ตอนที่ 32 ต่งเหมิน
เวลา 23.00 น.
ที่ต่งเหมินวิลล่า
วิลล่านี้ตั้งอยู่ตรงกลางสวนขนาดใหญ่ พื้นที่ทั้งหมดนี้ถูกจํากัดว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว
โดยรอบมีบอดี้การ์ดหลายสิบคนในชุดสูทยืนประจําการอยู่ทุกๆ สิบเมตรจนทําให้คนที่เดินผ่านไปมาไม่มีใครกล้าเข้าใกล้สถานที่แห่งนี้
เพราะที่แห่งนี้คือสํานักงานใหญ่ขององค์กรต่งเหมิน ประจําเซี่ยงไฮ้
องค์กรต่งเหมินคือกองกําลังใต้ดินที่น่าสะพรึงกลัวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดของเซี่ยงไฮ้
ในความมืดมิด รถซีดาน BMW series-7 ขับช้าๆ มาหยุดที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ต่งเหมิน
หรวนเหวินเหย่าก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและรีบเดินไปที่ทางเข้าคฤหาสน์
หลังจากผ่านการตรวจค้นร่างกายหลายรอบ หรวนเหวินเหย่าก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในคฤหาสน์ได้
ระหว่างที่หรวนเหวินเหย่ากําลังก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ ท่าทางของเขาก็กลายเป็นอ่อนน้อมไปในทันที สภาพของเขาในตอนนี้นั้น ไม่ต่างจากคนรับใช้
ทั้งหมดนี้คือการแสดงความเคารพอย่างที่สุดต่อบุคคลที่อยู่ในคฤหาสน์!
ด้านในคฤหาสน์ต่งเหมิน
มีร่างหนึ่งนั่งอยู่เงียบๆ บนโซฟาหนังเสือขนาดใหญ่พร้อมกับซิการ์ในปาก บรรยากาศดูสงบและน่ายําเกรง
“สวัสดีครับคุณตง”
หรวนเหวินเหย่าที่เดินเข้ามา เมื่อเห็นร่างนั้น เขาก็คุกเข่าลงทําความเคารพทันที
เด็กหนุ่มผู้มีชื่อเสียงในเซี่ยงไฮ้ ตอนนี้กําลังคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อทําความเคารพต่อคนที่อยู่ตรงหน้า
หัวเข่าของลูกผู้ชายเปรียบเหมือนดั่งทอง แต่ในเวลานี้หรวนเหวินเหย่ากลับไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย
นี่แสดงให้เห็นได้ว่าตัวตนของคนที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น น่ากลัวขนาดไหน!
ชายคนนั้นนั่งสูบซิการ์อยู่บนโซฟาอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา
หรวนเหวินเหย่ายังคงคุกเข่าข้างเดียวโดยไม่กล้าขยับตัว
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคารพและความกลัว
“ลุกขึ้น” ชายหนุ่มพ่นควันออกมาช้าๆ
ชายหนุ่มบนโซฟาอนุญาตให้หรวนเหวินเหย่าลุกขึ้นยืนจากนั้นหรวนเหวินเหย่าก็ลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง
“มาที่นี่ มีอะไรงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ
“ผมมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณตง!” หรวนเหวินเหย่าโค้งตัวลงด้วยความเคารพ “คุณตง ได้โปรดช่วยผมด้วย!”
ชายคนนั้นเหลือบมองมาที่หรวนเหวินเหย่าเบาๆ
“หือ? เป็นเพราะแผลที่หน้าของคุณงั้นเหรอ?”
ร่างกายของหร่วนเหวินเหยาสั่นเทา เขาพูดออกมาด้วยความโกรธ “ใช่ครับ! วันนี้ผมโดนหมาตัวหนึ่งทําร้ายมา และที่ ผมมาวันนี้ก็เพื่อมาขอร้องให้คุณตงช่วย”
คุณตงที่นั่งอยู่บนโซฟาแสดงรอยยิ้มน่ารังเกียจออกมา “นายน้อยหนุ่มแห่งหรวนเมดิซีนอย่างคุณถูกตบหน้างั้นเหรอ?”
หรวนเหวินเหย่าไม่กล้าที่จะโกรธ เขาทําเพียงแค่คุกเข่าและก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
คุณตงคนนี้เป็นดั่งเงามืดของเซี่ยงไฮ้และตลอดหลายปีที่ผ่านมา… หรวนเหวินเหย่าก็มาแสดงความเคารพต่อคุณตงคนนี้ทุ กปี
เมื่อเจอปัญหาที่เขาแก้ไม่ได้ เขาก็จะมาขอร้องคุณตงให้จัดการ “เรื่องสกปรก” เหล่านั้นให้เขา!
