ตอนที่ 30 ความเงียบสงบก่อนพายุ
ชิวอี้เหลินยืนเงียบ ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่เฉินซึ่งเพิ่ง
ติงต้าหมานที่อยู่ด้านข้างยกยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่พยายามปกปิดความเกลียดชังอีกต่อไป เขาคิดว่าสิ่งที่เฉินซังเหิงทําจะต้องถูกประธานชิวต่อว่าอย่างรุนแรงแน่นอน ตอนนี้เขาแทบจะรอดูหน้าตาที่น่าสังเวชของอีกฝ่ายตอนถูกไล่ออกไม่ไหวแล้ว
เฉินซังเหิง แกคิดว่าแกจะแย่งตําแหน่งผู้อํานวยการฝ่ายความมั่นคงภายในไปจากฉันได้งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!
ตอนนี้ติงต้าหมานดีใจรอแล้ว เขากําลังคิดถึงผลลัพธ์สุดท้ายของเรื่องนี้อยู่ในใจ ถ้าทั้งหมดเป็นไปตามที่เขาคิดคืนนี้เขาคงได้เลี้ยงฉลองใหญ่ให้กับตําแหน่งใหม่ของเขา
รปภ. หลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังเองก็ดูมีความสุขเช่นกันพวกเขาเองก็ไม่พอใจกับผู้อํานวยการฝ่ายความมั่นคงภายในคนนี้เหมือนกัน!
กล้าที่จะดูถูกนายน้อยหรวน แถมยังไม่ไว้หน้าผู้จัดการติงเฉินซังเหิงคนนี้มันสมควรตายแล้ว!
แต่ประโยคต่อไปของชิวอี้เหลินก็ทําให้ทุกคนต้องงงงวยไปในทันที
“คุณเฉิน คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ชิวอี้เหลินถามด้วยความเป็นห่วง
ซื้อ-! ทุกคนที่เห็นภาพนี้ตกตะลึง
ริมฝีปากของติงต้าหมานเปิดกว้าง เขาไม่สามารถทําความเข้าใจกับสิ่งที่เห็นได้จริงๆ
รปภ. หลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเองก็รู้สึกสับสนเช่นกัน สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?
ไม่ใช่แค่ประธานชิวจะไม่ตําหนิชายคนนั้น แต่เธอยังถามเขาอย่างเป็นห่วงอีกด้วย?!
ดวงตาของเฉินซ้งเหิงนิ่งสงบ เขาหยิบบุหรี่อีกมวนหนึ่งออกมาจากกล่องบุหรี่และจุดไฟ
“ไม่เป็นไร มันแค่น่ารําคาญเฉยๆ” เขาพูดเบาๆ
ชิวอี้เหลินโน้มตัวลงด้วยความเคารพและกล่าวขอโทษ “ต้องขอโทษด้วยค่ะที่พนักงานของเราไม่เข้าใจกฎ”
ฮือฮา ฮือฮา
การกระทําของชิวอี้เหลินครั้งนี้ทําให้รปภ. ทุกคนต้องตกใจอีกครั้ง!
กลุ่มรปภ. ทั้งหมดเบิกตากว้าง พวกเขาแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเห็น
นี่ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?
ติงต้าหมานอ้าปากค้าง เขาตกตะลึงจนสมองว่างเปล่า
เฉินซังเหิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับบุหรี่ในปาก
เขาเดินไปตรงหน้าติงต้าหมาน ดวงตาของเขามองไปที่ติงต้าหมานอย่างมีความหมาย
“พวกคุณคิดว่าหรวนเหวินเหย่าจะช่วยพวกคุณได้อย่างงั้นเหรอ?” เฉินซ้งเหิงถามเบาๆ
ติงต้าหมานอ้าปากค้าง เขายืนแข็งราวกับหิน เหตุการณ์ในตอนนี้มันเหนือความคาดหมายของเขามากเกินไป
ทําไมประธานชิวถึงได้ไม่รู้สึกโกรธเมื่อรู้ว่านายน้อยหรวนถูกทําร้าย แถมเธอยังโน้มตัวลงขอโทษเฉินซังเหิงอีก!?
เพราะอะไร? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!
