ฮาเดสผู้สังหารพระเจ้า [BEATS&Aft]
ตอนที่ 40 ผู้อ่านวยการในอนาคต?
อดอล์ฟโค้งคํานับขอโทษจนทําให้ทุกคนในร้านอาหารตกตะลึง
เฉินซ้งเหิงทําเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นและดื่มไวน์แดงอย่างสงบ
“คราวหน้าใส่เนยให้น้อยลงนะ จําไว้”
อดอล์ฟโค้งคํานับและพยักหน้า “ครับผม ผมเข้าใจแล้วครับ!”
เฉินซ้งเหิงเช็ดมืออย่างเฉยเมยแล้วลุกขึ้น
ชิวอี้เหลินเองก็ลุกขึ้นตามและกําลังจะเรียกบริกรให้มาเช็คเอาท์
แต่อดอล์ฟก็พูดออกมาก่อน
“คุณผู้หญิงครับ สําหรับมื้อนี้ ร้านอาหารบลูเวลจะให้คุณทานฟรีครับ!”
อดอล์ฟโค้งคํานับและพูดอย่างจริงจังว่า “จากนี้ไป เมื่อใดก็ตามที่คุณมาที่ร้านอาหารบลูเวล มื้ออาหารทั้งหมดของคุณจะฟรีไปตลอดชีวิต! คุณผู้หญิง คุณจะได้เป็นลูกค้าระดับ Diamond VIP ของร้านอาหารบลูเวลของเรา”
ใบหน้าสวยของชิวอี้เหลินตกตะลึง
ฟรีเหรอ?
แถมยังตลอดชีวิตด้วยเนี่ยนะ?
นี่คือร้านมิชลินสามดาวเชียวนะ!
ชิวอี้เหลินเดินตามเฉินซ้งเหิงออกจากร้านอาหารไปด้วยความงุนงง
ขบวนรถ Mercedes-Benz ขับเข้ามาจอดที่ประตูโดยมีบอดี้การ์ดคอยมองไปรอบๆ
ชิวอี้เหลินและเฉินซ้งเหิงขึ้นรถ
ขบวนรถ Mercedes-Benz ขับออกไปอย่างช้าๆ และหายไปในถนนกลางคืน
“คุณรู้จักเชฟมิชลินคนนั้นงั้นเหรอ?”
ขณะที่นั่งอยู่ในรถ ชิวอี้เหลินก็ไม่สามารถซ่อนความอยากรู้ของเธอได้และถามออกมา
เฉินซ้งเหิงที่อยู่ข้างๆ สูบบุหรี่เบาๆ และพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ผมเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียวที่การประชุมในฝรั่งเศส ในวันนั้นจานที่เขาปรุงมันเยิ้มเกินไปเหมือนกัน”
“อ้อ” ชิวอี้เหลินพยักหน้าและในเวลาเดียวกัน ความสงสัยบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ
การประชุมที่ฝรั่งเศส? ผู้ชายลึกลับคนนี้เคยเข้าร่วมการประชุมแบบใดในฝรั่งเศส? ทําไมเชฟมิชลินระดับ 3 ดาวถึงเคารพเขามากขนาดนี้?
ไม่มีทางเลยที่ชิวอี้เหลินจะเดาได้ว่าการประชุมภาษาฝรั่งเศสที่เฉินซ้งเหิงพูดถึงนั้นจะเป็นการประชุมสุดยอดระดับโลก ที่มีผู้นําที่มีชื่อเสียงและธุรกิจจากทั่วทุกมุมโลกมารวมตัวกัน
ที่การประชุมสุดยอดเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เฉินซ้งเหิงได้บุกเข้าไปเข่นฆ่าไปทั่วทุกที่
ตั้งแต่ปีนั้น การประชุมสุดยอดระดับโลกในฝรั่งเศสก็ถูกบังคับให้ยกเลิกไปและไม่เคยถูกจัดขึ้นอีกเลย
สิบนาทีต่อมา ขบวนรถ Mercedes-Benz ก็ค่อยๆขับเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์ตระกูลชิว
ค่ําคืนนี้ยังคงเงียบสงบ
แต่ยิ่งเงียบ ในใจของชิวอี้เหลินก็ยิ่งกังวลมากขึ้น
เพราะการแก้แค้นของตระกูลหวงนั้นก็ไม่รู้ว่าจะปะทุเมื่อใด
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
เฉินซ้งเหิงเสร็จสิ้นการวิดพื้นและซิทอัพ 10,000 ครั้ง อาบน้ําเสร็จแล้วก็ใส่สูทสีดําที่ดูเรียบร้อย
จากนั้นเขาก็ตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลชิวซึ่งอยู่ห่างออกไป ไม่กี่สิบเมตร
ในคฤหาสน์ตระกูลชิว ชิวชวงเซียกําลังนอนรออาหารเช้าอ ยู่ที่โต๊ะ
เมื่อเธอเห็นเฉินซ้งเหิงเดินเข้ามา เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้ก็ตกตะลึง
” คุณยังอยู่?” ชิวชวงเซี่ยกระพริบตาโตด้วยความไม่เชื่อ
ดวงตาของเฉินซ้งเหิงยังคงดูไม่แยแสเหมือนเดิม เขาเหลือบมองเธอด้วยหางตา สําหรับสาวน้อยผมเหลืองคนนี้ เขาขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจ
“หรวนเหวินเหย่าไม่ได้ทําอะไรกับคุณเลยงั้นเหรอ?” ตอนแรกสาวน้อยคิดว่าวันนี้ไอ้บ้าเฉินซ้งเหิงคนนี้จะต้องตายไปแล้ว และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ตาย อย่างน้อยเขาก็ต้องพิการ
แต่เช้านี้ ชายคนนี้กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างไร้รอยขีดข่วนได้ยังไง?
