บทที่ 58 สอบเข้า
ฮิคารุพาลาเวียไปลงทะเบียนเพื่อเข้ารับการศึกษา
ตึกธุรการเป็นสิ่งก่อสร้างสูง 3 ชั้นตั้งอยู่ตรงที่โล่ง ตึก “ธุรการ” ยังขนาดนี้แสดงให้เห็นว่าโรงเรียนนั้นใหญ่โตมาก
“อยากจะเข้าเรียน……ในช่วงนี้เนี่ยนะ?”
พนักงานธุรการของเคาน์เตอร์ตรงชั้น 1 ส่งสายตาไปทางฮิคารุกับลาเวียอย่างเหยียดๆ เธอเป็นหญิงวัยกลางคนที่ผมหงอกไปแล้วครึ่งหนึ่ง
“ได้ยินมาว่าสามารถเข้าเรียนกลางคันได้นี่?”
“ถึงอย่างนั้นมันก็มีช่วงเวลาของมันอยู่ ฤดูใบไม้ผลิหลังหมดฤดูหนาว หรือไม่ก็ฤดูใบไม้ร่วงก่อนเข้าฤดูหนาว การที่มาฤดูร้อนอย่างนี้ ถ้าไม่เป็นนักผจญภัยต่างถิ่น ก้คงเป็นพวกขี้เกียจไง”
ดูเหมือนสกาล่าซาร์ดที่มีฤดูหนาวยาวนานจะให้ความสำคัญว่า “จะผ่านฤดูหนาวไปอย่างไร”
แต่ที่บอกว่า “นักผจญภัยต่างถิ่น” มันก็ใช่อยู่หรอก
“แล้วไง? ไหนโรงเรียนมีนโยบายว่าจะไม่ปฏิเสธคนที่จะเข้าเรียนมาไม่ใช่เหรอ?”
“ต้องเป็นคนที่จ่ายค่าเล่าเรียนแพงๆไหวด้วยสิ”
“อ้อ กลัวว่าพวกผมจะไม่มีปัญญาจ่ายเงินสินะ? ถ้างั้นบอกมาแต่แรกเลยก็จบเรื่องแล้ว”
“หา—-”
ตรงขมับของพนักงานธุรการมีเส้นเลือดปูด
“เป็นเด็กที่เขื่องอะไรอย่างนี้! เธอมาจากไหนกัน!”
“มาจากไหน? ก็พอนโซเนียไง”
“หา—–”
บอกไปว่าพอนโซเนียเพราะเป็นบ้านเกิดของโรแลนด์ แต่ไม่ใช่แค่ป้าธุรการเท่านั้น แต่ทุกคนที่อยู่ด้านในเคานต์เตอร์กันมามองทางนี้อย่างเงียบๆ
“โห……มาจากประเทศทะเยอทะยานมากสินะ? ขนาดเด็กอย่างเธอยังมั่นใจเต็มเปี่ยมซะขนาดนี้เนี่ย”
ฮิคารุถอนหายใจออกมา
“มั่นใจเต็มเปี่ยมมันเกี่ยวกับการเรียนตรงไหนกัน? รีบๆทำเรื่องต่อได้แล้ว เสียดายเวลา”
“ไม่ทำเรื่องต่อให้หรอก”
“หา?”
“ต้องทดสอบก่อนว่าเหมาะสมที่จะเข้าเรียนหรือเปล่า สิ่งนี้เป็นกฎของโรงเรียนดังนั้นห้ามปฏิเสธ ตกลงไหม?”
ได้ยินมาว่าแค่จ่ายเงินก็เข้าเรียนได้ เนื่องจากค่าเล่าเรียนที่สูงมาก การจะเป็นนักเรียนธรรมดาได้ต้องมีความตั้งใจที่สูง หรือไม่ก็เป็นลูกของคนมีเงิน
นอกจากนี้ถ้าเป็นนักผจญภัยที่สร้างผลงานไว้โดดเด่นหรือมีแววอนาคตไกลจะถูกเชิญมาเข้าเรียน
ไม่เห็นได้ยินเรื่อง “ทดสอบ” เลย—-
“เดี๋ยวสิ……”
“ถ้าไม่มั่นใจก็ไม่ว่าหรอกนะ? เอ้ากลับไปได้แล้ว”
“……เนื้อหาของการทดสอบคืออะไร?”
