ตอนที่ 23 การต่อสู้ที่พลิกพลัน
หลังจากตกลงกันได้ทุกคนต่างก็แยกตัวออกกลางลานประลองเหลือเพียงโจชัวและเขาเท่านั้น
“เจ้าไม่ต้องห่วงข้าจะจบการต่อสู้ให้รวดเร็วที่สุด” โจชัวพูดจบก็ขยับตัวเข้าหากายอย่างชำนาญ ใช้ท่าเท้าเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวจากนั้นก็ฟันดาบลงตรง ๆ กายที่ตั้งท่ารับไว้อยู่แล้วก็ใช้ดาบตั้งท่ารับและหมุนตัวเบี่ยงหลบดาบไปทางขวามือของตัวเอง
ครืด!…….
ดาบของโจชัวปะทะเข้ากับดาบเดซี่ของกายจนเกิดประกายไฟเสียดสีลากสนดาบของโจชัวกระแทกกับพื้น
‘จังหวะนี้แหละ’ กายที่เห็นว่าดาบของโจชัวฟันลงไปที่พื้นแล้ว การป้องกันด้านข้างลำตัวจึงเปิดโล่ง เขาจึงยกดาบบิดเหนือหัวและฟันเข้าไปที่เอวของโจชัว
แต่แล้วความต่างชั้นในด้านการใช้ดาบก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน ในตอนนั้นโจชัวได้บิดข้อมือจับดาบในลักษณะหันเข้าหาตัวเองเหมือนกับมีดสั่นและตวัดเข้าหากายซึ่งป้องกันดาบของเขาได้ โจชัวยังไม่ได้หยุดแค่นั้น ด้วยท่าทางตอนนี้กายเสียเปรียบในเรื่องการถ่ายเทน้ำหนักตัว ทำให้โจชัวที่ยืนได้มั่นคงกว่าใช้ดาบที่มือหนึ่งจับด้ามอีกมือกดใบดาบของตัวเอง พุ่งตัวกระแทกกายจนล้มหงายหลังไป
“อ่อนหัดนัก!” โจชัวยิ้มเยาะเย้ยกาย
ส่วนกายตอนนี้ลุกขึ้นมาด้วยความอาย ๆ แต่เขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ ‘ข้าพึ่งเล่นเกมแค่ไม่กี่วัน แต่ NPC พวกนี้คงฝึกดาบแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ก็ไม่แปลกที่จะสู้ไม่ได้ ข้าต้องจับจังหวะ…ข้าสู้ได้แน่นอน’
“มา…” กายวิ่งเข้าหาโจชัวอีกครั้ง
……
หลังจากผ่านไป 15 นาทีกายก็กระเด็นถอยหลังไปอีกครั้ง ในปากของเขามีเลือดไหลออกมาจากการโดนดาบของโจชัวกระแทกปากแตก
“ขยะเอ๊ย เจ้าแพ้แล้วส่งดาบนั้นมาซะ”
“ใครบอกกันว่าข้าแพ้แล้ว เจ้าเห็นข้าสู้ไม่ไหวอย่างนั้นเหรอ มาสิไอ้ลูกหมาของวิลเลียม เจ้ามันก็แค่สัตว์เลี้ยง”
“อ้า!!!ข้าจะฆ่าเจ้า” โจชัวรู้สึกเหมือนโดนหยามอีกครั้ง เขาคิดว่าจะอัดเด็กนี้จนนอนบนเตียงไปซัก 3 เดือนซึ่งก็คงไม่มีใครจะสามารถโทษอะไรเขาได้ เพราะนี้คือการท้าดวลกันที่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันอย่างถูกต้อง
“ก็มาสิ…วะ” กายยังคงยั่วยุโจชัวอยู่อีก ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องเหรียญทองแล้ว แต่กำลังสนใจค่าประสบการณ์มากกว่า ใครจะไปคิดว่าการต่อสู้จริงจะทำให้ค่าประสบการณ์ ‘ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ฟัน’ ของเขาพัฒนาขั้น มันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในทุกครั้งที่เขาฟันโต้กลับไป
“ศิลปะการต่อสู้ ฟัน 0/2 (31%) ”
