ตอนที่ 39 เชฟระดับผู้บริหาร
ร้านอาหารบลูเวล ที่นั่งวีไอพี
ชิวอี้เหลินและเฉินซ้งเหิงมองหน้ากันและนั่งลง
อาหารตะวันตกรสเลิศถูกเสิร์ฟที่โต๊ะ
อาหารเรียกน้ําย่อย ซุป เครื่องเคียง อาหารจานหลัก
อาหารตะวันตกสไตล์ฝรั่งเศสมีความเฉพาะเจาะจงมากเกี่ยวกับกระบวนการเสิร์ฟและศิลปะการแต่งจาน อาหารทุกจานจะนําเสนอด้วยความปราณีต
บลูเวลเป็นร้านมิชลินระดับสามดาว
ในร้านอาหารแขกไม่พลุกพล่านจนเกินไป แต่ก็เกือบจะเต็มร้านแล้ว
คนชั้นสูงในเมืองเกือบทั้งหมดมักจะมาทานอาหารที่นี่ โดยที่ในร้านไม่มีคนธรรมดาเลย
เพราะท้ายที่สุดแล้ว ราคา 4 หลักต่อหัวนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะสามารถจ่ายได้
เฉินซ้งเหิงถือมีดในมือขวาและส้อมในมือซ้ายตัดสเต็กตรงหน้าอย่างประณีต
ท่าทางของเขานั้นสง่างามมากและให้อารมณ์อันสูงส่ง ทําให้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแอบมองมาเบาๆ
ท่าทางของเขานั้นสง่างามเกินไป
ระหว่างมื้ออาหาร ผู้จัดการร้านอาหารที่แต่งตัวดีในชุดสูทก้าวมาข้างหน้าและเริ่มสํารวจผู้มารับประทานอาหารทีละคน
เมื่อผู้จัดการร้านอาหารเดินผ่านแต่ละโต๊ะ นักทานก็จะให้คะแนนอาหารว่า “ดีมาก”
อาหารตะวันตกในค่ําคืนนี้กํากับโดยเชฟผู้มีชื่อเสียงจากสํานักงานใหญ่ในฝรั่งเศส ดังนั้นรสชาติของทุกจานจึงเกือบจะสมบูรณ์แบบจนแทบจะไร้ที่ติ
“ท่านครับ คุณคิดอย่างไรกับอาหารของเราในคืนนี้ครับ?” ผู้จัดการร้านอาหารมาถึงที่โต๊ะของเฉินซ้งเหิงและถามออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศส
เฉินซ้งเหิงตัดสเต็กอย่างแผ่วเบาและตอบกลับเพียงสองคําในภาษาฝรั่งเศสว่า “มันไม่อร่อย”
เอ่อ……
อากาศก็เงียบลงทันที
“ท่านครับ วันนี้เชฟชื่อดังจากสํานักงานใหญ่ของเรา ในฝรั่งเศสมาด้วยตัวเอง อาหารเย็นนี้อยู่ภายใต้การดูแลของเชฟเองทั้งหมด มันจะไม่อร่อยได้อย่างไรครับ?” ผู้จัดการร้านอาหารถามอย่างไม่แน่ใจ
ชิวอี้เหลินทําหน้าลําบากใจ เพราะเธอคิดว่าอาหารคืนนี้อร่อยมาก และทุกจานนั้นไร้ที่ติ
“มันเยิ้มเกินไปและสุกไม่มากพอ อาหารจานนี้มันไม่คู่ควรกับสามดาวมิชลิน” เสียงของเฉินซ้งเหิงสงบนิ่ง
เขาวางมีดและส้อมในมือลง เขาไม่สนใจจะกินอาหารที่บกพร่องต่อไป
ในครัวด้านหลัง
เมื่อ’อดอล์ฟ’เชฟระดับสูงชาวฝรั่งเศสได้ยินการประเมินนี้ เขาก็โกรธจัด
“ไร้เหตุผลสิ้นดี! ผู้กินรายนี้วิจารณ์ร้ายกาจเกินไป! ฉันอยากจะเห็นว่าใครกันที่กล้าวิจารณ์อาหารของฉันแบบนี้!”
อดอล์ฟเชฟชาวฝรั่งเศสคนนี้ได้รับเชิญให้มาที่สาขาประเทศจีนเพื่อให้คําแนะนําด้านประสบการณ์ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาไม่คิดเลยว่าที่นี่จะมีคนกล้าตําหนิอาหารของเขา
นี่เป็นการทําลายชื่อเสียงของเขา!!