ความเย็นชาในดวงตาของติงต้าหมานค่อยๆจางหายไปจู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างเชื่องช้า “นี่อาจจะเป็นการเข้าใจ ผิด”
“เข้าใจอะไรผิดงั้นเหรอ? เปล่านี่! ที่พูดมาทั้งหมดถูกต้องแล้ว”
เฉินซังเหิงค่อยๆพ่นแหวนควันออกมา ดวงตาของเขานิ่งสงบ ”เป็นผมเองแหละที่ตบเขา แถมผมยังตบหน้าเขาต่อหน้าชิวอี้เหลินอีกด้วย แม้แต่เธอยังไม่ว่าอะไรผมเลย แล้วคุณเป็นใคร?”
ติงต้าหมานหน้าชา ขาของเขาอ่อนแรง หยดเหงื่อเย็นไหลจากหน้าผากของเขา
สมองของเขาว่างเปล่า
นี่มันอะไรกัน… เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?!
รปภ. ที่อยู่รอบๆเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน พวกเขามองไปที่ประธานชิวอย่างเงียบๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ
แต่… ชิวอี้เหลินทําเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
ในตอนนี้ หัวใจของรปภ. ทุกคนเริ่มรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมา
พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเลือกข้างผิด
“เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินว่าคุณ.. จะหักแขนทั้งสองข้างของผมงั้นเหรอ?” เฉินซังเหิงพูดและจ้องมองไปที่ติงต้าหมาน
” ปะ ป่าวนี่ คุณน่าจะได้ยินผิดแล้วล่ะ ผมไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลยนะครับ” ติงต้าหมานส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ
“พี่น้อง! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกไปเลยใช่มั้ย!?” ติงต้าหมานหันหน้าไปถามกลุ่มรปภ. ที่อยู่ข้างหลังเขา
มุมปากของเฉินซังเหิงยกขึ้นเป็นเส้นโค้ง “โอ้งั้นเหรอ?”
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาวางไว้บนไหล่ซ้ายของติงต้าหมาน
ร่างกายของติงต้าหมานสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน กระบองสไลด์ที่อยู่ในมือซ้ายของเขาตกลงไปที่พื้น
“นี่ของใคร?! ใครอนุญาตให้เอาอาวุธเข้ามาแบบนี้ฉันเคย บอกพวกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าบริษัทของเราไม่อนุญาตให้ใช้ความรุนแรง ครั้งนี้ฉันจะยึดมันไว้ก่อน แต่ถ้าหากมีครั้งหน้าอีกก็อย่าหาว่าฉันไม่สุภาพนะ!” ติงต้าหมานตัดสินใจแสดงบทคนดีออกมา
” หึ!”
ใบหน้าของเฉินซังเหิงสงบ เขาจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่น
ฟึ่บ!
บิดข้อมือ!
“โอ้ย!” ติงต้าหมานส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสังเวชมือ ซ้ายจนถึงไหล่ทั้งหมดของเขาถูกบิดจนหลุด!
ไหล่หลุด?!
ใบหน้าของติงต้าหมานซีด เขายังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ
ทันใดนั้นมือของเฉินซังเหิงก็ย้ายมือมาที่ไหล่ขวาของเขา
ติงต้าหมานพยายามสะบัดมือของเฉินซ้งเพิ่งออกสุดแรง
”กร้อบ!” เสียงหักของข้อต่อดังออกมา!
ไหล่ขวาของติงต้าหมานถูกหัก แขนขวาของเขากลายเป็นปวกเปียกทันที!
“อ๊ากกกกก !” ติงต้าหมานร้องโหยหวนแล้วคุกเข่าลงกับพื้น
กลุ่มรปภ. ที่อยู่ข้างหลังเขาทุกคนตกใจจนหน้าซีด!
นี่มันอะไรกัน?!
เขากล้าหักแขนของผู้จัดการติงต่อหน้าประธานชิวเลยงั้นเหรอ?!
นี่มันกล้ามากเกินไปแล้ว!
หยิ่งผยองเกินไป!
เฉินซังเพิ่งมองอย่างเฉยเมย เขาดึงกระดาษทิชชูออกมาแล้วเช็ดมือ
จากนั้นก็หันหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้
ทั้งสํานักงานเงียบกริบ
เหลือเพียงเสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชของติงต้าหมาน….
