นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย Chapter 173 – วันนี้…บิดาจะสับหัวใจของข้า
ลัวเทียนขมวดคิ้ว หัวใจของเขาหดเกร็งขณะที่เขาเตรียมป้องกัน
อย่างไรก็ตาม…
กัวไต้กําลังน่าฟายซางเจี้ยน ตามมาด้วยลัวเทียนจนเขาไม่อาจเห็นหลังของพวกเขาได้อีกต่อไปในเวลานี้เขารู้สึกถึงภัยคุกคามที่อาจจะเกิดขึ้นกับเขา
เขาแผ่สัมผัสออกไปและไม่อาจตรวจพบกลิ่นอายอมนุษย์ใดๆ
“หืม?”
“เขาแค่พยายามทําให้ข้าตกใจ?”
“ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น.”
หัวใจของลั่วเทียนเต้นไม่เป็นจังหวะในขณะที่เขาหันกลับไปอย่างช้าๆ มันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้ยินเสียงตะโกนจากใต้ดิน.
“ทํางาน!”
“หืม?”
“พวกเขาอยู่ใต้ดิน!”
“บัดซบ ทําไมบิดาคนนี้ถึงจําไม่ได้ว่าพวกโนมมันอาศัยอยู่ใต้ดิน?”ลั่วเทียนขมวดคิ้วทันทีที่เขาใช้ก้าวเงาวายุและพุ่งออกไปขณะเขาอยู่กลางอากาศขณะที่มองไปยังจุดที่เขายืนอยู่
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
“ฟูววว..”
ลั่วเทียนถอนหายใจและพูดกับตัวเอง: “พวกโนมนี้ค่อนข้างเจ้าเล่ห์…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ…
พวกโนมที่ตั้งแถวสองแถวก็ปรากฏขึ้นบริเวณใกล้ๆตั๋วเทียน
พวกเขาเคลื่อนไหวเหมือนกันก่อนที่จะกระโดดไปกลางอากาศเช่นกัน
“ฮัมม!”
“พวกมนุษย์ต้อยต่าคิดจุบุกอาณาจักรโนมของเรา? รนหาที่ตายแล้ว!”
“จงถูกสับเป็นชิ้นๆซ้าาา!”
“ย่าห์ !”
ทหารโนมทุกตัวต่างก็แกว่งดาบของพวกเขา พวกเขาพุ่งไปกลางอากาศพร้อมกับแกว่งดาบในมือเพื่อฟาดฟันขนะอยู่บนอากาศ.
ถั่วเทียนยกยิ้มขณะที่เขาหัวเราะเสียงดัง: “พวกเจ้าคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป!ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง ออกไปซะหรือไม่งั้นก็อย่ามาหาว่าบิดารังแกพวกเจ้าไอ้ตัวน้อย!”
เนื่องจากพวกโนมเหล่านี้ไม่ได้ไว้หน้าของเขา เขาก็ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับ
พวกเขาเลย
มนุษย์ต่ำต้อย?
พวกคนเตี้ยเหล่านี้ทุกคนต่างก็มีลิ้นที่ร้ายกาจ!
“ไอ้มนุษย์บัดซบ เจ้ากล้าเรียกเราว่าไอ้เตี้ยงั้นหรอ? เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดจากเผ่าพันธุ์ทั้งหมด!มนุษย์ที่น่ารังเกียจและร้ายกาจอย่างเจ้าควรจะตกนรก!”
“ฆ่าเขา!
“ไอ้มนุษย์บัดซบ ตายไปซะ!”
ทหารโนมนับสิบทั้งหมดพุ่งออกไป
ถั่วเทียนไม่ได้คลาดสายตา สายตาของเขาเปลี่ยนไปขณะที่เขาพูด: “สมบูรณ์บ้านเจ้าซิ!พวกคนเตี้ยอย่างเจ้าที่ไร้ยางอายสมควรจะต้องไปที่นรกทั้งหมด!”
“Level 2 Berserk!”
“ฮุมววว…”
ความสามารถสีเท่าระเบิดออกมา ดวงตาของลัวเทียนดูเศร้าหมองเมื่อเขาเห็นพวกโนมพุ่งเข้ามาหาเขา เขาไมาได้ตั้งใจจะออมมือแม้แต่น้อยในการต่อสู้กับศัตรูที่อ่อนแอกว่าเขาก็ตาม!
หมัดของเขาเริ่มเคลื่อนไหว…
และจากนั้นภาพหมัดนับสิบก็ปรากฏออกมา
นี่เป็นการฟาดเหล่าทหารโนมให้ลอยกลับไปอย่างเต็มแรงและกระเด็นไปไหลหลายร้อยเมตร
ลัวเทียนรู้สึกบางๆเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ที่รังแกเด็กสามขวบ.
