ตอนทึ่ 7 ยืนยันสกิล
“ฮึ ฮืมมม~”
“แหม ดูอารมณ์ดีนะเราอะ”
หญิงสาวยิ้มขณะที่ดูจิลทำงานอย่างคล่องแคล่วว่องไว ทั้งรับเควส กับ จัดการเควสที่เสร็จแล้ว เธอมีผมสีม่วงมัดผมไปด้านข้างทั้งสองฝั่ง ยาวไปจนถึงอก เสียงนุ่ม ตาตี่ แต่บางครั้งก็เปิดบ้าง เธอคือ กลอเรีย ด้วยหน้าอกอันมโหฬารของเธอ ทำให้เธอถูกรู้จักันในนามของ พนักงานต้องรับผู้อ่อนโยน ในหมู่ของนักผจญภัย
“…ก็จริงนะ ฉันก็อารมณ์ดีจนเธอเริ่มคุยด้วยนี่แหละ”
“ใจร้ายอ่า ฉันเพิ่งหายไข้มาเองน้า”
จิลยืดแก้วของกลอเรียแล้วถอนหายใจออกมา นักผจญภัยส่วนใหญ่ก็จะบอกว่า “เธอเป็นอะไรมั้ย” ไม่ก็ ”กลอเรียจังรู้สึกไม่ค่อยดีงั้นเหรอ” ทั้งสองคนนั้นพูดกระซิบกัน ทำให้ผู้ชายในกิลด์ไม่ได้ยิน เห็นแค่ว่าผู้หญิงน่ารักสองคนคุยและหยอกล้อกัน
กลอเรียอาจหลอกพวกผู้ชายได้ แต่หลอกจิลไม่ได้ เธอสัมผัสได้ถึงจิตอกุศลในน้ำเสียงของกลอเรีย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ระวังตัวหรอกนะ แต่จิลต่างหากที่ระแวงเธอตลอด
“…ได้ยินว่า มีนักผจญภัยคนนึงทำให้พวกยิ้มยากอย่างเธอยิ้มกับร้องไห้ได้ไม่ใช่เหรอ~”
“ว่าไงนะ!” จิลอุทานเสียงดัง
เธอเดาว่าคงเป็นฮิคารุ แต่ไม่รู้ว่าส่วนของ ร้องไห้ มันมาจากไหน
จะต้องเป็นพวกนักผจญภัยแน่ๆ พวกนั้นบอกว่า “ข้อมูล คือ ชีวิต” แต่จริงๆคือชอบเรื่องซุบซิบนินทามากกว่า
“ไม่อะ ไม่ใช่ละ”
“อย่างนั้นเหรออ แล้วมีอย่างอื่นมั้ยล่า”
“หืม?”
“ก็เธอแลดูอารมณ์ดีเพราะว่าคิดถึงเขาใช่มั้ยล่า”
แล้วจิลก็ชะงัก จริงๆแล้วคือเธอโล่งใจที่ฮิคารุนั้นกลับมาที่กิลด์ในวันนี้ จิลเคยทำไม่ดีกับเขาจึงไม่แปลกเลยที่เขาจะเกลียดเธอ จิลนั้นไม่ค่อยสนใจเท่าไรว่าพวกผู้ชายจะไม่ชอบเธอ แต่ไม่ใช่กับฮิคารุ เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ไม่มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ(เหรอ) จากภายนอกของเขา จิลคิดว่าเขาน่ารักดี และเขาไม่ค่อยโดดเด่นนัก ที่สำคัญที่สุด คือข้างในต่างหาก เขานั้นทั้งขยันและเตรียมพร้อมทั้งเรื่องข้อมูลและเลือกเควสเป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนที่ซื่อสัตย์อีกด้วย พูดได้ว่าไม่ค่อยจะมีนักผจญภัยคนไหนเป็นแบบเขาเท่าไร จิลคิดว่าถ้ามีเด็กอย่างเขาเยอะๆก็ดีสินะ ฉะนั้น ใช่ กลอเรียพูดถูก
“มะมะมะมะ ไม่ได้คิดถึงซะหน่อย ฉันแค่อารมณ์ดีที่จะหมดกะซักทีต่างหาก”
“เหรอออ นี่แปลว่าตอนบ่ายเราก็ต้องอยู่คนเดียวสิเนี่ย”
“นี่ชั้นควบกะมาตั้งแต่เมื่อวานเพราะเธอแกล้งป่วยนะยะ!”
