ฮาเดสผู้สังหารพระเจ้า [st fr#B8%A&]
ตอนที่ 37 ไวน์แก้วสุดท้าย
เฉินซังเหิงนั่งจิบไวน์สุดหรูอยู่ที่โต๊ะอย่างสง่างาม
ภายใต้เท้า เขากําลังเหยียบย่ําเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ซึ่งกั่วหู
“อาหารหร้อมหรือยัง? ดื่มอย่างเดียวมันน่าเบื่อมากเกินไป” เฉินซึ่งเพิ่งถามออกมาเบาๆ พร้อมกับเขย่าแก้วของเขา
ทุกคน ”..”
ตอนนี้ทุกคนดูราวกับกําลังมองดูสัตว์ประหลาดพวกเขากําลังจ้องไปที่ชายผู้น่าสะพรึงกลัวคนนี้ด้วยความหวาดกลัว
เขาเป็นตัวอะไรกันแน่?
หลังจากเพิ่งผ่านเรื่องแบบนั้นมา ตอนนี้เขายังจะมีอารมณ์ที่จะกินและดื่มอีกงั้นเหรอ?
คนๆ นี้ไม่ใช่มนุษย์แล้ว แต่เป็นปีศาจ!ปีศาจผู้สง่างามในชุด
สูท!
วินาทีก่อน เขาเข่นฆ่าอย่างโหดเหี้ยมจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว
วินาทีต่อมา เขากลับกลายเป็นสุภาพบุรุษที่สง่างามราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
ส่วนต่งคิ้วหูนั้น ในตอนนี้กําลังมีความรู้สึกที่ตรงกันข้ามกับชายในชุดสูทนี้แบบคนละขั้ว
เขากําลังนอนอยู่บนพื้น ตัวสั่นและพยายามที่จะหนีออกจากรองเท้าของชายในชุดสูท
แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว รองเท้าหนังที่อยู่บนใบหน้าของเขาก็หนักขึ้น!
“นอนลงไป อย่าขยับ!”
เฉินซังเหิงเหยียบหัวของต่งคิ้วหูจมลง ท่าทางของเขาทั้งไม่ แยแสและสง่างาม
นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว
คุณต่งหัวหน้าองค์กรต่งเหมินที่เลื่องลือ เขาที่เป็นที่รู้จักในกันฐานะนายใหญ่ขององค์กร ในตอนนี้ เขากลับถูกชายหนุ่มเหยียบย่ําและทําให้อับอาย!
“เฉินซึ่งเหิง ผมแนะนําให้คุณปล่อยผมไปตอนนี้ ไม่อย่างนั้น… วันนี้คุณจะไม่ได้เดินออกจากคฤหาสน์หลังนี้อย่างแน่
นอน”
ต่งคิ้วหูพยายามสงบสติอารมณ์และพยายามข่มขู่เฉินซังเหิงด้วยน้ําเสียงที่สั่นเทา
แต่เฉินซังเหิงนั้นกลับไม่สนใจเขาเลย เท่านั้นยังคงเหยียบหัวของเขาต่อไป เขานั่งจิบไวน์อย่างไม่แยแส
คําพูดที่คุกคามของต่งคิ้วหูนั้นเหมือนกับว่า มันไม่ได้เข้าไปในหูของชายหนุ่มเลย…
“อาหารพร้อมหรือยัง? ทําไมถึงช้าอย่างนี้? คนครัวของต่งเหมินไร้ฝีมือกันขนาดนี้เลยหรือไง?” เฉินซังเพิ่งกระตุ้นอย่างใจร้อนเล็กน้อย
ในเวลาเดียวกัน เขาก็จุดบุหรี่อย่างสบายๆ และพ่นควันบุหรีออกมาเบาๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา เชฟของคฤหาสน์ก็เดินออกไปพร้อมกับอาหารที่ปรุงสดใหม่ด้วยมือที่สั่นเทา
นี่เป็นอาหารที่ถูกปรุงอย่างเร่งด่วน เพราะเชฟของที่นี่ไม่ เคยได้รับคําสั่งให้ทําอาหารนอกเหนือจากเวลาอาหารของคุณ
ต่ง
เดิมทีวันนี้มันจะเป็นการฆ่าอยู่ฝ่ายเดียวที่ต่งกั่วหูจัดไว้ให้เฉินซังเหิง
แต่ในตอนนี้ สถานการณ์มันกับกลับตาลปัตร
เฉินซังเหิงเพียงคนเดียวกวาดล้างคนทั้งหมด
และที่เย่อหยิ่งไปกว่านั้นคือ หลังจากที่เข่นฆ่าแล้วเขาก็ไม่คิดที่จะจากไป เขาเหยียบหัวเจ้านายแห่งต่งเหมินไว้ ที่พื้นและนั่งรออาหารอยู่ที่โต๊ะอย่างสงบ
ซุปโสมหอยเป๋าฮือ อุ้งเท้าหมี หอยนางรมผัดกระเทียม ล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย
ชุดอาหารสุดหรูหราถูกนําออกมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว
ตามคําสั่งของเฉินซังเหิง โต๊ะที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็มไปด้วยอาหารอร่อยๆ ในเวลาไม่นาน
เขาจิบไวน์แดงแล้วค่อยๆ เริ่มกิน
เขาใช้ตะเกียบช้าๆ ด้วยสัมผัสแห่งความสง่างาม
กลิ่นหอมที่มีเสน่ห์และสีที่น่ารับประทาน
เขาเพลิดเพลินกับอาหารอันโอชะของโลกอย่างสมบูรณ์
รอบๆ พวกสมาชิกของต่งเหมินทั้งหมดล้วนแต่แข็งที่อกลายเป็นหินไม่กล้าขยับ ทุกคนเบิกตากว้างมองฉากนี้ด้วยความตกใจ
ภาพที่ทุกๆ คนเห็นในตอนนี้แทบจะไม่มีคําใดจะสามารถใช้อธิบายมันได้!
