เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! – ตอนที่ 8: คุณภรรยาตัวร้ายปรากฏตัว

< < 8 > >

‘ป่ามหาภูตติ’ สถานที่ท่องเที่ยวที่โด่งดังสุดจากหลายๆ ที่ทั้งหมดบนทวีปฟัฟนิร์ ด้วยความสวยสดงดงาม ของบรรดาต้นไม้หลากขนาดในป่า และหิ่งห้อยที่บินไปมายามค่ำคืน

ที่สำคัญ ข้างๆป่ามหาภูตติก็มีเมืองบ่อน้ำพุร้อนสำหรับการท่องเที่ยวอยู่ด้วย ทำให้เหมาะแก่การมาเที่ยวได้สองต่อ มหาภูตดยไม่ต้องเลือกอย่างเสียอย่าง

แต่เดิม ที่ต่างโลกธรรมชาติก็งดงามเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทว่าป่ามหาภูตจักปรากฏภาพที่เหนือยิ่งกว่านั้นให้เห็นอย่างแน่นอน ผู้คนในทวีปฟัฟนิมหาภูต ไม่สิ ในนานาทวีปต่างคิดเห็นไปทางเดียวกันทั้งนั้น

ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ป่ามหาภูตติเป็นหนึ่งในสุดยอดสถานที่ของโลกนั่นก็คือ—–ประวัติศาสตร์ ณ ป่ามหาภูตตินั้นรวบรวมเรื่องราวเมื่อ 2000 ปีก่อนไว้อย่างแท้จริง

ตำนานวีรสตรีหญิงผู้กำราบมังกรธาตุทั้ง 4 และแยกทวีปออกจากกันเป็นสี่ส่วน ผู้ที่สร้างทางอนาคตมาจนถึงปัจจุบัน หญิงสาวผู้ถือครองพลังของมหาภูตติและพลังในการแยกมิติ ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคสมัย ‘ยูนา’ เธอเปรียบได้ดั่งสัญลักษณ์ของป่ามหาภูตติ และเมืองชันไม

เมื่อครั้ง 2000 ปีก่อน เหล่ามังกรธาตุทั้ง 4 ได้อาละวาดไปทั่วสารทิศ อาณาจักรมากมายจมไปกับกองเพลิง ไม่ก็ถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นบึงคลองยักษ์ มังกรธาตุที่โอหังออกอาละวาดจนโลกโกลาหล ถ้าเปรียบจอมมารเป็นตัวร้ายแห่งประวัติศาสตร์ยุคโบราณ เหล่ามังกรธาตุเองก็เปรียบได้ดั่งตัวร้ายของยุคแรกเริ่มอารยธรรมของมนุษย์

ซึ่งจะถูก ‘ยูนา’ ปราบลงได้ในที่สุด

ยูนาควง-ดาบมหาภูตนาม ‘เซเนีย’ นำพากองทัพหลากเผ่าเข้าต่อกรกับเหล่ามังกรธาตุ บ้างก็สู้กันสามวันสองคืนโดยไม่หยุดพัก บ้างก็สู้กับมังกรธาตุสองตัวพร้อมกัน บ้างก็พ่ายแพ้กลับไป แต่ในท้ายที่สุดยูนาก็ชนะ และสร้างอนาคตต่อไปให้สิ่งมีชีวิตทั้งปวง——สัญลักษณ์ของการจบสงครามก็คือทวีปที่ถูกแยกออกไปเป็นสี่ส่วน และป่ามหาภูตติที่มีบันทึกเรื่องราวอยู่มากมาย

ว่ากันว่า ณ ป่ามหาภูตติคือที่ตายของวีรสตรีอีกด้วย เธอใช้ชีวิตในฐานะวิญญาณอยู่ในป่าไปกับมหาภูตติคู่หูของตนเอง 

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าที่ปรากฏให้เห็นป่าไม้ขนาดยักษ์ด้านขวามือจากทางเดินม้า——-นั่นคือป่ามหาภูตติในตำนาน

ทิศที่รถม้าชี้ไปคือเมือง ‘ชันไม’ เมืองที่ได้บารมีจากป่ามหาภูตจนโด่งดังไปทั่วโลก

“น่าคิดถึงจังเลยนะครับ”

ชินพึมพำออกมา

“นายเคยมาด้วยรึ?”