“เปล่าซะหน่อย แค่กๆ”
ปลอมมากค่ะ พวกนักผจญภัย(อ่านว่า พวกสมองทึบ) ได้ยินก๊พูดว่า “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ยน่ะ” ไม่ก็ “เดี๋ยวผมจะทำให้ดีขึ้นเอง!”
“ยังไงก็เถอะ ลาล่ะ”
“ค่า~”
จิลถึงจิลจะพูดกับกลอเรียอย่างนั้น แต่เธอก็อายุมากกว่าจิลอยู่ดี ในโลกใบนี้แค่อายุยี่สิบก็ถือว่าอยู่ในวัยแต่งงานแล้ว ฉะนั้น เธอก็เลยเนื้อหอมไม่แพ้จิลเลย
“นี่ กลอเรีย”
“ว่างายค้า”
“ถ้านักผจญภัยที่ชื่อว่าฮิคารุมาอย่าให้เควสเขานะ”
“หืมมม?”
“บอกเขาแค่ว่าพรุ่งนี้เช้าฉันจะมาแค่นั้นพอ”
“ค่า~~~”
หลังจากนั้น จิลก็ออกไป เธอวางแผนจะให้เควสกับเขา จะบอกว่าเธอให้ความสนใจเขาก็ได้ แต่ถ้าทำอย่างนั้นแล้ว ฮิคารุก็จะได้โตขึ้นใอย่างมั่นคง จะไม่ให้เขาโดนแบบเควสก่อนหน้าอีกแล้ว เธอคิดแค่นั้น และนั่นคือความเข้าใจผิดของเธอ
“….หืมมมมม”
กลอเรียนั่งมองเธอเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มของตัวเธอเองหายไป ภายใต้ตาตี่ๆของเธอ คือสายตาที่เฉียบคมของเธอ
“จิลจังกำลังถูกใจผู้ชายคนนั้นสินะ”
ในส่วนหนึ่งของเมือง เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในกิลด์ได้กินข้าวเที่ยงจนอิ่ม และมุ่งหน้าไปที่กิลด์ แล้วก็ได้พบกับคนไม่คุ้นหน้าที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ แต่ก็ยังมีพวกผู้ชายรายล้อมอยู่เหมือนตอนที่เจอจิล
“ที่กิลนี่เป็นศูนย์รวมสาวงามงั้นเหรอ มีสถิติว่าถ้าพนักงานกิลด์สวยแล้วอัตตราการตายจะลดลงรึไงเนี่ย”
ยังไงก็ตาม ฮิคารุก็รู้สึกโล่งอกที่จิลไม่อยู่ เธอดูหมดแรงแล้ว
เหมือนเธอบอกว่าควกะมาตั้งแต่เมื่อวานสินะ หวังว่าจะได้ไปพักผ่อนสักทีนะ
ฮิคารุเดินเข้าไปที่กระดานคำร้อง เควสถูกแบ่งตามประเภทเหมือนก่อนหน้า ทั้งเก็บสมุนไพร ล่ามอนส์เอตร์ และอื่นๆ งานที่มีคำร้องน้อยที่สุดเลยก็คือ งานคุ้มกัน แต่นั่นต้องใช้นักผจญภัยมากว่าสิบคนขึ้นไปดังนั้นมันก็เมคเซนส์ดี
มีงานไม่มากนักที่แรงค์ G จะทำได้
ถ้าจะให้ไปสู้ตอนนี้ก็ยังคงยากอยู่ล่ะนะ เขากวาดตามองทั้งบอร์ดและเจอพวกงานทำความสะอาดและซื้อของ
นี่น่าจะใช้ได้นะ ถึงรางวัลจะเหมือนกับทิปก็เถอะ
“หาคำร้องอยู่เหรอค้า”
ฮิคารุหันไปและเจอกับผู้หญิงผมสีม่วงจากหลังเคาท์เตอร์ ยืนอยู่ข้างๆเขา
เธอดูเป็นคนอ่อนหวานจัง แล้วทำไม ไม่สิ นั่นมัน
เขาเห็นเธอถือคำร้องมามากมาย เธอคงจะมาติดใบคำร้องล่ะมั้ง คงไม่ได้มาคุยกับเราหรอก