‘มันเพิ่มขึ้นมาถึง 5% ใครจะไปคิดกัน ข้าฟันดาบไปสองพันครั้งตั้งหลายชั่วโมง เพิ่มได้แค่ 20 % แต่พอสู้จริงกับโจชัวแค่ 15 นาทีมันกลับเพิ่มขึ้นถึง 1 ใน 4 รู้อย่างนี้ข้าจะท้าดวลทุกคนในสถาบันศาสตร์นักรบให้หมดเลย’
กายและโจชัวเข้าสู้กันอีกครั้ง แม้หลายครั้งกายจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ยิ่งเวลาผ่านไปกายก็เริ่มจับทางโจชัวได้แล้ว เขาฟันโต้กลับคืนไปบ้างเป็นบางจังหวะ
หลังจากผ่านไปอีก 5 นาทีก็เป็นครั้งแรกที่กายสามารถทำให้โจชัวที่เป็นฝ่ายบุกตลอดถอยกลับไปได้เป็นครั้งแรก
“บ้าน่า เจ้าทำไมยังไม่ยอมแพ้ว่ะ” โจชัวช๊อกเล็กน้อย ดังนั้นจึงให้ความโกรธของตัวเองเข้าฟันกายอีกครั้ง
“ล้มลงไปสิ ล้มลงไปสิ ข้าบอกให้เจ้าล้มลงไป” โจชัวกระโดดฟันใส่กายครั้งแล้วครั้งเล่า กายก็ยกดาบกันครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นกัน
“ดูนั้น เหมือนโจชัวจะไล่ต้อนเดวินจจนมุมแล้ว”
“แรงอะไรกัน ถ้าเป็นข้าดาบคงหลุดมือไปแล้ว”
“อย่าว่าแต่ดาบหลุดมือเลย ดาบข้าคงหักไปแล้วถ้าโดนแบบนั้น”
ด้วยตัวที่ให้ของโจชัวมันจึงมีพละกำลังมาก แต่กายกลับไม่ได้เสียเปรียบในเรื่องนี้ เพราะที่ผ่านมาเขาฝึกตีเหล็กอยู่ตลอด แรงที่สะท้อนจากดาบเดซี่ที่รับการโจมตีจากโจชัวมันยังน้อยกว่าโลหะที่เขาทุบในทุก ๆ วันซะอีก
ส่วนดาบเดซี่นั้นมันไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย กลับเป็นดาบของโจชัวซะมากกว่าที่เกิดรอยบิ่นที่คมดาบแทน
“แฮก ๆ ๆ ” โจชัวหายใจหอบเล็กน้อย การบุกโจมตีของเขาอย่างต่อเนื่องทำให้ตัวเองสูญเสียพลังกายไปอย่างรวดเร็ว
‘เอาไงต่อดี’ โจชัวส่งสายตาถามวสิลเลียมที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ด้านข้างสนามประลอง
วิเลียมดูเหมือนจะรู้ว่าโจชัวถามความเห็นเขา จึงพยักหน้าส่งสัญญาณให้จัดการต่อ
“เจ้าจะส่งสายตากันอีกนานไหม ถ้าไม่บุกงั้นข้าจะโจมตีก่อน” กายถามอย่างยั่วยุ เพื่อที่จะทำลายสมาธิของโจชัว จากนั้นเขาก็ลงมือจู่โจมก่อนทันที
โจชัวกัดฟันแน่นด้วยความโมโห จนเส้นเลือดถึงกับปูดขึ้นมาที่ขมับ เขาเลือดขึ้นหน้าแล้วจริง ๆ ที่โดนเด็กบ้านนอกนี่ยั่วยุไม่หยุด
“เจ้ารนหาที่เองนะ”
ทั้งสองลงมือต่อกันอีกครั้ง แต่ยิ่งเวลาผ่านไปการออกอาวุธของทั้งสองก็ช้าลง แต่คนที่รวดเร็วกว่าเล็กน้อยกลับกลายเป็นกายแทน
แม้โจชัวจะแข็งแกร่งแต่ในระยะยาวกายกลับสามารถฟื้นตัวได้ดีกว่า
‘แม่งเอ๊ย…แบบนี้ไม่ดีแน่ ดาบข้าจะพังแล้ว’ โจชัวมองดาบของตัวเองอย่างเจ็บปวดด้วยเงินหลายร้อยเหรียญทองกว่าที่เขาจะเก็บซื้อดาบเล่มนี้ได้ แต่มันกลับจะต้องมาพังลงแบบนี้
ซึ่งไม่ได้มีแค่โจชัวที่เห็น แต่คนอื่น ๆ ก็เห็นเช่นกัน และแน่นอนว่ากายไม่คิดจะปล่อยโอกาสนี้ไป
กึก!