ชิวอี้เหลินยืนอยู่ตรงนั้น มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับไม่ได้เข้ามาห้ามหรือพูดอะไร ดูเหมือนว่าเธอจะยอมรับกับสิ่งที่เฉินซึ่งเหิงทําอย่างสมบูรณ์
“พวกคุณยืนทําอะไรอยู่ตรงนั้น?” เฉินซังเหิงเหลือบมองกลุ่มรปภ. และกล่าวอย่างไม่แยแส ” หรือว่าพวกคุณอยากโดนแบบเขา?”
ตึก ตึก ตึก! รปภ. ตัวสั่น พวกเขาถอยหลังออกไปหลายก้าว
” ทุกคนออกไป” ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินหดลงจ้องมองไปที่กลุ่มรปภ. อย่างเย็นชา
หน้าของเหล่ารปภ. กลายเป็นน่าเกลียด พวกเขาพยายามหามติงต้าหมานที่กําลังร้องอย่างทรมานออกจากห้องไป
ไม่ไกลจากห้องสํานักงาน
หรวนเหวินเหย่ากุมใบหน้าที่บวมเป่งจ้องมองไปที่ฉากนี้อย่างดุร้าย “ติงต้าหมาน ไอ้ขยะ..”
“นายน้อยหรวน คุณจะยืนมองอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม? จะเข้ามาจิบชาในห้องผมก่อนไหมครับ?
เฉินซังเหิงนั่งบนเก้าอี้และกล่าวทักทายหรวนเหวินเหย่าที่อยู่ด้านนอกประตู
หรวนเหวินเหย่ากํามัดแน่น การแสดงออกของเขาทั้งน่ากลัวและเย็นชา
“เฉินซัง… ฝากไว้ก่อนเถอะ!” เขาจ้องไปที่เฉินช้งเหิงอย่างเคียดแค้นก่อนเดินจากไป
ลําพังแค่ตัวเขาคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนแซ่เฉินคนนี้ ตอนนี้เขาจึงทําได้เพียงแค่กลืนความเคียดแค้นและเดินจากไป
แต่หรวนเหวินเหย่าจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน!
ความอัปยศที่เขาได้รับในวันนี้ เขาจะต้องคืนมันกลับไปเป็นสองเท่า!
ในห้องสํานักงาน ชิวอี้เหลินมองไปที่เฉินซังเหิงด้วยดวงตาที่สวยงาม
สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่เธอจะควบคุมได้จริงๆ
เธอส่ายหัวเบาๆและถอนหายใจ จากนั้นก็เดินออกจากห้องทํางานไป..
ตอนเย็นหลังเลิกงาน ดวงอาทิตย์ตกย้อมท้องฟ้าทั้งหมดเป็นสีส้ม
Mercedes-Benz สีดําห้าคันจอดรออยู่ที่หน้าอาคารชิวฉี
ชิวอี้เหลินก้าวเดินออกจากอาคารพร้อมกับเฉินซ้งเหิง
เมื่อทั้งสองเข้าไปในรถ รถ Mercedes-Benz ทั้งห้าคันก็
ขับออกไปอย่างช้าๆ
เส้นทางที่ขับผ่านนั้นเป็นเส้นทางปลอดภัยที่ทีมบอดี้การ์ดได้เตรียมการไว้แล้ว เส้นทางนี้หลีกเลี่ยงความแออัดและความเสี่ยงที่เป็นไปได้ทั้งหมด
รถขับออกไปตามวงแหวนรอบนอก หลีกเลี่ยงการผ่านอาคารสูงเพื่อหลีกหนีการซุ่มโจมตีของสไนเปอร์
ระหว่างทางดูเงียบสงบมาก
นับตั้งแต่เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในงานศพของตระกูลหวงครั้งนั้น ตระกูลหวงทั้งหมดก็หายตัวไปอย่างปริศนา….
อย่างไรก็ตามยิ่งมีความวิตกกังวลในหัวใจของชิวอี้เหลินมากเท่าไหร่ เธอก็จะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น
เธอรู้ดีว่าตระกูลหวงนั้นไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ
ดูซีรีย์
เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างกระจกกันกระสุนมองไปที่บรรยากาศของถนนในตอนเย็น
เธอรู้สึกกังวลในใจอย่างอธิบายไม่ถูก…
นี่คือความเงียบสงบก่อนที่จะเกิดพายุงั้นเหรอ?