“ใช่ขอรับ เมื่ออดีตกระผมเคยมาทำภารกิจแถวนี้อยู่นานพอควร”

“นั้นฝากเป็นไกด์ด้วยละกันนะ ดีมั้ย เรเซล อันนา? ได้ผู้ชายหล่อๆ แบบนี้เป็นไกด์”

เรเซลจู่ๆ ก็ทำท่ากระวนกระวายแปลกๆ

“-ค คือ ….ดีค่ะ ผู้ชายที่พึ่งพาได้ ดีเลยค่ะ ฮะๆ ——-งื๊อ!”

อันนาแทงซอกใส่เรเซล

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ”

เธอยิ้มสวยๆ ให้ชิน

…ยัยพวกนี้ทำตัวแปลกจังนา

หลายวันมานี้ทั้งสองคนดูคุยกับชินได้ลำบาก? ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หรือว่าเกร็งเพราะเจอคนหล่อกันนะ? หน็อยแน่ ไอพวกหน้าหล่อนี่มันจริงๆ

ผมเบือนหน้านีไปทางอื่นเป็นการงอนทั้งสองคน …เอ๋

“—เอาจริงดิ”

เส้นผมสีเหลืองรอยตัดหน้ากระจกรถม้าไป——–เด็กสาวในชุดแม่ชีตัวเล็ก ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย และเส้นผมที่ยาวจนถึงพื้นจากขนาดตัวเด็กหญิงวัย 6 ขวบ—–ชุดแม่ชีสำหรับเด็กขยับไปมา ที่ราวกับจะสะดุดล้มได้ตลอดเมื่อนำไปผสมกับเส้นผมสีทองงดงามแล้ว มันก็ทำให้ผมใจหายไปเลย …

….เธอวิ่งผ่านไปโดยที่ในมือถือถุงขนมปังอยู่ รองเท้าเองก็ไม่ใส่ คงจะเจ็บน่าดู แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังยิ้มอย่างสดใสราวกับดวงอาทิตย์

เพียงเชี่ยววิเดียวก็นึกออก———– ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ เธอคือภรรยาของผม ‘ลีน่า’ สาวน้อยแม่ชีผู้เปรียบได้ดั่งดวงอาทิตย์ผมเดินไปยืนข้างๆ ทั้งอย่างนั้นเธอก็ยังจับจ้องแต่ขนมปัง

“…ขอโทษคะคุณบาทหลวง คุณแม่ หนูมันซุ่มซ่ามจริงๆ …” เธอพนมมือขึ้น และพึมพำอย่างเศร้าใจ “ท่านฟัฟนิร์ที่เคราพขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่สามารถนำขนมปังแสนมีค่าไปให้พี่น้องได้ หนูมันเลวจริงๆ”

น่าสงสารจริงๆ ชวนให้รู้สึกหดหู่ชอบกลด้วย

….เธอสังเกตุเห็นผมแล้ว ดวงตาที่เคลือบน้ำตาจ้องมาที่ผม

น่ารัก…ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันโดยบังเอิญขนาดนี้—-

แต่ชุดแม่ชีใหญ่ไปหน่อยนะนั่น ไม่กลัวล้มเลยหรือไง? แล้วทำไมในนิยายชุดมันถึงแทบจะทะลักละ …อ่อ ความต่างด้านอายุกระมัง

“—-เฮี๊ยะ!!”