ด้วยความกังวลทำให้โจชัวพลาดจังหวะไป ดาบเดซี่ฟันไปเต็มแรงในรอยบินเล็ก ๆ แต่เพียงรอยบิ่นเล็ก ๆ มันกลับกลายเป็นเหมือนแผ่นน้ำแข็งที่เปราะบางทำให้เกิดรอยร้าวที่ใบดาบอย่างชัดเจน
“ไม่!เจ้าบังคับข้าเองนะ” ด้วยความตกใจ เพราะกลัวดาบของตัวเองจะเสียหายไปมากกว่านี้ บวกกับต้องการจะต้องการเอาชนะกายให้ได้ โจชัวเหมือนจะตัดสินใจบางอย่าง ยกดาบที่เกือบจะหักของตัวเองขึ้นด้วยความเดือดดาล
“ศิลปะการต่อสู้!รูปแบบศาสตราวุธ!ฟัน!ขั้น 1!” ดาบของโจชัวเปล่งแสงออร่าออกมา
กายที่อยู่ไกลสุดก็ไม่คิดว่าโจชัวจะใช้ศิลปะการต่อสู้ แต่ตอนนี้เขาก็ถอยไม่ทันแล้วเพราะอยู่ใกล้เกินไป กายกำด้ามจับดาบแน่นตัดสินใจฟันส่วนกลับไป เพราะไม่อย่างนั้นดาบของโจชัวฟันตัวของเขาขาดครึ่งแน่นอน
“โจชัวหยุด…” วิลเลียมที่เห็นเหตุการณ์ก็เหมือนจะไปห้าม แต่อันที่จริงเขาไม่ได้ขยับเท้าแม้แต่น้อย คนอื่น ๆ เองก็ไม่คิดว่าโจชัวจะใช้ศิลปะการต่อสู้
ดาบของโจชัวฟันปะทะดาบของกายอย่างรุนแรง แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น ดาบของกายตัดดาบของโจชัวขาดครึ่งอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงแบบนั้นดาบของโจชัวที่อยู่อีกครึ่งมันกลับไม่ได้หยุดลง
“ไม่!!!” กายร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ขณะที่ดาบกำลังฟันกลางแสกหน้าของตัวเอง ‘ข้าตายแน่ ชีวิตแรกในเกม ข้าตายแบบนี้จริง ๆ เหรอ’ เขาเลือกจะหลับตาแน่นด้วยความกลัว
เพราะแม้จะเป็นในเกม แต่อย่าลืมว่านี่คือเกมเสมือนจริง ดังนั้นไม่มีใครอยากจะมองดูตัวเองตายแบบนี้อย่างแน่นอน
ปัง!
เกิดเสียงดังขึ้นหลังจากนั้นก็ฝุ่นที่กระจายออกมา ทุกอย่างหยุดลง ทั้งกายและโจชัวหยุดหนึ่งไม่ขยับ ระหว่างกลางของพวกเขามีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา
เธอไม่ใช่ใครอื่น แต่คือ มีอา เวียลินเลีย
ฉึบ!
