otonari asobi เล่ม 2 ch7-2 คำทักทาย
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนเสื้อผ้าละครับ พวกคุณชาร์ล็อตล่วงหน้าไปก่อนได้นะครับ”
หลังจากผมเก็บกวาดล้างจานแล้วเลยกล่าวบอกคุณชาร์ล็อตเผื่อเธอรีบจะได้ไปก่อนเลย
ปกติผมกับเธอก็แยกย้ายห้องใครห้องมันอยู่แล้วหลังทานอาหารเสร็จ ฉะนั้นพวกเธอไม่มีความจำเป็นต้องรอผม
ผมคิดแบบนั้น ทว่าคำตอบเธอคือ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวชั้นรอจนกว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนะคะ”
ถึงเธอจะบอกแบบนั้น แต่เธอยังไม่กล้าสบตาผม
“แต่ว่ารอไปก็เสียดายเวลานะครับ”
เวลาที่นั่งรอมันน่าเสียดายเปล่าๆ ทว่าคุณชาร์ล็อตหันกลับมาเงยหน้าสบตาผมด้วยท่าทีเขินอาย เธอใช้มือข้างหนึ่งหยิบเส้นผมมาทัดหูตัวเองเล่นก่อนจะกล่าวว่า
“อยากให้เธอไปแถวทางแยกสถานรับเลี้ยงเด็ก ก่อนไปโรงเรียนด้วยกันจะได้มั้ยคะ”
“เอ๋?”
คำขอร้องที่คาดไม่ถึง เล่นเอาผมใจเต้นตึกตัก
“ไม่ได้….เหรอคะ”
ชาร์ล็อตมองหน้าผมทั้งที่หน้าเธอแดงก่ำ ท่าทีอึกอัก กระนั้นก็ยังคงน่ารักมากๆ หากชายอื่นมาเห็นท่าทางเธอในตอนนี้ไม่มีทางที่จะสงบใจได้ง่ายๆ แน่นอนว่าผมก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
ทว่าคำตอบผมคือ
“ขอโทษครับ ถ้าใครมาเห็นผมกับคุณอยู่ด้วยกัน เรื่องราวมันจะวุ่นวายครับ”
ผมปฏิเสธคำขอเธอไป
คุณชาร์ล็อตเจอคำตอบผมเข้าไปเล่น เอาแววตาสลดเลย
ดูจากท่าทางแล้ว เธออยากจะให้ผมไปด้วยกันให้ได้เลย
แต่ว่าผมประเมินแล้วว่า ถ้าใครเห็นผมกับเธออยู่ด้วยกันแล้วข่าวลือเสียๆหายๆมันอาจจะส่งผลกระทบกับเธอจึงปฏิเสธ
ทว่าเธอกล่าว
“ถ้างั้นเลือกเดินไปเส้นทางที่นักเรียนไม่พลุกพล่านด้วยกัน….ถ้าเป็นแบบนั้นพอได้มั้ยคะ”
เป็นคำขอที่คาดไม่ถึงจริงๆ ไม่นึกว่าเธอจะหาทางและขอซ้ำสองอีกรอบ
“อืม..คือว่า..”