“เรื่องนั้น—-อ้อ มาได้จังหวะพอดีเลย”
ป้าธุรการแสยะยิ้ม
คนที่มาตึกธุรการคือชายร่างใหญ่เกือบ 2 เมตร
“เนื้อหาการทดสอบนั้นง่ายมาก แค่โจมตีอีกฝ่ายให้บาดเจ็บหนักก็ถือว่าชนะ เครื่องแบบนี้เป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ชนิดพิเศษที่ดูดซับแรงกระแทกได้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องถึงแก่ชีวิต ฉันชื่อมิไฮล์ เป็นอาจารย์สอนวิชา ‘ดาบใหญ่’”
ชายร่างใหญ่บอกตรงลานกว้างหลังตึกธุรการ
ตรงแขนกับหน้าอกมีขนขึ้นดก เส้นผมสีแดงราวกับไปย้อมมา มีหนวดเคราเฟิ้มตั้งแต่ปากไปจนถึงคาง
จากความรู้ของฮิคารุ ดูเหมือนเผ่านี้จะเป็น 1 ใน 7 ประเทศที่เรียกว่าจาราซัก
มิไฮล์กระซิบถามฮิคารุ
“……ป้านั่นน่ารำคาญก็จริง แต่ทำไงให้โกรธขนาดนั้นเหรอ?”
“ไม่รู้สิ แค่พูดความจริงก็โกรธ สงสัยอายุเยอะก็งี้แหละ”
“…………”
มิไฮล์ยักไหล่ราวกับจะบอกว่าอย่างนั้นปัญหามันอยู่ที่นายแล้วมากกว่า ก่อนจะถอยออกห่าง
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่รอบๆลานกว้างเริ่มกองมุง พวกเขานั่งอยู่ตรงเงาไม้แล้วมองมาทางนี้ราวกับเป็นการแสดง
—-เหวอ อาจารย์ปิศาจจะลองฝีมือกับเด็กคนโน้นเหรอ? จบสิ้นแล้ว
—-เกิดอะไรขึ้นเหรอ
—-ดูเหมือนจะทำให้ป้าธุรการโกรธ เลยจะทำให้รู้สำนึกมั้ง
คนนอกนี่พูดอะไรตามใจชอบจริง
มิไฮล์นอกจากดาบใหญ่ตรงกลางหลังแล้วเขาสวมชุดที่เคลื่อนไหวได้ง่าย กางเกงผ้าไหมที่สอดปลายเข้าไปในรองเท้าบูท เหมือนพวกทหารเลย
“อาวุธของฉันคือสิ่งนี้ นายล่ะ?”
มิไฮล์ชี้ไปที่ดาบใหญ่
“สิ่งนี้”
ฮิคารุชัก “มีดสั้นทรงพลัง” ออกมา
“หือ ดาบเล็กเหรอ แปลกดีนะเนี่ย?”
“แล้วทางนู้นไม่สวมเครื่องแบบเหรอ?”
ฮิคารุสวมเสื้อแจ็คเก็ทสีกรมท่าที่ได้รับมาเมื่อครู่
โดยลาเวียบอกออกมาอย่างดีใจว่า “ดูเข้ากันมากเลย” ดูทรงแล้วเธอคงไม่คิดว่าฮิคารุจะโดนเล่นงานในการ “ทดสอบ” นี้ เพราะเธอบอกออกมาว่า “ยังไงก็คงผ่านอยู่แล้ว”
“‘ทางนู้นไม่สวมเครื่องแบบงั้นเหรอ’……?—-ฮะๆๆๆๆ! นายเนี่ยน่าสนใจนะเนี่ย! เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ!”
“คิดว่ามั่นใจเกิดเหตุเดี๋ยวจะพลาดเอาหรอก?”
“ไม่หรอก แค่ประหลาดใจ เป็นเด็กแต่ปากดีเอาเรื่องเลย ฉันไม่เป็นไรหรอก แล้วถ้าฉันตายจากการทดสอบนี้ก็อย่างที่นายว่านั่นแหละ ฉันเป็นฝ่ายพลาดเอง……ฮะๆๆๆๆ”
เพราะมันแปลกมากหรือเปล่ามิไฮล์เลยอดหัวเราะไม่ได้
—-นี่ๆ เด็กคนนั้นไปท้าทายอาจารย์ปิศาจด้วย เอาจริงดิ
—-ตายแน่
—-ความอ่อนต่อโลกนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ
(นี่ผม……โดนดูถูกเพราะตัวเล็กงั้นเหรอ?)
จากอายุแล้วก็ยังสูงขึ้นได้อีก ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ฮิคารุเองก็แอบร้อนใจอยู่
อย่างไรก็ตาม จะการทดสอบ—-หรือการประลองยังไงก็ไม่คิดจะแพ้อยู่แล้ว
[โซล บอร์ด] มิไฮล์ จาราซัก
อายุ 32 ระดับ 21
30
[พลังชีวิต]
[พลังฟื้นตัว] 2
[สตามิน่า] 3
[ภูมิคุ้มกัน]
[ภูมิคุ้มกันโรค] 1
[พลังกาย]
[ปริมาณพลังกาย] 8
[ความชำนาญด้านอาวุธ]
[ดาบ] 1
[ดาบใหญ่] 3
[เกราะ] 1
(นี่เหรอครูฝึกสอน……ระดับนี้ยังเทียบกับนายกองของกลุ่มอัศวินไม่ได้เลย)
ไม่ไหวๆ ฮิคารุเข้าใจผิดไปไกล
กลุ่มอัศวินของราชอาณาจักรพอนโซเนีย มีหัวหน้ากลุ่มอัศวินโรเลนซ์ ซึ่งถูกเรียกว่า “เคนเซย์” เป็นอัศวินชั้นหนึ่งซึ่งฝึกฝนไม่เคยขาด เขาแข็งแกร่งถึงขนาดที่ทางราชอาณาจักรคิดว่า “สามารถถล่มประเทศอื่นให้ล่มสลาย” ได้เลย
มิไฮล์เองถ้าเทียบกับนักผจญภัยทั่วไปก็ถืออยู่ในระดับสูงอยู่
แถมโซลบอร์ดตรงชื่อยังมี “จาราซัก” ด้วย ถ้าเป็นคนที่ไม่มีตระกูลส่วนใหญ่หลังชื่อจะต่อด้วยชื่อของประเทศที่เกิด ดูแล้วคงไม่ใช้พวกเชื้อพระวงศ์
“รีบๆเริ่มได้แล้ว!”
