นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย
Chapter 172 – เจ้ารอตายได้เลย
เขามีท่าทางที่เรียบง่ายที่พยายามแสดงความรังเกียจด้วยสายตาของเขา
ลัวเทียนได้เห็นการแสดงออกแบบนี้มาหลายครั้งหลายคราและเพราะเขาได้เห็นมันมามากมันเลยทําให้เขารู้สึกรําคาญ
จากนั้น…
ความโกรธของถั่วเทียนเพิ่มขึ้นทันที
กัวใต้จ้องมองเขาและบรรยาย:“มนุษย์ที่ต่ำต้อยอย่างเจ้าพยายามที่จะหาทางตายด้วยตัว
เอง?”
น้ําเสียงของเขาหยิ่งอย่างมาก
มันคล้ายกับอันธพาลที่ต้องการเรียกร้องเงินค่าคุ้มครองจากคนขายของข้างทาง หากเจ้าไม่มอบเงินบิดาคนนี้จะตีเจ้าให้ตาย!
การแสดงออกของกัวใต้กับลั่วเทียนนั้นหยิ่งยโสอย่างมากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและมองลั่วเทียนอย่างดูถูก.
ลัวเทียนไม่มีการตอบสนองกและตบเขาไปทันที่:“บิดาต้องการหาที่ตายเพราะเจ้าเอาแต่กัดข้า?!”
“เปียะ!”
แรงตบนั้นส่งให้กัวใต้ต้องตัวหมุนก่อนที่จะตกลงถึงพื้น
มันน่าอายอย่างมากสําหรับกัวใต้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาเต็มไปด้วยเศษดินและใบไม้,
ถ้าฟานซางเจี้ยนไม่ได้โผล่ออกมา ตั๋วเทียนต้องการที่จะเหยียบหน้ามันซ้ําด้วยซ้ํา
ถั่วเทียนหัวเราะเยาะและสถบออกมา: “แกไอ้หมาหน้าโง่ แกคิดว่าบิดาคนนี้กินผักงั้นถ้าข้าไม่แสดงพลังสักอย่างให้เจ้าเห็น?!”
กัวใต้พยายามที่จะกลับมายืนด้วยขาทั้งสองข้างของเขาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่น่ามองของเขาจากนั้นเขาก็มองไปที่ลั่วเทียนด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรงขณะที่กัดฟันแน่นจากนั้นเขาก็สงบสติของเขาขณะที่เช็ดดินออกจากใบหน้าของเขาท้ายที่สุดเขาก็ถ่มเสมหะขนาดใหญ่ออกไปที่ใกล้ๆเท้าลั่วเทียนก่อนที่จะยิ้มด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามเหมือนเดิม.
ทันทีหลังจากนั้น…
การแสดงออกของกัวให้กลับมาเป็นปกติและพูดกับฟานซางเจี้ยน: “ฝ่าบาทท่านควรรับกลับไปที่ไม่งั้นราชาจะกังวลเอาได้”
ฟานซางเจี้ยนพยักหน้า: “อืม แต่หัวหน้าหล่ะ?”
กัวใต้มีรอยยิ้มที่ดีใจและกล่าวว่า: “ถ้าท่านต้องการให้เขาไปด้วย แน่นอนว่าเขาก็ต้องมาด้วยท่านคือฝ่าบาทดังนั้นข้าไม่แน่ใจว่าคนทั่วไปจะคิดอย่างไร”
“ขอบคุณ ลุงกัวใต้”
ฟานซางเจี้ยนยิ้มอย่างตื่นเต้น จากนั้นเขาก็คว้ามือของลั่วเทียนและทําตัวดีใจในขณะที่เขาวิ่งไปยังดินแดนของโนมเขาดึงเหรียญทองแปลกๆและยัดลงไปให้กับลั่วเทียนอย่างเงียบเขากระซิบ: “นี่คือบางอย่างที่ท่านพ่อให้ข้ามามันเรียกว่าตราประทับราชาดังนั้นข้าต้องการให้ท่านรักษามันให้ปลอดภัยให้กับข้า”
ลั่วเทียนรู้สึกตกใจกับสิ่งนี้มาก แต่ก็แอบซ่อนมันเอาไว้ จากนั้นเขาก็พึมพํา: “แม้ว่าจะเป็นเด็กสารเลว แต่เขาก็ยังพิถีพิถันอย่างมาก”
มันเห็นได้อย่างชัดเจน…
ฟานซางเจี้ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ตามบุคคลิกของกัวใต้แล้ว เขาจะต้องบ้าบินอย่างแน่นอน แต่เขาเริ่มยิ้มรากวับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น
สิ่งที่สําคัญที่สุด…
กัวใต้เป็นคนที่มักจะยึดติดกับหลักการของเขา แต่ก็เห็นด้วยกับถั่วเทียนที่จะเอาเขาไปด้วยสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่ามีแผนการบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อฟานซางเจี้ยนคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ของเขา เขาก็ไม่อาจไม่กังวลเกี่ยวกับพวกเขาได้จากนั้นเขาก็เงยหน้ามองไปที่ลั่วเทียนและพูดว่า: “เจ้านายช่วยข้าด้วยได้ไหม?”