ผมอยากจะบอกว่าที่ทำแบบนี้ไปทั้งหมดก็เพื่อเธอ แต่สุดท้ายมันคือคำปฏิเสธอยู่ดี และถ้าบอกไปเธอต้องเศร้าอีกแน่ ผมเลยพูดไม่ออก
ตอนนี้ก้เลยต้องลองทบทวนอีกรอบ
คิดไปคิดมา ไอ้สิ่งที่ผมกังวล บางทีคุณชาร์ล็อตรู้อยู่แล้ว แต่เธอก็รับได้และพร้อมจะชนด้วยถึงชวนผมเดินทางไปด้วยกัน
บางทีสิ่งที่ผมกังวลมันอาจจะเป็นข้อแก้ตัวของผมเองแหละ ถามว่าผมอยากไปด้วยกันกับคุณชาร์ล็อตมั้ย บอกเลยว่าอยากสิ แค่คิดว่าได้เดินทางไปด้วยกันผมก็มีความสุขแล้ว
บางทีอาจจะเป็นไปตามที่คุณชาร์ล็อตว่า เดินทางไปในเส้นที่คนไม่พลุกพล่าน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
หรือต่อให้มีคนมาเห็นจริง ไว้เจอเหตุการณ์แบบนั้นก่อนค่อยแถทีหลังก็ได้น่า
“ขอโทษครับ ถ้าอย่างนั้น ขอเดินทางไปด้วยกันจนถึงเส้นที่มีคนพลุกพล่าน ค่อยแยกย้ายได้มั้ย”
หลังจากคิดละเอียดแล้ว ผมยิ้มก่อนจะตอบออกไป
พอเป็นคำตอบนี้ ชาร์ล็อตฟังจบ สีหน้าท่าทางดีขึ้นอย่างเห็่นได้ชัด มีการส่ายศีรษะราวกับจะยืนยันกับตัวเองว่าเธอไม่ได้ฟังคำตอบผมผิดไปใช่มั้ย
ชาร์ล็อตเกิดอาการเงอะงะ ใช้มือหนึ่งม้วนผมเล่นก่อนจะตอบกลับมาว่า
“ขอบคุณมากนะคะ”
คำขอบคุณมาพร้อมกับหน้าแดงและรอยยิ้มอันสดใสดีใจของเธอ เล่นเอาคราวนี้ผมหน้าแดง เป็นฝ่ายเบนหน้าไม่กล้าสบตาเธอแทนเพราะความเขิน
“โอนี่จังจะไปด้วยเหรอคะ”
เอมม่าจังที่ฟังบทสนทนาของผมกับเธอจนจบ เอียงคอถามสงสัย
“อืม ถูกต้องครับ”
“จริงเหรอคะ เย้”
พอเห็นผมพยักหน้าพร้อมตอบกลับ เอมม่ามีท่าทางดีใจขึ้นมาทันที น่ารักมากๆเลย
“ถ้างั้นรอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบหนึ่งนะครับ”
ผมบอกกับคุณชาร์ล็อตก่อนจะส่งต่อเอมม่าให้เธอดูแล
เอมม่าจังมีท่าทีแข็งขืนเล็กน้อยตอนผมยื่นน้อง แต่ว่าคุณชาร์ล็อตก็ใช้แรงกอดอุ้มเธอจนได้
ระหว่างที่ผมเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อ ผมได้ยินเสียงร้องด้วยความงอแงของเอมม่า ดูเหมือนว่าผมต้องรีบเปลี่ยนเสื้อแล้วล่ะ ไม่งั้นเธอคงอาละวาดแน่ๆ
****
“เดินทางเลยมั้ยครับ”
หลังจากผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ผมถามชาร์ลอตที่รออยู่
“ค่ะ”
ชาร์ล็อตตอบกลับด้วยความดีใจ ลุกขึ้นยืน เดินมาเคียงข้างผม
ส่วนทางด้านเอมม่า ตอนนี้เธอนอนหลับปุ๋ยสบายใจอยู่ในอ้อมอกคุณชาร์ล็อตอยู่
ปกติของเอมม่าอยู่แล้ว เวลาหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน
แต่ว่าโดยปกติ คุณชาร์ล็อตจะปลุกเอมม่าตลอดเวลาไปสถานรับเลี้ยงเด็ก คราวนี้เธอปล่อยให้น้องนอนเลยแปลกใจ