หยิ่งเกินไป? กล้าเกินไป? ไร้ยางอายเกินไป?
ในห้องโถง ศพมากมายกองอยู่กับพื้น พื้นทั้งหมดเปื้อนไปด้วยเลือด
ที่โต๊ะอาหาร เขาชิมไวน์ชั้นดีและอาหารเลิศรสอย่างสง่างามโดยไม่สนสภาพโดยรอบ
คุณต่งที่นอนอยู่บนพื้นตัวสั่นไปทั้งตัว เขากําลังพูดพล่ามและพยายามเค้นคําขู่ออกมา
“เฉินซังเหิง จะทําอะไรก็ให้นึกถึงในอนาคตเสียบ้างวันนี้คุณหยามเกียรติผม… คุณจะต้องเสียใจทีหลัง”
เฉินซังเห่งจิบไวน์แดงและกดรองเท้าหนังของเขาลงเล็กน้อย
“อัก” ใบหน้าของต่งคิ้วหูถูกบดขยี้ลงกับพื้นอีกครั้ง
“เฉินซังเหิง ปล่อยฉัน! ไม่อย่างนั้น แกจะไม่มีทางได้ออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ 1” ต่งคิ้วหูคือกลุ่มคนที่ทรงพลัง เขาจะสามารถทนยอมรับความไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ได้อย่างไร? เขาต้านทานความเจ็บปวดที่ใบหน้าของเขาและคํารามออกมาด้วยน้ําเสียงที่ดุร้าย!
เฉินซึ่งเหิงหมุนไวน์แดงในแก้วเบาๆ ดวงตาของเขาเป็นประ
กาย
“จริงเหรอ?” จู่ๆ เขาก็ยกเท้าอีกข้างหนึ่งขึ้นแล้วกระทืบลงที่หัวเข่าของต่งคิ้วหู
ก๊อก!
เสียงหักดังคมชัด!
เข่าซ้ายของต่งคิ้วหูถูกเหยียบจนกระดูกสะบ้าหัวเข่าแตก!
“อ๊ากกกก..!” ต่งคิ้วหีร้องออกมาอย่างเจ็บปวด!
เขาผู้ที่มีอํานาจมากมาย! ในตอนนี้ เขากลับถูกเหยียบจนขาหักต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชานับไม่ถ้วน! ความหวาดกลัวแทรกเข้าไปในหัวใจของทุกคน!
ดวงตาของชายชุดดําที่อยู่รอบๆ ปรากฏความหวาดกลัวทุกๆ คนตัวสั่น… ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าก้าวออกมาข้างหน้า
ทุกๆ คนหวาดกลัวกับปีศาจที่อยู่ตรงหน้า!
“พวกแกเข้ามาจัดการมันเดี๋ยวนี้! ฆ่ามัน!” ใบหน้าของางกัวหูแสดงความเจ็บปวดที่ไม่รู้จบ ดวงตาของเขาแดงกํา!
อย่างที่ทุกคนคิด สมาชิกของต่งเหมินทุกๆคนที่อยู่รอบๆ
ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าก้าวออกมาข้างหน้า
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนกล้าอยู่ 2 คน!
ทันใดนั้น เฉินซ้งเหิงก็ยกมือขวาขึ้น!
หวีด! เปลือกหอยนางรมสองชิ้นพุ่งออกไป!
“ฉีกๆ!” ศัตรูทั้งสองถูกหอยนางรมที่แหลมคมพุ่งทะลุเข้าไปในลําคอทันที!
ร่างทั้งสองล้มลงกับพื้น เลือดไหลล้นทะลักออกมา
คนทั้งหมดเงียบ!
ทุกคนถอยหลังออกไปสองสามก้าวด้วยความสยดสยอง!
เปลือกหอยนางรมฆ่าคน?
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว!
เขาเป็นจอห์นวิค?!
ต่อหน้าเขา ดูเหมือนว่าทุกสิ่งจะสามารถเปลี่ยนเป็นอาวุธได้!