จู่ๆ เจ้าหล่อนก็สะดุดล้มลงไป ขนมปังบนมือกระจัดกระจายไปทั่ว

…เดินไปก็ได้แท้ๆ ถ้าวิ่งไม่ถนัดขนาดนั้นน่ะ

ผมเท้าคางและมองเธออย่างสนอกสนใจ

“คนขับช่วยจอดทีนะ”

“หืม?…อ๊ะ เข้าใจแล้วครับ”

“มีอะไรหรือคะท่านเรเซอร์?” อันนาถามผม

“เมื่อกี้เห็นเด็กผู้หญิงน่ารักล้มน่ะ เลยจะเข้าไปช่วยสักหน่อย ..ไม่ต้องตามมาก็ได้ๆ”

ผมเปิดประตูรถ ก่อนลงก็หยิบขนมปังพกพาไปด้วยหนึ่งถุง

คุณภรรยาในอนาคตกำลังนอนหัวทิ่มพื้นอยู่ เธออยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน ไม่ได้หัวกระแทกจนตายหรืออะไร แค่ช็อกเท่านั้น

พวกเราจ้องหน้ากันทั้งอย่างนั้น—-เอาเป็นว่าอย่ายิ้มให้ละกันตัวผม

“——-อย่าทำอะไรหนูเลยนะคุณพี่นักเดินทาง”

หล่อนร้องไห้ซะแล้ว

ไหงนั้นละ!? ยังไม่ได้ยิ้มเลยนะเห้ย!

“-ท โทษทีนะหนู พี่จ๋าคนนี้ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย”

“-บ บาทหลวงเคยบอกไว้คะ ว่าคนเราดูกันที่ดวงตาก็สามารถรู้ใจจริงได้” เด็กนี่เอากำปั้นทุบอกตัวเอง “ดวงตาของพี่ชายไม่น่าไว้ใจเลยคะ!”

“โทษทีละกันมันเป็นพันธุ์กรรม!”

“แง๊!! อย่าตะคอกใส่หนูเลยนะคุณพี่นักเดินทาง!!”

-น น่ารำคาญชิบ

ผมถึงกำลังอ่อนระทวย และก่ายหน้าผากตัวเอง

“เอาเป็นว่าขอโทษละกันนะ แค่เห็นเด็กล้มเลยจะมาดูความปลอดภัยสักหน่อย”

“แค่นั้น….นั้นหรือคะ?”

อยู่ๆ ก็หยุดร้องไห้ซะอย่างนั้น? อะไรของเด็กนี่กัน เจ้าเรเซอร์มันไปคบกับเด็กแปลกๆ แบบนี้เนี่ยนะ ไม่สิ ในอนาคตอีกหลายปีข้างหน้าคงโตขึ้นเยอะเลย

“ใช่แล้ว คนหน้าตาดีแบบพี่ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ โบราณว่าคนเราดูกันที่หน้าตา”

“…แบบนี้นี่เอง”

เธอเอากำปั้นทุบฝ่ามือตัวเอง

ขออภัยที่สอนอะไรแย่ๆให้ละกัน ตอนนี้ผมหน้าตาดีจึงพูดได้ หึๆ

ผมพยายามไม่ยิ้มให้คุณภรรยา(ต้นฉบับ)เห็น โดยที่นั่นคือวิธีสานสัมพันธ์ของผม

“ลุกไหวมั้ย?”

“ขอบคุณนะคะ”

ร่างเล็กๆ อันบอบบางของเด็ก 6 ขวบจับมือผมขึ้นมาช้าๆ ————-บ้าเอ้ย น่ารักชะมัด ไอสิ่งมีชีวิตที่น่ารักขนาดนี้มันมีอยู่ด้วยเหรอเนี่ย!! อย่ามาล้อเล่นกันนะ!

