ตอนที่ 35 ดาบกระบองเพชร
กายหอบเหรียญทองวิ่งกลับเข้าห้องพักของตัวเองในสถาบันศาสตร์นักรบด้วยความระมัดระวัง เขามองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้อง
ปัง!
เสียงประตูห้องถูกปิดลง กายหยิบถุงใส่เหรียญทองออกมาเทลงบนที่นอนทันที และยืนมองมันด้วยความหลงไหล
“ทองทั้งนั้นเลย ฮ่า ๆ ๆ ”
กายนอนกลิ้งบนกองเหรียญทองอย่างพอใจ แต่พอกลิ้งนาน ๆ เขาก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ก็เลยนำเหรียญทองทั้งหมดมาเรียงปูบนพื้นห้อง แต่ด้วยจำนวนเหรียญทองสองพันห้าร้อยเหรียญมันน้อยไปเลยไม่สามารถเรียงได้เต็มทั้งห้อง
“คงต้องหาเพิ่มถึงจะเรียงเต็มห้อง ไม่ใช่สิเราจะมาเรียงเล่นทำไมว่ะ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เด็กหนุ่มก็ยิ้มอย่างโง่ ๆ ออกมา ก่อนที่จะค่อย ๆ เก็บเหรียญทองทั้งหมดลงถุงเงินไป
“ฉันจะหาเงินมาเติมห้องนี้จนเต็ม” กายทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะบิดตัวไปมาและหาวออกมาสองสามครั้งก่อนจะหลับลงไปทั้งอย่างนั้น
ไม่รู้ว่ากลับไปนานเท่าไหร่เขารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ
กายลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงียออกไปเปิดประตู เขาก็เจอกับมีอายืนอยู่หน้าประตู กายมองที่เธอด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อคิดว่าบางทีเธออาจจะเอาเงินค่าดาบเดซี่มาให้เขา แต่คำพูดต่อมาของเธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น
“พรุ่งนี้เจ้าไปเรียนด้วย เจ้าขาดเรียนมาหลายครั้ง”
กายคิดขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เป็นเวลาเรียนตามตารางเรียนของชั้นปี 1 เขาจึงตอบกลับไป “ข้าจะไป ว่าแต่เจ้ามีอะไรอีกหรือเปล่า”
มีอาไม่ได้ตอบ เธอคิดอยู่สักพักกายจึงถามซ้ำกลับไป “ถ้าเจ้าไม่มีอะไรข้าขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวก่อน เรามาฝึกดาบกัน”
“ฝึกดาบ”
“ใช่ ข้าต้องการคู่ซ้อม”
“เออ…ได้ รอแปป” กายงงกับการกระทำของมีอา เธอได้ดาบไปแล้ว ยังต้องการอะไรอีกแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังตอบตกลงไปเพราะถึงอย่างไรเขาก็ได้ประโยชน์
กายวิ่งกลับเข้าไปในห้องจากนั้นก็แต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับดาบเล่มใหม่ มีอามองไปที่ดาบด้วยความสนใจ แต่พอเห็นว่ามันด้อยกว่าดาบเดซี่ในมือ เธอก็เลิกสนใจมัน
มีอาเดินนำไปที่ลานฝึก แต่สักพักกายก็คิดว่าควรไปที่ ๆ ดีกว่านี้ เพราะที่นี่คนที่มาซ้อมเยอะเกินไป
“ข้าว่าเราไปที่อื่นดีกว่า ข้ารู้จักที่ ๆ ดีอยู่”
“เจ้ามีสถานที่ดี ๆ”
กายพยักหน้าและเดินนำมีอาไป เขาลงทุนจ้างรถมาขับไปส่งซึ่งมันรวดเร็วกว่าเดินไปมากนัก แน่นอนว่ากายเป็นคนจ่ายเงิน ‘ฉันจะมาให้ผู้หญิงออกเงินค่ารถได้ยังไง’
……
สถานที่ที่กายพามีอาไปนั้นไม่ใช่ที่อื่นอะไร แต่มันคือบริเวณเนินต้นไม้ใหญ่แถวหน้าประตูนครดาราฟ้าที่เขาเคยไปนอนเมื่อสองวันก่อน มันเงียบสงบและเป็นส่วนตัว
“เป็นไง ที่นี่เงียบสงบห่างไกลจากผู้คน”
“อืม…ที่นี่เหมาะมากข้าสามารถลงมือได้อย่างเต็มที่”
“ฮ่า ๆ แน่นอน” ถึงปากกายจะพูดแบบนั้น แต่ในใจเขาคิดด้วยความเจ็บปวดว่า ‘ที่นี่ห่างไกลผู้คน หวังว่าคงไม่มีใครได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของฉันนะ’
……
หนึ่งชั่วโมงต่อมากายพยายามลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เขาใช้ดาบในมือค้ำยันตัวเองขึ้น ขณะที่จับใบหน้าช้ำ ๆ
“พักก่อน ข้าสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว” กายทิ้งตัวลงนอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย
มีอาเห็นเช่นนั้นเธอจึงหยุดมือเดินมานั่งลงข้าง ๆ กาย ใช้มือทัดผมขณะมองไปที่กาย เธอถามกายด้วยน้ำเสียงปกติว่า “เจ้าเตรียมตัวหรือยัง”
“เตรียมตัว?”