ในเวลาสั้น…
ทหารโนมทั้งหมดต่างก็กระเด็นไปทั่วสถานที่ สิ่งเดียวที่ทําให้ลั่วเทียนแปลกใจคือไม่มีใครเสียชีวติ ตอนแรกเขาคิดว่ามันอาจจะเป็นการสังหารหมู่และไม่เคยคิดถึงสถานการณ์อื่นๆเลย.
แต่…
พวกเขายังอยู่ดี.
ลัวเทียนตะโกนอย่างเย็นชา: “ไอ้สารเลว ทําไมเจ้าไม่โอหังเบื้องหน้าบิดาอีกครั้ง?มนุษย์ต่าต้อยมนุษย์ต่ำต้อย พูดว่าพวกนี้ให้บิดาฟังอีกครั้งสิ! ตอนนี้ใครคือคนที่สมควรดูถูกกัน? ไอ้พวกตัวเตี้ยที่เรียกข้าแบบหยาบๆ แต่ในสายตาของข้าไม่มีใครต้อยต่ากว่าพวกเจ้าเลย!”
ถั่วเทียนพูดด้วยน้ําเสียงที่น่ารําคาญอย่างมาก
คราวนี้…
มีแสงที่หนาวเย็นตกลงมาจากฟ้า!
ลูกศรที่สามารถฉีกท้องฟ้าเป็นชิ้นๆได้พุ่งเข้าตรงหว่างคิ้วของถั่วเทียน!
หัวใจของลัวเทียนสั่นไหว ขณะที่เขาพุ่งกลับลงพื้นอย่างรวดเร็วและเอียงหัวไป ด้วย.
“ตูมมม!”
ลูกศรกระแทกพื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ!
ผลลัพธ์ของลูกศรนั้นได้สร้างหลุมขนาดใหญ่และลึกมาก ความคิดของลัวเทียนสั่นไหวขณะที่เขาถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่จะสถบอย่างไม่รู้ตัว: “ใครบังอาจลอบโจมตีได้สารเลวเช่นนี้?! ออกมาซะบิดาอยากเห็นความกล้าของเจ้า!”
“ตูมมม !!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
“เขาตกหลุมพราง! เขาเข้าสู่ส่วนกลางของข่ายบัวนรกแล้ว”
ในเวลานี้..
โลกรอบๆตั๋วเทียนเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นภาพลวงตาและในพริบตาทุกอย่างก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“ฮัมม!”
“มีใครบางคนเช่นเจ้าที่แข็งแกร่งที่กําลังรนหาที่ตายต่อหน้าเผ่าโนมของเรา!”จุดสีดําบนท้องฟ้าเริ่มเห็นได้ชัด เขาสวมเสื้อผ้าสีดําที่สะดุดตาพร้อมกับธนูเล็กๆบนหลังของเขา เขาจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ลั่วเทียนซึ่งเข้ามาในข่ายบัวนรกพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยการดูถูก
“คราวะนายพลฟ่านเอ่อ!”
โนมตัวน้อยที่ลั่วเทียนต่อยกระเด็นทุกคนต่างก็รีบพยุงร่างขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดบนใบหน้า
โนมชุดด่ามีการแสดงออกที่มืดหม่น ในขณะที่เขาตะโกนอย่างเย็นชา: “พวกขยะ! พวกเขาไม่อาจจัดการกับมนุษย์ที่ไร้ประโยชน์ได้หรือ?ข้าไม่รู้จริงๆว่าทําไมน้องชายของข้าถึงต้องเก็บขยะไว้ข้างตัว ฮัมม!”
โนมทหารทั้งหมดก้มหัวลงและไม่กล้าหายใจเสียงดัง
สายตาของลัวเทียนมองไปรอบๆที่ค่อยๆเบอล เขามองไปที่โนมชุดดําและด่าออกมาตรงๆ: “ไอ้เตี้ยสารเลวรอดูว่าบิดาจะเล่นงานเจ้าให้ตายได้อย่างไร!”
“อิ่มมม!”
“เศษขยะอย่างเจ้าต้องการฆ่านายพล?”
“เจ้าค่อนมาพูดกับข้าหลังจากที่เจ้าออกมาจากข่ายบัวนรกได้แล้ว มนุษย์ชั้นต่ามันมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าเจ้าคงไม่อาจออกมาได้และตายในที่สุด!”โนมชุดด่าแสดงท่าทีที่โอหังและไม่แม้แต่จะมองลัวเทียนในสายตาของเขา
“ตูม!”
ทุกอย่างต่อหน้าต่อตาของลัวเทียนกลายเป็นภาพลวงตา
เมื่อสิ่งต่างๆเปลี่ยนไป ลัวเทียนก็พยายามเร่งหาวิธีออกมาแต่จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าไม่ว่าเขาจะวิ่งไปมากแค่ไหนเขาก็ไม่อาจออกไปได้และดูเหมือนกับว่าเขาจะติดอยู่ที่นี่ราวกับว่าพื้นที่เหล่านี้กลายเป็นเดธแท็บที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้!
