เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! – ตอนที่ 180

< < 127 Sec2 > >

“เอ๊ะ รู้จักด้วยเหรอ โซล่าน่ะ”

ด้วยความตกใจผมเลยเข้าไปจับไหล่ของลีน่าจนเธอสะดุ้งโหยง

“อะ เอ่อ พี่เรเซอร์ใจเย็นๆนะ”

“เธอรู้จักโซล่าได้ยังไงกัน!!?”

“คือ ..นะ หนูกลัว”

ลีน่าเริ่มตัวสั่นและทำท่าจะร้องไห้ ท่าทางเช่นนั้นของเธอทำให้ผมได้สติกลับมาครบถ้วน และสามารถปรับอารมณ์ตัวเองก่อนจะผละตัวออกจากลีน่าได้

“โทษทีนะ ..การที่ลีน่ารู้จักโซล่ามันคือเรื่องสำคัญ”

“พี่เรเซอร์เองก็มีเรื่องให้คิดหลายอย่างเลยนะ” ลีนายิ้มให้ “คือว่านะ หนูเจอพี่โซล่าประมาณหนึ่งปีก่อนละ พี่เขามาถามหาพี่เรเซอร์ เขาบอกว่าจำได้ลางๆว่าพี่เรเซอร์อาศัยอยู่เมืองชันไมเลยมา ตอนนั้นหนูถึงได้รู้จักกับพี่เขาและอยู่กับพี่โซล่านานพอสมควรเลย”

ลีน่าครุ่นคิดเรื่องเมื่อปีก่อนอย่างคิดถึง

“หนูเล่นกับพี่เขาหลายๆอย่างเลยนะ พี่เขาสอนเรื่องการประดิษฐ์สิ่งของด้วยแล้วยังช่วยคุณพ่อทำงานด้วยนะ พี่โซล่าใจดีกับหนูสุดๆเลย แต่น่าเสียดายที่พี่เขาติดงานเลยกลับไปก่อน ..พี่โซล่าบอกว่าจะกลับมาอีกครั้งพร้อมกับพี่เรเซอร์ด้วย เรื่องนี้หนูเองก็สงสัยเหมือนกัน—พี่โซล่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างเหรอคะ!?”

แววตาเป็นประกายสดใส ไร้ซึ่งมลทินรึเหล่เหลี่ยมใดๆ ..ต่อหน้าแววตาคู่นั้นของเด็กน้อย เธอได้ถามหาผู้ที่ ‘ตาย’ ไปแล้วโดยคาดหวังว่าจะได้เจอกัน

ต่อหน้าความบริสุทธิ์นี้ ผม..เป็นได้แค่คนขี้ขลาด

“โซล่าเหรอ ..อืม นั่นสินะ ก่อนหน้านี้พี่ก็พึ่งเจอเธอไปเอง”

“เอ๋!? จริงเหรอ!?”

“จริงสิ โซล่าช่วยพี่ไว้เยอะเลยแหละ ถ้าไม่ได้เธอพี่คงแย่แน่ๆ ..ยกให้เป็นผู้มีพระคุณเลย”

“สุดยอด ความฝันของพี่โซล่าเป็นจริงแล้ว พี่เขาอยากจะช่วยพี่เรเซอร์มาตลอดเลยนะ ..แล้วตอนนี้พี่โซล่าอยู่ไหรเหรอ?”

ลีน่าตั้งคำถามด้วยรอยยิ้ม—

“กำลังพักอยู่น่ะ ..”

โกหก

ผมไม่สามารถบอกความจริงไปได้ ถ้าบอกไปมีแต่จะทำให้ลีน่าเศร้า ผมไม่ได้ใจร้ายพอจะทำร้ายจิตใจของเด็กคนนี้ ..ไม่เกี่ยวว่านี่คือลีน่า ภรรยาของตัวผมในนิยายต้นฉบับ ไม่เกี่ยวว่าคือลีน่าที่ผมรู้จักดี ต่อให้เป็นเด็กคนอื่นผมก็ไม่อาจบอกความจริงไปได้

โกหก

ที่ทำทั้งหมดก็เพื่อปกป้องตัวเองทั้งนั้น

มีความเป็นผู้นำเหรอ? เป็นผู้ใหญ่เหรอ? ผิดแล้ว ผมมันก็แค่คนธรรมดา หวาดกลัวในข้อผิดพลาดของตัวเอง และได้เอ่ยคำโกหกใส่เด็กคนหนึ่งไป ที่ทำทั้งหมดก็เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีเท่านั้น แค่ไม่อยากเห็นภาพบาดตาเท่านั้น ..

