otonari asobi เล่ม 2 ch8-1 งานเลี้ยง
ตอนนี้น้ำเยอะจัด จะสรุปย่อๆเลย
หลังจากสอบเสร็จ อากิฮิโตะกับอากิระ และนักเรียนคนอื่นทั้งห้องก็จะพาชาร์ล็อตไปงานเลี้ยงต้อนรับ แต่ว่ายังหาสถานที่ไม่ได้ อาจารย์มิยุเลยจัดการจองร้านให้เรียบร้อย โดยเธอไม่ได้ไปด้วยเพราะอยากให้นักเรียนสนุกกันล้วนๆโดยไม่ต้องเกร็งเพราะมีอาจารย์อยู่ในกลุ่ม
****
ในงานเลี้ยง อากิฮิโตะจะนั่งโต๊ะร่วมกับชาร์ล็อตและตัวละครใหม่ สองตัวคือ ชิมิสึ อาริสะ (สาวผมน้ำตาล) กับ ชิโนโนเมะ คาริน (สาวผมดำอกโต) ตอนหลัง ชิมิสึ จะกลายเป็นเพื่อนสนิทของชาร์ล็อต
ชิมิสึจะเป็นคนที่สังเกตเห็นว่า จริงๆแล้วอาโอยางิกับชาร์ล็อตสนิทสนมกันดีผิดกับภาพเบื้องหน้าที่แสดงให้คนอื่นเห็น
ด้วยความที่นั่งโต๊ะเดียวกัน มันจะมีเรื่องว่าอาโอายางิถามชิโนโนเมะว่า
“ชอบน้ำส้มรึเปล่าครับ”
แต่ว่าชิโนโนเมะเป็นพวกสาวน้อยมืดมน ขี้ตกใจ พอโดนถามปุ๊บก็สะดุ้ง จังหวะนั้นเป็นตอนเธอกำลังดื่มน้ำส้มพอดีเลยสำลักน้ำ
“ป..เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
ผมรีบเดินไปลูบหลังเธอเบาๆให้หายสำลัก
“ไหวมั้ย ถ้าไม่หาย ลองค่อยๆหายใจเข้าลึกๆนะ”
เธอปฏิบัตติตามคำสั่งผม ทีนี้ด้วยความที่ว่าหน้าอกของคารินใหญ่ระดับกราเวียร์ไอดอลยังต้องอาย อกเธอเลยอูมขึ้นมากกว่าเดิม เลยต้องรีบเบนสายตาหนี
“..ที่แท้มีแผนแบบนี้นี่เอง”
“ไม่ได้มีนะ”
ก่อนที่ผมจะละสายตา ชิมิสึสบตาผม ถามคำถามด้วยเจตนาแกล้งชัดเจน เล่นเอาผมต้องรีบปฏิเสธก่อน
“บู่…”
“หือ?”
ผมได้ยินเสียงประหลาด หันไปดูต้นเสียง พบว่าชาร์ล็อตที่อยู่ด้านข้างผมเป็นคนส่งเสียงงอนออกมา เธอยื่นมือมาจากใต้โต๊ะกระตุกแขนเสื้อผม
หมายความว่าไงหว่า
หรือเพราะผมไปมองหน้าอกสาว เธอเลยคาใจงั้นเหรอ
คุณชาร์ล็อตคร้าบบบ โปรดอย่าเข้าใจผมผิดว่าเป็นพวกหื่นกามนะ พลีสสส
“เอ่อ อย่าส่งเสียงแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจผิดนะครับ”
“อาโอยางิคุงเป็นพวกชอบคนหน้าอกใหญ่สินะคะ”
“ด..เดี๋ยวก่อน เข้าใจผิดละครับ เข้าใจผิดแบบมหันต์เลย หัวข้อนี้พาผมชิบหายได้เลยนะ”
ชาร์ล็อตหรี่ตามองด้วยท่าทีไม่ไว้ใจในคำตอบที่ผมเพิ่งกล่าวปฏิเสธสุดพลังตะกี้
ชิบหายละครับ คุณชาร์ล็อตปักใจเชื่อแล้วแหงว่าผมชอบสาวอกโต
แถมงานเริ่มหยาบเพราะ ชิมิสึพูดเสริมต่อมาอีก เล่นเอาผมแทบหาปีับคลุมหัว
“อาโอยางิคุงปฏิเสธปากคอสั่นแบบนี้ มันกลับกันว่าแทงใจว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่าคะ”
“คุณชิมิสึครับ โปรดอย่าเอาน้ำมันราดกองไฟเถอะครับ ยิ่งคุณพูดผมยิ่งงานเข้ากว่าเก่านะครับ”
“ค่าค่า แกล้งแค่นี้พอแล้วเนอะ ก่อนที่นายจะต้องหาปี๊บมาคลุมหัวจริงๆ”
คุณชิมิสึดูจะพอใจที่เห็นผมร้อนรน ส่งยิ้มให้ผม ในขณะที่ผมเบือนหน้าหนีสายตายิ้มเยอะของเธอ
เอาวะ อย่างน้อยก็ยังดีที่เธอไม่พูดเรื่องนี้ต่อ ไม่งั้นคุณชาร์ล็อตอาจจะปักใจเชื่อจริงก็ได้
ส่วนคนสำลัก คุณชิโนโนเมะ ก็หายสำลักละ เธอเป็นตัวต้นเหตุแต่ก็ไม่ได้พูดว่าร้ายใคร หรือด่าทอใครนะ เป็นคนดีระดับหนึ่งเลย แต่ว่าการที่ไม่มีส่วนร่วมในบทสนทาร่วมโต๊ะ เธอคงจะเหงาแหละ
“คุณชิโนโนเมะชอบอะไรเหรอครับ”
ผมคิดว่าปล่อยคนเหงาร่วมโต๊ะคงไม่ดีเลยลองถามเธออีกรอบ
พอถูกถาม เธอมีอาการเขินอายนึกไม่ถึงว่าจะมีคนใส่ใจ ก่อนจะตอบว่า
“เอ่อ…ชอบ..ตุ๊กตาค่ะ”
คุณชิโนโนเมะตอบเสียงเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็ยังได้ยินอยู่ดี
ก็ไม่ได้เป็นงานอดิเรกที่แปลกอะไรนี่หว่า ออกจะเป็นความชอบที่่น่ารักสมหญิงด้วยซ้ำ
“ชอบตุ๊กตาแบบไหนเหรอครับ”
“เอ๋…?”
