น มีบันไดเชือกสำหรับใช้ในเหตุฉุกเฉินอยู่ เขารีบไต่เชือกลงมา มือของเขาสั่นเทาและไต่ลงมาอย่างยากลำบาก แล้วก็มีเสียงดังออกมาจากประตูที่ปิดอยู่
“ท่านลาเวีย มาทำอะไรที่นี่กันครับ”
“มาที่นี่เพราะได้ยินสัญญาณเตือนเหรอครับ”
“เฮ้ย นั่น ท่านเคาท์นอนอยู่ที่พื้น”
แล้วก็กลายเป็นเสียงเอะอะไป
“นักฆ่างั้นเหรอ!”
หลังจากที่พวกทหารมาที่ระเบียงแล้ว ก็มีแค่บันใดเชือกที่เหลืออยู่เพียงแค่นั้น
“น่าจะไม่เป็นไรแล้วนะ”
ตอนนี้ฮิคารุได้หมดแรงข้าวต้มแล้ว เขากลับไปที่โรงแรมไม่ได้ด้วยสองเหตุผล คือ ที่โรงแรมนั้นไม่มีอะไรเหลือแล้วเพราะตอนที่โดนลอบสังหาร นักฆ่าได้เอาของมีค่าทุกอย่างไปด้วยให้ดูเหมือนว่าเป็นการปล้นชิงทรัพย์ เพราะแบบนั้น ก็ไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปที่โรงแรม ส่วนอีกเหตุผลนั้นคือ ใบหน้าของเขา
“นี่เป็น ร่างกายของเราแล้วสินะ”
ตอนนี้ประมาณตีสี่ ในฤดูร้อน พระอาทิตย์จะขึ้นประมาณหลังจากตีสี่ ฮิคารุมองไปที่เงาสะท้อนของเขาในน้ำพุ เขามีผมสีน้ำตาล และตาสีน้ำตาลดำ ไม่มีอะไรที่เป็นเค้าลางของโรแลนด์อีก ใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าของฮิคารุแล้ว สีน้ำตาลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ วิญญาณของเขาได้ปรับเปลี่ยนร่างกาย
“ไม่..ไหวแล้ว”
ฮิคารุอยู่ในส่วนที่เงียบที่สุดในเมือง สุสาน หลังจากที่พิงหลังกับต้นไม้ใหญ่แล้ว เขาก็หลับตาลง
….ทำไม เด็กคนนั้นถึงช่วยเรากัน
นี่เป็นการหลับในต่างโลกครั้งแรกของเขาและไม่ได้ฝันอะไรเลย
