ฝ่ายธุรการของโรงเรียนแจ้งมาว่าเนื่องจากมีขั้นตอนที่ต้องทำต่อทำให้กว่าจะได้เข้าเรียนก็ต้องใช้เวลาประมาณ 5 วัน พวกเขาวางหนังสือแนะนำโรงเรียนไว้เหนือเคาน์เตอร์ และอธิบายให้ฮิคารุฟังห่างจากตรงนั้นไป 3 เมตร คงจะกลัวกันน่าดูเลย
(นี่มันท่าทางที่ปฏิบัติกับนักเรียนที่จ่ายค่าเล่าเรียนแพงๆเหรอ?)
ตอนที่คิดอย่างนั้น ดูเหมือนจะฮิคารุได้รับการยกเว้นค่าเล่าเรียน
มีสิ่งที่ต้องทำในช่วงที่ยังว่างอยู่
หาที่พัก
เนื่องจากไม่มีหอพัก เลยต้องหาเช่าห้องในสกาล่าซาร์ด
“ว้าว ที่นี่ยอดไปเลยนะเนี่ย๑”
ขอดูห้องกับนายหน้าอสังหาริมทรัพย์
โดยที่ลาเวียถูกใจเป็นห้องที่อยู่ตรงชั้น 3 ของตึก 3 ชั้น
ถึงจะไม่ใช่ตึกที่กว้าง แต่ห้องตรงชั้น 3 เป็นห้องเดี่ยว แถมมีระเบียงเปิดกว้าง
จากแปลนห้องมันเป็นห้องแบบ 2LDK ซึ่งกว้างกว่า LDK อยู่มาก
ด้านหลังของอพาร์ทเมนท์นี้มีบ่อน้ำเอาไว้สำหรับซักล้าง ซึ่งถนนด้านหน้าไม่สามารถมองทะลุมาได้ ฮิคารุนึกถึงการตั้งผังเมืองแบบกรุงปารีส ถึงจะไม่เคยไปและคงไม่มีทางได้ไปอีกแล้ว
“แสงสว่างที่เพียงพอ แถมเดินไม่กี่นาทีก็ถึงสถาบันวิจัยนานาชาติ ไม่คิดว่าเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมบ้างหรือครับ?”
นายหน้าที่โครงหน้าเหมือนเทพเอบิสึถูมือไปมา
“เท่าไรเหรอ?”
“ครับ เนื่องจากเป็นตึกที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แถมยังเป็นที่นิยมด้วย……สัญญาต่อปีอยู่ที่ 8 แสนกีรันครับ”
ไม่คิดว่าโก่งราคามากไปหน่อยเหรอ
ย่านที่ใช้สัญจรไปโรงเรียน ภายในก็ตกแต่งได้ดี แถมอยู่ชั้นบนสุดอีก
พอเห็นเสื้อผ้าที่ฮิคารุกับลาเวียสวมใส่คงคิดว่าเป็นพวกลูกคุณหนู เลยตั้งราคาไว้สูงกว่าปกติระดับหนึ่งสินะ
แต่ถ้าคิดในแง่ของความน่าเชื่อถือก็ยอมให้บวกเพิ่มได้อยู่
“อืม……”
ฮิคารุตรวจสอบพวกฝุ่นตรงขอบกระจกกับร่องกำแพง
มันถูกทำความสะอาดเป็นอย่างดี แสดงว่าคงได้รับความนิยมอย่างที่นายหน้าว่าไว้ หรือไม่ก็คนที่อาศัยก่อนหน้าเพิ่งออกไป
เนื่องจากมีเครื่องเรือนต่างๆไว้ให้แล้ว ถึงส่วนใหญ่อย่างโต๊ะและโซฟาจะเป็นของคนที่อาศัยก่อนหน้าก็ตาม
คงต้องเปลี่ยนฟูกตรงเตียงเป็นอันใหม่ กับมีเครื่องนอนบางอย่างที่ต้องซื้อเพิ่ม วันนี้น่าจะเริ่มอยู่ได้เลย
“ถ้าครึ่งปี 4 แสนกีรันได้ไหม?”
“ฮะๆ คุณลูกค้า……หลังจากนี้ครึ่งปีจะอยู่ช่วงกลางฤดูหนาว การจะหาคนใหม่มาอยู่มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ถ้าเป็นไปได้อยากจะให้เช่า 1 ปีครับ”
“ถ้างั้น 6 แสนแล้วอยู่ถึงแค่ตอนฤดูใบไม้ผลิ หลังจากนั้นค่อยคุยเรื่องต่อสัญญา”
“ถ้าสัก 7 แสนว่าอย่างไรบ้างครับ……”
“อย่าล้อเล่นสิ ฤดูนี้จะมีคนเช่าเหรอ? 6 แสน 2 หมื่น”
“อืม ถ้า 6 แสน 8 หมื่น ล่ะครับ?”
