เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ – ตอนที่ 1

บทที่ 1 – เกิดใหม่เป็นนางร้าย

ดวงตาของฉันค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ เพราะมีสายลมเย็นกำลังพัดมาที่หน้า ถ้าหากฉันจำไม่ผิดละก็ก่อนหน้านี้ฉันกำลังนั่งทำงานล่วงเวลาอยู่ไม่ใช่เหรอ

แต่ลมเย็นๆ แบบนี้ไม่น่าจะใช่ลมจากเครื่องทำอากาศนะ.. เมื่อดวงตาของฉันลืมขึ้นก็เผชิญกับแสงสว่างจ้าที่ไม่คุ้นชินจนทำให้ทุกอย่างพร่ามัว

ก็นะเผลอหลับไปก็เป็นแบบนี้แหละ.. ใช่ ในขณะที่ฉันคิดแบบนั้นวิวทิวทัศน์ทุกอย่างกลับปรากฏขึ้น

เบื้องหน้าฉันคือริมผาขนาดใหญ่ที่ด้านล่างมองไม่เห็นพื้นอยู่ กับรอบตัวที่มีป่าอับชื้นอยู่ล้อมรอบ

ส่วนลมเย็นๆ คือลมจากริมผาที่พัดสวนขึ้นมาทำให้ฉันสับสน … เดี๋ยวก่อนนะ ที่นี่มันที่ไหน ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้?

แต่ทว่าหัวฉันก็รู้สึกเจ็บแสบปวดร้อนขึ้นมาราวกับถูกตีด้วยของแข็งมางั้นแหละ.. เอ่อ ถึงฉันจะบอกว่าเหมือนถูกตีด้วยของแข็ง

แต่ฉันก็ไม่ได้เคยถูกตีมาก่อนหรอกนะ ความเจ็บปวดมันทำให้ฉันยกมือขึ้นไปกุมศีรษะตัวเองก็พบว่ามีอะไรเปียกๆ อยู่บนหัว

พอยกลงมาดูก็พบว่า..

“เลือด?!”

เลือดไหลออกมาจากหัวของฉัน… นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แต่ในตอนนั้นเองด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้น

ดูจากท่าทางแล้วเป็นการสนทนาของคนสองคน แต่กลับเป็นภาษาที่ฉันไม่รู้จัก.. ไม่สิ ทำไมฉันฟังรู้เรื่องล่ะ?

“ลูกพี่เราจะต้องทิ้งยัยนั่นจริงๆ เหรอ”

“แกจะเก็บไว้ทำพระแสงอะไรล่ะ?”

“แต่ว่า…”

เหมือนพวกมันจะเดินมาทางนี้ด้วย.. ฉันที่กำลังสับสนกับสถานการณ์จึงรีบลุกขึ้นและพยายามจะหลบออกไปด้านข้าง

ฉันรีบหลบออกไปด้านข้างและก็หลบอยู่ในพุ่มไม้เงียบๆ ไม่นานคนสองคนก็เดินมาถึงที่ที่ฉันเคยอยู่

“เอ๊ะ… ลูกพี่ศพนั่นมันหายไปแล้ว?”

“…..”

ชายสองคนดูตกใจเล็กน้อย ฉันแอบดึงหัวออกไปส่องดูพวกมัน พวกมันสองคนเป็นชายร่างใหญ่ที่น่ากลัวพอสมควร

พวกมันสวมชุดเกราะไม่สวมเสื้อท่อนบน ที่หลังถือขวานเล่มใหญ่ที่พอจะฟาดหมีตัวใหญ่ที่โตเต็มไวขาดได้

บนไหล่ของผู้ชายที่เหมือนจะเป็นลูกน้องมีกนระสอบสีเทาวางไว้อยู่ กระสอบสีเทาสั่นไปสั่นมาเล็กน้อย

ซึ่งฉันก็ได้แต่รู้สึกสงสัยว่าไอ้ขวานสุดแฟนตาซีนี่มันคืออะไร แล้วไอ้ถุงนั่นใส่สัตว์อะไรไว้? เป็นการคอสเพลย์รูปแบบใหม่รึไง?

