เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ – ตอนที่ 17

บทที่ 17 – ความขัดแย้ง

พลังจุดเซฟของฉันไม่ใช่อะไรที่ง่ายดายขนาดนั้น.. เพราะการกลับไปจุดเซฟหนึ่งเพื่อแก้ไขบางอย่างและทำให้รูทแต่ละรูทมันเปลี่ยน

แต่ในทางกลับกันหากย้อนกลับไปทำแล้วยังเหมือนเดิม ก็หมายความว่ารูทนี้อาจจะเป็นรูทหลักที่ต้องเผชิญจริงๆ

กล่าวอีกอย่างก็คือหากฉันเดินเรื่องต่อไปโดยไม่ย้อนกลับไปเลือกจุดเซฟ มันยังมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงรูทได้ด้วยตัวเองผ่านการกระทำในอนาคต

เพราะอย่างที่บอกนี่คือเกมจีบสาวที่มีหลายสิบรูท ซึ่งแต่ละรูทนั้นยากจะคาดเดาหากให้ทำเป็นเส้นโยงบทคำพูดแต่ละคำเพื่อเลือกรูท

มันคงซับซ้อนวุ่นวายเป็นแน่ ดังนั้นการย้อนกลับไปจุดเซฟบางอย่างเพื่อพยายามเปลี่ยนแปลงปัจจุบันที่เป็นอยู่

หากเปลี่ยนได้โอกาสที่จะไปอยู่ในรูทอื่นก็มีเท่าไหร่ก็ว่ากันตามที่เป็น แต่ถ้าหากเปลี่ยนไม่ได้มันจะยิ่งเป็นการยืนยันว่า

‘ใช่ นี่แหละความจริงที่เธอต้องเจอ’

ประมาณนั้น และหากโอกาสที่จะเป็นรูทนั้นๆ มีมากกว่า 50% ฉันจะไม่สามารถย้อนกลับไปจุดเซฟได้อีก

แต่ก็อย่างที่บอกเกมนี้ รูทแต่ละรูทมันเชื่อมโยงรยางค์ไปทั่ว ถึงแม้จะบอกว่าในตอนนี้ต้องเจอในรูทที่ห้า

แต่ถ้าหากเกิดการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในอนาคต มันอาจจะทำให้รูทเปลี่ยนได้เช่นกัน แต่คำถามคือถ้าหากจะไปหวังเรื่องในอนาคต

สู้เปลี่ยนตอนนี้เลย ถ้าพลาดค่อยไปหวังเอาก็ได้.. อะไรประมาณนั้นในมุมมองของฉันน่ะนะ

และก็อย่างที่บอกตราบใดที่ไม่ยืนยันแน่ชัดว่าฉันอยู่ในรูทไหนฉันก็จะสามารถย้อนมาเรื่อยๆ ได้ และทุกครั้งที่ย้อนโอกาสที่ฉันจะอยู่ในรูทนั้นๆ จะเพิ่มทีละ 10% ถึง 20%

และเจ้าพลังนี้ก็พึ่งจะมีผลครั้งแรกตอนที่ฉันเข้าโรงเรียนอะนะ.. ซึ่งคนที่บอกฉันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากทูจัง

ทูจังเองก็พึ่งปรากฏตัวขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่ฉันเข้าโรงเรียนเหมือนกันล่ะนะ

แต่ก็นั่นแหละ ที่ฉันจะบอกคือไอ้กลับไปจุดเซฟนี่ฉันทำได้แค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น หากโอกาสที่อยู่ในรูทนั้นๆ เพิ่มมากกว่า 50% ฉันจะไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกนั่นเอง

แต่ฉันก็สงสัยจริงๆ ถ้าฉันตายขึ้นมาจะสามารถย้อนกลับมาได้หรือเปล่า แบบว่าถ้าตายก็ย้อนกลับไปตั้งแต่วันแรกที่ฉันเกิดเพื่อแก้ไขทุกอย่างอะไรแบบนั้นน่ะ เอาเป็นว่าไว้ค่อยถามทูจังละกัน

แถมเท่าที่ดูมาเหมือนทูจังจะมีระบบเซฟอัตโนมัติให้ด้วย คือฉันสามารถย้อนกลับไปวันไหนก็ได้..