“6 แสน 4 หมื่น”
“6 แสน 5 หมื่นครับ”
“เข้าใจแล้ว อย่างนั้นก็ได้”
ทำการเซ็นต์ลงในหนังสือสัญญาที่นายหน้าเตรียมเอาไว้ พอเอามาแตะกับกิลด์การ์ดมันก็ส่องแสงสีฟ้าเรืองๆออกมา ดูเหมือนต้องเอาหนังสือสัญญานี้ไปถอนเงินกับกิลด์นักผจญภัย
พอออกไปตรงระเบียงก็เห็นประตูทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของโรงเรียน
ลาเวียเดินมาอยู่ข้างๆฮิคารุ
“ฮิคารุ……จะดีเหรอ? ราคาค่อนข้างแพงอยู่นะ……”
“เงินมีเหลือเฟือ ถ้ามีปัญหาเรื่องเงินค่อยไปหางานทำก็ได้นี่? ที่เมืองนี้มีกิลด์นักผจญอยู่ด้วย”
“ไปด้วยๆๆ๑”
ถึงจะเห็นมอนสเตอร์อันเดดจำนวนมากที่ดันเจี้ยนใต้ดิน แต่ก็ไม่ทำให้ความชอบใน “การผจญภัย” ของลาเวียลดน้อยลงเลย
ฮิคารุมุ่งหน้าไปที่กิลด์นักผจญภัยพร้อมกับลาเวีย
“โอ้……บรรยากาศต่างกันลิบเลย”
เป็นตึกที่มีรูปทรงแปลกๆ
อย่างแรกมันไม่ได้เป็นสี่เหลี่ยม แต่เป็นทรงกลม และเคาน์เตอร์ที่อยู่ตรงกลางก็เป็นรูปทรงกระบอกอีกที
ตรงกำแพงมีกระดานเควสติดตั้งอยู่ และมีตั้งโต๊ะกับเก้าอี้กลมไว้ให้เหล่านักผจญภัยหารือกัน
พอฮิคารุกับลาเสียเข้าไปข้างในก็มีนักผจญภัยหลายคนมองมาทางนี้ ซึ่งมีคนที่ผิวปากเพราะถูกใจลาเวียอยู่ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาพูดด้วย
อาจจะเพราะอายุโดยรวมของเหล่านักผจญภัยค่อนข้างสูง มีนักผจญภัยอายุ 20 ปลายๆ จนถึง 30 ปีค่อนข้างเยอะ ส่วนนักผจญภัยหญิงถ้าเทียบกับเมืองอื่นแล้วถือว่าค่อนข้างเยอะอยู่
หรือว่า
(เผ่าพันธุ์เหรอ?)
ดูเหมือนเหล่านักผจญภัยจะเป็นคนละเผ่าพันธ์ คนที่มีผิวสีฟ้าก็จับกลุ่มกับคนผิวสีฟ้าเหมือนกัน
“ไม่ค่อยมีเควสเลยนะเนี่ย”
“เอาเถอะ เมืองท้องถิ่นก็งี้แหละ”
ฮิคารุจ้องไปยังกระดานเควสขอระดับ E
เควสปราบมอนสเตอร์ที่ไม่รู้จัก หรือไม่ก็เควสให้คุ้มครองไปยังเมืองที่ไม่รู้จัก
แล้วมีเควสจากโรงเรียนค่อนข้างเยอะ โดยให้รวบรวมวัตถุดิบเพื่อใช้ในการเรียนหรือการวิจัย ดูเหมือนที่โรงเรียนไม่ได้มีแค่เรื่องบู๊ แต่มีการวิจัยพวกเวทมนตร์และอื่นๆอยู่ด้วย
“หือ……นี่มัน”
[แพลนฮํนเตอร์]
[ใบริวจินคะ] …… ต้องการใบอ่อน ถ้าเป็นไปได้อยากให้เอากลับมาเป็นจำนวนมาก
[รางวัล] ค่าตอบแทนพื้นฐาน 5 แสนกีรัน ถ้าของที่ส่งอยู่ในสภาพที่ดีเพิ่มให้อีก 1 แสนกีรัน
[เจ้าของเควส] สถาบันวิจัยนานาชาติ
จากที่มิไฮล์เล่า คิดไว้ว่าเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับผู้อำนวยการจะดีกว่า ถึงเจ้าของเควสเป็นสถาบันวิจัยนานาชาติก็เถอะ
“นี่ เธอตรงนั้น หน้าตาน่ารักดีนี่ มาเข้าปาร์ตี้ของฉันไหม”
พอหันกลับไป ก็เห็นผู้ชาย 3 คนที่สวมชุดนักเรียนทักลาเวีย
ผมบลอนด์, ผมแดง, ผมเขียว
ใต้ชุดนักเรียนเป็นชุดที่สั่งตัดมาอย่างดี ดูแล้วน่าจะเป็นลูกคุณหนูที่ไหนสักแห่ง
อายุมากกว่าฮิคารุ น่าจะสัก 18 – 20 ปี
“………….”