“เจ้าลืมอย่างนั้นหรือสิ้นเดือนนี้เป็นการทดสอบประจำเดือนของเด็กปี 1”
“จริงสิ ข้าลืมไปเลย” กายพึ่งนึกเรื่องนี้ได้ เพราะเขามัวแต่เตรียมตัวเข้าแดนสงครามจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย
“การทดสองประจำเดือนจะเริ่มวันที่ 30 เดือน 1 ปีที่ 997 จะเป็นวันทดสอบต่อสู้ของปี 1 และยังจัดอันดับของศิษย์ปี 1 อย่างเป็นทางการด้วย” มีอาบอกกับเขา
“ผู้ชนะมีรางวัลหรือไม่”
“แน่นอน สิบอันดับแรกสามารถทำภารกิจเลื่อนชั้นขึ้นปี 2 ได้เลย โดยไม่ต้องรอเวลาครบปี”
“ทำภารกิจเลื่อนชั้นปี?” กายยังงงอยู่
“ภารกิจเลื่อนชั้นมันเป็นกรณีพิเศษของศิษย์ที่แข็งแกร่งแต่ละชั้นปี ปีหนึ่งจะมีภารกิจเลือนไปชั้นปี 2 ชั้นปีสองเองก็มีภารกิจเลื่อนไปชั้นปี 3 และปีสามก็สามารถทำภารกิจจบได้ก่อนกำหนด แต่แน่นอนว่าทุกอย่างมีสิ่งแลกเปลี่ยนปีสาม อัจฉริยะหลายคนตายไปในภารกิจพวกนี้”
“มันอันตรายขนาดนั้นเลยหรือ” กายถามพร้อมกับกลืนน้ำลาย
“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าสถาบันศาสตร์นักรบศึกฝนนักรบให้กับนครดาราฟ้า” มีอาถามกายกลับ
กายพยักหน้าเป็นการบอกว่ารู้
มีอาจึงอธิบายให้กายฟังต่อว่า “และนั้นคือสิ่งที่สถาบันศาสตร์นักรบใช้เป็นเกณฑ์ในการฝึกฝนของเรา มันคือการต่อสู้จริง บางครั้งอาจจะเป็นภารกิจกวาดล้างกองโจร ไม่ก็คุมกันสิ่งของมีค่าของสถาบัน หรืออาจจะฝึกร่วมกับกองทัพก็มี เท่าที่ท่านพ่อเล่าให้ข้าฟัง วัตถุประสงค์ในการก่อตั้งสถาบันศาสตร์นักรบขึ้นมาในช่วงแรกนั้น ก็เพื่อสร้างนักรบ หรือหัวหน้าที่ใช้ในการทำกองกำลังเข้าต่อสู้ในมหาสงครามนครทั้ง 5”
“แต่ตอนนี้หลายอย่างเปลี่ยนไปแล้ว โลกราชันสงบสุขขึ้นมากไม่มีสงครามขนาดใหญ่เกิดขึ้นมานานแล้ว แต่พวกเราก็ยังคงทำสงครามกับพวกนครพยัคฆาอยู่ หลังจากที่ข้าจบการศึกษาที่สถาบันศาสตร์นักรบแล้วข้าจะไปประจำที่ป้อมปราการตะวันตกเพื่อสู้กับพวกนั้น แล้วเจ้าล่ะ”
มีอาหันมามองกายเหมือนกับรอคำตอบของเขาอยู่
กายไม่ได้พูดอะไรออกไป อันที่จริงเขามีเพียงเป้าหมายเดียวนั้นก็คือต้องแข็งแกร่งกว่าผู้เล่นคนอื่น ๆ แต่คงจะบอกเรื่องนี้ออกไปไม่ได้ ‘สงครามของ NPC ผู้เล่นอย่างพวกเราจะเข้าไปมีส่วนร่วมได้ไหม?’