เฉินซังเห่งจิบไวน์แดงลาฟิตและมองลงไปที่ต่งคิ้วหูที่อยู่ใต้เท้าของเขา
“คุณคิดว่าผมจะออกจากที่นี่ไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ?”
ทันใดนั้น รองเท้าหนังที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาก็ยกขึ้นมันกระแทกลงอีกครั้งที่ขาขวาของต่งกั่วหู!
ก๊อก!
เสียงข้อต่อแตกอย่างรุนแรง!
“อ๊ากกกก..!” เข่าขวาของต่งคิ้วหูก็หักทันที!
ตอนนี้กระดูกของเขานั้นหักเกือบจะหมดทั้งตัวแล้ว!
เลือดไหลล้นออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ฉากนี้มันสะเทือนใจเกินไป!
ภายในคฤหาสน์ สมาชิกของต่งเหมินเดินถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความสยองอีกครั้ง
หัวใจของทุกคนเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาด พวกเขาตกใจหนักมาก!
บ้า! นี่มันบ้าไปแล้ว!
หัวหน้าต่งเหมินผู้สง่างามของพวกเขา ถูกทําให้อับอายยังไม่พอ! นี่ยังต้องหักกระดูกของเขาทั้งหมดอีกเหรอ?
นี่มันเลือดเย็นเกินไป!
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ไม่มีใครเลยที่จะมีความกล้ามา กพอที่จะก้าวออกมาข้างหน้า!
ความน่ากลัวของชายหนุ่มในชุดสูทนี้ทําให้พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก
เฉินซึ่งเหิงค่อยๆ ยกแก้วและเขย่าไวน์เบาๆ
ลิ้มรสไวน์และสูบบุหรี่
ในเวลานี้เขาสง่างามราวกับนักปราชญ์วัยเยาว์
“คุณเฉิน ได้โปรด… ไว้ชีวิตของฉัน..!” คุณต่งไม่สามารถควบคุมความกลัวในหัวใจของเขาได้อีกต่อไป เขาคลานขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว! หนึ่งในชายผู้ยิ่งใหญ่ของเซี่ยงไฮ้ตอนนี้เขากําลังละทิ้งศักดิ์ศรีของเขาตัวเองทั้งหมด!
“คุณอยากมีชีวิตอยู่ต่องั้นเหรอ? การตาย ด้วยมือของผมมันก็ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งนะ!” เสียง ของเฉินซังเหิงนิ่งสงบ สายตาของเขาดูเหมือนกําลังมองไป ที่คนที่ได้ตายไปแล้ว
เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ชีวิตของมนุษย์ช่างน่าขมขืนและขยะแขยง ทําไมพวกเขาถึงยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะรักษามันเอาไว้อีก? การได้รับเกียรติให้ตายในเงื้อมมือของคนที่ ได้ชื่อว่าเทวทูตแห่งความตาย” นั้นยังไม่มากพออีกงั้นเหรอ?
ร่างกายของต่งคิ้วหูสั่นอย่างรุนแรง เขาโขกหัวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เขาโขกหัวอย่างบ้าคลั่งเพื่อขอความเมตตา
“ท่านครับ… ผมมันโง่เอง ผมมีตาแต่ไม่เห็นภูเขาทาร์ซาน!ได้โปรด… ได้โปรดปล่อยผมไป! ผมเป็นแค่มดตัวเล็กๆ ท่านอย่าฆ่าผมเลยนะครับ!”
เมื่อต้องเผชิญกับความตายที่น่ากลัว ต่งคิ้วหูคนนี้ถึงกับต้องยอมขอความเมตตาอย่างน่าเวทนา!
เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินซ้งเหิงก็ค่อยๆ ส่ายหัวและถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ในโลกใบนี้ จะมีคนสักกี่คนที่จะไม่กลัวความตาย?
เขายกแก้วขึ้นและดื่มไวน์ทั้งหมดในอีกเดียว
จากนั้นเขาก็เทไวน์แดงอีกแก้วแล้วยื่นให้กับต่งคิ้วหูที่อยู่
บนพื้น
” ดื่มสักหน่อยสิ มันสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้”
ด้วยความกลัว ต่งคิ้วหูยื่นมือออกมาจับแก้วไวน์อย่างสั่นเทาแล้วดื่มทั้งหมดในรวดเดียว
“ในเมื่อได้ดื่มแล้ว ก็ถึงเวลาของคุณแล้วล่ะ” เฉินซังเหิงยกรองเท้าหนังของเขาขึ้นช้าๆ แล้วเหยียบลงที่หัวของต่งคิ้วหู
ด้วยเท้าเพียงข้างเดียว เขาสามารถบดขยี้หัวของอีกฝ่ายจนตายได้
“ไม่… อย่า… ได้โปรด ไว้ชีวิตผมด้วย!” ตาของต่งกั่วหูเบิกกว้าง ร่างกายของเขาสันสะท้านจนไม่อาจควบคุมได้ ภายใต้เป้ากางเกงของเขามีของเหลวสีเหลืองที่มีกลิ่นฉุนไหลเอ่อออกมา
