นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย
Chapter 175 – โหดเหี้ยมถึงที่สุด
ลัวเทียนกลายเป็นจริงจัง
ด้านที่จริงจังของเขาอาจน่ากลัวกว่าด้านที่บ้าคลั่งของเขาด้วยซ้ํา
เดิมที่…
เขาคิดว่าการฆ่าปีศาจไฟตัวจริงมันจะทําให้เขาสามารถทําลายข่ายเวทย์ได้ลั่วเทียนไม่คิดว่ามันจะเป็นแค่ระดับแรกซึ่งแสดงให้เห็นว่ากัวใต้ต้องการฆ่าเขามากเพียงใดนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าเผ่าโนมของฟานซางเจี้ยนกําลังจะตกอยู่ในอัน ตราย!
เป้าหมายของถั่วเทียนในการมาถึงดินแดนของเผ่าโนม คือการหาแกนปีศาจธาตุอีก 2/5 เท่านั้น
เป้าหมายของเขายังคงเหมือนเดิม
แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนไป
อย่างแรก ถั่วเทียนรู้สึกโกรธดังนั้นใครบางคนต้องโชคไม่ดี อย่างน้อยๆก็เป็นกัวใต้และโนมชุดดําที่ยิงธนูลอบโจมตีเขาโนมทั้งสองต้องถูกลงโทษอย่างสาหัสแน่นอน.
อย่างที่สอง ฟานซางเจี้ยนได้ช่วยเขา.
อย่างที่สาม ฟานซางเจี้ยนเรียกเขาว่านายท่าน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายตัวน้อยนายท่านอย่างเขาจะไม่เข้าไปช่วยได้อย่างไร?ถ้าสั่วเทียนไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยตัวเองเขาก็ไม่เหมาะที่จะเป็นนายท่านของใครสักคนชื่อนนั้นไม่ได้มีไว้ให้ฟานซางเจี้ยนเท่านั้นมันยังเกี่ยวข้องกับฟางเล่ยและคนอื่นๆ อีกด้วย
อย่างที่สี่ มันเป็นเพราะเควสที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคําาถาม!
เควสลึกลับนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยรู้จักมากนักถั่วเทียนต้องการทําให้เสร็จเพื่อดูว่าเขาจะได้รับรางวัลประเภทไหนมันอาจจะเป็นรางวัลแบบสุ่ม!ถ้าเป็นอย่างนั้นลัวเทียนอาจจะต้องรวยมากแน่ๆ!
ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ ถั่วเทียน กลายเป็นจริงจังอย่างมาก
เขาก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว…
และสภาพแวดล้อมรอบๆของเขาก็เปลี่ยนไป
ดอกบัวขนาดใหญ่ที่ไม่มีตัวตนก็หายไปราวกับอับแสง
“ตูมม!”
พื้นที่ว่างเปล่าที่มืดมิดได้กลายเป็นขุมนรกที่น่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจินตนาการ!
ระดับที่ 2 -ผีสังหาร!
ถั่วเทียนหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมในขณะที่มีเสียงแหลมเสียดหูดังมาจากดื่มโลหิตจากนั้นเขาก็เดินหน้าไปยังสภาพแวดล้อมและกระตุ้นโลหิต…
ภายในเผ่าโนม.
ในใจกลางของเผ่ามีอาคารที่สูงสุดและได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราที่สุด.
ห้องโถงหลักของเผ่าโนม
ที่พักของราชา
ในเวลานี้…
ฟานซางเจี้ยนกําลังยืนอยู่ในห้องโถงและมองไปยังตําแหน่งที่พ่อของเขาจะนั่งอยู่เสมอตอนนี้เป็นลงของเขาที่นั่งแทนลุงฟานต้าที่เขาชมชอบมากที่สุดเมื่อเขายัง
เด็ก
ในเวลานี้
ความรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ที่ฟานซางเจี้ยนเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเขาแสร้งทําตัวตามน้ำในขณะที่ภายในของเขาพยายามอย่างหนักที่จะทําให้ตัวเองสงบลงเขาแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นด้วยการแสดงออกที่ไร้เดียงสาที่เด็กอายุ 17 ปีควรจะมี.
ฟานซางเจี้ยนหัวเราะคิกคักและพูด:“ลุงฟานต้าพ่อแม่ข้าอยู่ที่ไหน? พวกเขาไม่คิดถึงข้าหรอกหรอ? ทําไมข้าถึงไม่เห็นพวกเขาเลย?”
เสียงของเขานั้นอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา
การแสดงของเขานั้นเป็นเรื่องปกติของเด็กอายุ 17 ปี ดวงตาของเขานั้นแจ่มใสอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ใครก็ตามที่มองมาที่เขาจะไม่มีความสงสัยใดๆ
ขณะที่เขากําลังพูด…
ฟานซางเจี้ยนวิ่งที่เสาหินและหยินตุ๊กตาที่นอนอยู่ข้างใต้บังลังก์จากนั้นเขาก็แสรั้งนั่งลงและแสรั้งเล่นกับมัน.