“จริงสิ ว่าแต่ถ้าทดสอบได้ที่ 1 ของชั้นปี 1 และปี 2 แบบนี้ก็เท่ากับว่าได้เลื่อนไปชั้นปี 3 โดยตรงเลย”
เดียวก่อนนั้นหมายความว่า ทุกการทดสอบแต่ละเดือนถ้ามีคนที่สามรถติดสิบอันดับแรกสองครั้งก็จะสามารถเลือนไปปี 3 ได้โดยตรง
“ต้องทำภารกิจด้วย”
“นั่นแหละงั้นก็สามารถเข้าถึงศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงกว่าของระดับปี 1 ใช่ไหม”
“ก็ใช่”
กายได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา เขาเจอวิธีได้ตำราศิลปะการต่อสู้มาแล้ว
“เจ้ายิ้มอะไร”
“เปล่า ข้าแค่คิดว่าถ้าตัวเองติดสิบอันดับแรกจะแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหน” กายลุกขึ้นพรวดและกล่าวด้วยท่าทางทรงพลังเหมือนนักรบผู้อยู่เหนือทุกคน แต่แล้วอยู่ ๆ มีอาลุกขึ้นมาแตะปาบเข้าไปที่หลังของกายจนเขาหน้าทิ่มคะมำกับพื้นดิน
“เจ้าแตะข้าทำไม” ขณะที่ถุยดินออกจากปาก
“เจ้าอ่อนแอกว่าข้า” มีอาพูดจบก็ปัดหญ้าที่ตัวเดินออกไปทันที
กายงงกับการกระทำของมีอา ‘หรือเธอจะบอกว่าต่อให้เจ้าเก่งแค่ไหนก็ยังอ่อนกว่าข้า บ้าเอ๊ยเมื่อไหร่ข้าจะแข็งแกร่งกว่าเธอกัน คอยดูเถอะถ้าถึงเวลานั้นข้าจะจับเข้ามาตีก้นซะให้เข็ดเลย’
“คอยดูเถอะข้าจะเก่งกว่าเจ้าให้ดู” กายตะโกนเสียงดังไล่หลังมีอาไป
แต่แล้วกายก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถามเรื่องที่มีอายังไม่ให้เงินค่าดาบเดซี่แก่เขา ‘ไม่ใช่เธอเข้าใจผิดว่าฉันยกดาบไปให้เฉย ๆ หรอกนะ’
กายรู้สึกลังเลที่จะไปทวงถามตอนนี้
“ช่างมันไว้วันหลังก็ได้ ตอนนี้ฉันมีเงินมากพอให้ใช้จ่ายไปได้สักพักแล้ว” กายคิดได้ดังนั้นก็วิ่งตามมีอากลับไป ทั้งสองเดินกลับไปที่นครดาราฟ้าด้วยกัน เพราะตอนนี้รถม้าที่เขาจ้างมาส่งกลับไปแล้ว
……..
กายกลับไปห้อง เขาก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะไปที่โรงอาบน้ำเพื่อแช่น้ำตามที่บอกไว้กับตัวเองก่อนจะเปิดดูหน้าจอสถานะของตัวเองไปด้วย
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด ขั้น 1”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 1/2 (30%)
ฟัน 1/2 (8%) ”
“เป็นอย่างที่คิดพอถึงขั้นที่สองแล้วค่าประสบการณ์ที่ได้รับก็จะยากขึ้นไปด้วย แต่ศิลปะการต่อสู้ ทุบ ของฉันยังคงเพิ่มอย่างต่อเนื่องจากการทำงานที่โรงตีเหล็กไร้เวลา หรือว่าฉันควรสร้างอาวุธรูปแบบค้อนขึ้นมาสักชิ้นเอาไว้ใช้คู่กับศิลปะการต่อสู้นี้ดู” กายมองไปที่ดาบของเขาที่วางพิงอยู่ข้างอ่างน้ำไม้ที่เขานอนแช่อยู่
“เจ้าควรที่จะมีชื่อของตัวเองด้วย ดาบที่ข้าใช้ชั่วคราวก็ตาม” กายหยิบดาบขึ้นมาและมองไปมาขณะที่คิดชื่อให้กับมัน “ในการต่อสู้ครั้งแรกของเจ้าต้องเจอกับมีอา หญิงสาวที่โหดร้ายในยามต่อสู้ เจ้าต้องทนรับการโจมตีจากดาบเดซี่ที่เหนือชั้นกว่าอย่างยากลำบาก ถือว่าเจ้าทนทานมาก ดังนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘กระบองเพชร’ แล้วกัน”
หลังจากกายกล่าวจบ ค่าสถานะของดาบก็แสดงออกมา…
“ดาบกระบองเพชร”
“ระดับ 4”
“ความสัมพันธ์กับดาบ 85%”
“ผู้สร้าง เดวิน”
“ฉันยังเป็นเพียงนักรบฝึกหัดขั้น 1 อยู่ ถ้าสามารถยกระดับศิลปะการต่อสู้ขึ้นไปที่ขั้น 2 ได้ก็จะเลื่อนไปเป็นนักรบฝึกหัดขึ้น 2 ด้วยหรือเปล่า” กายพึมพำในใจ เขาไม่รู้ว่าที่ตัวเองคาดการถูกไหม คงได้แต่ลองทำดูเท่านั้น
กายลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำไม้และกลับห้อง ตอนนี้เวลาในเกมของเขาใกล้จะหมดลงแล้ว
“ล๊อคเอ้า” หลังจากครบเวลาเขาก็ออกจากเกม