“ติ้ง!”
“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นลัวเทียนที่ได้รับเควสลึกลับ!”
แรงค์เควส: ???
รางวัลเควส: ???
เวลาจํากัดของเควส: ???
นี่เป็นครั้งแรกที่สั่วเทียนได้เจอกับเควสที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคําถาม. “นี่เป็นการสุ่มเควสพร้อมกับสุ่มรางวัล?นี่มันสุดยอดมาก!”
ทันทีหลังจากนั้น…
ลัวเทียนไม่ลังเลและตอบกลับ: “แน่นอน ข้าจะช่วย!”
ฟานซางเจี้ยนทําให้สัตว์ปีศาจแรงค์สูงๆเหล่านั้นให้เลือดมากกว่าเก้าพันหยุด สําหรับเขาฟายซางเจี้ยนอนุญาตให้เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกที่มีเกรียติต่อหน้าสัตว์ปีซาจเหล่านั้นแม่แต่ปราณ เทิดทูนหรือเซียนก็ไม่อาจสนุกกับสิ่งเหล่านี้ได้นี่ทําให้ลั่วเทียนตกลงที่จะช่วยเราทันที
ลัวเทียนเป็นคนที่ตรงไปตรงมาอย่างมาก
สําหรับคนที่ทําตัวกับเขาอย่างจริงใจ เขาก็จะให้คืนเป็นพันหรือหมื่นเท่าโดยไม่มีปัญหา
สําหรับคนที่ทํากับเขาไม่ดียี่สี่….รอไปทั่วนรกได้เลย!
ฟานซางเจี้ยนยิ้มเบาๆและพูดว่า: “ขอบคุณ!”
“เจ้ามนุษย์ที่น่ารังเกียจ กล้าที่จะตบบิดางั้นหรือ? รอก่อนบิดาจะทําให้เจ้าได้สัมผัสกับนรกทั้งเป็นกัวใต้หยุดปั้นหน้าขณะที่เขามองดูอย่างฉิจฉาน้อยๆดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างนหักขณะที่เขาโบกมือและพูดเบาๆ:”บอกคําสั่งของข้าให้ทุกคนมารวมกันที่ข่ายบัวนรกที่ด้านหน้าทางเข้าของเผ่าของเราอย่าลืมเปิดใช้งานข่ายอาคมหลังจากที่องค์ชายน้อยเข้าไปข้างในอย่างปลอดภัยแล้วถ้าพวกเขาทําร้ายองค์ชายอย่างไม่ตใจแล้วหล่ะก็ นายพลฟ่านจะไม่ปล่อย พวกเจ้าแน่ๆ!”
“รับทราบ!”
เกิดเสียงดังกระหึมอยู่ในพุ่มไม้รอบๆก่อนที่จะค่อยๆหายไป.
ดวงตาของกัวใต้เปลี่ยนไปเป็นร้อนแรงขณะที่เสียงของเขาเย็นชา: “เจ้ามนุษย์ต่ำต้อย เจ้ากําลังจะตายในไม่ช้าฮ่าฮ่าฮ่า…”
กัวใต้วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว.
มันไม่นานก่อนที่เขาจะไปถึงลั่วเทียนและฟายซางเจี้ยน.
ลัวเทียนรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับสิ่งนี้ กลิ่นที่แผ่ออกมาจากกัวใต้เห็นได้ชัดว่าไม่ได้แข็งแกร่งนักซึ่งหมายความว่าการบ่มเพาะของเขานั้นค่อนข้างด้อยนักหรือไม่อย่างนั้นเขาจะทนการโดยตบโดยไม่ตอบโต?แต่ความเร็วของเขานั้นเร็วมากนั่นหมายความว่าโนมทุกตัวในโลกนี้สามารถวิ่งได้เร็วมาก?
“ฝ่าบาท ท่านควรช้าเล็กน้อยไม่อย่างนั้นจะเหนื่อยเกินไป.” กัวใต้มีท่าทางประจบอย่างมากในขณะที่เขาพูดต่อไป:“เราควรจะช้าเล็กน้อยและไม่ต้องรีบนักมันไม่ดีถ้าท่านใช้แรงมากเกินไปมันจะเป็นอันตรายต่อร่างกายของท่าน”
ฟานซางเจี้ยนยิ้มและพูดว่า: “ลุงกัวใต้ข้าไม่เหนื่อย ข้าแค่ต้องการเห็นหน้าท่านพ่อท่านแม่ให้เร็วที่สุด”
ลั่วเทียนเหลือบมองไปที่กัวใต้และพูดกับตัวเอง: “ไอ้เจ้านี้มันเปลี่ยนหน้ากลับไปกลับมาได้เร็วจริงๆ แต่ตอนนี้ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีเฒ่าจิ้งจอกต้องมีการซุ่มโจมตีอะไรบางอย่างและต้องใช้เวลาเพื่อทําให้มันเสร็จช่างเป็นคนเลวทรามอะไรขนาดนี้…”
ลัวเทียนไม่กลัว
แต่เขากลัวว่าฟานซางเจี้ยนอาจจะได้รับการบาดเจ็บจากการเตรียมการนี้
ทันใดนั้น…
ลัวเทียนพูดยิ้มๆ: “องค์ชายน้อย เรามาแข่งกันดีกว่าว่าใครเร็วกว่ากัน.”