ยิ่งไปกว่านั้นในฐานะเชฟมิชลินชั้นนํา เขาเคยทําอาหารค่ําให้ผู้นําจากทั่วทุกมุมโลกมาแล้ว! แต่วันนี้นักกินตัวเล็กๆในประเทศจีนกลับบอกว่าอาหารของเขาเป็นขยะ? นี่เป็นการดูถูกที่โจ่งแจ้งเกินไป!
เมื่อเป็นแบบนี้แล้วอดอล์ฟจะไม่โกรธได้อย่างไร? เขาต้องการออกไปดูว่าใครที่กล้าวิจารณ์อาหารของเขาอย่างร้ายกาจแบบนี้? เขาต้องการทําให้อีกฝ่ายโค้งคํานับขอโทษตัวเขา!
อดอล์ฟสวมชุดสูทสีขาวของเชฟระดับผู้บริหาร ก้าวอย่างมั่นคงออกจากครัวอย่างช้าๆ
บนชุดสูทของเขามีป้ายทองคําบริสุทธิ์ที่มีอักขระสี่ตัว เชฟระดับผู้บริหาร
เมื่อเชฟชาวฝรั่งเศสมาถึง… ลูกค้าทุกคนในร้านอาหารก็ลุกขึ้นต้อนรับอย่างตื่นเต้น
เพราะในโลกของอาหาร อดอล์ฟคนนี้นั้นมีชื่อเสียงอย่างมาก
ในฐานะเชฟ เขาขึ้นปกนิตยสารอาหารมิชลินมาหลายครั้งแล้ว และได้รับรองต่อสาธารณะโดยสื่ออาหารนานาชาติ
เขาเป็นคนดังในวงการอาหาร
มีแม้กระทั่งนักทานรุ่นเยาว์สองสามคนที่ทนความตื่นเต้นไม่ไหว พวกเขาเข้าไปจับมือกันทายและขอถ่ายรูป
ด้วยความอดทน อดอล์ฟทักทายนักชิมรอบๆจนครบ จากนั้นภายใต้การแนะนําของผู้จัดการร้านอาหารที่อยู่ข้างๆเขาจึงรีบเดินมาที่โต๊ะวีไอพีที่อยู่ไม่ไกล
ที่โต๊ะวีไอพีขณะที่ชิวอี้เหลินกําลังทานอาหารอยู่ ทันใดนั้น เชฟชาวฝรั่งเศสของร้านอาหารก็เดินเข้ามา เธอรีบวางช้อนในมือลงแล้วลุกขึ้นยื่นมือออกไป
“สวัสดีค่ะ คุณอดอล์ฟ”
เธอเคยเห็นเชฟอดอล์ฟคนนี้ในนิตยสารอาหารมาก่อนหน้านี้
อดอล์ฟจับมือกับชิวอี้เหลินอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับหญิงสาวสวยคนนี้มากนัก สายตาของเขากวาดตรงไปยังชายหนุ่มที่สง่างามในชุดสูท
“ท่านครับ ผมได้ยินมาว่า… คุณให้การประเมินอาหารของผมไว้ต่ํามากใช่ไหม?” อดอล์ฟถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่แข็งนิดหน่อย
ในฐานะพ่อครัว เขาจะปล่อยให้อาหารของเขาถูกดูหมิ่นได้อย่างไร?
เฉินซ้งเหิงก้มหน้าจิบไวน์แดงเบาๆ
เมื่อได้ยินสิ่งที่อดอล์ฟพูด เขาก็วางแก้วไวน์ลงและหันหน้ามาช้าๆ
เอ๊ะ-?! เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สง่าผ่าเผยของชายหนุ่ม หัวใจของอดอล์ฟก็ถึงกับสั่นสะท้าน!
เขาคนนี้ดู คุ้นๆนะ?!
มุมปากของเฉินซ้งเหิงยิ้มสุภาพบุรุษ “เชฟตัวน้อย นี่มันก็นานมากแล้วนะ”
ตูม! เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยบวกกับท่าทางที่สง่างามนี้ สีหน้าของอดอล์ฟก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!