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมตระหนักได้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง

ตัวผมอ่อนแอถึงขนาดนี้แล้วสินะ ..อยู่ในช่วงตกต่ำสุดในชีวิตเลยแฮะ

“พี่เรเซอร์”

ผมเลือกจะหนี ไม่จ้องลีน่าตรงๆ ทว่าคำพูดต่อจากนี้ของลีน่าทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปได้

“โกหกไม่ดีนะคะ”

..ผมหันไปจ้องตากับลีน่า และพบว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

“ทำไม”

“ก็พี่เรเซอร์กำลังเป็นทุกข์อยู่ไม่ใช่เหรอ หนูไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนั้น”

กะอีแค่นั้นถึงกับต้องร้องไห้แทนกันเลยเหรอ ..อะไรกัน

คงเพราะความโศกเศร้าของตัวเองถูกแบ่งไปครึ่งหนึ่งกระมัง ทำให้ในใจผมรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาบ้าง

“ขอโทษที่พี่โกหกนะ”

“ฮึบ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เป็นไร”

ลีน่าเช็ดน้ำตาของตัวเอง เห็นแล้วก็ผล็อยรู้สึกเอ็นดูในความเป็นเด็กของเธอไม่ได้

“โซล่าน่ะตายไปแล้ว”

“..”

“ขอโทษที่โกหกนะ”

ลีน่านิ่งไป เธอมองใบหน้าของผมด้วยแววตาที่สับสน ก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมา

“ฮะ ฮะ ฮะ ..พี่พูดจริงเหรอ”

“โซล่าอยู่ในสภาพหลับ และถึงโชคช่วยตื่นขึ้นมาได้ เธอก็คงสูญเสียความทรงจำในฐานะโซล่าไปทั้งหมด ..บอกว่าเธอตายแล้วก็ไม่ผิดนัก”

“..เหรอ ..พี่เรเซอร์ลำบากแย่เลยนะ” ลีน่ายื่นมือมาแตะหัวผม “ไม่เป็นไรนะ”

…

“อะ โอ้ว”

โดนเด็กปลอบเนี่ยมันรู้สึกแบบนี้เองเหรอ

อบอุ่นดีแฮะ ถึงจะคนละอารมณ์กับตอนโดนเบลลามีปลอบก็เถอะ เพราะมันแอบน่าอายนิดหน่อยที่ต้องให้เด็กมาช่วยเนี่ย

ดูไม่ได้เลย 

พอเรื่องเป็นแบบนี้แล้วก็ทำให้คิดถึง เรเซอร์ ดราแคล์ ในนิยายต้นฉบับเลยแฮะ ช่วงบทอัฟเตอร์สตอรี่ก็มีฉากที่เรเซอร์โดนลีน่าปลอบเหมือนกัน สภาพของเรเซอร์หลังจากนั้นดูไม่ได้เลย เละกว่าผมมาก ทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายและพูดแต่เรื่องห่วยๆที่ไม่ควรพูดออกมา แต่ถึงอย่างนั้นลีน่าก็ไม่ถือสาอะไร และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ตัวร้ายสุดจะกระจอกอย่าง ‘เรเซอร์ ดราแคล์’ ได้รับการช่วยเหลือ

“..ก่อนตาย ความฝันของพี่โซล่าได้เป็นจริงรึเปล่า พี่เรเซอร์”

“น่าเสียดายนะ แต่ไม่ทัน”

ไม่ทันก็จริง แต่ว่า ..มันคือหน้าที่ของผมที่ต้องแบกรับความฝันของโซล่าต่อไปและทำมันให้สำเร็จแทนเธอ

“ไม่ต้องห่วงไป”

ผมลูบหัวลีน่าที่เศร้าคืนบ้าง

ได้ลูบแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย ให้ความรู้สึกเหมือนพี่น้องมากกว่า

ช่างน่ายินดีที่ผมไม่ใช่เปโด

“ที่เหลือปล่อยให้พี่จัดการเอง”

“ฝากด้วยนะ พี่เรเซอร์”

“อ่า”

..