ฟายซางเจี้ยนก็ร่วมมืออย่างลับๆและพูดว่า: “ฟังดูดี! ลุงกัวใต้ท่านก็มาแข่งกับเราด้วยความเร็วของเจ้านายของข้านั้นเร็วมาก มันไม่ช้าไปกว่าโนมเลย.
กังใต้พึมพําอย่างเย็นชาและมีท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยาม.
ถั่วเทียนขี้เกียจที่จะพูดมาก: “งั้นก็มาเริ่มกันเลย”
ทั้งสองคนวิ่งออกไปราวกับสายลม.
กัวใต้ทําได้เพียงวิ่งหลังจากที่พวกเขาวิ่งออกไปและคิดกับตัวเอง: “ข่ายบัวนรกต้องการเวลาในการติดตั้งข้าหวังว่าเจ้าจะทํามันได้ทันเวลา มนุษย์หยาบช้าคนนี้ต้องตายอีกไม่ช้าเพราะข้าไม่ ต้องการเห็นหน้าเขานานไปกว่านี้!ฮืม!”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ใต้ภูเขาสูงตระหง่านเสียดเมฆ.
ฟานซางเจี้ยนหยุดก่อนที่จะชี้ไปที่ถ้ําอยู่กลางภูเขา, “เจ้านาย นั่นคือทางเข้าเดียวที่เข้าสู่ดินแดนโนมของเรา”
ฟานซางเจี้ยนชี้ไปที่มันอย่างหนักแน่นขณะที่มองไปทางลั่วเทียน
สายตาของลั่วเทียนมองไปผ่านๆและจําเอาไว้รวมถึงรอบๆทั้งหมด จากนั้นเขาก็ยิ้มเบาๆและพูดอย่างเป็นกันเอง: “มันไม่ใช่ธรรมดา ข้าเห็นทุกอย่างได้รวดเร็วมันไม่จําเป็นต้องให้ความสนใจกับมันมากนัก.”
ฟานซางเจี้ยนเข้าใจความหมายและบีบมือของลั่วเทียน,
ถั่วเทียนใช้คําตอบแทนการกระทํา
กัวใต้ใช้น้ําเสียงที่เย็นชาเป็นพิเศษและพูดว่า: “กฎของเผ่าโนมนั้นห้ามให้มนุษย์และสุนัขเข้าไปเจ้าควรจะออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!ฮืมม!”
ในขณะที่พูดแบบนี้…
สายตาของกัวใต้ก็เริ่มตั้งใจมองแบบไม่ตั้งใจไปยังพื้นที่รอบๆ
แม้ว่าลั่วเทียนจะไม่พอใจกับสิ่งนี้ แต่เขาก็ไม่อาจโกรธได้ เขาก้มตัวลงและลูบหัวฟานซางเจี้ยนและพูดเบาๆ: “ในฐานะที่เป็นคนกล้าหาญและเป็นจริงเราต้องแบกรับความรับผิดชอบไม่ต้องกังวลยังมีข้าอยู่ที่นี่หากมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรือหากใครกล้ารังแกเจ้าข้าจะไม่ตีให้เขาต้องอราดแต่ข้าจะฆ่าเขาทันที!”
หลังจากที่พูดคําว่าฆ่าจิตสังหารของโหดร้ายของกริมริปเปอร์ก็ระเบิดออกมากลิ้นของเขาปะทะกับก๊วใต้ตรงๆทําให้เขาต้องถอยหลังไปหลายก้าวพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียวและร่างกายของเขาสั่นเทาแต่ความโกรธในดวงตาของกัวใต้ก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น
“อิ่ม!”
“ขอบคุณสําหรับคําสอนของท่าน เจ้านาย.” ฟานซางเจี้ยนพยักนห้าและพูด: “ลุงกัวใต้ไปกันเถอะ”
กัวใต้สงบลงและมองไปที่ลั่วเทียนสั้นๆ จากนั้นเขาก็ใช้น้ําเสียงที่อ่อนนุ่มพูดให้ลั่วเทียนได้ยินเพียงคนเดียว: “เจ้ารอตายได้เลย…”