ปลายดาบที่หักของโจชัวกระเด็นไปปักที่กำแพงปราสาทที่ห่างไป 20 เมตร
‘ดาบของมีอาสามารถฟันดาบที่เหลือของโจชัวพังไปจนเหลือเพียงด้ามจับได้ ทั้งที่ดาบนั้นอัดแน่นไปด้วยออร่าศิลปะการต่อสู้ฟันอยู่ เธอต้องให้ขั้น 2 ของศิลปะการต่อสู้แน่ ๆ ถึงทำแบบนั้นได้’ กายคิดในใจตัวเอง เขารู้ว่าการต่อสู้นี้จบแล้ว
“เดวิน เจ้าแพ้โจชัวแล้ว ถ้าไม่ได้ผู้หญิงมาขวางไว้เจ้านอนจมกองเลือดไปแล้ว…ส่งดาบมา” วิลเลียมก้าวออกมาพูดอย่างหน้าด้าน ๆ
ทุกคนได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้วมองอย่างไม่พอใจ เพราะเห็น ๆ กันอยู่ว่าโจชัวผิดคำพูดและใช้ศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นคนที่แพ้การดวลนี้ก็คือโจชัว
“ไม่ใช่ ผู้ที่พ่ายแพ้คือโจชัวตั้งหาก” มีอาพูดช่วยกายอีกครั้ง
“มีอาเจ้าอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้ดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” วิลเลียมพูดจาข่มขู่
“หือ…เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าอย่างนั้นเหรอ ถ้าคิดจะสู้ก็หยิบดาบขึ้นมา”
ทั้งสองมองกันอย่างท้าทาย ทุกคนโดยรอบต่างก็พากันลุ้นว่าพวกเขาจะสู้กันอีกไหมโดยเฉพาะคู่ของ
“เป็นไปได้ยังไง” แต่ในตอนนั้นเองโจชัวก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ในมือของเขามีเลือดสีแดงอยู่เล็กน้อย มันไม่ได้มาจากมือของเขา แต่มาจากคอของโจชัว
แผลขนาดเล็กที่เกิดจากของมีคมของดาบ แผลไม่ได้อันตรายอันที่จริงมันแทบไม่ต่างจากแผลถลอกเพียงกินยาก็หายไม่กี่วัน แต่ที่ทุกคนตกใจคือดาบของใครกันในการต่อสู้สุดท้ายที่เกือบฆ่าโจชัว
ติ้ง!
ทันใดนั้นเสียงหยุดของเลือดที่ไหลจากปลายดาบของกาย ทำเอาทุกคนหันไปมอง แม้มันจะเบามาก แต่มันก็ชัดเจนเพราะสายตาของทุกคนโดยรอบที่จับจ้องอยู่
โจชัวที่เห็นแบบนั้นก็หน้าซีดเล็กน้อย ‘ถ้าไม่ได้มีอามาหยุด ดาบนั้นคงตัดคอข้าไปแล้ว บางทีทั้งข้าและเดวินอาจจะตายด้วยกันทั้งคู่’
“เดวินครั้งนี้ข้าแพ้แล้ว แต่ครั้งต่อไปข้ามันจะไม่เป็นแบบนี้อย่างแน่นอน” โจชัวมองกายเหมือนกับศัตรูที่ต้องชนะ
“วิลเลียม ข้าขอโทษด้วย” โจชัวยังกล่าวต่อ “ขอบคุณมีอาที่เจ้าช่วยข้าไว้”
หลังกล่าวจบโจชัวกำด้ามดาบเดินออกไปทันที แม้ว่าถ้าโจชัวใช้ศิลปะการต่อสู้อาจจะชนะกายไม่ยาก แต่ถ้าไม่ใช้เขากลับพ่ายแพ้ ซึ่งมันได้ทำลายความภูมิใจของเขา การดวลครั้งนี้ส่งผลต่อโจชัวเป็นอย่างมาก
ในใจกายยิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนเขาจะมีศัตรูเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้ว