ป้าธุรการที่เป็นกลายส่วนหนึ่งของผู้ชมพูดขึ้นมา ดูเหมือนจะมีพนักงานธุรการอีกหลายคนมาชมด้วย คนที่เปิดหน้าต่างออกมาดูก็ค่อนข้างเยอะ
“อ้อ ไม่จำเป็นต้องชนะฉันก็ได้ แสดงพลังที่แท้จริงออกมาให้เห็นก็พอ แค่นั้นก็สามารถผ่านการทดสอบได้! ถ้างั้นเริ่มกันเลย”
“สัญญาณเริ่มล่ะ?”
“มันเริ่มแล้ว จะมาจากทางไหนก็ได้”
“……ทางนู้นยังไม่ได้ชักดาบเลยนี่?”
“บอกแล้วไงว่าให้นายมาก่อนได้เลย ถ้าไม่ต่อให้คงไม่ได้เห็นอะไรกันพอดี”
เฮ้อ ฮิคารุถอนหายใจออกมา
ถ้าโดนดูถูกขนาดนี้คงต้องจัดให้หนัก
“เข้าใจแล้ว แต่ขอถามเผื่อไว้เป็นครั้งสุดท้าย—–ลุงบอกว่าเตรียมพร้อมที่จะตายไว้แล้วใช่ไหม?”
“หือ? อ้อ ไม่เป็นไร เมื่อกี้—-”
มิไฮล์พูดได้แค่นั้น
ฮิคารุก้มลง ตอนที่คิดอย่างนั้นเขาก็หยิบหินตรงเท้าขึ้นมาปา—-ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
ก้อนหินพุ่งตรงไปยังระหว่างคิ้วของมิไฮล์
เขารีบร้อนรับมันด้วยมือ
“ชิ—-อ๊ะ?”
มิไฮล์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เพียงแค่พริบตาเดียว ช่วงที่เอามือมารับหินและบดบังทัศนวิสัยของตัวเอง
หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็หายไป
“—-อึ้ก!?”
แล้วสติก็ร่วงหล่นสู่ความมืด
โดนต่อยอย่างแรงใส่ท้ายทอย
แล้วมิไฮล์ก็ล้มลงไปด้านหน้า
“อ้า……เจ็บนะเนี่ย”
ถึงจะเอาผ้าห่อกำปั้นไว้ก่อนต่อย ถึงกระนั้นฮิคารุก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี
ถ้าเอามีดสั้นแทงมิไฮล์ในสภาพ “ลอบเร้น” แล้วละก็คงตายแน่นอน ดังนั้นเลยจัดการมิไฮล์ด้วยการต่อยที่ไม่คุ้นเคย
ถึงกระนั้นถ้าท้ายทอยโดนกระแทกก็มีสิทธิ์ตายได้ ดังนั้นฮิคารุเลยถามว่า “เตรียมพร้อมที่จะตาย” เผื่อไว้
“คิดว่าคงไม่ตายหรอก……โอ๊ะ รอดไป ถึงกะโหลกจะร้าวแต่คงใช้เวทมนตร์รักษาได้อยู่สินะ?”
ฮิคารุตรวจสอบแล้วว่าเส้นเลือดแดงของมิไฮล์ยังเต้นอยู่ก็มองไปรอบๆ
“………….”
“……………”
“…………….”
“………………”
“………………..”
ตรงลานกว้างตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเสียงคนปรบมือเบาๆ แน่นอนว่าคือลาเวีย
“ชนะแล้ว? การทดสอบจบแล้วสินะ?”
“…………..”
“นี่ ได้ยินหรือเปล่า?”
ฮิคารุถามป้าธุรการ แต่เธอตาค้างไม่ตอบสนองอะไร
“นี่ๆ……ถ้าบอกว่าไม่นับนี่ผมโกรธจริงๆด้วยนะ”
พอเข้าไปใกล้ป้าธุรการ—-เธอก็เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว
“———–”
ก่อนจะล้มลงไปด้านหลังในสภาพน้ำลายฟูมปาก
