อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 – ตอนที่ 66

ตอนที่ 66 ใบริวจินกะ

            วันถัดมารีบออกจากเมืองตั้งแต่เช้าตรู่

            ฮิคารุเดินไปทางภูเขาที่อยู่ใกล้ทางเข้าเมืองพร้อมกับลาเวีย

            วันนี้ตั้งใจจะปีนภูเขาทั้งวัน

            ตอนเย็นค่อยลงจากภูเขา ก่อนกลับสกาล่าซาร์ดในวันรุ่งขึ้น เพราะวันมะรืนหรือไม่ก็วันถัดจากมะรืนต้องไปโรงเรียน

            ภูเขาที่ค่อนข้างไร้ความเขียวขจี มีต้นไม้เตี้ยๆที่กึ่งเหี่ยวงอกเติบโตอยู่

            บางครั้งก็มีทุ่งสีเขียวบ้าง อาจจะเป็นพืชภูเขาสูงก็ได้ เลยไปตรวจสอบว่าเป็นสมุนไพรหายากหรือเปล่า

            ฮิคารุเปิดใช้งาน “ตรวจจับพลังเวท” อยู่เป็นปกติ พอตรวจเจอถึงค่อยมายืนยันด้วยสายตา มีอย่างที่ถ้าไม่มองด้วยตาก็ไม่รู้ สิ่งนี้ถือเป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่ง

            มีบ้างที่พบมอนสเตอร์—-หรือต้องบอกว่าสิ่งมีชีวิตหายาก ซึ่งมันเป็นตระกูลกวางหรือไม่ก็หนู

            “ฟู่—-เหนื่อยเอาเรื่องนะเนี่ย”

            “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……นั่นสิ แต่เหมือนฉันจะได้พลังกายมาแล้ว”

            ดูเหมือนจะเป็นจุดพักเพราะมีตอไม้อยู่ตรงพื้นที่เปิดโล่ง

            พวกเรานั่งเคียงข้างกัน

            “พลังกาย” ที่ลาเวียบอก ได้มาเพราะฮิคารุเพิ่ม “สตามิน่า” 1 หน่วยให้กับลาเวียตอนหนีจาก “เมืองทวยเทพโบราณใต้พิภพ”

            “ได้มาเพราะลงดันเจี้ยนหรือเปล่านะ?”

            “จริงๆแล้วผมเพิ่มสตามิน่าให้น่ะ”

            ลาเวียตาเป็นประกาย

            “สุดยอดเลย……ทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอเนี่ย”

            และ—–ไม่รู้ทำไมเธอถึงพูดออกมาด้วยความทึ่ง

            ความเป็นเลิศของฮิคารุ นั้นมันมาจากโซลบอร์ด

            แต่สำหรับลาเวียนั้นต่างออกไป

            โลกนี้เดิมทีมีสิ่งที่เรียกว่า “อาชีพ” อยู่ แต่ไม่สามารถแยกความสามารถของตัวเองได้ ซึ่งโซลบอร์ดของฮิคารุสามารถปรับค่าของมันได้โดยตรง

            “ดูสิฮิคารุ มองเห็นเมืองเมื่อวานด้วย”

            พอหันกลับไป ก็เห็นเมืองอยู่เบื้องล่างสายตา

            เมืองเล็กๆมีถนนเลียบผ่าน

            ถึงจะมีทางปีนเขา แต่ก็เงียบเหงา

            ที่โลกนี้ไม่มีกิจกรรมยามว่างอย่างการปีนภูเขา ทุกคนปืนเขาด้วยเหตุจำเป็น

            คนที่มาเก็บพืชภูเขา, คนที่มีธุระตรงภูเขา, คนที่มาล่าสัตว์บนภูเขา หรือไม่ก็—-

            “ลาเวีย! หมอบลง!!”

            “ลางสังหรณ์” ของฮิคารุทำงาน

            เขากุมมือของลาเวียให้ก้มลง ก่อนจะใช้งาน “อำพรางหมู่”

            ท้องฟ้าสีครามทางโน้น มีจุดเล็กๆสีดำ

            มันเป็นจุดสีดำอยู่สักพัก

            ทว่า—

            “โน้นมัน……ไม่ใช่นกสินะ?”

