เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล – ตอนที่ 15.2

“องค์จักรพรรดินีพ่ะย่ะค่ะ โครอีธานอังเกนัสขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

 

“ให้เข้ามาได้”

 

องค์จักรพรรดินีแห่งอาณาจักรแลมบลู ราวีนี่ใช้กรรไกรตัดแต่งกิ่งดอกไม้ที่เพิ่งหยิบขึ้นมาพลางเอ่ยอนุญาต

 

ไม่นานหลังจากนั้น คนสนิทของนาง หรือโครอีธานผู้ดูแลรับผิดชอบกลุ่มการค้าดิวรักก็ย่างกรายเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง

 

นางต้อนรับเขาทั้งๆ ที่ยังคงไม่ละสายตาไปจากก้านดอกกุหลาบสดใหม่

 

“องค์จักรพรรดินี กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

 

โครอีธานถอดหมวกออก แนบไว้ที่หน้าอก ด้วยท่าทางดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี

 

“ที่ข้ากำลังรออยู่ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นข่าวดีเกี่ยวกับกิจการต่างหาก ไม่รู้หรือไง โครอีธาน?”

 

“ปะ…เปล่าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะมามือเปล่าได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ จักรพรรดินี”

 

คำพูดเฉียบขาดไร้เยื่อใยของจักรพรรดินี ทำเอาเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง แต่โครอีธานก็ยังคงเอ่ยพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พยายามไม่แสดงอาการออกไปได้สำเร็จ

 

“ลองอ่านนี่ดูสักครั้งเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

 

สิ่งที่โครอีธานยื่นออกไปด้วยมือทั้งสองข้างคือ รายงานผลฉบับย่อ

 

มือขาวเนียนของจักรพรรดินีถอดถุงมือสำหรับใช้จัดแต่งดอกไม้ออก ก่อนจะรับสิ่งนั้นมาถือไว้

 

โครอีธานเองก็ลอบสังเกตท่าทางของจักรพรรดินี เมื่อเห็นว่าสีหน้าของพระองค์ที่กวาดสายตาอ่านรายงานอย่างรวดเร็วดูแล้วไม่ได้เลวร้ายนัก จึงค่อยยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

 

“ตามที่เขียนถวายผ้าทอโคโรอีจะเตรียมพร้อมสำหรับวางขายได้เสร็จสมบูรณ์ในสัปดาห์หน้าพ่ะย่ะค่ะจะเริ่มจัดจำหน่ายโดยใช้ย่านการค้าเซดาคิวนาร์ที่เนืองแน่นไปด้วยร้านตัดเย็บสำหรับชนชั้นสูง…”

 

“แก้ไขปัญหาเรื่องอุปสงค์และอุปทานของพืชนี่ได้อย่างไรกันล่ะ โครอีธาน?”

 

ครั้งก่อนที่โครอีธานเดินทางมายังวังของจักรพรรดินี เขาได้รายงานว่ามีปัญหาเรื่องของปริมาณวัตถุดิบที่จัดหาได้จากตะวันออก ตัวเขายังคงจดจำแววตาเย็นชาของจักรพรรดินีเมื่อตอนนั้นได้ไม่ลืมเลยทีเดียว

 

หลังจากช่วงเวลาที่รู้สึกราวกับนิจนิรันดร์จักรพรรดินีก็ได้เสนอให้เขาลองไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลลอมบาร์เดียดู

 

พอนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นแล้ว หยาดเหงื่อก็ผุดขึ้นเต็มไปหมด สุดท้ายโครอีธานจึงต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าในเสื้อออกมา

 

มันคือผ้าเช็ดหน้าที่ตัดเย็บจากผ้าทอโคโรอี

 

“ได้รับความช่วยเหลือของลอมบาร์เดียตามที่พระองค์รับสั่งพ่ะย่ะค่ะ โล่งอกที่แคลอฮัน ลอมบาร์เดียมีความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ทางด้านสิ่งทอเป็นอย่างดี…”

 

“แคลอฮัน?”

 

จักรพรรดินีที่กำลังสวมถุงมือสำหรับจัดดอกไม้อีกครั้งหันไปมองโครอีธานเป็นครั้งแรก

 

“ไม่ใช่เบเจอร์?”