ผมหน้าแดงแจ๋ทันทีที่ได้ช่วยคุณแม่ชีโลลิ ชุดแม่ชีที่ยาวถึงเท้าและรูปร่างหน้าตาแสนจะน่ารัก เป็นความลงตัวที่สมบูรณ์

เจ้าเรเซอร์มันร้ายนัก

“หนูชื่ออะไร รึ ?”

ดั่งสุภาษิตใน ร.ร.ลูกผู้ชายที่ว่า ‘เพื่อความชัวส์ลองอ่านใหม่อีกครั้งดีกว่า’

“ชื่อหนู….ลีน่าน่ะ หนูชื่อลีน่า!”

แล้วทำไมต้องกระโดดด้วยละนั่น! น่ารักโว้ย น่ารัก!! นุ่มนิ่มชะมัด!!

ผมถึงกับกระอักเลือดความโมเอะของเด็กสาว เนื่องจากเผลอกัดลิ้นไป

“..-ฉ ฉันชื่อเรเซอร์ เป็นคนหน้าตาดีเพราะฉะนั้นเลยนิสัยดีไปด้วย”

“อืม เข้าใจแล้ว คนเราดูกันที่ดวงตาอย่างเดียวไม่ได้สินะคะ ต้องดูกันที่หน้าด้วยถึงจะรู้เนื้อแท้!”

“แม่นแล้ว อีหนู”

“ขอบคุณนะพี่นักเดินทาง ที่สอนหนูให้รู้อะไรกับโลกนี้มากขึ้น!”

ผมนิ่งลงเมื่อเห็นท่าทางน่ารักใสซื่อนั่น

“…อ่า อืม ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

จะว่าไงดีละ รู้สึกผิด? น่าจะประมาณนั้น

ลีน่ากลับมาร่าเริงแล้วก็น่ายินดูอยู่หรอก แต่…ไม่นานเธอก็หันไปเห็นขนมปังที่กระจัดกระจายตามพื้น

“…..หนมปัง!!?”

แล้วร้องไห้อีกครั้ง

“ขอโทษค่ะ!! ท่านฟัฟนิร์!!”

เธอเรียกชื่อฟัฟนิร์ดังลั่นสารทิศ——-โดยปกติแล้วฟัฟนิร์คือตัวร้ายของเรื่องราว แต่ฟัฟนิร์เป็นข้อยกเว้น เพราะว่าพลังของฟัฟนิร์เก้าส่วนสิบถูกส่งไปให้เชื้อพระวงศ์ เพราะฉะนั้นจะให้ใครเกลียดเชื้อพระวงศ์เพราะสายเลือดไปด้วยคงไม่ได้ ประวัติศาสตร์เฉพาะทวีปฟัฟนิร์เลยเปลี่ยนไป กลายเป็นว่าทั้งเทพและฟัฟนิร์คือที่น่าถือของทวีปผมเฉยเลย

แต่นอกจากทวีปฟัฟนิร์แล้วเจ้าพวกมังกรธาตุก็คือวายร้ายดั้งเดิม ทวีปอื่นๆ หลายที่ก็ขำทวีปฟัฟนิร์ที่ดันไปเคารพนับถือมังกรที่ครั้งหนึ่งเคยฆ่าบรรพบุรุษไปนับไม่ถ้วนกัน นับว่าเป็นเรื่องตลกระหว่างประเทศก็ได้ …ตลกร้ายไรงี้

ลีน่าลงไปคลุกตัวกับพื้น เห็นดังนั้นแล้วก็ผลอยทำให้หดหู่กว่าเก่า

“เอาเวลาร้องไห้วิ่งไปซื้อใหม่จะดีกว่านะ”

“หนู…อึก ไม่มีตังค์”

“โทษทีนะ”

ผมยื่นห่อขนมปังให้ลีน่า

“ฉันให้”

ขนมปังปริมาณพอๆ กันเพียงแต่คนละเกรดกันเท่านั้น ลีน่าคงไม่เอะใจเรื่องนี้ เธอจึงหยิบไปช้าๆแบบเกรงใจ

ถ้ารู้ว่าราคามันแพงเธอคงไม่กล้าเอาไปแหง แต่ไม่รู้แหละดีแล้ว

“กินให้อร่อยละนั่นมื้อเที่ยงฉันเอง”

“เอ๊ะ …จะดีหรือคะ?”