คิ้มของฟานตสันเล็กน้อยขณะที่เขาสังเกตการแสดงออกของฟานซางเจี้ยนอย่างจริงจังเขากวาดสายตาไปทั่วและไม่พลาดการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยไม่นานเขาก็พูดกับตัวเอง: “เด็กก็คือเด็กวันยังค่านั่นก็ดีเหมือนกัน”
ฟานต้าเดินลงจากบัลลังก์ทองค่าที่ทํามาจากทองค่าบริสุทธิ์ เขาเดินไปหาฟานซางเจี้ยนและก้มลงพูด: “ซางเจี้ยนพ่อแม่ของเจ้าอยู่ในที่ที่เงียบสงบและจะไม่ออกมาสักพักพวกเขาบอกให้ข้าจัดการกับเผ่าโนมในนามของพวกเขา
“โอ้!”
“พวกเขากําลังเก็บตัวฝึกฝน” ฟานซางเจี้ยนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองและเล่นกับ ตุ๊กตาต่อไปจากนั้นเขาก็เล่นกับมันพร้อมกับหัวเราะคิกคัก: “พ่อแม่ของข้าค่าลังเก็บตัวดังนั้นท่านต้องมาเล่นกับข้าก่อน ฮิฮิ.”
ฟานต้าตบหัวฟานซางเจี้ยนเบาๆและพูดอย่างใจดี:“ลุงฟานต้าจะเล่นกับเจ้าแน่นอนเจ้าน่าจะรู้ว่าลุงฟานต้าชอบเจ้ามาตั้งแต่เกิดตุ๊กตาตัวนี้ก็เป็นข้าที่ให้เจ้าข้า
ได้ว่าตอนนั้นพ่อแม่เจ้าไม่ต้องการให้เจ้ามีมันเพราะพวกเขาคิดว่าตุ๊กตานั้นเป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิงเท่านั้นที่จะเล่นมัน ท้ายที่สุดข้าก็แอบให้เจ้าลับหลังพวกเขา”
ฟานซางเจี้ยนมองขึ้นไปยังฟานต้าและหัวเราะอย่างน่ารัก: “ข้าจาได้ พ่อของข้าจะตีกันข้าเพราะมันแต่ท่านก็มาขวางไว้เพื่อป้องกันกันน้อยๆของข้าจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดยี่สี่ขอ
“ท่านลุงดูแลข้าดีมาก?”
“อืม.”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะฟังค่าพูดของลุงไหม?”
“แน่นอน ข้าจะฟัง.”
“เด็กดี.”
ฟานต้ายิ้มเบาๆและกล่าว: “อแม่เจ้าบอกให้ข้าจัดการเผ่า แต่พวกเขาไม่ได้มอบตราประทับราชาให้ข้ามีบางอย่างที่ข้าทําไม่ได้หากไม่มีตราประทับฟานซางเจี้ยนเจ้ารู้ไหมว่าพ่อแม่เจ้าเก็บตรานั้นไว้ไหน?”
ตราประทับราชา เป็นสิ่งที่ผู้มีอํานาจสูงที่สุดของเผ่าโนมครอบครอง
พลังที่อยู่เบื้องหลังตราประทับนั้นสูงกว่าราชาเองเสียอีก
เผ่าโนมหลายคนจ่าเฉพาะตราประทับเท่านั้นไม่เคยจําตัวผู้ใช้.
กองทหารของฟานซางเจี้ยนเป็นตัวอย่างของผู้ที่จาเฉพาะตราประทับเท่านั้น
ดังนั้น…
ตราประทับมีความสําคัญต่อฟานต้าอย่างมาก
เพื่อค้นหาตราประทับของเขาเกือบจะพลิกวังหลวงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในที่สุดก็ไม่มีอะไรที่เขาจะหามันได้อีกด้วยความพยายามของเขา.
ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมันอยู่ที่องค์ชายน้อยฟานซางเจี้ยนนั่นคือเหตุผลที่เขาส่งคนออกไปค้นหาทุกหนทุกแห่งตอนที่ฟานซางเจี้ยนปรากฏต่อหน้าของเขาหัวใจของฟานต้าก็เริ่มตื่นเต้น
ฟานซางเจี้ยนพยักหน้าและตอบ: “ข้ารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน.”
ดวงตาของฟานต้าหลง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความตื่นเต้น. “เร็วบอกข้ามาว่ามันอยู่ที่ไหนลุงของเจ้าจะซื้อตุ๊กตาให้เจ้าหลังจากนี้”
ฟานซานเจี้ยนพูดอย่างจริงจัง:“อยู่กับบิดาของข้าแน่นอน เนื่องจากเขาเป็นราชาดังนั้นตราประทับราชาต้องอยู่ที่เขาแน่นอนอยู่แล้ว”
“หม?”