            “มังกรบินระดับล่างน่ะ”

            มอนสเตอร์ชนิดหนึ่ง

            โดยเฉพาะเผ่ามังกรนั้นชอบกินเนื้อมนุษย์ มีคำแนะนำว่าหากพบเจอให้รีบกำจัดทันที

            (โชคดีมาก)

            ถ้ามีคนพบเห็นเลสเซอร์ไวเวิร์น ทางกิลด์จะออก “เควสปราบปราม” ทันที ดังนั้นฮิคารุเลยไม่คิดว่าจะได้พบมังกรที่ภูเขา

            ไวเวิร์นบินมาทางนี้

            มันไม่รู้สึกถึงพวกฮิคารุที่นอนหมอบอยู่ตรงพื้น ไหนจะเอาผ้าคลุมซ่อนร่างไว้อีกที

            ถึงต่อให้ยืนขึ้นแต่ถ้าใช้ “อำพรางหมู่” อยู่คงไม่โดนพบตัว แต่ระวังเผื่อเอาไว้ก่อน

            มอนสเตอร์จะมีอะไรที่เหนือกว่า “ลางสังหรณ์” ของมนุษย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

            ไวเวิร์นบินลงไปตรงแถวๆสันเขาที่อยู่ห่างจากพวกฮิคารุไปเล็กน้อย

            “……ฮิคารุ? หน้านี่เขียนไว้ว่า ‘อยากไปตรงโน้น’ อยู่สินะ?”

            “เห็นเป็นอย่างนั้นเหรอ?”

            “อือ ก็คิดว่าแปลกอยู่ เป้าหมายครั้งนี้มาเพื่อขุดหินเวทที่มีกระจายอยู่ตามเหมืองแท้ๆ ฮิคารุได้เปรียบมากเพราะสามารถเห็นพลังเวทได้”

            “ก็……อย่างนั้นแหละ”

            ลาเวียยืนขึ้นปัดเข่าก่อนจะยิ้มออกมา

            “จะไปหา ‘ใบริวจินกะ’ สินะ?”

            “……ถูกต้อง”

            เผ่ามังกร แล้วก็เลสเซอร์ไวเวิร์นจะชอบกลิ่นของ “ใบริวจินกะ” โดยเฉพาะมังกรระดับสูง—-ถึงกับเอาเมล็ดมาปลูกไว้แถวรัง

            เพราะอย่างนั้นถ้าพบเผ่ามังกรแล้วยืนยันรูปแบบการเคลื่อนไหว จะสามารถรู้ตำแหน่งของ “ใบริวจินกะ” ได้ แน่นอนว่า การพบเผ่ามังกรก็ถือเป็นอะไรที่อันตรายอยู่

            “รู้ดีนะเนี่ย”

            “ทั้งที่บริเวณใกล้ๆมีแหล่งเก็บของได้ตั้งเยอะ แต่กลับเลือกภูเขาที่เคยพบ ‘ใบริวจินกะ’ เลยคิดว่าคงอยากจะทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม”

            “หลักแหลมมาก น่าชื่นชมจริงๆ”

            “ว่าแต่เพราะอะไรเหรอ? ทำไมจู่ๆถึงคิดจะช่วยผู้อำนวยการล่ะ? ทั้งที่โดนทำเรื่องเสียมารยาทซะขนาดนั้นคิดว่าไม่จำเป็ฯต้องช่วยก็ได้นี่”

            “อืม……มันก็ใช่อยู่หรอก”

            มันมีเหตุผลอยู่

            ฮิคารุรู้ได้จากการที่พูดกับรีกชายผมเขียว สหพันธรัฐนี้ก่อตั้งขึ้นบนสมดุลที่ค่อนข้างแปลกประหลาดของประเทศเล็กๆ ทั้ง 7

            ซูบร้าที่ผู้อำนวยการอยู่เป็นประเทศเล็กๆ หากสูญเสียตำแหน่งผู้อำนวยการไปคงเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก

            ถึงจะมอบ “ใบริวจินกะ” ให้ ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้นสักเท่าไร แต่สำหรับรีกเรื่องนี้ถือเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าหากเขาเตรียมตัวเตรียมใจแล้วละก็ ฮิคารุคิดจะเสี่ยงเดิมพันกับเขาอยู่

            เพื่อปรับสมดุลของประเทศนี้

            อธิบายลาเวียไปเช่นนี้

            “ฮิคารุ……ทำไมถึงทำเรื่องที่ไม่ได้เป็นประโยชน์กับตัวเองเหรอ?”