แล้วการแก้แค้นของหรวนเหวินเหย่าล่ะ?
หรวนเหวินเหย่าไม่ใช่คนที่จะปล่อยผ่านความเกลียดชังไปได้
แต่ทําไม เฉินซ้งเหิงถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?
ในเวลาเดียวกัน ที่อาคารชิวฉีกรุ๊ป
รถ BMW s5 หยุดลงที่ประตูอาคาร
ผู้จัดการทั่วไปแผนกรักษาความปลอดภัย ติงต้าหมานค่อยๆ ก้าวออกจากรถ
เขาไม่ได้ขับ BMW เอง แต่เป็นคนขับที่เขาจ้างมา
เขาชอบทําตัวแบบเจ้านายแบบนี้
วันนี้ผิวของเขาดูดีมาก และรูปร่างอ้วนของเขา ทําให้เขาต้องใส่สูทขนาดใหญ่พิเศษ ผมของเขามีเจลหนาเป็นชั้นๆ
สิ่งที่แปลกเพียงอย่างเดียวคือมีผ้าพันแผลและพลาสเต อร์หนาสองแผ่นพันรอบมือ ไหล่ และแขนของเขา
เมื่อวันก่อน แขนทั้งสองข้างของเขาถูกเฉินซ้งเหิงหัก ข้อต่อทั้งหมดแตก จึงทําได้เพียงแค่รักษาชั่วคราวและปิดแผลเอาไว้
โดยหมอบอกว่าตราบเท่าที่เขามีเงิน แขนทั้งสองข้างของเขาสามารถใส่ข้อต่อเทียมได้ และในอนาคตมือก็จะใช้ได้ตามปกติ
เขานั้นยักยอกเงินของบริษัทจนเป็นเรื่องปกติ มันจึงไม่ใช่ปัญหาที่จ่าเพื่อติดตั้งข้อต่อเทียมนั้น
“สวัสดีครับ หัวหน้าติง”
“พี่ติงมาแล้ว เร็วเข้า!”
ที่ประตู ยามรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งทักทายติงต้าหมานด้วยความเคารพ
ติงต้าหมานชอบความรู้สึกนี้มาก เขาทักทายรปภ. ด้วยมือที่ใส่เฟือกหนาของเขา
“เสี่ยวหวาง จุดบุหรี่ให้ฉันหน่อย” ติงต้าหมานสั่งด้วยความรู้สึกพึงพอใจบนใบหน้าที่อวบอ้วนของเขา
รปภ. คนนั้นรีบยื่นบุหรี่ไปที่ปากของติงต้าหมาน แล้วจุดบุหรี่ให้เขาด้วยความเคารพ
“เอาล่ะ ทุกคนทํางานหนักกันแล้ว ในอนาคตเมื่อฉันจะได้รับการเลื่อนตําแหน่ง ฉันจะไม่มีวันลืมทุกๆคน”
ติงต้าหมานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
รปภ. ปรบมือให้พร้อมกับแสดงสีหน้าตื่นเต้น
“ผมขอให้พี่ติงเลื่อนตําแหน่งเร็วๆนะครับ”
“พี่ติง ตําแหน่งผู้อํานวยการรักษาความปลอดภัยต้องเป็นของพี่แน่นอน”
ลูกน้องคุยโวโอ้อวดเกี่ยวกับการเลื่อนตําแหน่ง
ติงต้าหมานชอบรสชาติแบบนี้มาก
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าเฉินซ้งเหิงถูกคนของต่งเหมินพาตัวไป
ติงต้าหมานก็รู้ว่าโอกาสของเขา…. มาถึงแล้ว
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเฉินซ้งเหิงจะต้องตายไปแล้วแน่นอน!
ไม่เคยมีใครเคยหนีรอดจากต่งเหมินไปได้แม้แต่คนเดียว
เบื้องหลังของการลงมือของต่งเหมินในครั้งนี้ จะต้องเป็นนายน้อยหรวนอย่างแน่นอน!