ใช่แน่ๆ ฮิคารุเข้าใจอย่างนั้น แต่นักผจญภัยไม่คิดอย่างนั้น
“เห้ย ทำไมกลอเรียไปคุยกับไอ้เด็กนั่นวะ”
“นี่มันคนที่ทำให้จิลร้องไห้ไม่ใช่เรอะ”
“ได้ยินมาว่าหมอนั่นคบกับจิลแล้วนอนด้วยกันทุกคืนด้วยว่ะ”
ข่าวลือไร้สาระว่อนไปทั่ว
หืมมม?….
กลอเรียพยักหน้าเล็กน้อย และพูดกับเด็กชายที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นฮิคารุ คนที่จิลสนใจ แต่ว่า เธอก็ไม่เห็นอะไรพิเศษจากตัวเขาเลย
“หาเควสอยู่เหรอค้า”
งั้นต้องลองสืบดูซะหน่อยแล้วสิ
“แรงค์อะไรเหรอค้า”
ฮิคารุโชว์กิลด์การ์ดให้ดู ทำให้กลอเรียมั่นใจว่า
นี่สินะคนที่ชื่อฮิคารุ ชายที่จิลเตือนเธอไม่ให้ยุ่งด้วย
ไม่มีนามสกุล ไม่ใช่ชนชั้นสูงสินะ
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักผจญภัยจะไม่มีนามสกุล มีบ้างที่คนทั่วไปจะมีนามสกุล แต่ว่าเด็กกำพร้าที่ไม่มีครอบครัวแล้ว นามสกุลจะไม่ถูกโชว์ในโซลการ์ด
ถ้าไม่ใช่คนรวยหรือชนชั้นสูง ถ้าอย่างนั้น
ด้วยความไม่คาดคิด ถึงจะแค่นิดเดียวแต่คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากัน ใช่คิ้วของกลอเรียผู้อ่อนโยนนั่นแหละ
เธอคิดว่าเขาจะเป็นพวกคลาสเก่งๆซะอีก กับจิลที่บอกว่าจะคบแต่กับผู้ชายรวยๆ หรือแข็งแกร่งเท่านั้น เธอไม่อยากเชื่อว่าจิลจะสนใจคนที่คลาสธรรมดาแบบนี้ เพราะคลาสที่ปรากฏคือ ”Wide Area City, Town, and Village Rescue God: Civilian”[10] นี่มันธรรมดามาก
“…คุณฮิคารุค้า มีคลาสอื่นที่ไม่ใช่คนธรรมดามั้ยคะ”
ถ้าปกติแล้ว เด็กอย่างเขาจะรีบโชว์คลาสพิเศษทันทีถ้ามี แต่เป็นไปได้ว่าจิลอาจจะบอกให้เขาซ่อนไว้ก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็ต้องถามเอง แต่ว่ามีเพียงแค่เจ้าของบัตรเท่านั้นที่จะเห็นคลาสทั้งหมดของตัวเองได้
“ถามทำไมเหรอครับ”
“ฉันเป็นพนักงานกิลด์นา ได้โปรดบอกเถอะน้า จิลก็รู้ใช่มั้ยล่า”
ถ้าใช้ชื่อจิล เขาต้องพูดออกมาแน่ๆ แต่ฮิคารุก็ส่ายหัว
“ผมไม่มีคลาสอื่นแล้วล่ะ”
ไม่มี? ไม่สิ จิลต้องบอกไว้ก่อนแน่ๆ
เธอรุกเขาแล้วสินะ กลอเรียคิด ยิงซ่อนยิ่งสงสัยแฮะ บางทีเขาอาจจะมีคลาส สี่ตัวอักษรแน่ๆ ไม่ก็สาม ถ้าแบบนั้น เราก็ต้องจับเขาเองล่ะ ไม่ใช่จิล
“คุณฮิคารุค้า เควสนี้เป็นไงคะ แค่งานส่งของธรรมดาไม่นานมาก เหมาะกับคนธรรมดาอย่างคุณเลยนะค้า” กลอเรียยื่นเควสให้เขาไป