ผมลองเปิดประเด็นสนทนาเพิ่ม ส่วนคุณชิโนโนเมะส่งเสียงด้วยความตกใจ เงยหน้ามองผม
ทำไมหว่า ไอ้ที่ผมถามมันแปลกขนาดนั้นเลยเรอะ
จะว่าไป ผมข้างหน้าของเธอก็ปิดตาซะจนแทบมองไม่เห็นลูกกะตาเธอเลยแฮะ อ่านอารมณ์เธอยากเหมือนกัน
“ไม่คิดว่า..เป็นงานอดืเรกที่ดูบ้าบอเหรอคะ”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ”
“ก็มัน..เหมือนเด็กไม่รู้จักโตค่ะ”
เจอคำตอบเข้าไปเล่นเอาผมคิดว่า เธอคงมีอดีตโดนคนหยามเรื่องนี้ล่ะมั้ง
ซึ่งแน่นอนว่า ผมไม่ใช่คนที่ชอบเข้าไปตัดสินด่วนสรุปเรื่องต่างๆของชาวบ้านอยู่แล้ว
ก็ถ้าเขาชอบของเขา คุณจะไปเสือกหรือเจ้ากี้เจ้าการกับเรื่องชาวบ้านล่ะ ปัญญาอ่อนมาก
“ในโลกใบนี้มีผู้ใหญ่อีกจำนวนากที่โตแล้วแต่ก็ยังชอบตุ๊กตานะครับ ผมคิดว่าคุณไม่ต้องใส่ใจกับคำพูดคนอื่นหรอก แถมตุ๊กตามันน่ารักออกจะตาย”
“อาโอยางิคุงก็…ชอบตุ๊กตาเหรอคะ”
“นั่นสินะ..อืม..ชอบครับ”
“….อา”
ผมพยักหน้าตอบกลับ คุณชิโนโนเมะเห็นท่าทีผม เธอส่งเสียงอุทานด้วยความดีใจ
เอาตามตรง ตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยมีตุ๊กตาในชีวิตสักตัว แต่ผมก็รู้ดีถึงความน่ารักตุ๊กตานะ อย่างน้อยผมก็ไม่ไดโกหกเธอละกัน ถ้าตอบได้แค่สั้นๆว่าชอบหรือเกลียด ความรู้สึกผมก็เอนเอียงไปทางชอบอยุ่แล้ว
“คือว่า..คิดว่าไงคะ”
คุณชิโนโนเมะเปิดมือถือโชว์หน้าจอให้ดู หน้าจอเป็นรูปตุ๊กตาผู้หญิงตัวน้อย
ผมรู้จักตุ๊กตาในรูป มันเป็นตัวละครจากอนิเมะ
แค่มองผ่านหน้าจอก็รู้ได้ถึงคุณภาพของตุ๊กตาในรูปว่าประณีตมาก และรายละเอียดของตุ๊กตา พอจะมองว่ามันไม่น่าใช่ของที่ซื้อจากห้าง แต่เป็นของทำเองซะมากกว่า
“เจ้านี่ อย่าบอกนะว่าคุณเป็นคนทำเองเหรอครับ”
พอถูกถามเรื่องที่ชอบ คุณชิโนโนเมะพยักหน้าตอบรับอย่างเอาเป็นเอาตาย
“สุดยอดไปเลยครับ ไม่เจ๋งจริงทำแบบนี้ไม่ได้แน่”
“แฮะแฮะ”
พอถูกชม คุณชิโนโนเมะผุดรอยยิ้มด้วยความดีใจ
ปกติตอนเรียนในห้อง ผมไม่เคยได้พูดกับเธอเลย แต่ว่าวันนี้ พอได้ลองคุยดู ที่แท้เธอก็เป็นคนดี พอได้คุยเรื่องที่ชอบก็ยิ้มแย้ม สีหน้าท่าทางออกชัด อาจจะเป็นเด็กช่างพูด ร่าเริงแจ่มใสด้วยซ้ำ ไม่ใช่สาวน้อยมืดมนแบบที่เห็นแต่แรกเลย
ผมคิดว่า การเปิดบทสนทนาคุยกันขนาดนี้น่าจะกำลังดีแล้วมั้ง
หือ?