แล้วศพที่ว่าหมายถึงฉันเหรอ.. แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ คำถามมากมายถูกตั้งขึ้นในหัวของฉันแต่เหนือสิ่งอื่นใด

ฉันก็แอบไปสังเกตเห็นบางอย่างจากทางปากกระสอบสีเทา.. เพราะนั่นมันเท้าเปลือยเปล่าของคนคนหนึ่ง.. ไม่ ไม่ใช่แค่นั้นแต่เป็นเท้าของเด็ก

เด็กที่อยู่ในกระสอบเหมือนกับพยายามดิ้นรนอยู่แต่เพราะถูกเชือกมัดไว้ทำให้ขยับได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นแหละ

ฉันที่กำลังเริ่มสับสน.. ฉันพยายามนึกย้อนกลับไปในความทรงจำของตัวเองว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

ซึ่งก็อย่างที่บอกว่าฉันทำงานล่วงเวลาอยู่.. แล้วทำไม…

ฉันที่พยายามใช้ความคิดนั้นเองความทรงจำบางส่วนที่ฉันไม่เคยจำได้ปรากฏขึ้นมาในหัว

เป็นความทรงจำส่วนที่เธอไม่ได้เป็นคนเจอมันมาด้วยตัวเอง… แต่คนที่เจอมาคือเด็กผู้หญิงที่ชื่ออนาสตาเซีย เจน ไลล่าร์

แต่ชื่อนี้คุ้นหูพิกลแฮะ.. แต่ช่างเถอะอนาสตาเซียเหมือนจะถูกพวกนี้จับตัวมาทำไมก็ไม่รู้แต่เพราะเหตุผลบางอย่างพวกมันจึงใช้ความรุนแรงกับเธอ

จนเธอเผลอตายไป… ตาย… ในตอนรั้นเองฉันก็ยกมือขึ้นไปกุมหัวตัวเอง.. พร้อมกับก้มลงไปมองที่ชุดและท่าลักษณะทางกายภาพของตัวเอง

ตอนนี้ฉันกลายเป็นเด็กอายุหกเจ็ดขวบซะอย่างแล้ว… ใช่แล้ว.. ความทรงจำของคนที่ชื่ออนาสตาเซีย… ดูเหมือนว่าจะเป็น!

ฉันเอง..?!

เดี๋ยวก่อนสิความทรงจำนี่มันหมายความว่ายังไงกันน่ะ ฉันพยายามจะนึกย้อนกลับไปหาความทรงจำที่ชื่ออนาสตาเซีย

เธอเป็นขุนนางระดับดยุคในอาณาจักรไซลอป เธอถูกเลี้ยงดูมาด้วยความถูกเอาใจทำให้เธอเป็นคนที่มีความหยิ่งทระนงอยู่ไม่มากก็น้อย

แต่เธอก็ไม่ใช่คนไม่ดี หากมีใครสักคนที่คอยตักเตือนเธอให้ละก็บางทีเธออาจจะกลับกลายเป็นคนดีแทบไม่น่าเชื่อเลยก็ได้

และเธอกลายเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายในอาณาจักรเพราะบิดาของเธอได้สัญญากับบิดาหรือกษัตริย์คนปัจจุบันว่าจะสานสัมพันธ์กัน

ทำให้เธอถูกจับไปเรียนเรื่องมารยาทและเรื่องการดูแลเพื่อที่จะขึ้นเป็นเจ้าหญิงและมีโอกาสขึ้นเป็นราชินีของอาณาจักร

หากว่าเจ้าชายได้รับสืบราชบัลลังก์… แม้เธอจะไม่เคยเจอเจ้าชายคนนี้มาก่อนแต่เพราะถูกปลูกฝังและถูกฝึกสอนมาเพื่อคนคนเดียว

ทำให้เกิดความรู้สึกที่ยึดติดอย่างไม่น่าเชื่อ และด้วยความที่เป็นเด็กเธอจึงคิดว่ามันคือความรักที่เหมือนกับบิดาและมารดาเธอมีให้กัน

แต่เมื่อเธออายุครบสิบสองขวบ.. เธอได้เข้าโรงเรียนก็พบว่าคู่หมั้นของเธอได้ไปตกหลุมรักใครก็ไม่รู้เข้า

ความรู้สึกยึดติด ความรู้สึกที่คอยพร่ำบอกตัวเองว่ารักชายคนนั้น ความรู้สึกที่ต้องพยายามมาตลอดหลายปีกลายเป็นสูญเปล่านำพาเธอจมดิ่งกับความรู้สึกประหลาด..