“โอ้…”
ฮิคารุรับมาแล้วอ่านรายละเอียด
“ไม่เลวเลยนะ ดูแล้วผมน่าจะทำเสร็จได้ในประมาณครึ่งวันล่ะนะ”
“เข้าใจแล้วค่า งั้นตามมาเพื่อรับเควสอย่างเป็นทางการเลยนะค้า เดี๋ยวจะให้ขอ้มูลเกี่ยวกับคำร้องนะค้า รบกวนรอข้างในบูทเลยค่า”
เธอยิ้มและนำฮิคารุไป แต่ว่าในรอยยิ้มนั้นมีความชั่วร้ายอยู่
หลังจากฟังข้อมูลแล้วฮิคารุก๊เดินออกจากกิลด์ไป
[Quest Hunter]
[ส่งของ] นำจดหมายไปส่งให้ เคลเบ็ค ผู้เชี่ยวชาญด้านแมจิคไอเทมใน พอนด์
กลอเรียโชว์แผนที่ของเมือง เพราะแผนที่มันแพง และแผนที่ของกิลด์นั้นละเอียดเป็นพิเศษ ดังนั้นเลยให้ยืมออกไปไม่ได้ เธอจึงได้แต่บอกทางสู่ที่อยู่ของเคลเบ็ค
“ผู้หญิงคนนั้น เหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้เลยแฮะ”
ฮิคารุสรุปหลังจากที่ได้คุยกับกลอเรีย จิลที่ทำงานกับเธอคงจะลำบากน่าดู
“จิลตอนนี้ยังรับมือง่ายกว่าอีกน้า”
อาจจะยังสรุปไม่ได้แต่ว่า ลางสังหรณ์ของเขานั้นถูกแล้ว มันมีอะไรแปลกๆในภารกิจที่กลอเรียให้เขามา
ในขณะเดียวกัน พนักงานต้อนรับนั้น ก็นั่งยิ้มอยู่หลังเคาท์เตอร์
“อุฟุฟุฟุ… ไปสร้างปัญหาแล้วร้องไห้กลับมาเลย ถ้าเป็นแบบนั้น เดี๋ยวพี่สาวจะช่วยเอง”
ฮิคารุเดินไปตามทางที่กลอเรียบอกไป แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าควรปลด ลอบเร้นตอนที่เดินอยู่ในเมืองเพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่มาชนเข้ากับเขา
พื้นที่บางส่วนเขาก็ยังพอจำได้ แต่ว่าส่วนใหญ่นั้นเป็นพื้นที่ไหม่ พอนด์นั้นเป็นเมืองที่มีขนาดพอสมควรในอาณาจักร พอนโซเนีย อาณาจักรที่โรแลนด์เคยอาศัยอยู่ในฐานะของชนชั้นสูง ประชากรในเมืองมีประมาณหกพันคนเป็นรองจากเมืองหลวง ที่นี่เจริญด้วยสิ่งที่มาจากเมืองหลวง จึงถูกเรียกว่า ของเหลือจากเมืองหลวง ไม่ก็ ที่ๆของทุกอย่างนั้นมีคุณภาพต่ำ แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ถ้าลองดูดีๆ ที่นี่ถือว่าดีด้วยซ้ำ เพราะในเมืองนี้มีร้านขายสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย
“แล้ว….เอาล่ะ ได้เวลาทดสอบผลของสกิลแล้ว”
ที่เขาไม่ได้ทำเมื่อวานเพราะหิว เขาก็เลยลองทำในขณะที่กำลังไปทำเควส
เอาล่ะ เปิดสกิล
“เฮ้ย ไอ้หนู สนใจซื้อผลไม้นี่มั้ย”
อย่างที่คิด คนขายของหันมาเรียกเขาหลังจากที่ปิดสกิลแล้ว
อืม งั้นต่อไปเปิดสกิล
ผลของมันน่าประหลาดใจเล็กน้อย