 

นี่เขาทำอะไรผิดพลาดลงไปอีกอย่างนั้นเหรอ

 

โครอีธานเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ไหล่ผวาสั่นเทา

 

“ปะ…เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ เดิมทีตั้งใจว่าจะทำงานร่วมกับเบเจอร์ แต่เรื่องนั้น ขะ..เขาแทบไม่รู้เรื่องอันใดเลย…”

 

“หากเป็นแคลอฮัน งั้นก็หมายถึงบุตรคนเล็กของเจ้าตระกูลรึ”

 

จักรพรรดิดีเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น เมื่อนึกถึงชื่อแคลอฮันที่มีตำแหน่งอยู่ในซอกหลืบของแผนผังตระกูลลอมบาร์เดีย

 

“พ่ะย่ะค่ะ! เป็นคนที่รอบรู้มากทีเดียว! ว่ากันตามตรงหากมองเฉพาะมันสมองก็ถือว่าเบเจอร์เทียบไม่ติดเลยพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างพอเบเจอร์ถอนตัวออกไป คนสนิทของเจ้าตระกูลอย่างคนที่ชื่อเครย์ลีบันเองก็ยอมให้ความร่วมมืออย่างกระตือรือร้น งานจึงยิ่งดำเนินไปได้อย่างราบรื่นมากกว่าเดิม”

 

“ข้าจำเป็นต้องรู้เรื่องพวกนั้นด้วยหรือไง โครอีธาน?”

 

เสียงของจักรพรรดินีที่เอ่ยแทรกตัดประโยคของตนทิ้ง แฝงไปด้วยความรำคาญใจเล็กน้อย

 

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ! แน่นอนว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้โปรดมอบให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี”

 

โครอีธานรีบก้มหน้าลงต่ำจักรพรรดินีหยิบดอกไม้กิ่งถัดไปขึ้นมาถือ

 

“ไม่ใช่เบเจอร์ แต่เป็นแคลอฮัน…น่าสนใจดี”

 

นึกถึงใบหน้าของรูลลักผู้ที่นางไม่อาจล่วงรู้ถึงความคิดในใจได้ จักรพรรดินีก็แย้มรอยยิ้มแฝงไปด้วยเลศนัย

 

ปกติแล้วบุตรชายคนโตจะต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูล แต่มันก็ไม่อาจมีใครรับประกันได้ทั้งนั้น

 

พวกตระกูลชั้นสูงตระกูลใหญ่ ก็มักจะก่อสงครามแย่งชิงตำแหน่งผู้สืบทอดจนเลือดสาดกันทั้งสิ้น แน่นอนว่าเชื้อพระวงศ์เองก็เป็นเช่นนั้น

 

ราวีนี่ไม่ถูกใจมันเสียเลย

 

กริบ

 

เสียงน่าขนลุกดังขึ้นพร้อมกับกลีบดอกกุหลาบจากกิ่งกุหลาบที่ราวีนี่ถือไว้ถูกตัดแบ่งออกเป็นสองซีก

 

เพราะเมื่อนึกถึงคนชั้นต่ำที่มีนัยน์ตาสีเดียวกันกับสีแดงสดของดอกกุหลาบขึ้นมา นางก็ไม่อยากจะมองแม้แต่ดอกกุหลาบนี่อีกต่อไปแล้ว

 

จักรพรรดินีวางกรรไกรตัดดอกไม้ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยถามโครอีธาน

 

“แคลอฮันมีบุตรหรือไม่”

 

“พ่ะย่ะค่ะ มีบุตรสาวชื่อฟีเรนเทียอยู่นางหนึ่ง เคยได้ยินจากแคลอฮันอยู่ว่าใกล้จะอายุครบแปดขวบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

 

“บุตรสาวอย่างนั้นหรือ แบบนี้นี่เอง ถ้าอายุแปดขวบก็ถือว่าไม่แย่นัก”

 

“พะ…พ่ะย่ะค่ะ”

 

โครอีธานพูดตอบออกไปได้เพียงแค่นั้น เพราะเขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าจักรพรรดินีทรงต้องการจะทำอะไรกันแน่

 

“วันนี้อาสทาน่าไปพบบุตรชายของเบเจอร์ที่ลอมบาร์เดียพอดี กลับมาคงต้องลองถามดูเสียหน่อย”

 

จักรพรรดินีเอ่ยพูดด้วยใบหน้ายิ้มกว้างดั่งดอกไม้บานเมื่อนึกถึงโอรสที่พระองค์รักเป็นอย่างยิ่ง

 

“ต้องถามดูเสียหน่อยว่าอยากได้เพื่อนเล่นผู้หญิงหรือไม่”

 

ริมฝีปากสีแดงสดที่ยกยิ้มกว้างนั่น เป็นสีแดงสดยิ่งกว่าดอกไม้ที่ถูกตัดจนเละ

 

 

“เอาละ นี่เรียกว่าการเล่นซ่อนแอบนะ ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนหาให้เอง ส่วนพวกเจ้าไปซ่อน”

 

“ว้าว! เพิ่งเคยเล่นครั้งแรกเลย! น่าสนุก!”