ทันใดนั้นลาเวียก็ไปแอบหลังฮิคารุ
“นี่ ฉันเรียกเธออยู่นะ? มาทางนี้ บอกว่าจะให้เข้าปาร์ตี้ไง”
“…………”
“พูดอะไรหน่อยเซ่๑”
ชายผมบลอนด์ส่งเสียงออกมาดึงขึ้นเพราะโดนลาเวียมองอย่างเหยียดหยาม
ชายผมแดงกับผมเขียวถอนหายใจออกมา ดูเหมือนชายผมบลอนด์จะอาละวาดอยู่บ่อยๆ
“รับหลายเควสหน่อยก็แล้วกัน”
“เอาเท่าที่ฮิคารุอยากทำเลย”
“ลาเวียเองก็อยากจะเพิ่มระดับไม่ใช่เหรอ?”
“หรือว่า……รับเควสเพื่อฉัน?”
“อือ”
“จะทำ”
ลาเวียเผยรอยยิ้มออกมา
“เดี๋ยวดิ๑? เมินฉันงั้นเหรอ๑๑”
ชายผมบลอนด์เดินตึงตังมาทางนี้
“ฉันโรเย่แห่งตระกูลโคกะ(พยัคฆ์เหลือง)นะเฟ้ย”
“เอาเควสไหนดีเหรอ?”
“ถ้าเควสปราบมอนสเตอร์มันค่อนข้างใช้เวลา เอาเป็นแพลนท์ฮันเตอร์ไหม?”
“บอก ว่า อย่า เมิน งายยยยยยย๑๑”
ชายผมบลอนด์ตั้งใจจะจับไหล่ของลาเวียเพื่อให้หันมาทางนั้น
แต่ก่อนที่นิ้วของเขาจะแตะไหล่ของลาเวีย ฮิคารุได้เอื้อมมือไปจับข้อมือของชายผมบลอนด์
“เฮ้ย……อย่ามาแตะลาเวียตามใจชอบ”
“หา ในที่สุดก็หันมามองจนได้ แกจะบ้าหรือเปล่า? ที่มาจับแขนของคนตระกูลโคกะอย่างนี้? กระเด็นไป—-”
ชายผมบลอนด์พยายามเหวี่ยงแขน แต่โดนแรงที่มากกว่าหยุดเอาไว้
“อะ อ้าว?”
“กากแท้ๆ แต่ดันทำเป็นเก่ง”
“แกหาว่าฉันกากงั้นเหรอ๑?”
เห็นอย่างนี้ฮิคารุก็มี “ปริมาณพลังกาย” ตั้ง 1
เลยมองโซลบอร์ดของชายผมบลอนด์
[โซลบอร์ด] โรเย่=โคกะ=ลูมาเนีย
อายุ 19 ระดับ 2
19
[พลังเวท]
[ปริมาณพลังเวท] 1
(กระจอกมาก บอกว่า “โคกะ” แต่ทำไมถึงเป็นปริมาณพลังเวท แทนที่จะเป็นปริมาณพลังกายเนี่ย……)
“ปะ แปลกมาก๑ ทำไมเด็กอย่างแกถึงหยุดฉันได้เนี่ย๑?”
“ก็เพราะว่าผมแข็งแกร่งกว่าไง”
“ฉันตระกูลโคกะผู้กล้าหาญนะเฟ้ย๑”
“ดูเหมือนจะไม่ได้รับสืบทอดความกล้าหาญมานะ”
ฮิคารุเดินหน้าหนึ่งก้าว ทำให้โรเย่เกือบจะล้มไปด้านหลัง ชายผมแดงและเขียวเลยเข้ามารับ
“จะ จะ จะบอกว่าฉัน “เป็นพวกไม่ได้เรื่อง” ……งั้นเหรอ……๑๑”
ดูเหมือนจะไปสะกิดทุ่นระเบิดซะแล้ว
“นะ นี่โรเย่ หยุดเลย”
“ที่นี่มันกิลด์นะ พอแค่นั้นเถอะ”
ชายผมแดงกับผมเขียวพยายามจะหยุด
นักผจญภัยที่อยู่รอบๆดูเหมือนจะสังเกตเห็นถึงความวุ่นวายเลยหันมามองทางนี้
“หนวกหูๆๆ๑๑ โดนทำบ้าๆอย่างนี้แล้วจะให้ถอย ตระกูลโคกะคงอับ—-”
แต่โรเย่ก็พูดได้เพียงแค่นั้น
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ฮารุต่อยเบาๆใส่ท้ายทอย
แล้วเขาก็ล้มลงไปตรงนั้น
“อะ……เอ๊ะ?”
ชายผมแดงทำหน้าแบบไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งไม่คิดจะอธิบายด้วย
“นี่เจ้าผมแดง มันเกะกะ ฝากเก็บกลับไปด้วย—-ถ้างั้นเอาเควสนี้ก็แล้วกัน”
ฮิคารุทำหน้าไร้เดียงสาแล้วจดรายละเอียดเควสลงสมุด