ขณะที่ผมกำลังมองสีหน้าคุณชิโนโนเมะที่กำลังดีใจ ปรากฏว่าคุณชาร์ล็อตกำลังดึงแขนเสื้อผม พอหันกลับไปมองเธอ พบว่า เธอมีสีหน้าหงอยเหงาขณะที่มองหน้าผมกลับ
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่า คุณชาร์ล็อตเห็นผมคุยแต่กับสาวๆตรงหน้าล่ะมั้ง และได้เป็นคนที่แค่ฟังอยู่ฝั่งเดียว ไม่ได้พูดคุยร่วมวงสนทนาด้วย
ชิบหายอีกละกุ นี่มันงานเลี้ยงต้อนรับชาร์ล็อต ก็ต้องให้ความสำคัญกับเธอ แต่ตูดันไปให้ความสำคัญกับสาวอื่นแทน สีหน้าเหงาแบบนั้นก็ไม่แปลกเลย
“คุณชาร์ล็อตครับ ชินกับชั้นเรียนในห้องเราแล้วรึยังครับ”
“เอ๋..ค่ะ เพราะว่าทุกคนเป็นคนที่มีน้ำใจมากๆ ก็เลยชินกับชั้นเรียนในห้องได้เร็วค่ะ”
พอผมคุยกับเธอปุ๊บ สีหน้าแววตาเธอเปล่งประกายวิบวับขณะตอบผม ดูออกเลยว่าคุณชาร์ล็อตดีใจมากๆที่ผมหันไปคุยกับเธอ
เธอนี่ก็เด็กขี้เหงาไม่เบาเหมือนกันแฮะ
“ถ้าชินก็ดีแล้วครับ”
หือ?
“เอ๊ะ..”
พอคุณชาร์ล็อตยิ้มแย้มมีความสุข อีกคนที่ดึงเสื้อผมก็เป็นคุณชิโนโนเมะที่ท่าทางเหงาๆอีก
โอ้ยยยย วุ่นเกินละกู
“มีอะไรเหรอครับ”
“คือว่า..ชั้นเป็นคน..ทำเจ้านี่เองนะ”
คุณชิโนโนเมะกล่าาวจบ โชว์หน้าจอมือถือให้ดู เป็นรูปตุ๊กตาแมว ตัวนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นงานคุณภาพสูง บ่งบอกชัดถึงฝีมือคนทำได้ชัดเจน
ดูแล้วคงไม่มีใครเคยคุยงานอดิเรกกับเธอ พอมีคนที่คุยก็คงอยากจะแสดงสิ่งที่ชอบให้คนอื่นดูสินะ
“เจ๋งมากครับ ชอบแมวเหรอครับ”
“อ..อืม ชอบเพราะว่ามันน่ารักค่ะ”
“งั้นเหรอครับ ผมก็ชอบแมวเหมือนกัน”
“เอ๋ ชอบเหมือนกันเหรอคะ”
คุณชิโนโนเมะพอรู้ว่าผมชอบแมวเหมือนเธอ สีหน้าท่าทางเธอดีใจมากเลย
จะว่าไงดีหว่า ความรู้สึกที่ผมมองเธอตอนนี้เหมือนมองเด็กตัวน้อย..ไม่สิ เหมือนเห็นเอมม่าอีกคนเลยก็ว่าได้
ทั้งที่เธออายุพอๆกับผม แต่จากบรรยากาศเธอตอนนี้ ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเธอเป็นน้องสาวมากกว่า
“บู่…”
“เอ๋”
เชี่ยไรเนี่ย
คราวนี้คุณชาร์ล็อตเป็นฝ่ายเหงาต่ออีกละ
“ป…เป็นอะไรเหรอครับ”
“อาโอยางิคุงใจร้ายที่สุด”
ห๊ะ
เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“ถ้าผมทำอะไรให้ไม่พอใจต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่ว่า ชั้นเองก็อยากเป็นคนที่ได้คุยกับเธอนะ”
“เอ๋…?”
คำพูดที่คาดไม่ถึงของเธอ เล่นเอาผมใจเต้นแรงแทบกระดอนออกปาก
คุณชาร์ล็อตใช้นิ้วม้วนผมตัวเองเล่น เป็นภาษากายบอกชัดที่ใครภายนอกมาเห็นก็บอกได้เลยว่าเธอกำลังงอนผมอยู่
****
จบCH 8-1
วันนี้จัดไปชั่วโมงครึ่ง เรื่อยๆอืดๆประมาณนี้แหละนะ
กะจะย่อยาวๆ แต่ตอนนี้ยังพอแปลได้ก็จัดไปก่อนละกัน55
อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า kurakon