การแสดงออกของฟานต้าดูเย็นชาทันที เขามองไปที่ฟานซานเจี้ยนในขณะที่ดวงตาของเขามีแต่ความเย็นชา
ฟานซานเจี้ยนกลัวเรื่องนี้อย่างมากและพูดด้วยเสียงสั่นๆ:“ลุงฟานต้าเกิดอะไรขึ้น?ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?แต่…แต่ตราประทับราชาอยู่ที่พ่อของข้าจริงๆนี่คือสิ่งที่คนทั้งเผ่ารู้”
ฟานต้าระงับอารมณ์ของเขาและถาม: “เมื่อเจ้าออกไป พ่อของเจ้าได้ให้อะไรเจ้าไหม?”
“ให้อะไรข้า?”
“มันคือ?” ฟานซางเจี้ยนมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน จากนั้นเขาก็กระซิบ:“ลงฟานต้าข้าแอบออกจากที่นี่ท่านอย่าไปบอกพ่อของข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้นะไม่อย่างนั้นเขาจะตีข้าอีก”
สายตาของฟานต้าเปลี่ยนไปกลายเป็นน่ากลัวและมีจิตสังหารแผ่ออกมาจากตาของเขา
ทันใดนั้น…
มือขวาของเขาขยับและตบไปที่ใบหน้าของฟานซางเจี้ยนจากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธ: “ไอ้เด็กน้อย เจ้ากล้าในหัวข้าหรือ?”
“เพี้ยะ!”
ร่างน้อยๆของฟานซางเจี้ยนกระเด็กนออกไปกระแทกกับเสาหินอีกต้น จากนั้นเขาก็ไหลลงตามเสาหินพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว ขณะที่กระอักเลือดออกมาเขาหมดสติทันทีแต่แล้วก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
การกระทําที่ไร้ความปราณีต่อเด็กน้อย!
ฟานต้านั้นโหดเหี้ยมอย่างมาก!
ฟานซางเจี้ยนนอนอยู่ที่พื้นพร้อมกับเลือดที่เพิ่งนอง จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดแบบไม่อาจทนได้และแสร้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย. “ลุงฟานต้าข้าข้าไม่ได้โกหกท่านตราประทับราชาอยู่ที่ท่านพ่อข้าจริงๆ! นี่เป็นสิ่งที่แม้แต่สุนัขที่เลี้ยงไว้ก็
รู้”
“ฮัมม!”
“เจ้ากาลังเปรียบข้าเป็นสุนัขงั้นหรอ? เจ้ารนหาที่ตายแล้ว!”
ฟานต้าจ้องมองไปด้วยความโกรธก่อนที่จะมาถึงฟานซางเจี้ยนทันที จากนั้นเขาก็เหยียบเข้าที่หัวของฟานซางเจี้ยน
ถ้าฟ้านตาใส่แรงจริงๆ หัวของฟานซางเจียนจะระเบิดเพราะแรงกดอย่างแน่นอน
ในเวลานี้…
กัวใตรีบวิ่งเข้าหาฟานต้าและคะยั้นคะยอ: “นายพล ท่านอย่าทนะ!”
ฟานต้าหายใจออกอย่างแรงก่อนที่จะเหยียบลงกับพื้น พื้นดินได้กลายเป็นส่วนหนึ่งก่องที่เขาจะพูด:“พาเขาไปและอย่าให้อาหารเขาเมื่อเจ้าสารเลวน้อยนี้อดอยากเรามาดูกันว่าเขาจะบอกเราหรือไม่
ทันทีหลังจากนั้น…
ฟ้านต้าก็ถามขณะคิดตามไปด้วย: “เจ้าพบองค์ชายน้อยได้อย่างไร?มีใครอยู่กับเขาบ้าง?”
กัวใต้ตอบ: “ไม่มีใครที่เป็นเผ่าเดียวกับเขา แต่..”
“แต่อะไร?”
“แต่เขามากับมนุษย์”
“มนุษย์?”
“ไม่ต้องกังวลนายพล มนุษย์คนนั้นถูกนายพลฟานเอ่อบังคับให้เข้าไปในข่ายบัวนรกที่ข้าเตรียมไว้ตอนนี้เขาอาจจะตายในข่ายแล้ว”
การแสดงออกของฟานต้าเลวร้ายลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาจิตสังหารที่เย็นเยียบก็แผ่ออกจากร่างกายของเขาขณะที่เขาพึมพํา:“มนุษย์?ตราประทับนั้นอยู่กับมนุษย์งั้นหรอ?”