“ข่ายบัวนรก?!”
“น้องสายเจ้า มันก็แค่ค่ายกลง่อยๆอีกอัน! มันน่ารําคานราวกับเป็นอที่ออกมาจากกันบิดาคนนี้!” ลั่วเทียนรู้สึดหงุดหงิดเพราะเขาจาข่ายที่ถูกบันทึกไว้ในม้วนเวทย์โบราณได้โดยไม่รู้ตัวเมื่อค่ายกลและข่ายเวทย์ก่อตัวเขาที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อนและไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
“ฟูวววว…”
ลั่วเทียนถอนหายใจเพื่อสงสติอารมณ์ตัวเอง
เขามีบรรพชนอยู่ภายในตัวของเขาและนั่นทําให้เขารู้เกี่ยวกับข่ายเวทย์มนต์…
ดื่มโลหิต!
แต่ลัวเทียนไม่ต้องการปลุกเขาเพราะดื่มโลหิตบอกว่าจะไม่รบกวนเขาเว้นแต่ว่าจะรวบรวมแกนปีศาจ 5 ธาตุสําเร็จ
แม้ว่าจะผ่านมาสองเดือนแล้วลัวเทียนก็สามารถรู้สึกได้ว่าดื่มโลหิตไม่ได้ฟื้นตัวมากนักไม่อย่างนั้นแล้วคนที่ยโสอย่างเขาคงจะกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนานที่ภูเขาซากศพทมิฬแล้ว
นอกจากนี้…
ถั่วเทียนต้องการพึ่งพาความแข็งแกร่งของตัวเองในการแก้ไขปัญหาแทนที่จะพึ่งพาคนอื่น!
“ดี!”
“บิดาจะลองทําลายข่ายบัวนรกนี้ดู!” ลั่วเทียนตะโกนพลางทําหน้าบึง
ทันทีหลังจากนั้น…
เขาก้าวไปด้านหน้า
“ตูมมะ!”
สภาพแวดล้อมรอบๆเปลี่ยนไป
กลีบดอกบัวเปิดออก ทําให้สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป ทะเลเพลิงที่ไม่มีสิ้นสุดที่ดูเหมือนจะมาจากนรกก็ปรากฏขึ้น ปีศาจเพลิงหลายตนที่มีกลิ่นอายแห่งความเริ่มคลานออกมจากทะเลเพลิงและกรีดร้องออกมาอย่างน่ากลัว
ลัวเทียนสามารถทนความร้อนได้และมันแทบไม่ร้อนเกินกว่าที่ผิวหนังของเขาจะรับไม่ได้
เมื่อเห็นปีศาจเพลิงเริ่มคลานมาพร้อมกับกรีดร้อง สายตาของลัวเทียนก็เปลี่ยนไปและตะโกน: “Magma Firel”
“Level 2!”
มือและเท้าของถั่วเทียนได้กลายเป็นแม็กม่าพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนในสภาพแวดล้อมที่ร้อนจัด ส่วนเดียวของร่างกายของเขายังคงรู้สึกถึงความร้อนมากที่สุดคือหน้าอกและหัวของเขา ถั่วเทียนพูดกับตัวเอง:“คนแคระเหล่านี้ไม่ได้มีพลังมากนักแต่มันสามารถสร้างข่ายเวทย์มนต์ที่ทรงพลังได้”
ปีศาจเพลิงได้เข้ามาและลัวเทียนก็ทุบไปที่อกของมัน.
“ปัง!”
เมื่อปีศาจเพลิงถูกทุบมันก็กลายเป็นกองดินเล็กๆหลายกอง
กองไฟขนาดเล็กเหล่านี้เริ่มติดไฟอีกครั้งก่อนที่จะกลายเป็นปีศาจเพลิง
หัวใจของลั่วเทียนสั่น เขาลองอีกหลายครั้งและพบว่ายิ่งต่อสู้มากเท่าไร ปีศาจเพลิงก็จะปรากฏขึ้นมากเท่านั้น.“บัดซบ! ข้าจะทําอย่างไรดี? ไอ้โนมเตี้ยชุดด่าอย่าปล่อยให้บิดาคนนี้ออกไปได้ข้าจะเล่นงานเจ้าให้ตายอย่างแน่นอน!”
ลัวเทียนพยายามทําให้ตัวเองสงบลง ในขณะที่เขาเร่งความคิดของเขา
ท้ายที่สุด…
ถั่วเทียนก็ชูหมัดขวาขึ้นและดาบดื่มโลหติที่หนักหนึ่งหมื่นแปดร้อยจินก็ปรากฏขึ้นจากนั้นเขาก็ฟันดาบไปรอบๆและตะโกน: “บิดาต้องการดูว่าเจ้างอกขึ้นมาได้กี่ครั้ง!วันนี้บิดาจะตัดทุกอย่างตามที่บิดาพอใจ!”