“ป้ะ เรเซอร์ กลับไปนอนที่ป่ามหาภูตดีกว่า”

จู่ๆหนิงก็เดินตัดหน้าพวกผมไปพร้อมกับเบลลามีที่เดินตามหลังมา

“ตื่นแล้วเหรอ”

“อย่างที่เห็น ได้นอนเต็มอิ่มจนมีแรงเดินกลับไปนอนต่อแล้ว หึๆ”

“อะไรฟร้ะนั่น เอาเถอะ ถ้านั้นลีน่า พี่ขอตัวกลับก่อนนะ”

“คะ ค่ะ!”

ลีน่าลุกขึ้นและเดินมาส่งผมถึงหน้าประตู เธอโค้งศรีษะให้ด้วยน่ารักดุกดิกสมวัย

“ยินดีต้อนรับเสมอนะคะ พี่เรเซอร์ พี่เบลลามี พี่หนิง”

“ไว้จะกลับมากินฟรีอีกนะจ้าาา”

“ขอบคุณนะ”

มีแค่หนิงกับเบลลามีที่พูดตอบกลับ ทางผมทำเพียงโบกมือลาเฉยๆเท่านั้น

****

ระหว่างทางเดินกลับ จู่ๆเบลลามีก็เอ่ยขึ้นมา

“ลีน่าเข้ากับเรเซอร์ดีจังเลยนะ”

..

“หมายถึงเรื่องอะไรเหรอ”

“เทียบกับเราแล้ว ..ดูเหมาะสมกว่าเยอะเลย”

เบลลามีค่อยๆหรี่ตาลงทั้งรอยยิ้ม—หา?

“นะ นั่นแค่เด็กนะเบลลามี ขอละ อย่ายื่นรสนิยมแปลกๆมาให้ฉันเลย”

“แปลกยังไงเหรอ อายุสิบสองก็แต่งงานได้แล้วนะ”

แปลกยังไงนี่มัน..เช็ตติ้งยุคนี้มีปัญหากับตัวผมจริงๆ ให้ตายสิ

“เรเซอร์ไม่เห็นจะแปลกเลย ที่แปลกน่ะมันเราต่างหาก” เบลลามีพูดต่อ “บางทีเราอาจจะเป็นแค่ของปลอมก็ได้ ความรู้สึกที่มีให้เรเซอร์เองก็อาจจะเป็นของปลอมเหมือนกัน”

“..เบลลามี”

“เราน่ะนะ เห็นละ เรเซอร์ตอนอยู่กับลีน่ามีบางอย่างที่เราไม่มีอยู่ ..เรารู้สึกถึงช่องว่างบางอย่าง—ที่เราไม่มีต่างกับลีน่า ..เราเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน มันอธิบายไม่ถูกก็จริง แต่รู้สึกได้”

ให้เดา แค่เดานะ

ของจริงกับของปลอมที่เบลลามีพูดถึง อาจจะหมายถึงเรื่องราวในนิยายต้นฉบับนั้นเหรอ

ผมกับลีน่าในนิยายต้นฉบับได้คู่กัน แต่กับเบลลามีไม่ใช่ ความรู้สึกที่เบลลามีมีให้ผมในตอนนี้มันควรถูกมอบให้ยูจิ–เพราะอย่างนั้น พอได้เห็นลีน่าแล้วเบลลามีจึงฉุกคิดขึ้นมาได้ และคิดขึ้นมาว่าตัวเองเป็นเพียงของปลอมเท่านั้น

ความรู้สึกที่มีให้ผมแต่เดิมไม่ได้มีให้ผม .. ว่าก็ว่าเถอะ ช่างเป็นการตื่นรู้ที่ไร้สาระเหลือเกิน

“เธอในตอนนี้คือเบลลามี ไม่ใช่เบลลามีคนก่อนหน้าหรือก่อนหน้านั้นอีก หรือเบลลามีในอนาคตอันแสนไกลโพ้งรึอนาคตที่จะเกิดเร็วๆนี้ ..เธอคือเบลลามีในตอนนี้” ผมยิ้มให้ “ฉันไม่มีทางคิดว่าเบลลามีในตอนนี้เป็นของปลอมหรอกนะ”