 

“น่าตื่นเต้นจัง ตื่นเต้น!”

 

ฟีเรนเทียยกยิ้มด้วยความพอใจพลางมองดูสองแฝดที่กำหมัดกระทืบเท้า

 

หุหุ เด็กพวกนี้นี่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย

 

“ขอแค่ไม่ออกไปจากอาคารหลัก จะซ่อนที่ไหนก็ได้ทั้งหมดเลย แต่สถานที่ที่ปิดแน่น ห้องที่ไม่มีคน หรือที่อันตรายอย่างบ่อน้ำเหมือนเมื่อครั้งก่อนพวกนั้น ห้ามนะ เข้าใจมั้ย”

 

“อื้อๆ ! ”

 

“เอาละ งั้นจะนับถึงร้อยนะ”

 

เธอแนบหน้าเข้ากับเสาพลางเอ่ยพูด

 

“เอาละ หนึ่ง! สอง! สาม! สี่!”

 

ได้ยินเสียงฝีเท้าสองคู่วิ่งตุบตับไปในทิศทางเดียวกัน กะแล้วเชียวว่าสองแฝดนี่แม้แต่ซ่อนแอบก็ยังซ่อนด้วยกันไม่ยอมแยก

 

เธอนับเลขต่อไปเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันก็คิดว่าคงจะตามหาได้สบายน่าดู

 

“สิบ! สิบเอ็ด! …แหม ขาจ๋า คราวนี้สบายหน่อยนะ”

 

ถึงยังไงก็วิ่งไปไกลโน่นแล้ว ไม่มีทางได้ยินเสียงเธออยู่แล้ว

 

ฟีเรนเทียถูกลากออกมาข้างนอกนี่ ก็เพราะสองแฝดนั่นวิ่งมาหาตั้งแต่เช้าตรู่ งอแงบอกให้ไปเล่นด้วยกัน

 

พอเธอถามออกไปว่าพวกเจ้าไปเล่นด้วยกันแค่สองคนไม่ได้หรือไง สองคนนั่นก็บอกว่าตอนนี้เล่นแค่สองคนมันไม่สนุกแล้ว ต้องให้เธอไปเล่นด้วยถึงจะสนุก พากันพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดเหมือนกับนกแก้ว

 

เพราะฉะนั้นการละเล่นที่จะทำให้พวกเด็กๆ ชอบอกชอบใจกันไม่ว่าจะยุคสมัยไหนก็คือการเล่นซ่อนแอบนั่นเอง

 

“ฮ่า เงียบสงบดีจัง” พอไม่มีเสียงพูดพล่ามไม่หยุด ก็ให้ความรู้สึกสงบสุขได้ขนาดนี้เชียว

 

เธอตั้งใจว่าจะนั่งพักที่ไหนสักครู่ แล้วค่อยไปตามจับคู่แฝด ก่อนจะเดินหาสถานที่เหมาะสมที่แดดส่องลงมาอย่างอบอุ่น ทว่าสายตากลับเห็นเด็กคนหนึ่งยืนอยู่คนเดียวบนถนนสายที่ใช้เดินไปยังอาคารย่อยซึ่งเงียบห่างจากอาคารหลักที่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาหลายคน เขาเป็นเด็กผู้ชายผิวขาว ผมบลอนด์เข้มเกือบเป็นสีน้ำตาล

 

“ใครกัน”

 

ใบหน้าไม่คุ้นเคย อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเบเลซัก

 

ดูจากท่าทางที่หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ กับเสื้อผ้าที่สวมใส่นั่น ดูแล้วไม่น่าจะเป็นลูกของคนงานเสียด้วยสิ

 

ฟีเรนเทียเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น คิดว่าถ้าหากเขาหลงทาง เธอก็จะให้ความช่วยเหลือเขาแต่เด็กนั่นกลับถอดหมวกออกโยนมันลงพื้น แล้วกระทืบด้วยรองเท้า ท่าทางจะหงุดหงิดน่าดู

 

ท่าทางชั่วร้ายเอาแต่ใจนั่น ดูคุ้นเคยเหมือนไม่ได้เคยทำแค่ครั้งสองครั้ง

 

เธอหยุดฝีเท้าทั้งๆ ที่ระยะห่างระหว่างเธอกับเด็กคนนั้นตอนนี้ก็ห่างไม่มากแล้ว

 

ไม่อยากจะเข้าไปใกล้เลย

 