            “ผมต้องอยู่ที่โลกนี้ไปตลอด เลยอยากจะทำให้โลกนี้ดีขึ้นเล็กน้อยก็ยังดี ดังนั้นมันเป็นเหตุผลที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวไง”

            “ฮิคารุ”

            ลาเวียกุมมือของฮิคารุ

            “ฉันเองก็จะช่วยด้วย”

            “ขอบคุณมาก……เอาเถอะยังไงก็ต้องกลับเมืองก่อน เพื่อตรวจสอบว่าหมอนั่นไปเป็นลูกศิษย์ของโคโทบี้หรือยัง”

            “เขาเหรอ จะดูว่าความมุ่งมั่นที่ตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงประเทศเป็นของจริงหรือเปล่าสินะ”

            “ใช่แล้ว”

            ฮิคารุมองโลกในแง่บวกอย่างแปลกประหลาด ราวกับจะเผชิญหน้ากับโลกนี้

            นั่นก็เพราะว่าพูดทุกเรื่องกับลาเวียไปแล้ว แถมเธอยังยอมรับมัน

            ถ้าเพื่อเธอแล้วไม่ว่าอะไรก็จะทำ ต้องขจัดต้นเหตุที่ทำให้โลกนี้ไม่สงบสุข

            “เอาละ ถ้างั้นไล่ตามเลสเซอร์ไวเวิร์นกันเถอะ”

            ฮิคารุข้ามเนินเขาไปพร้อมกับลาเวีย

            ทันใดนั้น—-ตรงปลายทางของทางลาดลง เป็นสถานที่ที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น

            เลสเซอร์ไวเวิร์นนอนอยู่ตรงนั้น

            “……นอนอยู่เหรอ?”

            “น่าจะเป็นอย่างนั้น” 

            “ลาเวีย ไปซ่อนตัวอยู่ตรงโขดหินนั้นก่อนได้ไหม?”

            “ตั้งใจจะไปคนเดียวเหรอ?”

            “คนเดียวมันสะดวกกว่า ลาเวียเองก็ใช้ “ลอบเร้น” ไว้ตลอดด้วย แต่ถ้าผมให้สัญญาณ ช่วยปล่อยเวทมนตร์ที่แรงที่สุดมาเลย”

            “……เข้าใจแล้ว”

            พอพาลาเวียไปส่งที่โขดหิน ฮิคารุก็ลงทางลาดไปคนเดียว

            ก้อนหินเล็กค่อนข้างเยอะจนเกือบลื่น บางครั้งก็มีหินกลิ้งลงไป

            ถ้าหินกลิ้งไปโดนเลสเซอร์ไวเวิร์นคงเป็นปัญหา เลยเดินพร้อมกับปรับมุมไปเรื่อยๆ

            พอหันกลับไป

            ลาเวีย—-น่าจะมองมาจากทางโขคหินอยู่ แต่ฮิคารุก็มองไม่เห็น นั่นก็เพราะว่าเธอใช้ “ลอบเร้น” อยู่ แต่ถ้าเพ่งไปดีๆ จะรู้ว่าอยู่ตรงนั้น ทั้งที่ลาเวียอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่ในสมองกับคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติไปเอง

            (เห็นเป็นอย่างนี้เหรอเนี่ย ค่อยใจชื้นหน่อย)

            ถ้าตั้งใจมองดีๆ พอจะรู้ได้อยู่ ก็เหมาะสมกับเลเวล 1 อยู่

            อย่างไรก็ตามฮิคารุมุ่งหน้าไปหาเลสเซอร์ไวเวิร์น

            พอเข้าไปใกล้ทำให้รู้ถึงความใหญ่โตของมัน

            ขนาดตัวพอๆกับรถโรงเรียน

            แถมยังมีปีกที่ใหญ่โต

            (นี่ระดับล่างแน่เหรอ……)

            ถ้าไวเวิร์นปกติ หรือมังกรมันจะเป็นมอนสเตอร์ที่ใหญ่ขนาดไหนกัน

            แถม “มังกร(龍)” ที่เห็นใน “เมืองทวยเทพโบราณใต้พิภพ” กับ “มังกร(竜)” มันแตกต่างกันอยู่ ถ้าลักษณะรูปร่างเหมือนกับงูขนาดใหญ่จะถูกเรียกว่า “มังกร(龍)”

            ถ้ารูปลักษณ์เหมือนกับกิ่งก่าที่มีปีกคือ “มังกร(竜)”

            “—-ครืออออ……ครืออออออ…………”

            ดูเหมือนจะหลับจริง

            ได้กลิ่นคาวโชยมา

            ตรงปากของเลสเซอร์ไวเวิร์นมีคราบสีแดง เหมือนเพิ่งไปกินอะไรมา

            ใต้ร่างของมัน—-มีใบริวจินกะงอกอยู่

            ดอกสีแดงเหมือนเลือด กลีบดอกที่โค้งมนดูแปลกประหลาด

            ใบของมันแผ่กว้างขนานไปกับพื้น

            (ถ้าเป็นอย่างนี้ก็สบายเลย)

            ฮิคารุเข้าไปใกล้เลสเซอร์ไวเวิร์น