เมื่อเขาคิดว่า เมื่อวานก่อนเขาได้ยืนหยัดเพื่อนายน้อย หรวนติงต้าหมานก็ยิ่งรู้สึกได้ใจมากขึ้น
เมื่อเฉินซ้งเหิงตายไป ตําแหน่งผู้อํานวยการรักษาความปลอดภัยก็จะว่างลง และด้วยมิตรภาพที่เขามีต่อนายน้อยหรวน นายน้อยหรวนจะต้องช่วยเขาแน่นอน!
ด้วยการสนับสนุนจากนายน้อยหรวนและการสนับสนุนจากรปภ.นับไม่ถ้วน! ทําไมยังต้องกังวลเรื่องการเลื่อนตําแหน่งอีก?
สําหรับเฉินซ้งเหิงนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า ในตอนนี้ เขาคิดว่ามันคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า อ้วนๆ ของติงต้าหมาน
“ช่วยพยุงฉันเดินไป” เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมออกคําสั่งสไตล์เจ้านาย
รปภ. ทั้งสองก้าวมาข้างหน้าด้วยความเคารพและพยุงร่างอ้วนๆ ของเขาที่มีน้ําหนักกว่าร้อยกิโลกรัมแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในอาคาร
รปภ. ทั้งสองช่วยติงต้าหมานเข้าไปในลิฟต์
ติงต้าหมานพูดช้าๆว่า “ไปชั้น 99″
รปภ. ทั้งสองพยักหน้าและรีบกดลิฟต์ไปที่ชั้น 99
ไม่นานลิฟต์ก็ขึ้นไปที่ชั้น 99 และประตูก็เปิดออก
ติงต้าหมานค่อยๆ เดินออกจากลิฟต์โดยมีรปภ. สองคนช่วยพยุง จากนั้นเมื่อไปจนถึงประตูห้องสํานักงานของเฉินซ้งเหิง
ด้วยบุหรี่ในปาก เขามองไปที่ป้ายหน้าประตูอย่างมีความหมาย: สํานักงานผู้อํานวยการฝ่ายรักษาความปลอดภัย
ปากของติงต้าหมานค่อยๆยกยิ้มขึ้น
เขาเตะประตูสํานักงานเปิดออกภาตใต้สายตาที่ประหลาดใจของพนักงานธุรการที่อยู่รอบๆ เขาค่อยๆเดินเข้าไปในห้องสํานักงาน
เมื่อยืนอยู่ในห้องสํานักงานผู้อํานวยการฝ่ายรักษาความปลอดภัย ดวงตาของติงต้าหมานกลายเป็นตื่นเต้น เขาสํารวจสภาพแวดล้อมรอบตัวเขา
ห้องทํางานของผู้อํานวยการกว้างขวางและหรูหรา
ตาของเขาตื่นเต้น ลมหายใจของเขาเร็วขึ้น
อีกสักครู่ ที่นี่ มันจะกลายเป็นสํานักงานของฉัน ติงต้าหมานคนนี้!
ด้วยบุหรี่ในปาก เขาค่อยๆนั่งลงบนตําแหน่งของเฉินซ้งเหิง สัมผัสไปที่เก้าอี้ที่นุ่มนวล
“ฉันดูเป็นยังไง?” ปากของติงต้าหมานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาถามไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม
“มันเหมาะกับพี่ใหญ่มากๆเลยครับ!”
“ยินดีด้วยครับพี่ติง อีกไม่กี่วัน ห้องนี้ก็จะกลายเป็นของพี่แล้ว” รปภ. ชายทั้งสองคนกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
เมื่อเห็นแบบนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของติงต้าหมานก็ยิ่งดูไร้ยางอายมากขึ้นไปอีก ใบหน้าอ้วนใหญ่บิดเบี้ยวเพราะรอยยิ้ม และไขมันจนเกือบจะปิดตาของเขา
ในเวลาเดียวกัน ที่ชั้นล่างของอาคารชิวฉี
ขบวนรถ Mercedes-Benz สีดําแถวหนึ่งค่อยๆมาหยุดที่ประตูชั้นล่าง
เฉินซ้งเหิงที่สวมสูทสีดําทรงตรงค่อยๆก้าวออกจากรถ
ชิวอี้เหลินเองก็ลงจากรถและเดินตามเขาไป
“รถคันนี้เป็นรถของใคร?”
ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินมองไปที่รถ BMW ที่จอดอยู่ที่ทางเข้าอาคารและถามคําถามออกด้วยความสงสัย
“เอ่อ คุณชิวครับ มันเป็นของผู้จัดการติงครับ ผมจะขยับรถให้เดี๋ยวนี้ครับ” รปภ. ก้าวมาข้างหน้า
ชิวอี้เหลินขมวดคิ้วเบาๆโดยไม่พูดอะไร เธอหันกลับและเดินเข้าไปในอาคาร
เฉินซ้งเหิงเองก็ไม่สนใจ เขาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามเธอเข้าไป