ตึกๆๆ ด้วยความตื่นตระหนก เขาก้าวถอยหลังหลายก้าวติดต่อกัน
เชฟมิชลินชื่อดังชาวฝรั่งเศสคนนี้กําลังสั่นกลัวจนยืนได้ไม่มั่นคง!
เสียงนี้ รอยยิ้มนี้ มันช่างคุ้นเคยจนทําให้คนเห็นขนลุก!
ชายคนนี้ ชายผู้ที่เป็นราวกับปีศาจ!
ในชีวิตนี้ อดอล์ฟจะไม่มีวันลืมวันนั้น
เมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่การประชุมสุดยอดระดับโลกที่จัดขึ้นในฝรั่งเศส
ในปีนั้น อดอล์ฟรับหน้าที่เป็นเชฟอาหารตะวันตกของการประชุมสุดยอดเพื่อดูแลอาหารค่ําให้กับผู้นําระดับสูงจากทั่วทุกมุมโลก
แต่ในวันนั้นกลับมีร่างที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้น! และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่อดอล์ฟได้เห็น…ปีศาจในชุดสูท!
การประชุมสุดยอดนานาชาติเมื่อ 4 ปีที่แล้วได้รับการปกป้องจากเจ้าหน้าที่มากมายนับไม่ถ้วน การคุ้มกันแน่นหนาจนมดก็ไม่สามารถหลุดรอดเข้าไปได้ แต่ชายผู้นี้กลับบุกมาเพียงลําพัง
เขาแต่งตัวในชุดสูท ผิวขาวสวยและรอยยิ้มที่อ่อนโยน
แต่ในวันนั้น ในทุกๆก้าวของเขาจะเต็มไปด้วยเลือดและซากศพ
ฆ่า ดื่มและลิ้มรสสเต็ก
ชายผู้ที่เป็นดั่งปีศาจ!
และในตอนนี้ ชายผู้นั้น! ปีศาจตนนั้น ก็มานั่งอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว!
ภาพเปื้อนเลือดที่อดอล์ฟจะไม่มีวันลืม ชายผู้ยืนอยู่ท่ามกลางกองเลือดและซากศพพร้อมกับดื่มไวน์แดงอย่างสง่างาม…
ปีศาจ! ปีศาจ!
“เชฟตัวน้อย อาหารของคุณยังเหมือนเดิมกับเมื่อ 4 ปี ที่แล้ว มันใส่เนยมากเกินไป ซึ่งมันไม่ดีต่อสุขภาพ”
การแสดงออกของเฉินซ้งเหิงนั้นไม่แยแส
อดอล์ฟตกใจจนตัวสั่น ขาของเขาแข็งจนก้าวไม่ออก
คําวิจารณ์อาหารชายผู้นั้นในวันนั้นก็พูดเหมือนกับวันนี้ไม่มีผิด
อดอล์ฟกลัวจนฉี่รดกางเกง
ผ่านมา 4 ปี เขายังคงหวาดกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม!
“ไร้สาระ! คุณอดอล์ฟเป็นหัวหน้าพ่อครัวของสาขาฝรั่งเศส ทักษะการทําอาหารของเขายอดเยี่ยมมาก คุณวิจารณ์ออกมาแบบนี้ได้อย่างไร คุณรู้จักอาหารไหม!” เชฟในชุดคลุมที่อยู่ด้านหลังของอดอล์ฟพูดอย่างไม่พอใจ!
ทันใดนั้นเอง อดอล์ฟก็หันกลับไปและตบหัวเชฟคนนั้น “เพี้ยะ!
หัวเชฟคนนั้นจับแก้มที่บวมของเขาอย่างตกตะลึง “หัวหน้า… คุณ..”
แต่ก่อนที่หัวเชฟคนนั้นจะพูดจบ ฉากต่อมาก็ทําให้เขาและทุกๆคนต้องอ้าปากค้าง
ดอล์ฟก้มลงด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน… เขาโค้งคํานับเฉินซ้งเหิง
“ท่านครับ ผมขอโทษ! ยกโทษให้กับทักษะการทําอาหารที่ไม่ดีของผมด้วยครับ ท่านพูดถูกอาหารผมมันยังไม่ดีพอ ผมขอโทษด้วยครับ” เสียงของอดอล์ฟสันเทา และขณะที่เขาขอโทษออกมา เขาก็ตบตัวเองอย่างรุนแรงไปด้วย
ผู้ชมเงียบ
นักทานที่มาร่วมงานทุกคนต่างตกตะลึง!