“ไงเจ้าหนู มาซื้อดอกไม้ไปให้แม่หน่อยมั้ย”
พรางชีวิตและมานานั้นไม่ได้มีผลมากนัก ทั้งสองอย่างนี้ใช้เพื่อหลบเลี่ยงสกิล แต่อำพรางนั้นน่าประหลาดใจมาก
“……”
ผู้คนไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาตอนที่เขาเดินผ่านไป เขาเลยลองทำอะไรอย่าง โบกมือของเขา และ ปรบมือเพื่อสร้างเสียง
“หืมมม… โอ้..ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยเจ้าหนู”
พอรู้สึกได้ครั้งหนึ่งแล้ว ผลของสกิลก็จะอ่อนลง แต่ถ้าหันไปทางอื่นแล้วหันกลับมาก็จะไม่เห็นเขาเหมือนเดิม
“หวา…เด็กนั่นหายไปไหนแล้วเนี่ย สงสัยจะคิดไปเองมั้งเรา”
บางทีน่าจะมีอะไรที่เหมือนม่านคอยคลุมเราอยู่ล่ะมั้ง เวลาเปิดเลยทำให้ช่วยอำพรางและกันเสียงออกไปด้วย สกิลนี้สุดยอดไปเลยแฮะ
อำพรางนั้นมีหกระดับ ตั้งแต่ระดับ 0(ปิด) ไปจนถึง 5
แต่ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีอะไรที่ไม่น่าเชื่ออีก บัพจากการเลือกคลาสไงล่ะ
ตอนที่ฮิคารุเลือก“Stealth God: Darkness Wanderer”[2] ทุกๆคนจะทำเหมือนว่าเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้
“สุดยอด เหมือนกับเป็นมนุษย์ล่องหนเลย”
ฮิคารุไม่ได้คิดอะไรง่ายๆ อย่างย่องเบาหรือแบบแอบเข้าห้องน้ำหญิง นั่นน่าจะมีอะไรที่คอยกันพวกหัวขโมยอยู่แล้วแบบกับดักที่อยู่ในดันเจี้ยนอะไรแบบนี้
แต่ไอ้การแอบย่องเข้าห้องอาบน้ำผู้หญิงอาจจะง่ายกว่า แต่ว่าที่อาณาจักรนี้นั้นไม่มีบ่ออาบน้ำรวม ด้วยภูมิอากาศที่อบอุ่นตลอดปีนั้น อย่างมาก พวกเศรษฐีหรือไม่ก็ชนชั้นสูงจะใช้มากสุดก็แค่ซาวน่า
บางทีเราคงจะได้อะไรสุดยอดมาแล้วสิ แบบนี้คงไม่มีอะไรอันตรายเข้ามาหาเราได้แน่ๆ แต่ก็อาจจะมีอุบัติเหตุเพราะคนเขามองไม่เห็นเราก็ได้
เราต้องไม่ประมาทเกินไป ไม่งั้นได้ตายเพราะอุบัติเหตุแน่ๆ ด้วยสกิลกับคลาส และ ความระวังของเรา ความเสี่ยงที่จะต้องตายคงจะลดลง ต่ไปก็ต้องศึกษาเรื่องโซลบอร์ดสินะ
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ชาย”
ด้วยความบังเอิญ เขาก็ได้เจอเข้ากับเด็กน้อยที่เคยช่วยบอกทางเขาเมื่อก่อนหน้านี้ เขาลองเปิดโซลบอร์ดดู เขาลองเลื่อนหน้าต่างโซลบอร์ดไปมาโดยที่ปิดสกิลของเขาแล้ว
อืม เธอไม่เห็นสินะ
ในตอนนั้นเอง ฮิคารุก็เห็นอะไรบางอย่างคล้ายๆใจกลางของเด็กน้อย เขาลองตั้งสมาธิไปที่มัน
โซลบอร์ด ราน่า แวลคอน
อายุ: 4 แรงค์
4
“อะไรเนี่ย!!!”