“เท่าไหร่?” คุณตงถามอย่างแผ่วเบาหลังจากจิบซิการ์ของเขา
องค์กรต่งเหมินของเขาเป็นกองกําลังใต้ดินขนาดใหญ่ที่ปกครองพื้นที่แถวนี้ ถ้าจะขอให้ตงเหมินทํางาน… ราคาที่ต้องจ่าย มันจะน้อยได้ยังไง?
“ตราบเท่าที่คุณตงสามารถช่วยผมกําจัดไอหมานั่นได้ผมยินดีจะจ่าย..!” หรวนเหวินเหย่ากางฝ่ามือออกห้านิ้ว
นี่หมายถึงห้าล้าน
“น้อยเกินไป” คุณตงกล่าวอย่างเหยียดหยาม “สิบล้านถ้าคุณสู้ไหว แต่ถ้าไม่ก็ออกไป”
ดวงตาของหรวนเหวินเหย่าดูไม่เต็มใจ เขาลังเลอยู่นานก่อนที่จะพยักหน้า
“ดี! เงินแค่สิบล้าน! ตราบใดที่คุณตงสามารถกําจัดมันได้ผมจะจ่ายให้ทันที!
คุณตงค่อยๆ คีบซิการ์ออกจากปาก ลุกขึ้นจากโซฟาและหันหลัง
” พรุ่งนี้คุณจะได้รับผลลัพธ์ที่น่าพอใจ”
หลังจากพูดจบ คุณตงก็ค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปอย่างสงบ
หรวนเหวินเหย่าตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น! มันคือความตื่นเต้นของการแก้แค้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
หน้าของเขาเต็มไปด้วยความน่าเกลียด ตราบใดที่คุณตงจัดการคนแซ่เฉินนั่นด้วยตัวเอง มันจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
หลังจากผ่านค่ําคืนมืดมิด
พระอาทิตย์ปรากฏขึ้นที่ท้องฟ้าตะวันออก เฉินซังเหิงได้ออกกําลังกายและอาบน้ําเสร็จแล้ว
จากนั้นเขาก็สวมชุดสูทที่สง่างามตรงมาที่คฤหาสน์ของตระกูลชิว
หลังจากที่รับประทานอาหารเช้ากับครอบครัวตระกูลชิวเสร็จแล้ว
เฉินซ้งเหิงและชิวอี้เหลินก็ขึ้นรถ Mercedes-Benz ออกไป
ระหว่างทางดูเงียบสงบ
ไม่มีอะไรที่น่าสงสัย
ขบวน Mercedes-Benz หยุดลงที่ประตูอาคารชิวฉี
ชิวอี้เหลินและเฉินซังเหิงก้าวลงจากรถ ทั้งสองเดินเข้าไปใน อาคารโดยมีบอดี้การ์ดล้อมรอบ
ที่ทางเข้าอาคารบริษัท รปภ. เฝ้ามองทั้งสองจากระยะไกลแล้วก้มหน้าลงกระซิบกัน
“นี่ๆ แกรู้จักผู้ชายคนนั้นไหม… เขาคือเฉินซ้งเหิง ผู้อํานวยการฝ่ายความมั่นคงภายในคนใหม่ เขานี่แหละที่เป็นคนหักแขนทั้งสองข้างของผู้จัดการติงเมื่อวานนี้”
” อ่าวเหรอ! ผอ.คนใหม่คนนี้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะเนี่ย”
รปภ. หลายคนมองไปที่เฉินซ้งเหิงอย่างอยากรู้อยากเห็น
มีเพียงรปภ. ร่างเล็กหัวโล้นคนเดียวที่ไม่ได้เข้าไปร่วมการ
สนทนา
ชื่อของเขาคือเซี่ยหมิง เขาเป็นรปภ. ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มโดยปกติแล้วเขาก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกับรปภ. คนอื่นๆอยู่แล้วเขาทํางานอย่างขยันขันแข็งมาเป็นเวลา 2 ปี แต่ก็ยังไม่เคยได้รับการขึ้นเงินเดือนเลย
เชี่ยหมิงจ้องไปที่ร่างของเฉินซ้งเหิงที่เดินผ่านไป มีความปรารถนาที่แผ่วเบาวาบอยู่ในใจของเขา
ชายคนนี้ใส่สูทและเนคไทเนคไทที่ดูสง่างาม ท่าทางที่สง่างามนี้เป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝัน เขาอยากจะเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ
อย่างไรก็ตาม สําหรับเขาที่ไม่มีความฉลาดทางอารมณ์และไม่รู้วิธีสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานและผู้นําของเขามันทําให้เขาต้องอยู่ในตําแหน่งยามเฝ้าประตูมาโดยตลอด