สัญชาตญาณมันร้องเตือนบอกให้เธอหันหลังเดินกลับไป

 

ควรจะไปตามหาสองแฝดนั่นได้แล้ว

 

แต่แล้วในตอนที่เธอคิดเช่นนั้นถึงได้หมุนตัวกลับ

 

ลมวูบใหญ่พัดผ่านมาจากที่ไหนก็ไม่อาจทราบได้กลับพัดเข้ามา ทำให้หมวกที่ถูกเด็กคนนั้นกระทืบเท้าใส่ปลิวไกลห่างออกไปบนพื้นหญ้า

 

เด็กนั่นหันรีหันขวางคล้ายกับตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพบว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้เข้าจนได้

 

“เจ้าตรงนั้นน่ะ เก็บหมวกนั่นมาซะ”

 

“หา?”

 

“หูหนวกหรือไง ข้าสั่งให้เก็บหมวกของข้ามา”

 

“เหอะ นี่มันอะไรกัน…”

 

เธอกลั่นกรองคำด่าสาปส่งด้วยความหยาบคายจากความโมโหที่พลุ่งพล่านขึ้นมาให้มันบริสุทธิ์ขึ้นมาระดับหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยพูดออกไป

 

“เจ้านั่นแหละไปเก็บ ไอ้เด็กนิสัยเหมือนเบเลซักนี่”

 

มันคือคำด่าที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอซึ่งไม่อาจใช้ถ้อยคำหยาบคายจะนึกออกแล้วไอ้เด็กนี่…

 

ใบหน้าดูดีของเด็กชายกลับขมวดคิ้วแน่น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงโอหัง

 

“หากไปเก็บมาตอนนี้ ข้าจะละเว้นเจ้าก็ได้”

 

“ไอ้เด็กเหมือนเบเลซักนี่ เห่าอะไรอยู่ได้”

 

เธอกอดอกแน่นพลางเอ่ยพูด

 

“เจ้าเองก็ลองโดนตีด้วยหนังสือสักหลายครั้งหน่อยดีมั้ย นั่นดูจะให้ผลทันใจเหมือนกันนี่นะ”

 

“ยายอัปลักษณ์นี่พูดจาสามหาวจริงๆ”

 

นิสัยจองหอง หยาบคายที่ไม่รู้มีรากฐานมาจากไหนนั่น มันเป็นกรรมพันธุ์ที่สืบทอดกันมาของพวกเด็กตระกูลชั้นสูงหรือไง

 

เบเลซักเองก็ชอบพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นเป๊ะ

 

เธอไม่ได้พูดไปเฉยๆ แต่ไอ้เด็กนี่นิสัยเหมือนเบเลซักจริงๆ

 

เดี๋ยวนะ

 

พอลองมองใบหน้าของเด็กที่ไม่อาจรู้ตัวตนที่แท้จริงได้คนนี้ ลางสังหรณ์ร้ายบางอย่างก็กระแทกเข้าที่หลังศีรษะของเธออย่างจัง

 

“ระ…หรือว่า…”

 

“เจ้าชาย! เจ้าชาย อยู่ที่ไหนเพคะ!”

 

ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนตามหาใครบางคนด้วยความกระวนกระวายใจดังขึ้นจากที่ไกลๆ

 

“ถะ…ถ้าเป็นเจ้าชายงั้นก็”

 

อาณาจักรแห่งนี้มีองค์หญิงอยู่หลายพระองค์ แต่เจ้าชายนั้นมีเพียงแค่สองพระองค์เท่านั้น

 

และเธอก็รู้จักใบหน้าดูดีนั่นในเวอร์ชั่นโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้อีกหลายปีเป็นอย่างดี

 

“หรือว่า เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง…?”

 

เด็กคนนั้นกระตุกยิ้มมุมปากข้างหนึ่งแทนคำตอบของคำถามของเธอ

 

“ไปเก็บมา”

 

จริงด้วย

 

แฝดวิญญาณของเบเลซักตัวการหลักที่ทำให้ตระกูลของเราพังทลาย

 

เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง อาสทาน่า เนเรมเฟย์ ดิวเรลลี่

เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล

เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล

Status: Ongoing Native Language: Korean
อ่านเรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูลเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฟีเรนเทียพบว่าเธอได้ย้อนกลับมายังอดีตในสมัยที่เธอเพิ่งจะอายุได้แค่ 7 ขวบ เพื่อช่วยตระกูลลอมบาร์เดียและชีวิตของพ่อ เธอจึงตั้งใจว่าจะขึ้นเป็นเจ้าตระกูลคนถัดไปให้ได้

Comment

Options

not work with dark mode
Reset