จนท้ายที่สุดมีรูทหนึ่งที่เธอได้กลายเป็นผู้ใช้พลังแห่งความมืด… ที่กลืนกินสรรพสิ่ง… เอ๊ะ.. เดี๋ยวก่อนนะ

ไม่สิ นั่นไม่ใช่ความทรงจำของอนาสตาเซีย เพราะอนาสตาเซียพึ่งอายุไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ.. แล้วความรู้ที่เหมือนเห็นอนาคตมาจากไหน…

มาจาก..ฉันเอง? เดี๋ยวนะ..

ความทรงจำที่ฉันพึ่งพูดไปนี่มันมาจากเกมจีบหนุ่มที่ฉันเคยเล่นไม่ใช่หรือไงกันน่ะ

เอ๊ะ.. เกมที่ฉันเคยเล่น?

อนาสตาเซีย เจน ไลล่าร์?

เดี๋ยวก่อนนะเพื่อความมั่นใจขอนึกก่อนว่าอนาสตาเซียได้เรียนรู้อะไรมาบ้าง.. ไม่ว่าจะเป็นมารยาทหรือการเรียนการสอน

รวมถึง ‘เวทมนตร์’ ด้วย.. เวทมนตร์ คือเวทมนตร์แห่งการแทรกแซงที่ฉันเคยเล่นในเกมจริงๆ ด้วย ไอ้เกมบ้านั่นถึงจะเป็นเกมจีบหนุ่มแต่ก็ดันคิดคอนเซปท์เวทมนตร์มาซะดิบดียังกับเป็นแนวแอคชั่น อาร์พีจี เลยล่ะ

แต่.. สถานการณ์ตอนนี้มัน.. ในยุคของฉันก็ใช่ว่าจะไม่มีหรอกนะไอ้เรื่องที่อะไรแบบนี้เนี่ย

แบบว่าเกิดใหม่ในต่างโลกแบบนี้เนี่ย แถมไอ้ตัวดิฉันก็ดันมาเกิดใหม่ในโลกแห่งเกมเนี่ย.. ในฐานะที่เป็นหญิงโสดอายุสามสิบกว่าปี

และบางทีคงเป็นยัยโอตาคุชอบผู้หญิงน่ารักๆ ในโลกสองมิติแบบฉัน ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยฝันถึงเรื่องแบบนี้หรอกนะ

เพราะไอ้ตัวดิฉันก็ทำงานเพื่อสนองงานอดิเรกของตัวเองทั้งนั้น.. เพราะงั้นพอมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้… ก็ให้ฉันปักใจเชื่อหน่อยเหอะว่า..

ฉันมาเกิดใหม่ในต่างโลกแล้วเว้ย… ไม่ได้อยู่ในโลกเฮงซวยที่ต้องทำงานไปวันๆ อีกแล้ว… ฉันแสดงสีหน้าดีใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนที่จะสลดลงทันควัน

แต่ทำไมกันนะ.. ทำไมถึงเกิดมาในโลกเกมจีบหนุ่มห่านี่ที่ฉันเกลียดด้วยเนี่ย

มิหนำซ้ำยังกลายเป็นนางร้ายอีก ไม่ใช่ว่าเกลียดนางร้ายหรืออะไรหรอกนะ นางร้ายในเกมนี้น่ารักน่ากอดกันทุกคน

แต่ชอบไม่ได้แปลว่าอยากเป็นคนคนนั้นนี่น่า!อีกอย่างเกมนี้น่ะไอ้นางร้ายในเกมก็ไม่ต่างอะไรจากหมูในอวยที่ถูกยัยนางเอกเกมทำให้เป็นนางร้าย

เพื่อที่ยัยนางเอกจะได้เข้าใกล้เป้าหมายนั่นแหละ..

เป็นเกมที่พิลึกชะมัดเลยใช่ไหมล่ะ