เห็นได้ เขาเห็นโซลบอร์ดของคนอื่นได้!!! แต่ถ้าเขาอยู่ห่างไปประมาณห้าเมตร มันก็จะหายไป
“หนูชื่ออะไรเหรอ?” เขาถามโดยห้ามเสียงไว้ไม่ให้สั่น
“ถามทำไมล่ะคะ?”
แล้วเด็กน้อยก็เริ่มระวังตัวสุดๆ (FBI!!!!)
“ก็แบบว่า เราช่วยบอกทางให้พี่ตอนหาทางไปกิลด์ใช่มั้ยล่ะ พี่ก็เลยอยากจะขอบคุณเราน่ะ มันคงจะไม่ดีเท่าไรถ้าไม่รู้จักชื่อของผู้มีพระคุณน่ะ”
“หืมมม…..หนูชื่อ ราน่าค่ะ”
รู้อยู่แล้วล่ะ จากโซลบอร์ดอะนะ
“อื้ม….ขอบคุณนะ ราน่า นี่เป็นของตอบแทนนะคะ”
“ว้าวววว เงินล่ะ!!!”
เธอยิ้มกว้างให้กับเหรียญเงินที่อยู่ในมือ
เอาล่ะ ขอทดลองอะไรหน่อย ขอโทษนะ
ด้วยความขอโทษจากเบื้องลึกของหัวใจ ฮิคารุเปิดโซลบอร์ดของเธออีกครั้งหนึ่ง
[ปลดล็อคโซลบอร์ดหรือไม่ ใช้ 1 แต้ม]
“ใช่ จัดการเลย”
“จัดการอะไรเหรอคะ?” เด็กน้อยถาม
“อ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ต่อมา
[พลังกาย]
[การฟื้นฟูโดยธรรมชาติ] 0
[ความอึด] 0
[ความต้านทาน]
[การรับรู้]
ปลดล็อคได้เฉยเลยเห้ย แล้วเพิ่งใช้แต้มน้องไปแต้มนึง ไม่ใช่แค่มองไม่เห็นโซลบอร์ด แต่ยังเข้าถึงโซลบอร์ดของพวกเขาได้ด้วย
คิดว่าจะจัดการได้แต่ของตัวเองซะอีก แต่นี่มัน สุดยอดมาก เรายังจัดการสกิลทรีของคนอื่นได้ด้วย !!!
“….ขอบคุณสำหรับทุกๆเรื่องนะ ถ้ามีปัญหาอะไรบอกพี่ได้เลยนะ พี่จะมาช่วยเอง”
เขายังรู้สึกแย่ที่ใช้สกิลของเธอไป ก็เลยให้เหรียญเงินเพิ่มไปอีกหนึ่งเหรียญ แล้วเด็กน้อยก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ถ้างั้น ”
แล้วฮิคารุก็เริ่มเดินต่อไป
“แล้วอีกอย่าง”
ตอนที่เขาเรียกโซลบอร์ดขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยได้เช็คเลย แต่ว่า
[โซลบอร์ด] ฮิคารุ
อายุ 15 แรงค์ 4
4
แต้มเพิ่มขึ้นมาสี่แต้มครับ