แต่ทูจังเคยบอกไว้ว่า

“ยิ่งย้อนไปไกล โอกาสที่จะเข้ารูทนั้นๆ จะยิ่งมากตามเช่นกัน”

เพราะงั้นฉันเลยไม่กล้าย้อนกลับไปเป็นปี หรือต่อให้ย้อนกลับไปได้ก็ตาม ฉันจะสามารถทนมีชีวิตอยู่กับเรื่องเดิมๆ ถึงหนึ่งปีได้อีกเหรอ

แน่นอนว่าฉันไม่ต้องการที่จะอายุครบสิบสามถึงสองรอบหรอกนะ เพราะงั้นสำหรับฉันแล้วพลังนี่มันมีเงื่อนไขเยอะจนไม่อยากใช้

แต่ตอนนี้.. รูทที่ห้า.. จากคำพูดทูจังว่ามีโอกาสที่อนาสตาเซียจะกลายเป็นผู้ทำลายล้างโลก

มันต้องเป็นหนึ่งในฉากจบที่แย่ที่สุดในเกมแน่ๆ เพราะงั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งวันก่อน

พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็เหมือนกำลังจะเดินกลับห้อง.. ใช่.. วันนี้พวกเราไปสอบนอกสถานที่เพื่อเฟ้นหาผู้ที่มีความสามารถเป็นตัวแทนงานแข่งขันของโรงเรียนทั้งห้า

เพราะการแข่งขันเมื่อเดือนสองเดือนก่อนเกิดปัญหา จนทำให้การแข่งขันของโรงเรียนทั้งห้าถูกยุติลง

เพราะแบบนั้นพวกเราห้อง A เลยต้องเข้าเลือกผู้เหมาะสมใหม่.. แต่ก็ยังเลือกไม่ได้คุณครูเลยเลื่อนไปเลือกห้าในอีกสามวันข้างหน้าแทน

และวันนี้ก็เป็นวันที่อนาสตาเซียเดินมาถึงโรงเรียน..

“ทูจัง พวกเราย้อนกลับมาแล้วใช่ไหม ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว เรื่องที่องค์ชายทำกับอนาสตาเซียเกิดขึ้นตอนไหน”

“คำตอบ ใช่ค่ะ จุดเซฟวันนี้คือ 16:34 น. กล่าวคือตอนนี้เป็นเวลาดังกล่าวค่ะ และเวลาที่จะเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวคือ 16:50 น.”

“เอ๊ะ แล้วสถานที่ล่ะ!”

“คำตอบ ไม่สามารถระบุได้ค่ะ”

“แย่แล้วสิ ฉันจะไปหาที่ไหนล่ะ เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีเอง บ้าเอ้ย!”

ฉันรู้สึกเหมือนโดนมีดจี้คออยู่.. ปล่อยไว้แบบนี้มีแต่จะทำให้มีโอกาสเป็นรูทที่ห้าเพิ่มขึ้นเปล่าๆ

ฉันหยุดเดินและหันหลังกลับวิ่งออกหาทันที.. เพราะโรงเรียนค่อนข้างกว้างเลยทำให้หายากมากๆ ..

……….

ในทางเดินของระเบียงแห่งหนึ่งมีชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แม้จะอายุเท่าๆ กันแต่เพราะผู้ชายตัวใหญ่กว่าเลยทำให้ผู้หญิงดูเด็กกว่าพอสมควร

“เจ้า..! ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้! อย่าบอกนะว่าท่านแม่ให้ตามมาประกบข้า!”

สายตาของเขาจ้องไปที่หญิงสาวด้วยความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด สายตาที่มองไปที่หญิงสาวมันมีอารมณ์มากมายนัก

หญิงสาวคนนั้นคืออนาสตาเซีย… และคนที่จ้อวอยู่คืออเล็กซาน คู่หมั้นของเธอ.. พออนาสตาเซียเห็นสายตานั้นเธอก็สับสนเล็กน้อย

“องค์ชาย.. ท่านพูดอะไรข้าแค่มาเรี—”

“ไม่ต้องมาพูด วันๆ เอาแต่มาอยู่กับท่านแม่ของข้า อย่าคิดว่าเจ้าซื้อใจแม่ข้าได้จะซื้อใจข้าได้นะ”

“พูดเรื่องอะไร.. อ้อ..”