หากคิดอย่างเบลลามี

ผมในเวลานี้ก็คงเป็นของปลอมเช่นกัน ทว่าถ้าคิดอย่างนั้นทุกอย่างบนโลกก็เป็นเพียงของปลอมไม่ใช่หรือไง ถ้าเคยมีคนรักแล้วจะมีคนรักใหม่ไม่ได้เหรอ? ถ้าเคยรักใครสักคนแล้วเปลี่ยนมาเกลียดนั่นก็เป็นของปลอมเหรอ? มาก่อนมาหลังน่ะช่างมันไปเถอะ ที่สำคัญคือปัจจุบันนี้ต่างหาก

“ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของปลอมเพียงเพราะมาหลังรึมาก่อนหรอกนะ ..แล้วก็ขอโทษที่ทำให้หึงนะ”

แต่หึงใครไม่หึงมาหึงเด็กประถมเนี่ย ..เบลลามีนี่มีจุดที่น่าตำหนิเหมือนกันแฮะ

“อือ..ไม่เป็นไร”

เบลลามีแก้มแดงแจ๋ เธอเบือนหน้าหนีผม–น่ารักอะไรขนาดนี้

บรรยากาศดีได้ที่เลย..ผมเดินเข้าไปหมายจะกุมมือเบลลามีไว้ ทว่าเสียงโวยวายก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ลำโยโว้ย มาจีบอะไรกันตรงนี้ รีบ รีบ! กลับที่พักกันได้แล้ว!! ไอ้คู่รักปัญญาอ่อน!!”

จู่ๆหนิงก็ตบะแตกขึ้นมาซะอย่างนั้น

“..อ่านบรรยากาศไม่เป็นเลยนะยัยนี่”

ลำไยจริงๆ

****

พอมาถึงโลกของปวงภูต พวกผมก็กลับเข้าคฤหาสน์ที่เซเนียมอบให้ จากนั้นก็แยกกันใช้เวลาส่วนตัวยามราตรี

เหมือบกับหลายคน ผมเองก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกัน ..บนโต๊ะเต็มไปด้วยกระดาษที่เขียนวิเคราะห์ในหลายๆเรื่องเอาไว้

ตั้งแต่ที่กลับมาถึง ผมก็ใช้เวลาจดกว่าเจ็ดชั่วโมงต่อจากเดิม ใช่ ไม่มีทางที่จะเขียนทั้งหมดเสร็จในเจ็ดชั่วโมงอยู่แล้ว ตั้งแต่ที่จบเรื่องบนเกาะวาเรอร์ผมก็เริ่มวิเคราะห์อะไรหลายๆอย่างทันที เป็นเวลาทำงานที่ยาวนานก็จริงแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด ..ผมวางปึกเอกสารกว่าสามปึกลงบนโต๊ะหลังอ่านจบ และชายตามองเอกสารทั้งหมด

เล่มแรก ‘ขั้นตอนการสร้าง เรลันดาฟ’ เป็นกองเอกสารที่จะระบุขั้นตอนการสร้างและสิ่งที่ขาดเอาไว้ทั้งหมด 

เล่มสอง ‘ความสามารถของข้อผิดพลาดของโลก’ ความสามารถที่ได้รับเพิ่มจากการตระหนักรู้ว่าตัวเองเป็นข้อผิดพลาดของโลก ผมนำมาบันทึกเอาไว้ และจดทุกอย่างโดยละเอียด อย่างการบัฟโชคบัฟการเดินบนน้ำของจอมมารที่เลียนแบบมา หรือดาบสะบั้นมิติและการใช้งานตัดมิติแบบใหม่ๆจากความเป็นข้อผิดพลาดของโลก

และเล่มสุดท้าย 

‘ความจริงของโลก’

โลกใบนี้มันอะไรกันแน่ ผมตามหามันอยู่จากความทรงจำของตัวเอง จากการเดินทางทั่วทั้งโลก จากบันทึกของโซล่าและประสบการณ์ทั้งหมดในชีวิต ..น่าเสียดาย ตัวเล่มนี้ยังไม่ถึงกับสมบูรณ์แบบ มันยังขาดอีกหลายอย่างก็จริง

แต่ว่า ถ้าวันหนึ่งผมสามารถหาจิ๊กซอว์มาประกอบได้ครบเมื่อไหร่ละก็ ..เมื่อวันนั้นมาถึง—มันจะหมายถึงการสวนกลับของผม