โบกรถ บันทึกป้ายทะเบียน และตรวจตราความปลอดภัยทุกวัน นั่นคืองานทั้งหมดของเขา
วิชาศิลปะการต่อสู้ที่เขาได้เล่าเรียนมา ไม่เคยได้ใช้ประโยชน์จริงๆเลยสักครั้ง
ตลอดช่วงเช้า บริษัทชิวฉียังคงเงียบสงบ
การแก้แค้นของคนตระกูลหวงยังไม่ปรากฏขึ้น
ในตอนบ่าย เซี่ยหมิงยามรักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ ยืนอยู่หน้าประตูป้อมยามตามปกติ
ความร้อนของเดือนมิถุนายน ทําให้ทั่วทั้งแผ่นดินร้อนอบอ้า
ร่างกายของเซี่ยหมิงเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่เขาไม่ได้ขี้เกียจ เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างขยันขันแข็ง
ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ซ่อนตัวอยู่ในสํานักงานและเพลิดเพลินกับเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ํา
ในตอนนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงของเครื่องยนต์คํารามมาจากระยะไกล
Cadillac สีดําคันหนึ่ง พุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว!
เมื่อเห็นเช่นนั้น รปภ. ตัวน้อยเซี่ยหมิงจึงก้าวออกไปข้างหน้าเพื่อลงทะเบียน
“ตุ้ม!” โดยไม่คาดคิด รถ Cadillac คันนั้น พุ่งเข้าชนไม้กั้นอย่างแรงจนกระเด็นออกไป
รูปภ. เซี่ยหมิงยังไม่ทันได้ตอบโต้ก็มี Cadillac อีกคันขับเข้าตามมา
หนึ่ง สอง สาม สี่
รถ Cadillac สิบคัน! ขับเข้ามาที่หน้าอาคารชิวฉีด้วยความเร็ว
เซี่ยหมิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบเดินตรงเข้าไปหาขบวนรถพวกนั้นด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คุณทําอะไรกัน? ทําไมถึงไม่ลงทะเบียนก่อนขับเข้ามา!?”
ชายในชุดดําคนหนึ่งเดินลงจากรถ ตรงมาที่เซี่ยหมิงโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขายกฝ่ามือขึ้นจากนั้น
“ผวะ!” เขาตบไปที่หน้าเซี่ยหมิงอย่างแรง!
เซี่ยหมิงเซจากการถูกตบจนเกือบจะล้มลง
เลือดไหลออกจากมุมปากของเขา
ทันใดนั้น ประตูรถ Cadillac ทั้งสิบคันก็ถูกเปิดออก
กลุ่มชายสวมสูทและแว่นกันแดดสีดําก้าวลงจากรถด้วยท่าทางน่ากลัว พวกเขาออกมายืนอยู่ข้างรถราวกับวิญญาณชั่วร้าย ทั้งหมดแสดงความดุร้ายออกมา
กลุ่มรปภ. ที่หน้าประตูบริษัท ทั้งหมดหน้าซีดด้วยความตกใจจนถอยห่างออกไปหลายก้าว
พวกเขาเป็นเพียงรปภ. ธรรมดาๆ เท่านั้น นอกจากการโอ้อวดแล้ว พวกเขาก็ไม่มีอะไรดีเลย
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกๆคนก็ตกตะลึง
จากทั้งหมด เหลือเพียงเชี่ยหมิงที่ยืนเผชิญหน้าอยู่ตรงนั้นคนเดียว เขาจ้องมองไปที่กลุ่มชายร่างใหญ่ในชุดสูท
“พวกคุณเป็นใครกันครับ!” แม้ว่าเขาจะรู้ตัวว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายชุดดําเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่สามารถละทิ้งหน้าที่ที่ตนเองรับผิดชอบไปได้
ด้วยศักดิ์ศรีวัยหนุ่มทั้งหมดที่เขามี มันบอกเขาว่า เขาจะถอยไม่ได้
ทันใดนั้น! ชายในชุดสูทก็พุ่งเข้ามาเตะเซี่ยหมิงจนเขาล้มลงกับพื้น
“มันไม่ใช่เรื่องของรปภ. ตัวเล็กๆ อย่างแก รีบไปตามไอ้เฉินช้งเหิงอะไรนั้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!”