“เอาไปเถอะ”

ผมยิ้มให้—–แต่เธอกลับไม่กลัว เธอยื่นซองขนมปังกลับมาให้ผม

ลีน่ายิ้มให้ผม

“นั้นหนูไม่เอาก็ได้”

….

“คุณบาทหลวงเคยบอกหนูว่าการได้กินโดยที่ไปเบียดเบียนผู้อื่น มันชวนรู้สึกแย่ หนูไม่อยากรู้สึกแย่และไม่อยากให้บาทหลวงรู้สึกแย่ด้วย”

แปลกแหะ เด็กคนนี้ไม่กลัวรอยยิ้มของผมเลย ..บางทีนั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นสำคัญระหว่างเรเซอร์กับลีน่าก็ได้

“…แต่มันจำเป็นนี่”

“ทุกๆคนต้องคิดแบบเดียวกันแน่นอน”

..เด็กคนนี้

“นอกจากนี้พี่ยังเป็นคนที่สอนหนูเกี่ยวกับโลกให้ด้วย หนูรับไว้ไม่ได้หรอก”

….ขอโทษครับ ขอโทษครับ …

“-ร รับไว้เถอะน่า ขอร้องละ นะ นะ!”

ผมพยายามยัดเยียดซองขนมปังให้ลีน่า——–รู้สึกผิดเว้ย!! เด็กดีขนาดนี้ผมไปสอนอะไรให้ละเนี่ย! แค่เห็นเป็นภรรยาในอนาคตของผมเลยอยากแกล้งนิดเดียวเองนะ!

ลีน่าพยายามดันซองขนมปังราคาแพงกลับอย่างไม่คิดชีวิต

“หนูไม่เอา!!”

“—–จริงๆ แล้วฉันมีนัดกินข้าวหรูกลางบ่อออนเซ็นอยู่แล้ว ขนมปังนี่ไม่กินแล้วต่างหาก!

“—แบบนี้นี่เอง”

เธอรับคำง่ายๆ และเลิกดันขนมปังกลับ เธออุ้มมันไว้บนอกแทน

“เข้าใจแล้วนะ เพราะฉะนั้นเอาๆไปเถอะ”

“-ค ค่ะ ขอบคุณ”

ลีน่ากล่าวขอบคุณผมและยิ้มให้ ก่อนจะหันหลังไปวิ่ง——-

“—-เฮี๊ยะ!”

และล้มอีกรอบ

“…อึก…อึก…แง๊!!” ลีน่าร้องโวยวายอีกคราว “ขอโทษนะค้าาา!!!!”

“โว้ยยยยยย ชินขอขนมปังที!”

ชินพุ่งตัวออกจากรถม้าราวกับเข้าใจทุกสถานการณ์ เพียงวิเดียวขนมปังก็อยู่ในมือผมแล้ว

เป็นคุณพ่อบ้านที่ยอดเยี่ยมมาก

“—-ดีมาก เอ้านี่”

“…ขอโทษค่า”

“อ่า ดึงกระโปรงก่อนออกวิ่งด้วยล่ะไม่สิ เดินๆ ไปเถอะ”

ลีน่าปัดน้ำตาตัวเอง อุ้มขนมปังไว้และเดินไปทั้งอย่างนั้น …..

….คุณภรรยา(ต้นฉบับ)ของผมเนี่ย ดูเปิ๋นๆหน่อยมั้ง

“ไปต่อเถอะ”

“รับทราบขอรับ”

พวกเรามุ่งหน้าไปยันเมืองชันไมต่อ