“ไม่ปลุกเหรอครับ”
เนื่องจากเอมม่าหลับ ผมเลยพูดภาษาญี่ปุ่นคุยกับคุณชาร์ลอตแทน
เธอหัวเราะแห้งๆ ตอบกลับมา
“คือว่า..ปล่อยให้น้องนอนแล้วเธออยู่นิ่งดี ก็เลยตั้งใจว่าจะให้น้องหลับไปจนถึงสถานรับเลี้ยงเด็กค่ะ”
“แล้วถ้าไปปลุกตอนถึงแล้ว น้องงอแงเหรอครับ”
“ม..ไม่หรอกค่ะ….มั้งนะ”
ถูก ดูยังไงก็งอแงแหง
แต่แน่นอนว่า ในเมื่อตอนนี้น้องหลับไปแล้ว ก็ไม่อยากจะปลุกหรอก มันลำบากนะ
จะใช้ทริคครั้งก่อนเปิดเสียงน้องแมว คราวนี้คิดว่าไม่น่าเวิรฺ์กแล้ว
แถมถ้าปลุกเธอตอนนีี้ เอมม่าอาจจะงอแงและเสียเวลา ทำให้เดินทางไปโรงเรียนช้ากว่าเดิมด้วย
“ม่า ในเมื่อหลับแล้วก็ช่วยเหลือไม่ได้ครับ ไปกันเลยมั้ย”
ตอนนี้ก็มีแค่ผมกับเธอสองคน ผมเดินทางไปด้วยกัน โดยผมรับเอมม่า เป็นคนอุ้มแทนชาร์ล็อต
ผมเตรียมจะเดินไปละ แต่ว่าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด จนผมต้องหยุดฝีเท้า
เป็นเพราะว่า ก่อนผมจะเดิน มีใครบางคนดึงแขนเสื้อผม
“ชะชะชะชะ คุณชาร์ล็อคครับ?”
“เดินไปด้วยกันอย่างนี้ ได้มั้ยคะ”
ผมกล่าวตะกุกตะกัก เห็นสีหน้าท่าทางเธอที่กังวลตอนถามและเงยหน้ามองมาที่ผม
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายครับ..”
เห็นสีหน้าท่าทางเธอแล้วจะบอกว่า ไม่ให้ทำ ก็พูดไม่ออกอะนะ
ผมตอบกลับไปพร้อมพยักหน้า
“ข…ขอบคุณนะคะ”
พอผมตอบตกลง คุณชาร์ล็อตมีสีหน้าแช่มชื่นดีใจมาก กล่าวขอบคุณกลับมา ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะ แหะแหะแหะ เห็นแล้วชวนนึกถึงเอมม่าตอนดีใจก็แบบนี้ แสดงว่าเธอคงมีความสุขมากจริงที่ผมตอบตกลงคำขอเธอ
ผมเห็นเธอแล้ว ในหัวผมมีคำถาม
จะว่าไป เธอคิดยังไงกับผมกันนะ
แต่แน่นอนว่า คิดไปก็ไม่รู้คำตอบอยู่ดี
และหลังจากเดินไปด้วยกัน คุณชาร์ล็อตกล่าวว่า
“อาโอยางิคุง สนใจใช้เส้นทางนี้แทนมั้ยคะ”
ปกติก็น่าจะไปเส้นทางปกติ แต่คราวนี้ผมแปลกใจว่าทำไมจู่ๆเธอเลือกใช้เส้นทางที่คนไม่ค่อยเดินกันนะ
“อืมม แต่ว่า..ก็เข้าใจแหละว่าใช้เส้นนี้เดินทางแล้วเร็วกว่า…”
ถนนเส้นที่คุณชาร์ล็อตชี้ เป็นทางที่ไปแล้วเดินทางเร็วกว่าเส้นปกติก็จริง แต่ว่ามันค่อนข้างจะชันเอาเรื่องเลยล่ะ คนถึงไม่เลือกใช้เส้นนี้เดินไปโรงเรียนกัน
แต่ก็พอเข้าใจได้แหละว่า ถ้าคำนึงถึงเรื่องความเร็ว ใช้เส้นนี้ก็ส่งเอมม่าได้เร็วและมาโรงเรียนได้เฉียดฉิวพอดี
****
จบ 7-2
เนือยๆอืดๆไปตามเรื่อง แต่ก็ยังดุน่าแปลล่ะวะ เอาไว้หมดฟีลเด๋วว่ากันอีกทีเนอะ ตอนนี้ก็แปลไปก่อนจ้า
อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า kurakon