ในขณะที่อนาสตาเซียกำลังจะงุนงงเธอก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอพึมพำมาเบาๆ แม้แต่อเล็กซานที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ยิน

“ฉากนี้มัน.. จำได้แล้ว”

อเล็กซานเห็นอนาสตาเซียไม่ฟังตนเองเขายิ่งหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ชอบเขาขนาดที่ว่าพยายามจะตีสนิทกับแม่ของเขา

แต่เรื่องข่าวลือว่าเธอเป็นคนนิสัยแย่ก็ยังมี นั่นจึงทำให้อเล็กซานคิดว่าผู้หญิงนิสัยเสียคนนี้ชอบเขาเลยต้องการแม่เขาไปเปิดทางผ่าน

แม้จะยังเด็กแต่เรื่องแค่นี้มีหรือองค์ชายน้อยอย่างเขาจะไม่รู้… อันที่จริงส่วนหนึ่งเขาก็ไม่ชอบขี้หน้าอนาสตาเซียด้วย

เพราะแม่ของเขาชอบไปอยู่กับอนาสตาเซียมากกว่าเขาซะอีก.. สำหรับอเล็กซานแล้วผู้หญิงคนนี้เพียงแค่ต้องการมีในสิ่งที่เขามี

และต้องการเขา..

อีกทั้งตอนนี้เขายังมีคนที่ชอบอยู่แล้ว หากเรื่องที่ว่าเธอคนนี้คือคู่หมั้นของเขามาอยู่ที่นี่ด้วยละก็.. ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะทำลายแม้แต่ความรักของเขา.. มีหรือเขาจะไม่โกรธน่ะ?

“พึมพำบ้าบออะไรของเจ้า”

อเล็กซานเป็นแค่เด็กที่ถูกเอาใจมาแต่สมัยตัวน้อย เขาไม่มีความสามารถพอที่จะควบคุมตนเองด้วยซ้ำ

เขาใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่ของอนาสตาเซียและดันเธอไปข้างหน้า.. อนาสตาเซียที่โดนจับไหล่ร่างเธอก็สะดุ้ง

พยายามจะถอยหลบ แต่ทว่าอเล็กซานก็ยังดันต่อไปจนหลังเธอไปติดกับผนัง

“ฟังนะ.. ในที่แห่งนี้ ในโรงเรียนนี้ข้ากับเจ้าไม่ใช่คู่หมั้นกัน ยศฐานะบรรดาศักดิ์ทุกอย่างต้องโยนทิ้ง.. และอย่ามาทำเหมือนสนิทกับข้าเพราะพวกเราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ!”

ลมหายใจของอนาสตาเซียหอบถี่ขึ้น ใบหน้าของอเล็กซานอยู่ห่างจากใบหน้าอนาสตาเซียเพียงไม่กี่เซ็น

ลมหายใจของเธอที่ผิดปกติแม้แต่อเล็กซานยังสัมผัสได้.. ดวงตาของเธอค่อยสับสน.. มือสองข้างสั่น

“เจ้า..”

แม้แต่อเล็กซานยังสังเกตเห็นความผิดปกติขึ้นมา..

“อเล็กซาน เจ้าทำอะไร!”

ในตอนนั้นเองเสียงจากด้านหลังก็ดังขึ้น.. คนที่ปรากฏตัวออกมานั่นก็คือเซเลน่า มิสเวล.. คนที่อเล็กซานชอบ

มือที่จับไหล่ของอนาสตาเซียไว้ถูกปล่อยออกทันที.. แต่ในทันทีที่ถูกปล่อยร่างของอนาสตาเซียก็ฟุบลงกับพื้น

ก่อนที่เธอจะอ้วกออกมาพร้อมกับน้ำหูน้ำตาที่ไหลออกมา

อนาสตาเซียอ้วกออกมาในสภาพที่ดูไม่ได้

ทั้งอเล็กซานและเซเลน่าต่างพากันอ้าปากค้าง

.. อเล็กซานรีบอธิบายให้เซเลน่าแทนที่จะขอโทษอนาสตาเซีย

“นี่ข้าไม่ได้ทำนะ!”

เซเลน่าไม่ได้สนใจคำพูดอเล็กซานเธอรีบวิ่งมาดูอนาสตาเซียด้วยความเป็นห่วง แต่สำหรับอนาสตาเซียแล้วท่าทางแบบนั้นมันแค่การเสแสร้งเป็นคนดี

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อนาสตาเซีย แต่ดวงตาของอนาสตาเซียหันขึ้นไปมองเซเลน่าด้วยความเกลียดชัง

เธอปัดมือของเซเลน่าออก..

“ไม่ว่ายังไง.. ฉันก็เกลียดเธอ”

ว่าแล้วอนาสตาเซียก็วิ่งหนีออกไปแทบจะทันที..

เซเลน่าเหงื่อตก..

“ฉิบหายแล้วไหมล่ะ ไอ้แบบนี้ไม่ว่ายังไงมันก็กลายเป็นศัตรูไปจริงๆ แล้วไม่ใช่เหรอ”

“คำตอบ.. โอกาสประมาณ 90% ที่ความคิดนั้นถูกต้องค่ะ”

“ไม่ให้ 100% ไปเลยล่ะ!”